Skocz do zawartości

DawidS28

Społeczność Astropolis
  • Postów

    19
  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

Treść opublikowana przez DawidS28

  1. Wielkie dzięki za przybliżenie historii Sputnika II. Postaram się nabyć jakoś tą książkę, dzięki za podaną bibliografię.
  2. Ale już tak na poważnie - wiem , po prostu to fajnie wygląda Albo ta Marsjańska Twarz, fotografowania przez sondę Viking A to tylko dziwny twór geologiczny, powstały bez pomocy rąk ludzkich.
  3. Jeżeli tamto to baza hamerykanów, to jak wyjaśnicie tą luke na mapie Merkurego wykonaną na podstawie zdjęć z Marinera? Może masowe próby broni jądrowej albo składowisko odpadów ziemskich? :D
  4. Generalnie obliczyć się da, ale jak NASA liczyła, kiedy spadnie Skylab to się dwa lata pomylili Miała spaść w 1981 r., a spadła 11 VII 1979 na słabo zaludnione obszary Australii, ze wzgledu na wzmożoną aktywność Słońca. Rozszerzyła sie ziemska atmosfera, spowodowało to większy opór resztek atm., stacja zaczęła szybko obniżać wysokość obrity i Skylab'owi się spadło Inna sprawa, stacja Mir. Specjalnie uruchomiono silnik hamujący Progressa, żeby stacja ta nie spadła nie wiadomo gdzie i kiedy.
  5. DawidS28

    N1

    Tyle na ten temat Wikipedia
  6. W sprawie budowy ISS przytoczę terminarz budowy statcji przyjęty na konferencji 30 IX 1997 r. VI 1998 - Moduł FGB VII - Węzeł cumowniczy 1, Adapter Ciśnieniowy 1 i 2 XII - Moduł Służbowy XII - Moduł Spacehab I 1999 - Struktury "podtrzymujące" (ITS)Z1, PMA-3, urządzenia łącznościawe pasma K, żyrodyny stabilizujące I - statek Sojuz z pierwszą załogą IV - ITS P6 V - US Lab VI - MPLM (podsystemy dla US Lab) manipulator SSRMS, antena UHF VIII - śluza powietrzna, zbiorniki ciśnieniowe gazów XI - MPLM XII - moduł cumowniczy I 2000 - MPLM (ISPR) II - ITS SO, Ruchomy Transporter III - MPLM (ISPR) VI - ITS S1, CETA A VII - 4 płyty z fotoogniwami słonecznymi X - ITS P1, CETA B XI - ITS P3/P4 XII - Uniwersalny Moduł Cumowniczy XII - DC2 III 2001 - ITS S3/S4 IV - Węzeł 2 V - Japoński Moduł Eksperymentalny ELM PS, ITS P5, zbiorniki ciśnieniowe materiałów pędnych VIII - Japoński Moduł Laboratoryjny IX - MPLM (ISPR) I 2002 - SLP, Kanadyjski Manipulator, zbiorniki z materiałami pędnymi II - Japońska Platforma II - Moduł Cumowniczy 1 V - Moduł Cumowniczy 2 V - fotoogniwa słooneczne VI - MPLM (ISPR) VII - Węzeł 3 VIII - Rosyjskie Laboratorium 1 X - Columbus XI - Rosyjskie Laboratorium 2 XI - MPLM, węzły I 2003 - LSM1 III - LMS2 III - CVR1 IV - MPLM VII - Pozostałe elementy wyposażenia energetycznego VIII - MPLM X - Wirówka XII - Moduł Mieszkalny Cóż, nie trzeba chyba mówić, że jesteśmy obecnie jakieś 7 lat do tyłu, biorąc pod uwagę ten terminarz
  7. DawidS28

    N1

    Wg mnie jest OK. Tak przynajmniej podaje Encyclopedia Astronautica KLIKNIJ TUTAJ i coś w tym stylu jest w książce J. Harforda, ale jak wcześniej pisałem to podaje on dwie różne wersje
  8. DawidS28

    Woschod

    Niestety, korzystałem raczej z oficjalnych źródeł, gdzie coś takiego raczej byłoby przemilczane. Nie wspomina o tym nawet J. Harford w swojej książce. A co do tego 1000 kg., na to złożyło się jedno dodatkowe okrążenie i kilka sekund opóźnienia, spowodowane błędem odpalenia silnika.
  9. DawidS28

