Księżycowe zakamarki.

Pawcio · 21 Czerwca 2016

Księżyc w ognisku głównym teleskopu BAJ (N 400/2000) podczas wizyty w obserwatorium Niedźwiady 18-06-2016 ok 1:30. Kamerka Microsoft LiveCam Studio 20% z 500 najlepszych klatek, AutoStakkert, ImPPG, FastStone Image Viewer

Pawcio · 21 Czerwca 2016

Miejsce, kadr, sprzęt sposób obróbki jak powyższe, dodany jedynie barlow GSO x2 ED

Ciąg dalszy wycieczki po Księżycu

Teraz obrazy Księżyca po zestackowaniu 20% z 800 klatek filmu nagranego aparatem Canon eos760D, z barlowem GSO x2 (tylko tak ostrzył) w ognisku głównym teleskopu BAJ (N 400/2000), AutoStakkert, ImPPG, FastStone Image Viewer - PPSAE dzięki wielkie za udostępnienie sprzetu!

Pietro · 25 Czerwca 2016

Dzisiejszy Teofil,Cyryl i Katarzyna.

N 200/1000,Made telextender x5,gso red,imx 249.

25 Czerwca 2016

Ładnie pokazany zakamarek.

Ale, żeby było jeszcze lepiej, to lewy suwak w poziomach przesuń w prawo i zrobi się tak:

emeł · 25 Czerwca 2016

Wczorajsze zakamarki. Wszystkie zdjęcia z ogniskowej 1800.

Mak 150/1800, QHY5L-IIc

Na pierwszy ogień Rupes Altai, najdłuższy (507 km) klif księżycowy, i jego cień.

Mare Serenitatis i ukryty w cieniu krater Posidonius.

Kratery Arystoteles, Eudoxus i Burg.

Klasyka gatunku, czyli Theophilus, Cyrillus oraz Catharina.

Na koniec południowa krawędź Księżyca z kraterami Moretus i Curtius.

ANowak · 25 Czerwca 2016

pierwsze użycie barlowa na Księżycu... lekko nieostre ale mi się podoba

zdjęcie z 17.06.2016 22:20

Loxley · 11 Lipca 2016

MAK 150/1800, ASI 120MM z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (160/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE). Księżyc 1 dzień i 6 godzin przed pierwszą kwadrą, na wysokości 24 stopni, tuż po zachodzie Słońca na jeszcze jasnym niebie. Ostry obraz (mb < 1"), trochę drżący, ciepło (21*). Warunki do fotografowania znakomite.

Morze Nektaru w doskonałym oświetleniu. W całości widoczna jest jego pierścieniowa struktura - na wschodzie Pireneje, na zachodzie bardzo plastyczna Rupes Altai. Formacja Theophilus, Cyrillus, Catharina widoczna ze szczegółami - los wcisnął ją pomiędzy dwa grzbiety i gdyby te trzy kratery były tylko trochę większe, cała symetria pierścieni wokół Mare Nectaris byłaby zatarta. Na szczęście trójka TCC jest tylko pięknym ozdobnikiem tego miejsca, choć są momenty, że to ona jest "gwiazdą wieczoru".

Trzy kadry połączone w mozaikę pokazują jeszcze jedną cechę tego terenu - mnogość dolin i nieco subtelniejszych struktur, czyli form liniowych. Wiele z nich z wyglądu przypomina łańcuchy małych kraterów. Mają związek z dawnymi wielkimi impaktami, które utworzyły obecne Morze Nektaru, czy Morze Południowe leżące przy wschodniej krawędzi - układają się promieniście względem nich. Struktura Janssen na południu, choć pozbawiona cieniowych podkreśleń, prezentuje się niebywale atrakcyjnie.

Na uwagę zasługują też inne formy powstałe w zamierzchłej przeszłości naszego satelity. Wiążą się z okresem, gdy powierzchnia Księżyca w wielu miejscach była jeszcze plastyczna (duże obszary masowych wypływów lawy). Uderzenia kosmicznych odłamków generowały charakterystyczne "kręgi na wodzie", czyli kratery fantomy. Skośnie padające światło Słońca doskonale wyodrębnia z tła takie zamaskowane impakty.

Świt na Morzu Nektaru to rzadkie trofeum w moich zbiorach (częściej fotografowałem to miejsce w porze lunarnego zmierzchu).

Edytowane 11 Lipca 2016 przez Loxley

Loxley · 22 Lipca 2016

Świetnie się składa, bo mój post powyżej świetnie współgra z tym bieżącym, ponieważ przedstawia ten sam teren oświetlony z różnych stron.

