Księżycowe zakamarki.

Lampka · 23 Listopada 2005

A propos możliwości oglądania orbitujących wokół Księżyca modułów Apollo znalazłem w Internecie fajny tekst autorstwa Paolo Morini'ego: “From Earth to the Moon ” : Jules Verne and the big Lunar Telescope. Tekst jest na temat możliwości osiągania dużych powiększeń i rozdzielczości przez wielkie teleskopy. Całość pisana jest w kontekście prozy Verne'a, ale chyba bez problemu można odnieść go do Apollo. Tam jest chyba bardziej rozważana kwestia możliwości osiągania takich powiększeń, żeby można było zobaczyć określone obiekty jako "tarcze" a nie punkty.

Dokument pobrałem ze strony:

http://home.hetnet.nl/~33doubles/gunclubscope.doc

lemarc · 23 Listopada 2005

Z tego co pamiętam VLT - ESO obecnie osiąga rozdzielczośc rzędu 50 m. na pow. Księżyca. Po dopracowaniu wszystkich czterech teleskopów i postepie w metodach cyfrowych może przesuną to o rząd wielkosci.

Lampka · 23 Listopada 2005

Znalazłem jeszcze coś takiego:

http://www.astr.ua.edu/keel/space/apollo.html

oraz:

http://www.astr.ua.edu/keel/space/lunorbiter.html

Tam są zdjęcia statków Apollo robione przez ziemskie teleskopy, ale nie miałem jeszcze czasu, żeby się szczegółowo wczytać, i nie wiem z jakiej to odległości robione (czy w trakcie lotu czy już na orbicie).

Są tam też namiary artykułów w "Sky and Telescope" z tamtych lat opisujących te obserwacje.

Pozdrawiam i gratuluję świetnego tematu.

Edytowane 23 Listopada 2005 przez Lampka

Lampka · 23 Listopada 2005

Przy okazji znalazłem też coś takiego:

http://www.lpi.usra.edu/resources/lunar_orbiter/

To jest Digital Lunar Orbiter Photographic Atlas of the Moon. Wydanie z 1971 roku (jest też do pobrania w formie pdf - zawiera mapy i szczegółowy opis warunków zrobienia każdego zdjęcia, ale jest bez zdjęć). Oczywiście on-line są również wszystkie zdjęcia.

Pewnie już o nim była mowa, nie śledzę wszystkich "księżycowych" wątków, mogłem więc przegapić. Są zdjęcia szczegółów powierzchni Księżyca sprzed misji Apollo. Fajne są też skorowidze map. Można przynajmniej się zorientować, jakie misje LO fotografowały określone rejony powierzchni Księżyca.

Edytowane 23 Listopada 2005 przez Lampka

lemarc · 23 Listopada 2005

Tak, to znane adresy map i zdjęć Księżyca. Wracajac do amatorskich możliwości fotografowania drobnych szczegolow, to poza odpowiednim seeingiem wielkie znaczenie ma tu między innymi odpowiednie oświetlenie tematu przez Słońce. Przy ukośnym oświetleniu uwypuklają się nierówności terenu, przy wysokej pozycji Słońca widać głównie zróżnicowanie albedo, jak na tych dwóch fotkach okolicy krateru Bessel, w centrum Mare Serenitatis.

hanysiak · 25 Listopada 2005

Moze,kiedys i dla amatorow stanie sie mozliwe korelowanie obrazow z 2 teleskopow oddalonych od siebie,w ten sposob aby uzyskane efekty byly lepsze co do rozdzielczosci niz w przypadku pojedynczego teleskopu?

lemarc · 27 Listopada 2005

Zdjęcie fragmentu M.Serenitatis na ktorym widać z prawej strony malutki kraterek z jasniejszą obwodką. Jest to "Linne" o średnicy zaledwie 2,1 km. Można rozróżnić cień we wnętrzu zajmujący mniej więcej polowę jego średnicy przy tym oświetleniu, czyli rozmiar ok. 1 km. Fotka zrobiona przez S/C10" z barlowem 2x. W lepszych warunkach z barlowem 3x można osiągnąć rozdzielczość ok. 0,5 km.