    Woschod

    Woschod Statek Woschod Woschod to seria dwu- i trzyosobowych radzieckich pojazdów kosmicznych. Odbyły się dwa starty w 1964 i 1965 r. Woschod to zmodernizowana wersja statku Wostok. Różnica między oba statkami to przede wszystkim zmiana ustawienia foteli dla kosmonautów. W Wostoku kosmonauta siedział na środku kabiny, a w Woschodzie umieszczono trzy fotele obok siebie. Dodatkowo fotele te, względem statków Wostok, zostały obrócone o 90 stopni. Nie przestawiono jednak tablicy przyrządów, przez co kosmonauci musieli sięgać do tablicy w lewą stronę, zamiast do przodu. Statki te miały 7,5 m wysokości i 2,6 m średnicy. Ważyły między 5320 (Woschod 1) – 5340 kg (Woschod 2). Zasilane były one z akumulatorów, przez co czas lotu tych statków skracał sie do 7 – 10 dniowej misji (planowano także dłuższe loty). Statki te były wynoszone na orbitę za pomocą rakiet Sojuz U, bez rakiet ratunkowych. Woschody posiadały lepsze systemy orientacji, łączności i lądowania. Zmodyfikowano także kabinę załogową, dzięki czemu astronauci mogli pracować bez skafandrów (w zasadzie spowodowane to było niemożnością umieszczenia systemów podtrzymowywujących życie w skafandrach dla kosmonautów, z powodu małej ilości miejsca w kapsule). Zrezygnowano też z katapultowanych foteli z powodu braku przestrzeni. Oznaczało to, że w przypadku awarii rakiety nośnej podczas startu astronauci nie mieli możliwości ucieczki. Statek ten składał się z czterech części: przedziału serwisowego w kształcie podwójnego stożka, wyposażonego w silnik hamujący TDU-1 (1), lądownika w kształcie kuli (średnica 2,3 m, masa 3 tony), przeznaczonego dla 2 – 3 osób (2), rezerwowego systemu orientacji i hamowania w kształcie walca (3), a Woschod 2 wyposażony był także w nadmuchiwaną śluzę powietrzną wykonaną z kauczuku syntetycznego (masa 250 kg, długość 2,5 m, śr. 1 m), odrzucaną przed deorbitacją (4). Kosmonauci lądowali na Ziemi w lądowniku, który spadał na dwóch spadochronach. Woschody były wyposażone także w systemy miękkiego lądowania, czyli małe rakiety na paliwo stałe umieszczone pod lądownikiem, a uruchamiane kilka metrów nad ziemią w celu dodatkowego wyhamowania statku. Lot Woschoda 1 trwał od 12 do 13 X 1964 i był pierwszym wieloosobowym lotem kosmicznym. Zadania misji: sprawdzenie działania statku załogowego nowego typu i jego wyposażenia, badania ośrodka kosmicznego i Ziemi przy użyciu aparatury znajdującej się na pokładzie statku, kompleksowe badania organizmów kosmonautów w warunkach lotu kosmicznego przez lekarza znajdującego się w kabinie statku. Lot planowany na kilka dni został skrócony z przyczyn politycznych - Chruszczowa zastąpił Breżniew. Głównym celem misji Woschoda 2 było wyjście człowieka w przestrzeń kosmiczną. Dokonano tego 18 III 1965. Kosmonauta Aleksiej Lenonow przebywał w kosmosie 20 minut. Ze statkiem był połączony metalową liną. Podczas pobytu w przestrzeni kosmicznej skafander Lenonowa nadął się i kosmonauta musiał poczekać, aby móc zmieścić się w śluzie powietrznej na statku. Nie był to niestety koniec kłopotów statku. W czasie zejścia z orbity silnik hamujący uruchomiono o kilka sekund za późno i Woschod wylądował 1000 km. dalej niż się spodziewano (w okolicach Permu). Do tego zawisł jeszcze na drzewie. Kosmonauci zdołali wyjść ze statku i zapalić ognisko, ale helikopter ratunkowy dotarł do nich dopiero po dwóch dobach. Astronauci musieli jednak spędzić trzecią dobę w lesie. Eksperci ocenili lot jako udany. Inne cele misji niż wyjście Leonowa po za statek: sprawdzenie działania statku i jego urządzeń, przeprowadzenie obserwacji ośrodka kosmicznego i Ziemi. Miało się odbyć jeszcze cztery loty Woschodów, ale zrezygnowano z nich na potrzeby finansowe programu Sojuz. Woschod był największą prowizorką w historii programów kosmicznych. Nie dość, że od decyzji o wysłaniu statków do realizacji misji Woschoda 1 minęło zaledwie 7 miesięcy, to jednoosobowa kapsuła została przeprojektowana na trzyosobową. Opracowanie skafandra kosmicznego potrwało 9 – 10 m-c (od maja – czerwca 1964). Zastosowano w nim niektóre rozwiązania skafandra pokładowego z misji Wostoków. Kolejnym przykładem szybkiego wykonywania misji było zatwierdzenie załogi Woschoda 2 na trzy dni przed startem. Jako ciekawostkę można podać, iż mimo stosowania w statku atmosfery tlenowo – azotowej, kosmonauta wychodzący po za Woschoda oddychał czystym tlenem. Przygotowania do misji Woschoda 3 (w tym wykonanie wszystkich urządzeń niezbędnych do cumowania i utworzenia sztucznej grawitacji) planowano wyprodukować w ciągu 2 – 3 m-c, choć wiadomo było, że w najlepszym razie zajmie to ponad 18 m-c. Tekst opracowany na podstawie: http://astro.zeto.czest.pl/loty/woschod.htm http://pl.wikipedia.org/wiki/Woschod oraz publikacji książkowych: - Alan Shepard, Deke Slayton, Kierynek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a - James Harford, Siergiej Korolow, Warszawa 2006, Prószyński i Sk-a - J. Doran, P. Bizony, Gwiezdny bohater, Warszawa 2006, Prószyński i Sk-a - Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN
  10. DawidS28