MAK 150/1800, ASI 120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (160-200/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE).

Księżyc 2 dni i 1 godzinę po pełni, 22 lipca br. Przepiękne światło (prawie) pełni, płynące z czystego nieba. Resztki nocnej czerni pochowały się gdzieś pod koronami drzew i przy ścianach domu. W takiej ciepłej i cichej nocy, z Księżycem zawieszonym nie za wysoko aby nie musieć zadzierać głowy, człowiek potrafi się rozsmakować i zatracić w rozmyślaniu.

Północny fragment terminatora: od zacienionego Endymiona, przez Geminusa, Burckhardta i Cleomedesa aż do Mare Crisium oświetlonego w połowie, z bogactwem form w głębi lądu, między innymi: Burg'iem, Herculesem i Atlasem oraz Posidoniusem i ciemnymi, gładkimi partiami Morza Spokoju i Morza Żyzności. Żleby na południu Mare Crisium korespondują z grzbietami na Mare Fecunditatis i chyba są ze sobą fizycznie związane.

Południowa część terminatora: od wyrazistej formacji Janssen, sąsiadującej z terytorium pooranym wieloma dolinami i bruzdami, aż do rozświetlonego Morza Nektaru z widoczną w całości pierścieniową strukturą gór, Formacją TCC na zachodzie i Pirenejami na wschodzie. Ta trójelementowa mozaika swoją jakość zawdzięcza poprawiającym się pod koniec sesji warunkom - obraz choć drżący stawał się bardzo wyraźny i życzyłbym sobie częściej takiego seeingu. Nie rozwodząc się zbytnio nad subtelnościami obrazu, zwrócę uwagę tylko na dobrze uwidoczniony zapis "demolki" jaką zrobiła planetoida wybijając, na wysokości południowych rubieży Mare Nectaris, krater Petavius (widać tylko jego zachodnią koronę). Nierówności w okolicy Petaviusa, ślady rumoszu skalnego w kraterach: Snelius (na południu) i Wrottesley (na zachodzie), oraz delikatne promieniste smugi - to efekt działania stożka wyrzutowego materii. Okolica znalazła się pod zwałami gruzu i skośne światło pięknie ten stan podkreśliło.

Edytowane 22 Lipca 2016 przez Loxley

Loxley · 23 Lipca 2016

MAK 150/1800, ASI 120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (150/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE).

Księżyc 3 dni i 1 godzinę po pełni, 23 lipca br. Znowu jasna noc, choć już bardziej mglista, wilgotna i może dlatego obraz nieco gorszy niż wczoraj - drżący i falujący.

Dzień po dniu - a mam nadzieję, że i w kolejnych dniach będą dobre warunki - fotografowałem region z Morzem Nektaru i pięknie kontrastującą strukturą z kraterem Janssen. Terminator dotykał wschodniego pierścienia Mare Nectaris i wspaniale podkreślał cieniem formację Pirenejów, stanowiącą część wewnętrznego pierścienia. Kiedy zmieni się orientacja zdjęcia (załącznik), Pireneje zaczynają przypominać karykaturalną postać błazna z obrazu Jana Matejki "Stańczyk". Od teraz, przez pewien czas, co drugi miesiąc, matejkowski akcent w postaci błazeńskiej czapki, będzie nam towarzyszył a światłocień będzie mu sprzyjał.

krawiec · 23 Lipca 2016

Mógłby ktoś narysować gdzie dokładnie jest ten Stańczyk? Wiem jak wygląda obraz, ale nie mogę go dojrzeć w zaznaczonym fragmencie

24 Lipca 2016

Morze Deszczów, krater Plato i księżycowe Alpy. Newton Minimo 300/1500, Q Barlow ( efektywna 3.5 metra), ZWO ASI 120 MC na ASA DDM 60.

Loxley · 24 Lipca 2016

MAK 150/1800, ASI 120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (150/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE).

Księżyc 4 dni i 2 godziny po pełni, 24 lipca br. Kontynuacja fotografowania terenu z Morzem Nektaru - trzecia noc, ale najważniejsza będzie następna ze szczątkowo oświetlonymi koronami Cyrillusa i Cathariny.

Terminator przebiegający przez środek Mare Nectaris uwydatnia nierówności terenu wokół Theophilusa, który rozrzucił miliardy lat temu sporo skalnego materiału. On jako ostatni z dużych impaktów kształtował okolicę. Piękną ozdobą są duże obszary cieni wewnątrz kraterów na południe od nektaryjskiego basenu, szczególnie urokliwe w środku Fracastoriusa, ale także wstęga cienia wzdłuż Rupes Altai przyciąga uwagę. Skośnie na północ od Rupes Altai wyraźnie widoczny łańcuch malutkich kraterów, czyli Catena Abulfeda.