McArti · 27 Listopada 2005

powiem wam, że fascynują mnie fałdki na płaskich terenach. To jest coś co uważam aktualnie za najfajniejszą rzecz na księżycu.

OBERON RD · 27 Listopada 2005

Moze,kiedys i dla amatorow stanie sie mozliwe korelowanie obrazow z 2 teleskopow oddalonych od siebie,w ten sposob aby uzyskane efekty byly lepsze co do rozdzielczosci niz w przypadku pojedynczego teleskopu?

Podobno to działa jak chodzi o rozdzielenie obiektów punktowych, ale ciężko będzie wydobyć szczegóły z obrazów rozciągłych. Ale może ktos coś słyszał? Jakiś link?

lemarc · 28 Listopada 2005

W gąszczu kraterów, w miejscu o współrzędnych: 1*E/-39*S znajduje się przeciętny krater MILLER. W jego wnętrzu, na wewnętrznym stoku widać coś podobnego do wielkiego osuwiska (zaznaczone kreską), które zsuneło się od strony graniczącego z nim krateru NASIREDDIN i dotarło aż do górki centralnej. Zestawiłem cztery fotki w różnym oświetleniu dla lepszego zobrazowania tej struktury. Na odwrotnej stronie księżycowego globu istnieją co najmniej dwie podobne struktury, jedna w okolicy krateru CIOŁKOWSKI, druga, znacznie większa w okolicy południowego bieguna.

carlos · 28 Listopada 2005

Witaj Lemarc.

Fascynujące są Twoje fotki księżyca. :notworthy: Bardzo lubię je oglądać. Powinieneś wydać atlas dla amatorskich podglądaczy moona. Jestem chętny. :Beer:

A propos osuwiska, ciekawe jak wygląda osuwające się podłoże przy tak małym przyciąganiu. Pewnie trwa to okrutnie długo.

I jeszcze jedno. Masz może fotkę całego księżyca dzień, dwa, może trzy po nowiu, kiedy jest bardzo wąski - wrzuć proszę, wiem że wątek o zakamarkach, ale z moim balkonem i górą niedaleko domu taki zawsze mi ucieka. :ha: Mam go przed nowiem, ale to nie to samo.

Pozdrawiam

lemarc · 28 Listopada 2005

Być może że to osuwisko ma swoje źródło w sąsiednim kraterze i nastąpiło w czasie gdy material był w innyn stanie skupienia. Niektore rejony Księżyca mają wyraźnie wulkaniczną genezę, ale większosci kraterów przypisano impaktowe pochodzenie. Fotek Księżyca w tak wczesnej fazie nie mam, też z powodu nie korzystnego położenia balkonu. Załączam fotkę podobnego krateru z odwrotnej strony Księzyca, ktora pochodzi z misji Apollo 17 i zdjęcie ponad stu kilometrowego krateru z odwrotnej strony zrobine przez sondę Clementine.

Edytowane 28 Listopada 2005 przez lemarc

28 Listopada 2005

Na fotce z lewej wielki krater to DRYGALSKI (średnica 150 km, 4 km głębokość). Dla mnie jest on wzorcowym przykładem i dowodem uderzeniowego formowania tych wielkich tworów. Przemieszczanie tak ogromnych ilości materiału skalnego musiało się dokonywać bardzo szybko, w wyniku katastroficznych zderzeń i rozchodzenia się olbrzymich fal ciśnieniowych w gruncie. Poddany działaniu wysokich ciśnień i temperatury materiał skalny zachowywał się na podobieństwo gęstej cieczy, czego dobitnym przykładem są setki dużych kraterów kilkudziesięciokilometrowej średnicy, we wnętrzu których widać koncentrycznie zsunięte tarasowate zbocza. Chaotyczne nakładanie się kraterów w wielu rejonach Księżyca, Marsa czy Merkurego to efekt bombardowania, nie wulkanizmu. Dobrą ilustracją tych krótkich dywagacji może być fotka rejonu położonego na wschód od krateru TYCHO, wybrana z CONSOLIDATED LUNAR ATLAS.