    Gemini

    Gemini Statek Gemini 7. Gemini to drugi amerykański załogowy program kosmiczny. Odbyło się w sumie 12 załogowych lotów kapsuły Gemini. Kapsuła statku miała kształt stożka o wysokości 5,6 m, średnicy 3,05 m i ważyła 3200 – 3800 kg. W jednym statku leciały dwie osoby. Za rakietę nośną służyła Titan II. Statek składał się z 10 podstawowych elementów: stożkowej kabiny dla dwóch astronautów (długość 4,45 m, średnica 2,3 m, masa 2 t, objętość wnętrza 1,6 metra sześciennego [na zdjęciu człon ten jest koloru czarnego]); cylindrycznego przedziału serwisowego (średnica 3,05 m, długość 1,34 m, masa 1,6 t [umieszczonym pod członem załogowym]); silników manewrowych dolnych (cztery zestawy po dwie sztuki); silników manewrowych górnych (cztery zestawy po cztery sztuki, umieszczonych na szczycie stożka); czterech silników manewrowych środkowych (cztery zestawy po jeden silnik, umieszczonych pod członem załogowym); włazu (na zdjęciu po przeciwnej stronie napisu „UNITED STATES”); osłony ablacyjnej (pod modułem załogowym; niewidoczna); układu radiolokacyjnego do realizacji spotkania i łączenia (na górze stożka); głowicy cumowniczej (pod układem radiolokacyjnym); platformy stabilizowanej i przelicznika (w członie załogowym). Kapsuła nie dysponowała jednak śluzą powietrzną, przez co wyjścia na zewnątrz wymagały dehermetyzacji całego pojazdu. Głównymi osiągnięciami programu było wyjście pierwszego Amerykanina w przestrzeń kosmiczną, połączenie dwóch pojazdów, długie (do dwóch tygodni) pobyty na orbicie. Pierwszego wyjścia Amerykanina w przestrzeń kosmiczną. Był nim Edward White. Wyjście odbyło się 3 czerwca 1965 podczas lotu Gemini 4. Następny cel osiągnięto w 1966 w czasie lotu Gemini 8. Statek połączył się z satelitą typu Agena Target Vehicle. Podczas połączenia wystąpiły poważne kłopoty techniczne na pokładzie Gemini. Statek zaczął mocno koziołkować. Dowódca lotu Neil Armstrong podjął decyzję o odłączeniu statku od satelity, ale gdy dokonano tego manewru okazało się, że błąd tkwił w Gemini i pojazd zaczął mocniej obracać się wokół osi pionowej. Na szczęście dzięki decyzji o włączeniu wszystkich silników manewrowych statek zaczął powoli zmniejszać prędkość obrotów, aż w końcu całkiem one ustały. Później okazało się, że winien temu incydentowi był zablokowany silnik numer 8. Ostatni cel programu osiągnięto w 1965 r. podczas lotu Gemini 7. Na pokładzie przez dwa tygodnie znajdowali się astronauci Frank Barman i James Lovell. Ostatni z nich skomentował ten lot jako „14 dni w męskiej toalecie”. Pierwsze dwa loty statków Gemini były bezzałogowe. Gemini 1 wystrzelony został rakietą Titan II, ale na orbitę wszedł połączony z jej drugim stopniem. „Start nastąpił tuż po 11 rano czasu miejscowego ze stanowiska startowego nr 19. Sześć minut później rakieta umieściła statek na orbicie. Była ona wyższa od zaplanowanej o 33,6 km z powodu przekroczenia prędkości o 22,5 km/h. Plan nie zakładał odłączenia statku od ostatniego członu rakiety dlatego osiągnęły satelizację jako jeden obiekt. Zgodnie z planem obserwacje i pomiary trwały przez 4 godziny i 50 minut. Misję zakończono po trzecim przejściu statku nad Przylądkiem Canaveral. Orbitujący zespół śledzono do jego ponownego wejścia w atmosferę nad Atlantykiem, po 64. okrążeniu Ziemi, 12 kwietnia. Odzyskania statku nie planowano. W miejscach przeznaczonych dla astronautów umieszczono niezależne zestawy pomiarowe, każdy o wadze 180 kg. Zawierały one czujniki nacisku, ciśnienia, temperatury i przyspieszenia. Stanowiły one również balast.”(tekst pochodzi ze strony http://pl.wikipedia.org/wiki/Gemini_1) Gemini 2 miał na celu zbadanie kabiny załogowej i jej powłoki ablacyjnej. Statek ten miał wystartować zaraz po Gemini 1, ale huragany Cleo, Dora i Ethel spowodowały przesunięcie startu na 8 XII 1964. Tego dnia podczas startu na chwile po uruchomieniu wyłączyły się silniki członu pierwszego Titana i przerwano start. Rakieta nie oderwała sie nawet od ziemi. Powodem awarii było uszkodzenie systemu hydraulicznego rakiety nośnej. Podczas suborbitalnego lotu wykonano testy powłoki termicznej, procedury lądowania i wyławiania statku z oceanu. Gemini 3 (start i lądowanie 23 III 1965) w ciągu 4 godzin 34 min. dokonał 3 okrążeń Ziemi. Załogę statku stanowili Gus Grissom i John Young. Gemini 4 (start 3 VI 1965) był drugim załogowym lotem statku Gemini. Podczas tego lotu E. White wykonał pierwszy amerykański spacer kosmiczny. Trwał on 20 minut. White’a asekurował J. McDivitt. Lot ten trwał 97 godzin (lądowanie 7 VI 1965). Podczas spaceru kosmicznego White wypróbował działko na sprężone powietrze. W czasie „szybowania” astronauta nie mógł wrócić do kapsuły. Chociaż wyjście z niej trwało minutę to na powrót potrzebowano kilka razy tyle. Gemini 5 (start 21 VIII 1965) dokonał 120 okrążeń Ziemi w ciągu 190 godzin i 56 minut. Załogę stanowili G. Cooper i Ch. Conrad (lądowanie 29 VIII 1965). Gemini 6 (start 15 XII 1965, załoga - W. Schirra, Th. Stafford) szybował w przestrzeni 1 dzień 1 godz. 51 min. Gemini 7 (start 4 XII 1965, załoga - F. Borman i J. Lovell) dokonał 206 okrążeń Ziemi w ciągu dwóch tygodni. Statek ten zbliżył się na 30 cm. do statku Gemini 6. Był to wtedy rekord pobytu w przestrzeni kosmicznej (Gemini 7). Podczas „randez – vous” Gemini 6 dokonał 35 tyś. odpaleń silników manewrowych w odległości mniej niż 2 m od Gemini 7. Gemini 8 (start 16 III 1966) dokonał pierwszego w historii połączenia z satelitą na orbicie. Co prawda, nie powiodło się ono, ale było to i tak wielkie osiągnięcie. Satelitą tym była Agena Target Vehicle. Załogę stanowili N. Armstrong i D. Scott. Gemini 9 (start 18 VI 1966, załoga T. Stafford i E. Cernan) dokonał 44 okrążeń Ziemi w ciągu 72 godzin i 21 minut. Drugi astronauta przez 2 godziny i 5 minut przebywał poza kabiną statku. Statek miał połączyć się z Ageną Target Vehicle 1, ale Agena nie działała prawidłowo. Gemini 10 (18 VII 1966) w ciągu 70 godz. i 47 minut dokonał 43 okrążeń Ziemi. Statek ten połączył się z Agena Target Vehicle 2. Załogę statku stanowili John Young i Michael Collins. W ostatnim dniu lotu Collins wykonał półgodzinny spacer kosmiczny, zakończony walką o wejście do kapsuły. Gemini 11 (start 12 IX 1966, załoga statku to Ch. Conrad i R. Gordon) dokonał 44 okrążeń Ziemi. Podczas lotu dokonano połączenia z Ageną Target Vehicle 3 i za pomocą jej silnika, apogeum statku wyniosło rekordowe 1367 km. W czasie tego lotu R. Gordon wykonał 40 minutowy spacer kosmiczny. Miał on dokładnie takie same kłopoty co Cernan z Gemini 9. Gemini 12 (start 11 XI 1966) wykonał 59 okrążeń Ziemi w ciągu 39 godz. i 33 min. Załogę Gemini stanowili J. Lovell i E. Aldrin. Za pomocą silnika Ageny Target Vehicle 4 statek zajął kołową orbitę o wysokości 296 km. W czasie tego lotu Aldrin wypróbował ulepszony skafander kosmiczny do przebywania poza statkiem. Spacer ten trwał 2 godz. i 9 min. Podczas spaceru kosmicznego wypróbowano m. in. gumowe przyssawki dołączone do butów astronauty zapobiegające ześlizgiwaniu się, uchwyty również z przyssawkami. Planowano jeszcze misje Gemini 13 (planowany przebieg misji: 12 III 1967 – start z Przyladka Canaveral, 14 III 1967 – zbliżenie do rakiety Agena, 23 III1967 – lądowanie w Oceanie Atlantyckim) i Gemini 14, ale w 1966 r. obie anulowano. Tabela lotów Gemini: Tekst opracowano na podstawie: - http://pl.wikipedia.org/wiki/Program_Gemini oraz publikacji książkowych: - Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a - Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN
  11. Mercury Mercury to seria amerykańskich, jednoosobowych pojazdów kosmicznych. Kapsuła statku (2) ważyła między 1350 a 2000 kg. Miała ona kształt ściętego stożka o podstawie o średnicy 185 cm i wysokości 3 m. Kapsuły te z racji swojej wielkości, były obiektami licznych dowcipów kosmonautów. Astronauci żartowali, że do kapsuły Mercury się nie wsiada - ją się ubiera. Wnętrze kabiny miało jedynie 1,7 metra sześciennego objętości. We wnętrzu, oprócz astronauty, znajdowało się 120 wskaźników, 55 przełączników, 30 bezpieczników i 35 dźwigni. Pojazd zaprojektował Max Faget. NASA zamówiła 20 seryjnych pojazdów, produkowanych przez firmę McDonnell. 5 spośród nich, numery 10, 12, 15, 17 i 19 nigdy nie poleciało. Dwa bezzałogowe pojazdy, numer 3 i 4, uległy zniszczeniu podczas lotów. Pojazd numer 11 (Liberty Bell 7), zatonął podczas wodowania i został wydobyty z dna Atlantyku po 38 latach. Zbudowano także szereg pojazdów testowych i demonstracyjnych. Rakieta ratunkowa na paliwo stałe (1), która podnosiła statek z rakiety głównej, działała przez sekundę, odpadała, a kapsuła swobodnie lądowała na spadochronie. Posiadała ona trzy silniki. Do oddzielenia pojazdu od rakiety nośnej, kapsuła odpalała trzy małe rakiety na paliwo stałe (5). Pojazd posiadał jedynie silniki manewrowe. Po wprowadzeniu statku na orbitę, nie można było zmienić parametrów lotu. Kapsuła posiadała trzy zestawy silników manewrowych dla każdej osi obrotu, zasilane z dwóch zbiorników paliwa. Zejście z orbity zapewniały trzy silniki hamujące na paliwo stałe (5), o dziesięciosekundowym czasie pracy. Jeden zapewniał energię wystarczającą do wyhamowania i zejścia z orbity nawet w wypadku awarii dwóch pozostałych. Jeden taki silnik wytwarzał ciąg 4,5 kN. Kapsuły Mercury można było całkowicie kontrolować sygnałami radiowymi z Ziemi. Było to zabezpieczenie na wypadek gdyby warunki panujące w kosmosie uniemożliwiły pilotowi normalne funkcjonowanie. Na nosie pojazdu znajdowała się niewielka, metalowa klapa, nazywana spoilerem. W razie wejścia pojazdu w atmosferę nosem naprzód, opór powietrza opływającego spoiler odwróciłaby pojazd do poprawnej pozycji osłoną termiczną naprzód. Maksymalne przeciążenie podczas lotu balistycznego kapsuły wynosiło 11 g, a podczas lotu orbitalnego 8 g. Kapsuły były zasilane z akumulatorów, a maksymalny czas lotu to 1,5 doby. Kapsuła posiadała jedno okno (3) i u dołu pokryta była osłoną ablacyjną z odparowywującego materiału (4). Wejście do kapsuły (6). Statki, w dwóch pierwszych lotach, wyniosła rakieta Redstone. Później jako rakietę wykorzystywano Atlasa, ponieważ Redstone była za słaba, aby wynieść statek na orbitę. Odbyło się siedem lotów pojazdu tego typu. Program Mercury rozpoczął się w 1958 r, a zakończył w 1962 r. Jego celem było umieszczenie człowieka na orbicie. Co ciekawe, astronauci nadawali statkom imiona. Każdy pojazd w materiałach NASA figurował pod tym właśnie imieniem. Zaprzestano tego zwyczaju w czasie programu Gemini, ponieważ nie podobało się to wysokim urzędnikom NASA. Powrócono do tego w podczas programu Apollo. Mercury ? Redstone 2 (start 31 I 1961) była bezzałogową misją suborbitalną. Na pokładzie statku znajdował się specjalnie wyszkolony szympans Ham. Podczas misji silnik Redstone uległ przegrzaniu i wyłączył się pięć sekund wcześniej niż planowano. Kapsuła odłączyła się od statku za pomocą rakiety ratunkowej. Jednak rakieta ratunkowa uniosła statek za wysoko i kapsuła poszybowała 200 km poza zaplanowany 500 km dystans. Małpa ulegała przeciążeniu 16 g (dwa razy za dużo). Kapsuła wodowała w oceanie i nabierała wody, a podtopiony sympans się krztusił. Powodem wydarzenia był? jeden drucik. Spowodowało to przesunięcie misji Mercury 3 z marca na maj. Mercury 3 (start i lądowanie 5 V 1961) odbył pierwszy amerykański załogowy lot suborbitalny. Na pokładzie kapsuły znajdował sie astronauta Alan Shepard. Lot ten trwał 15 minut, a najwyższy punkt orbity statku był na wysokości 190 km. nad Ziemią. Mercury 4 (start i lądowanie 21 VII 1961) był kopią lotu poprzedniego statku, z tą tylko różnicą, że ?za sterami? zasiadał Gus Grissom oraz, że lot trwał o minutę (!) dłużej. Jednak kłopoty ze statkiem pojawiły się przy lądowaniu. Gdy kapsuła swobodnie osiadła na wodzie, z jakiegoś powodu eksplozja oderwała bok statku. Astronaucie udało się ewakuować z kabiny, ale z dna podniesiono ją dopiero w 1999 r. Powodem eksplozji najprawdopodobniej było zaplątanie się zewnętrznej linki detonatora luku w liny od spadochronu statku lub z powodu uaktywnienia się detonatora za pomocą ładunków elektrostatycznych, które wytwarzał helikopter lecący po astronautę. Mercury 6 (start i lądowanie 20 II 1962) był pierwszym orbitalnym lotem Amerykanina. W statku znajdował się John Glenn i w ciągu 5 godzin wykonał on 3 okrążenia Ziemi. Apogeum orbity znajdowało się na 261 km., a perygeum na 160 km. Podczas lotu okazało się, że osłona cieplna statku może być obluzowana. Zadecydowano się ją przytrzymać za pomocą pakietu silników hamujących. Jednak wtedy Glenn musiał statek pilotować ręcznie. Na Ziemi okazało się, że obawy były nieuzasadnione. Mercury 7 (start i lądowanie 24 V 1962) był kopią poprzedniego lotu. Za sterami zasiadał Scot Carpenter, a apogeum znajdowało się osiem kilometrów wyżej (perygeum jeden kilometr wyżej). Statek ten wylądował 400 km dale niż planowano jego powrót. Z powodu złego (przesuniętego o trzy sekundy) odpalenia silników hamujących i złej orientacji statku spowodowanej nadmiernym wykorzystaniem paliwa do statku w czasie lotu (zabrakło go przy przechodzeniu przez atmosferę i dlatego trzeba było wcześniej otworzyć spadochron statku). Poszukiwania kapsuły trwały pół godziny. Lotem Mercury 8 (start i lądowanie 3 X 1962) dowodził Wally Shirra. W ciągu 9 godzin i 11 minut statek dokonał 6 okrążeń Ziemi. Apogeum orbity znajdowało się na 283 km. (perygeum tak, jak w w/w lotach). Wodowanie statku odbyło się niecałe 6 km od planowanego miejsca powrotu. Misja Mercury 9 (start i lądowanie 15 ? 16 V 1963) była pierwszym całodobowym lotem kapsuły Mercury. W ciągu 34 godz. i 22 min. Statek 22 razy okrążył Ziemię; apogeum orbity znajdowało się na 267 km. W statku przebywał Gordon Cooper. Podczas dziewiętnastego okrążenia Ziemi wadliwie działająca aparatura podała, że Mercury wraca na Ziemię (tak oczywiście nie było). Błąd ten spowodowany był złym działaniem systemu elektronicznego statku i przy 21 okrążeniu zepsuł się autopilot kapsuły. Gordon Cooper musiał więc wylądować ręcznie (tak jak Glenn i Carpenter). Na szczęście wszystko się udało i ostatni lot Mercury zakończył się wodowaniem 6,5 km od czekającego statku. Lot Mercury 10 był zaplanowany na październik 1963, ale misja została odwołana. Misje Mercury Inne misje związane z programem Mercury Tekst opracowany na podstawie: www.pl.wikipedia.org/wiki/Program_Mercury Oraz publikacji ksiązkowych: - Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a - Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN
  12. DawidS28