Na północy terminator dotyka Lacus Mortis z kraterem Burg pośrodku. Wiele tam bruzd i załamań terenu. U podstawy Jeziora Śmierci, wewnątrz dwóch kraterów: Plana i Mason, widać piękne grzebieniaste formy cieni. Na zachód od Lacus Mortis, dwa duże kratery: Aristoteles i Eudoxus biorą we władanie spory areał, znacząc go materiałem skalnym. Przesuwając się w dół od nich, napotykamy eliptyczną zatokę w łańcuchu Kaukazu - to prawdopodobnie (podejrzewa się) niecka starego krateru o wielkości Aristotelesa, która została zniekształcona w momencie powstawania Mare Imbrium.

Ładnie prezentuje się na wschodzie Morza Jasności stary Posidonius mający wewnątrz sporo ciekawych form. Poniżej, przypominający miniaturę Zatoki Tęcz, Le Monnier - zawsze z sentymentem kieruję uwagę w jego stronę.

Edytowane 25 Lipca 2016 przez Loxley

Loxley · 30 Lipca 2016

MAK 150/1800, ASI 120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, AutoStakkert!2 (160/2500), Registax 6, (mozaika Microsoft ICE).

Świt, 30 lipca, "stary" Księżyc na 3 dni i 18 godzin przed nowiem, nisko nad horyzontem (20-25*), na błękitniejącym niebie podpartym różowym woalem mgły. Wilgotny ale ciepły świt, z lekkim wiatrem. Gdyby nie ten wietrzyk powietrze byłoby jednym wielkim zbiornikiem wody, jak w poprzednich dniach, a tak na osłonie teleskopu widać było tylko delikatny szary nalot od wilgoci. Na podglądzie obraz Księżyca lekko falował i drżał - jak na tą wysokość ponad horyzontem był całkiem dobry.

Mozaika trzech kadrów południowego fragmentu księżycowego sierpa, od Morza Wilgoci (Mare Humorum).

Lunarne iglice, wysmukłe i perliste na końcach - to bardzo urokliwe miejsca.

Południowa iglica, z centralnie położonym basenem Schiller-Zucchius. Da się dość dobrze zidentyfikować pierścieniową strukturę - na południu masywny cień rozłożył się właśnie między pierścieniami, a w centrum subtelnie uwidocznił się centralny trzeci owal wzniesień. Przy niekorzystnej libracji cały basen widać blisko krawędzi.

Północna iglica, od Pythagorasa i rodziny kraterów Anaxymander, poprzez parę kraterów przy krawędzi, w centrum kadru: Pascal i Brianchon aż do krateru Hermite widocznego prawie przy końcu iglicy.

Morze Wilgoci (Mare Humorum) dla odmiany w poziomym kadrze (północ jest po lewej, a zachód na dole) - oświetlone w połowie i pomarszczone przy brzegu. W tym obszarze widać ciemną linię skarpy - Rupes Liebig, oraz zespół rowów ciągnących się na północ - Rimae de Gasparis. Po lewej stronie (na północy) w kraterze Gessendi odbywa się światłocieniowy spektakl - masywny cień pochłonął już prawie całe jego wnętrze, tylko południowa część dna i górka centralna łapią trochę światła. Na wschodnich stokach Gessendiego widać cień jego centralnego wzniesienia. Jeszcze dalej na północ w wulkanicznej magmie pogrąża się duży krater Letronne. Z kolei na południu ciekawe cienie można zobaczyć w kraterach: Doppelmayer i w podwójnym Lee-Lee M.

Kolejny kadr, też inaczej zorientowany (północ jest w kierunku lewego górnego rogu), przedstawia obszar zamierzchłej aktywności wulkanicznej: Vallis Schróteri ponad kraterami: Herodotus i "czarnym" (zazwyczaj jasnym) Aristarchusem. Dolina Schrótera to słynna Kobra - rynna magmowa o wężowym kształcie transportująca niegdyś bardzo płynną lawę wydobywającą się z wulkanicznej kaldery zwanej Głową kobry. Podobne, tylko nieco cieńsze wężowe formacje dostrzec można wyżej, na obszarze struktury Prinz, w obrębie której widać też bardzo urokliwe cienie. Wszystkie omawiane artefakty z dawnego wulkanicznego okresu w dziejach Srebrnego Globu możemy obserwować tylko dlatego, że leżą na wyżynie i gdyby nie to, masywne wylewy magmowe tworzące dziś Ocean Burz (Oceanus Procellarum) i otaczające wyżynne plateau charakterystyczną gładką masą, pochłonęłyby to miejsce bezpowrotnie.