lemarc · 28 Listopada 2005

Istnieje jeszcze coś takiego jak wulkanizm wybuchowy, gwałtowny, ktory też dobrze tłumaczy powstawanie kraterów. Na Ksieżycu jest dosyć śladów w postaci rownin zalewowych utworzonych przez materiał płynny, ktory był pod powierzchnią. To świadczy o istnieniu w przeszłości płynnej magmy pod skorupą, ktorej ciśnienie i odgazowanie uwalniało się w najprostrzy sposób przez warstwy zewnętrzna. Nie potrzeba było do tego bombarowania z zewnątrz, ktore nie jest w stanie topić skał i gruntu. Zresztą jak się okazuje z badań regolitu przywiezionego przez wyprawy Apollo, procentowa zawartość typowych meteorytów w gruncie księżycowym jest znikoma.

grzybek80 · 28 Listopada 2005

Ciekaw jestem jak by wyglądało przez teleskop powstawanie krateru uderzeniowego, pewnie powstała by wielka chmura pyłu i dość długo by się utrzymywała.

Lemarc fascynujące zdjęcie osuwiska, to musi wspaniale wyglądać w twoim teleskopie na żywo.

Lampka · 29 Listopada 2005

Istnieje jeszcze coś takiego jak wulkanizm wybuchowy, gwałtowny, ktory też dobrze tłumaczy powstawanie kraterów. Na Ksieżycu jest dosyć śladów w postaci rownin zalewowych utworzonych przez materiał płynny, ktory był pod powierzchnią. To świadczy o istnieniu w przeszłości płynnej magmy pod skorupą, ktorej ciśnienie i odgazowanie uwalniało się w najprostrzy sposób przez warstwy zewnętrzna. Nie potrzeba było do tego bombarowania z zewnątrz, ktore nie jest w stanie topić skał i gruntu. Zresztą jak się okazuje z badań regolitu przywiezionego przez wyprawy Apollo, procentowa zawartość typowych meteorytów w gruncie księżycowym jest znikoma.

Widzę, że dyskusja zmierza w kierunku podobnym, jak kilka miesięcy temu. Dla niezorientowanych i dla przypomnienia:

http://astro-forum.org/Forum/index.php?showtopic=7579&st=20

Szczególnie polecam posty od numeru 21 do końca.

Pozdrawiam

lemarc · 29 Listopada 2005

Nie, powtorki nie będzie. Mimo że jestem niezależny w poglądach na wszystko, to jednak roztrząsanie tych problemów zajeło by wiele czasu.

carlos · 29 Listopada 2005

Podoba mi się tamta dyskusja. Dla mnie prawda leży po środku. Równie dobrze można zakładać, że obydwa rodzaje tworzenia się kraterów miały miejsce w tym samym czasie. Ludzkość ma niestety tą zaletę/ułomność, że szuka analogii, w tym przypadku do Ziemi, a przecież na księżycu mogło się to odbywać całkiem inaczej. Wciąż się uczymy :Boink:

No ale watek jest o zakamarkach i fotografiach.