    N1

    MySpaceMuseum też podaje silniki NK-33 TUTAJ RussianSpaceWeb TUTAJ i Astronautix TUTAJ podają silniki NK-15, a Astronautix jednocześnie NK-33 jako używane w jednej z wersji N1, dokładnie N1F - L3M. Dokładny opis pierwszego stopnia N1 TUTAJ Publikacje książkowe Dalej Harford pisze, że w pierszych czterech lotach N1 wykorzystano silniki NK-15, a w nastepnych (który nigdy się nie odbyły) planowano użyć NK-33. T. A. Heppenheimer w Podbój kosmosu nie podaje, jakie stosowano w niej silniki, raz tylko wspomina o NK-15, ale nie przy opisie N1. Dokładnie opisuje tylko przebieg lotów. I z czym się tu zgodzić?
  13. DawidS28

    N1

    1. Nie żebym się awanturował, ale w sprawie silników to przyjrzyj się temu schematowi, który sam zamieściłeś. 2. Ładunki N1: - faktycznie, w drugim locie pomyliłem Ł1S z F1S (literówka zwykła), dzieki za korekte - natomiast zgodnie z Wikipedią wszystkie pozostałe nazwy się zgadzają. 3. Waga: tutaj to już mnie zdecydowanie zamroczyło , oczywiście ma być w tonach.
  14. Radzieckie sztuczne satelity i statki kosmiczne - Fiedorow R. E. i Aleksandrow S. G. PWN 1964 Numer wydania: I x8669854 Numer własny: 1 Ilość stron: 447 Cena: 35 zł Książka opisuje podstawowe zagadnienia problematyki astronautycznej oraz historię radzieckich osiągnięć w poznawaniu przestrzeni kosmicznej. Zawiera bogaty materiał faktograficzny i ilustracyjny. Przeznaczona dla szerokiego kręgu Czytelników interesujących się kosmonautyką. Sztuczny Księżyc - Sternfeld Ary PWN 1957 Numer wydania: I x591064 Numer własny: 2 Ilość stron: 263 Cena: 20 zł Książka podaje podstawowe dane z zakresu problematyki astronautycznej (astrofizyka, astronawigacja, łaczność, itp.). Oprócz szeregu danych teoretycznych, niezbędnych przy zrozumieniu mechaniki nieba, zawiera materiał opisujący planowany przyszły kierunek rozwoju badań astronautycznych. Przeznaczona dla szerokiego kręgu Czytelników pasjonujących się zagadnieniami związanymi z astrofizyką i astronautyką. 15 lat podboju kosmosu - Pawlikowski Ryszard i Staniewski Edmund Wydawnictwo MON 1974 Numer wydania: I x252979 Numer własny: 3 Ilość stron: 388 Cena: 70 zł Książka podaje podstawowe wiadomości o działalności człowieka w kosmosie od 4.X.1957 r. do końca 1972 r. Omówiono w niej prawno-organizacyjne aspekty badań przestrzeni kosmicznej, systemy wykorzystania sztucznych satelitów Ziemi oraz załogowe loty kosmiczne w statkach kosmicznych i w stacjach orbitalnych. Podaje się informacje o rakietach nośnych, transporterach kosmicznych oraz perspektywach dalszych badań i wykorzystywania przestrzeni kosmicznej. Książka zawiera biografie kosmonautów, wykaz wszystkich sztucznych satelitów Ziemi i innych obiektów kosmicznych oraz wykaz światowych rekordów astronautycznych. Przeznaczona jest dla szerokiego kregu Czytelników interesujących się problematyką kosmiczną i rakietową. Polska w kosmosie - Elsztein Paweł Wydawnictwa Komunikacji i Łączności 1978 Numer wydania: I x0538601 Numer własny: 4 Ilość stron: 178 Cena: 30 zł Krótki przegląd wysiłków i osiągnięć polskiej nauki i techniki w podboju Kosmosu, udział Polski we współpracy kosmicznej państw socjalistycznych. Odbiorcy: czytelnicy "Skrzydlatej Polski" oraz wszyscy zainteresowani sprawami kosmonautyki. Wojny gwiezdne - praca zbiorowa Zarząd Propagandy i Agitacji GZP WP 1985 Numer wydania: I x9595546 Numer własny: 5 Ilość stron: 56 Wielce subiektywny opis zagrożeń płynących z militarnego wykorzystywania przestrzeni kosmicznej. Zawiera opis głównych kosmicznych programów militarnych, w tym "Gwiezdnych wojen" R. Reagana. Polskie rakiety badawcze - Walczewski Jacek Wydawnictwa Komunikacji i Łączności 1982 Numer wydania: I ISBN 83-206-0278-5 Numer własny: 6 Ilość stron: 247 Cena: 100 zł Dorobek polskiej myśli technicznej w dziedzinie konstrukcji i wykorzystania rakiet badawczych. Opisy, oparte na dokumentacji technicznej i historycznej, rakiet i badań rakietowych zrealizowanych w niewojskowych istytutach naukowych oraz w Doświadczalnym Ośrodku rakietowym Aeroklubu Krakowskiego. Odbiorcy: wszyscy zainteresowani historią polskiej mysli technicznej, modelarze, czytelnicy Skrzydlatej Polski. Interkosmos znaczy współpraca - praca zbiorowa Wydawnictwa Komunikacji i Łączności 1985 Numer wydania: I ISBN 83-206-0547-4 Numer własny: 7 Ilość stron: 274 Książka omawia wyniki niektórych prac przeprowadzonych przez polskich i radzieckich specjalistów przy wykorzystaniu technik kosmicznych dla potrzeb gospodarki narodowej, rozwoju nauki i techniki. Przedstawiony został udział Polski w międzynarodowym programie Interkosmos. Materiały podane przez bezpośrednich uczestników, współtwórców tegoż programu, są swoistym dokumentem rozwoju badań kosmicznych i ich wykorzystania również w Polsce. Część pierwsza ksiązki współnie przygotowanej i wydanej przez Wydawnictwo Maszinostrojennie w Moskwie i Wydawnictwa Komunikacji i Łączności w Warszawie napisana została przez auorów polskich, a część druga, przez autorów radzieckich. Kosmonautyka - praca zbiorowa Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 1971 Numer wydania: I x9316166 Numer własny: 8 Ilość stron: 422 Cena: 60 zl Książka zawiera całokształt wiadomości o budowie i wyposażeniu statków i aparatów kosmicznych (sztucznych satelitów Ziemi, sond kosmicznych itd.), lotach kosmicznych i nawigacji w przestrzeni międzyplanetarnej, telekomunikacji kosmicznej, kosmodromach i ich wyposażeniu, biologii