Edytowane 30 Lipca 2016 przez Loxley

wiatr · 30 Lipca 2016

arystarchowe okolice są przyjemnym obiektem, nie mam w zbiorach oświetlonego od tej " drugiej" strony ale wygrzebałem na dysku takie:

Przemek 1976 · 31 Lipca 2016

Witam...

Z dnia 23.07.2016

Sfotografowany "większy" fragment księżyca. Widoczne kratery "Atlas i Herkules"... W prawej części kadru załapał się również Posidonius.

Newton 8", F 30

ASI 174 MM , Fitr IR-Pass, 20% z 3600 klatek

pozdrawiam

Edytowane 1 Sierpnia 2016 przez Przemek 1976

dziki · 1 Sierpnia 2016

Piszcie proszę pełną informację o setupie, albo przynajmniej optyka + rejestrator + filtry, dzięki

Pietro · 11 Sierpnia 2016

"Świt w kraterze Clavius II "

Dziś po raz drugi udało się uwiecznić zjawisko cieniowe Próbowałem z powiększeniem x5 jak ostatnio,lecz były za duże turbulencje i sobie darowałem.Tak czy siak,jest trofik.Ten sam,ale jest! Może nie tylko i mi się udało?

N 200/1000,vixen x2,red gso,imx 249

20% z 1500 klatek. godz.21.30.

emeł · 12 Sierpnia 2016

Może nie tylko i mi się udało?

Może Seeing rzeczywiście parszywy. Nie zdążyłem spróbować z ogniskową 1800 mm, bo Księżyc schował się za blok. Pewnie byłoby odrobinę lepiej.

Mak 150/1800, QHY5L-IIc, barlow GSO 2,5x

Ogniskowa 4500 mm, zdjęcie pomniejszone do 75%.

Loxley · 12 Sierpnia 2016

Widzę wyraźne nawiązanie do olimpiady - wewnątrz Claviusa, trzy mniejsze kratery: Rutherfurd, Clavius D i Clavius C wydają się być częścią symbolu olimpiady, czyli pięciu kół olimpijskich (dwa "koła" jeszcze w cieniu).

Bardzo efektowne ujęcie, pełne dramaturgii i oddające cały urok światłocieniowych impresji. Marcinie, gratuluję.

emeł · 15 Sierpnia 2016

Wczorajsza pogoda nie pozwoliła na zbyt wiele. Zdążyłem zgromadzić materiału na dwa zdjęcia, a i to przez delikatną mgiełkę. Później przyszła "ciężka artyleria" i przesłoniła Księżyc całkowicie.

MAK 150/1800, QHY5L-IIc

Fragment terminatora z Sinus Iridium, Harpalusem, Sharpem, Mairanem u góry i Aristarchusem na dole zdjęcia. Mozaika z 2 zdjęć, ogniskowa 1800 mm.

JaLe · 16 Sierpnia 2016

Krater Vieta. Później złożę kolejne. SCT8" + Barlow x 2

lemarc · 21 Sierpnia 2016

Krater Taruntius z wczorajszej sesji, to chyba rzadziej prezentowany obiekt, coś w rodzaju wulkanicznej kaldery.

Loxley · 27 Sierpnia 2016

MAK150/1800, kamerka ASI120M z filtrem redGSO#29, EQ-ATM, Aurostakkert!2 (150/2500), Registax6.

Sesja fotograficzna nad ranem 27 sierpnia br., przy korzystnych warunkach seeingowych, trochę wilgoci w powietrzu, bezwietrznie, dość ciepło bo 16*C. Obraz trochę drżał. Powietrze klarowne i przejrzyste.

Tym razem milcząco..., czyli zdjęcia bez komentarza.

lemarc · 27 Sierpnia 2016

Na takie oświetlenie "Copernicusa" bym zapolował, ale nie jest to faza dostępna z mojego balkonu. Jest zorientowany na płd. zachód i tylko do III kwadry mogę coś próbować, albo na jasnym niebie.

emeł · 10 Września 2016

Fragment Mare Imbrium z wczorajszego wieczora. Jestem zadowolony, że udało mi się uchwycić cienie rzucane przez Apeniny i Alpy. Można odnieść wrażenie, że niektóre z wierzchołków gór są ośnieżone.

Mak 150/1800, QHY5L-IIc, barlow GSO 2,5x