Leszku, robiłeś zdjęcia z taką (jaką przy okazji) ogniskową na filmie analogowym? Musze zaopatrzyć się w 2" barlowa 2x i popróbować. :Beer: :Beer: :Beer:

lemarc · 29 Listopada 2005

Na kliszy robilem zdjęcia Ksieżyca przez MTO11CA. Z chwilą nabycia większej tuby miałem już za sobą praktykę z kamerami przemysłowymi oraz webcamem i wiedziałem że klisza w tej dziedzinie ma godnego nastepcę. Klisza tak dalece odstaje w fotografii księzycowej, że tylko do focenia faz i zaćmień jeszcze można jej użyć. Nie dorówna jednak technice cyfrowej rozdzielczością i czułością, oraz co ważne, możliwościa stackowania dużej ilości materiału. W kwestii genezy kraterów podobnie uważam że w znacznym stopniu pomija się procesy wewnętrzne ktore na innych globach występowały w sposób odmienny niż na Ziemi, których nie znając całkowicie bagatelizujemy. Wszechobecną teorię impaktową uważam za zbyt daleko idące uproszczenie.

Edytowane 29 Listopada 2005 przez lemarc

lemarc · 8 Stycznia 2006

Jest trochę nowości z wczorajszego wieczora, ktory przeznaczyłem na eksperymenty z ustawieniami kamerki. Warunki były dobre więc robiłem zdjęcia z barlowem 2x i 3x., ale nie wszystko wyszło tak dobrze jak się spodziewałem, bo w dużej skali jednak ujawniły sie turbulencje. Kilka próbek z obszaru terminatora. Pięknie wyglądała w okularze okolica "Doliny Alpejskiej", gdzie długie cienie szczytów wybiegały daleko na płaszczyznę "Mare Imbrium", którą podziwiałem przy pow. 374x. ale zdjęcie nie oddaje kolorystyki ani detalu tak jak oko widziało. Na zdjęciu 3 od lewej krater Ptolemaeus ze strukturami lawowymi przy skosnym oświetleniu, na 4 fotce najlepsza moja wersja krateru Stofler z licznymi kraterkami na dnie.

Jeśli nie nadejdą chmury, to dzisiaj będzie ciąg dalszy, a jest co focić.

Edytowane 8 Stycznia 2006 przez lemarc

Adam Tomaszewski · 8 Stycznia 2006

Podłączę się do tematu jeśli można.

Wczoraj na szybcika przed wyjazdem do Jezior strzeliłem Łysego. Stack 8 klatek. Trochę prześwietlony ale dzisiaj nad tym popracuję. Terminatorek za to ładnie widoczny

Jutro złożę jescze mozaikę z webcama zobaczymy co wyjdzie.

W Jeziorach nakręciłem pare avików. Efekt jednego z nich widać na drugiej fotce.

P.S W obydwu przypadkach zastosowana przesłona do 10cm

Edytowane 8 Stycznia 2006 przez Adam Tomaszewski

Pawel_Maksym · 8 Stycznia 2006

Cieszą mnie dyskusje na temat morfogenezy utworów Księżycowych. Mam nadzieję, że już w październiku będę mógł wam zaprezentować pierwsze Polskie opracowanie pt.: "Morfologia powierzchni Księżyca". Bardzo ważne są dla mnie Wasze dyskusje bo pozwalają mi zerknąć na problem tak by opisać różne procesy od takiej strony by wszystko było klarowne.

A na koniec prezentuję kawałek moona z wczoraj - niestety kiepski seeing nie pozwolił na dużo.

Pozdrawiam

Paweł Maksym

lemarc · 9 Stycznia 2006

Powchwalić takie działania, bo istotnie w Polsce chyba tylko miłośników astronomii interesuje planetologia, o czym świadczy znikoma ilośc pozycji wydawniczych z tej dziedziny na przestrzeni wielu lat.

lemarc · 9 Stycznia 2006

Obrobilem wczorajsze 50 awików (uffff...) i wrzucam kilka obrazków. Wszystkie fotki robiłem z barlowem 2x, przy dobrym seeingu, który jednak ideałem nie był jak to na balkonie, ale niektóre tematy wyszły lepiej niż dotychczas, np. ujawniły sie kraterki w PLATONIE.