i medycynie kosmicznej, szkoleniu kosmonautów itd. Treść książki uzupełniona jest informacjami z zakresu astronomii, geofizyki i meteorologii. Encyklopedia ta zawiera 1500 haseł w układzie alfabetycznym. Książka przeznaczona jest dla wszystkich, którzy interesują się techniką, a przede wszystkim dla młodzieży ze szkół zawodowych i liceów ogólnokształcacych. Kopernik Astronomia Astronautyka - praca zbiorowa PWN 1973 Numer wydania: I x7379692 Numer własny: 9 Ilość stron: 335 Cena: 70 zł Encyklopedia zawierająca podstawowe dane dotyczące astronomii i astronautyki. Opisuje życie i miejsca związane z Mikołajem Kopernikiem, a takze jego dzieło "De revolutionibus orbium coelestium" - O obrotach sfer niebieskich. Przeznaczona dla czytelników interesujących się astronomią. Polak w kosmosie - Marks Andrzej Książka i Wiedza 1978 Numer wydania: I x559204 Numer własny: 10 Ilość stron: 287 Cena: 40 zł Książka niniejsza jest swoistym popularnym kompendium wiedzy o lotach kosmicznych ludzi od Jurija Gagarina do Mirosława Hermaszewskiego. Czytelnicy interesujący się problematyką kosmiczną znajdą w niej omówienie wszystkich lotów załogowych i bezzałogowych, misji Sojuz - Apollo, "polskiego" satelity Interkosmos - Kopernik 500 oraz wiele ciekawych, ujętych w systematyczny przegląd, informacji o odkryciach naukowych dokonanych w kosmosie, o przeprowadzonych tam eksperymentach i badaniach z różnych dziedzin wiedzy, ze szczególnym uwzględnieniem udziału Polski, o perspektywach ery baz orbitalnych. Droga Polaka na orbitę - Bil Emil i Hynowski Bronisław Wydawnictwo MON 1978 Numer wydania: I x8842296 Numer własny: 11 Ilość stron: 224 Cena: 30 zł Opis przygotowań i przebiegu misji pierwszego Polaka, Mirosława Hermaszewskiego, w kosmos. Oprócz tego pozycja zawiera dane dotyczące misji poszczególnych satelitów serii Interkosmos oraz wspólnych badań krajów socjalistycznych oraz opis podstawowych wydarzeń ery kosmicznej. Droga w kosmos - Gagarin Jurij Wydawnictwo MON 1981 Numer wydania: I ISBN 83-11-06629-9 Numer własny: 12 Ilość stron: 442 Cena: 55 zł Pasjonujaca autobiografia pierwszego człowieka w kosmosie, Jurija Gagarina, Sprawozdanie z dzieciństwa, młodości, służby wojskowej i lotu kosmicznego, a także późniejszych wydarzeń z własnego życia. Podbój kosmosu - Historia programów kosmicznych - Heppenheimer T. A. Amber 1997 Numer wydania: I ISBN 83-7169-852-6 Numer własny: 13 Ilość stron: 439 Cena: 34,80 zł Pasjonujący opis amerykańsko-radzieckiego wyścigu w podboju kosmosu. Książka zawiera także prawdopodobne plany dalszej eksploracji kosmosu w niedalekiej przyszłości. Apollo 13 - Lovell Jim i Kluger Jeffrey Prószyński i Sk-a 1995 Numer wydania: I ISBN 83-86669-24-1 Numer własny: 14 Ilość stron: 413 Cena: 15,60 zł Opis przygotowań do startu i podróży Apolla 13. Dokładne przedstawienie wydarzeń mających miejsce podczas lotu i wnikliwego śledztwa po powrocie załogi na Ziemię. Opis działania NASA i wielu instytucji wojskowych. Pierwszy kosmonauta - Kulicki Władysław i Markiewicz Ryszard Wiedza Powszechna 1961 Numer wydania: I x1148258 Numer własny: 15 Ilość stron: 157 Cena: 10 zł Wybór artykułów prasowych i innych materiałów połączonych w jednej książce dotyczącej życia i historycznego lotu pierwszego kosmonauty, Jurija A. Gagarina, Samoloty kosmiczne - Nowicki Jacek i Zięcina Krzysztof Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 1989 Numer wydania: I ISBN 83-204-1004-5 Numer własny: 16 Ilość stron: 288 Cena: 15 zł W książce opisano jak doszło do powstania i zastosowania do badań i prac w kosmosie samolotów kosmicznych nazywanych również wahadłowcami. Przedstawiano zarówno wcześniejsze badania nad samolotami rakietowymi serii X w USA, jak i projekty samolotów kosmicznych opracowanie w ZSRR, Europie Zachodniej i Japonii. Opracowano szczegółowo program wahadłowca Space Shuttle oraz konstrukcję i losy amerykańskich samolotów kosmicznych. Książka zawiera dużo rysunków oraf fotografii czarnobiałych i kolorowych. Krzyk w kosmosie - Jarosiński Marek Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 1991 Numer wydania: I ISBN 83-204-1407-5 Numer własny: 17 Ilość stron: 238 W książce opisano przyczyny i przebieg wszystkich poważniejszych awarii i katastrof kosmicznych, W popularnej formie przedstawiono także problemy ratownictwa kosmicznego - działania systemów awaryjnych rakiet nośnych i statków kosmicznych, ochrony życia załóg kosmicznych oraz przeprowadzania akcji ratowniczych i remontowych na orbicie wokółziemskiej. Kosmos a zbrojenia - Jacewicz Andrzej i Markowski Jerzy Książka i Wiedza 1988 Numer wydania: I ISBN 83-05-11619-0 Numer własny: 18 Ilość stron: 464 Cena: 480 zł Książka porusza obszerny temat militarnego wykorystania przestrzeni kosmicznej. Zestawienie nakładów na militaryzację kosmosu i przegląd wojskowych programów kosmicznych, a także ważniejszych umów międzynarodowych dotyczących zaprzestawania zbrojeń. Opisuje płynące z tego zagrożenia. Zawiera perspektywy militarnego podboju kosmosu na najbliższe lata. Droga do Księżyca - Marks Andrzej Wiedza Powszechna 1969 Numer wydania: I x548997 Numer własny: 19 Ilość stron: 166 Cena: 10 zł Opis najnowszych osiągnięć w podboju Księżyca, misji Łuna, Ranger, Lunar Orbiter, Surveyor, Zond (Sonda) oraz załogowego lotu Apollo 11. Przedstawienie perspektyw dalszej eksploracji Srebrnego Globu. Loty międzyplanetarne - Wołczek Olgierd PWN 1980 Numer wydania: II ISBN 83-01-01083-5 Numer własny: 20 Ilość stron: 467 Cena: 50 zł Opis Układu Słonecznego i jego badań, przedstawienie lotów próbników międzyplanetarnych i danych przez nie dostarczonych. Prespektywy rozwoju dalszej eksploracji kosmosu. Rakiety - Środki napędowe - Stanuch Jerzy, Świdziński Jerzy, Wachal Andrzej i Wołczek Olgierd Państwowe Wydawnictwa Techniczne 1960 Numer wydania: I x524876 Numer własny: 21 Ilość stron: 260 Cena: 30 zł W pracy podano w sposób zwięzły klasyfikację rakiet oraz omówiono ogólne zagadnienia związane z balistyką, aerodynamiką pocisków rakietowych, konstrukcją rakiet i silników rakietowych, Opisano szczegółowo różnego rodzaju paliwa, stosowane do napędu rakiet i pojazdów kosmicznych, zarówno pod wzgledem ich własności, jak i metod otrzymywania. Praca ma charakter popularyzatorski i jest przeznaczona dla inżynierów i techników, młodzieży studiującej oraz szerokiego ogółu czytelników interesujących się tą czołową dziedziną techniki. Podbój Księżyca trwa - Marks Andrzej Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 1967 Numer wydania: I x2752397 Numer własny: 22 Ilość stron: 507 Cena: 57 zł W książce omówiono zasady mechaniki niebieskiej, teoretyczne podstawy lotu ku Księżycowi, warunki na Srebrnym Globie, a także dotychczasowe loty kosmiczne i perspektywy rozwoju badań. Pojazdy w kosmosie - Szczepaniak Cezary i Dychto Rafał Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej 2003 Numer wydania: I ISBN 83-7283-108-4 Numer własny: 23 Ilość stron: 185 Podręcznik opisujący zagadnienia mechaniki niebieskiej i problematykę lotów pojazdów kosmicznych, a także ich budowę i poszczególne elementy. Polak w Kosmosie - Świątkiewicz Bohdan Nasza Księgarnia 1978 Numer wydania: I x0666860 Numer własny: 24 Ilość stron: 191 Cena: 50 zł Reportaż dokumentalny obrazujący przygotowania do lotu Mirosława Hermaszewskiego, jego biografia, opis działalności Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej oraz powstawania filmu "Droga w Kosmos". Przekazano za pośrednictwem satelity - Elsztein Paweł Wydawnictwa Radia i Telewizji 1979 Numer wydania: I x8125347 Numer własny: 25 Ilość stron: 255 Cena: 44 zł Praca o charaktersze popularnym poświęcona podstawowym zagadnieniom łączności satelitarnej. Omówiono w niej ważniejsze typy satelitów oraz zasady działania systemów łączności i ich zastosowania. Opis wkładu poszczególnych państw w rozwój systemów satelitarnych. Siergiej Korolow - Harford James Prószyński i S-ka 2006 Numer wydania: I ISBN 83-7469-165-4 Numer własny: 26 Ilość stron: 366 Cena: 49 zł Biografia Siergieja P. Korolowa (1907-1966), twórcy radzieckiego programu podboju kopsmosu. Opis jego dokonań, a jednocześnie radzieckiego programu kosmicznego. Gwiezdny bohater - Doran Jamie i Bizony Piers Prószyński i S-ka 2006 Numer wydania: I ISBN 83-7469-349-5 Numer własny: 27 Ilość stron: 200 Cena: 39,90 zł Biografia Jurija A. Gagarina oraz opis radzieckiego programu podboju kosmosu. Przedstawienie jednego z największych śledztw w historii ZSRR przeprowadzonego po katastrofie lotniczej, w której zginął Gagarin. Kometa Halley'a - Hurnik Hieronim PWN 1985 Numer wydania: I ISBN 83-01-06375-0 Numer własny: 28 Ilość stron: 96 Cena: 120 zł Przedstawienie podstawowych danych dotyczacych komet oraz opis komety Halley'a i historii jej obserwacji. Opis misji organizowanych w kierunku ciała niebieskiego. My i kosmos - Lustiberg Willen Wydawnictwo Agencji Prasowej Nowosti 1981 Numer wydania: I x2314933 Numer własny: 29 Ilość stron: 48 Cena: 50 kop. Opis historii podboju kosmosu i korzyści z niego płynących oraz prawdopodobieństwa istnienia innej rozumnej cywilizacji we Wszechświecie i sposobów jej poszukiwania. W kręgu astronautyki - Wołczek Ogierd Nasza Księgarnia 1980 Numer wydania: I ISBN 83-10-07624-X Numer własny: 30 Ilość stron: 214 Cena: 85 zł Całościowy opis najważniejszych wydarzeń podboju kosmosu, korzyści płynace dla ludzkości z badań przestrzeni kosmicznej, załogowy podbój kosmosu i poszukiwanie pozaziemskiej cywilizacji plany rozowoju kosmosu na przyszłość. Polak melduje z kosmosu - Bil Emil i Rakowski Jerzy Krajowa Agencja Wydawnicza 1978 Numer wydania: I x8801566 Numer własny: 31 Ilość stron: 206 Cena: 25 zł Opis lotu Mirosława Hermaszewskiego, wraz z opisem radzieckiego podboju kosmosu, a w szczególności programu Interkosmos. Przedstawienie lotu i przygotowń przedstartowych Człowiek w kosmosie - Marks Andrzej Wiedza Powszechna 1963 Numer wydania: I x8435913 Numer własny: 32 Ilość stron: 155 Cena: 6 zł Opis dotychczasowych wyśiłków i osiągnieć w badaniu kosmosu i organizowaniu lotów załogowych. Całościowy opis przebiegu lotu kosmicznego, od przygotowań do lotu po lądowanie. Gagarin w Polsce - Solecki Jerzy Iskry 1961 Numer wydania: I x5024673 Numer własny: 33 Ilość stron: 54 Cena: 3 zł Reportaż z trzydniowej wizyty pierwszego kosmonauty w Polsce w 1961 r. Gagarin = kosmiczne kłamstwo? - Nemere Istvan Kleks 1990 Numer wydania: I ISBN 83-85159-02-9 Numer własny: 34 Ilość stron: 111 Przedstawienie teorii spiskowej, wg której Gagarin nigdy nie odbył lotu w kosmos. Zwiad kosmiczny - Wołczek Olgierd Wydawnictwo MON 1967 Numer wydania: I x8608553 Numer własny: 35 Ilość stron: 148 Cena: 8 zł Opis budowy i działania satelitów zwiadowczych i geodezyjnych, a także projekty załogowych stacji kosmicznych o zastosowaniu militarnym. (Większość opisów pochodzi z poniższych pozycji.)
  15. DawidS28

    N1

    Tekst opracowałem na podstawie: http://russianspaceweb.com/ http://pl.wikipedia.org/wiki/N1 - który sam również częściowo stworzyłem oraz pozycji książkowych: - James Harford, Siegiej Korolow - O krok od zwycięstwa w wyścigu na Księżyc, Warszwa 2006, Prószyński i Sk-a - Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księzyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a - T. A. Heppenheimer, Podbój Kosmosu, Warszawa 1997, Wyd. Amber
  16. DawidS28

    N1

    N 1 N 1 trzystopniowa radziecka rakieta kosmiczna, skonstruowana do lotu na Księżyc. Programem ich budowy kierował Siergiej Korolow, aż do śmierci w 1966 roku, zastąpiony potem przez Wasilija Miszyna. N 1 miała 105 m. wysokości i na orbitę mogła wynieść do 95 ton ładunku i dwu kosmonautów. N 1 ważyła 2750 kg. Pierwszy stopień posiadał 30 silników (co powodowało olbrzymie drgania) NK – 33 (24 wokół członu i 6 na środku w kształcie koła). Człon ten miał 30,09 m wysokości i 16,875 m średnicy (na dole). Stopień ten ważył 180,8 tony i pracował przez 113 sekund. Przy starcie siła ciągu tego członu wynosiła 43 137, 254 kN. Drugi człon posiadał 8 silników NK – 43. Ważył on 52,2 tony i pracował przez 108 sekund. Miał on 20,461 m wysokości i 10,3 m średnicy (na dole). Trzeci stopień posiadał cztery silniki NK – 39 i pracował przez 375 sekund. Miał on 11,51 m wysokości i 7,6 m średnicy (na dole). Ważył on 13,7 tony. W górnej części rakiety znajdowały się dwa małe stopnie oraz lądownik i człon orbitujący. Czwarty człon miał 1 silnik NK – 39 i pracował on przez 365 sekund. Miał on 9 m. wys. i 5 m. śr. Wyposażony był w 1 silnik NK – 31. Służył on do oderwania statku załogowego z orbity Ziemi i do skierowania go ku Księżycowi. Piąty stopień (Blok D, wykorzystywany w rakietach SL – 12 (UR – 500, czyli Proton)) miał 5,5 m wysokości i 4 m średnicy. Wyposażony on był w jeden silnik. Wszystkie stopnie zasilane były ciekłym tlenem i naftą. N 1 wykonała w sumie cztery nieudane loty: dwa w 1969 i po jednym w 1971 i 1972 r. Pierwszy lot odbył się 21 II 1969 (start o godz. 12:18 czasu moskiewskiego). Ładunek to bezzałogowy statek Sojuz 7K – L1S – 1, który miał być sztucznym satelitą Księżyca. Zaraz po starcie wyłączono dwa silniki pierwszego stopnia. Przy pełnej mocy NK – 33 potężne wibracje rozerwały przewód doprowadzający ciekły tlen do jednego z silników. Lód pokrył całą rakietę. Nastąpiło przegrzanie się jednego silnika i rakieta stanęła w ogniu. W 70 sekundzie lotu, na wysokości 12 km rakieta wybuchła. Spadła 48 km od wyrzutni. Przez 50 minut w atmosferze utrzymywały się płomienie rakiety, a statek Sojuz łagodnie osiadł na ziemi. Podczas drugiego lotu 3 VII 1969 na wysokości 150 m eksplodowały silniki pierwszego stopnia N 1. Powodem eksplozji był okruch, który wpadł do jednego z przewodów paliwowych rakiety. Ładunkiem tego feniksa był statek Sojuz – F1S – 2 (cel lotu taki sam jak Sojuza – F1S – 1). Trzeci lot rakiety odbył się 27 VI 1971. Ładunkiem był Sojuz – 7K – ŁOK. Rakieta 7 sekund po starcie zaczęła obracać się. Wobec takiego obrotu zdarzeń główny kontroler lotu wydał decyzję o samozniszczeniu rakiety. Ładunek miał taki sam cel co Sojuz – L1S – 1. Czwarty i ostatni lot rakiety odbył się 23 XI 1972. Ładunkiem był Sojuz – 7K – ŁOK (planowany sztuczny satelita Księżyca). Rakieta na 10 sekund przed wyłączeniem pierwszego stopnia zaczęła oscylować. Lot trwał 107 sek. Mimo wielkiej akcji niszczenia pozostałości po radzieckim programie księżycowym, do dzisiaj został wielki zapas silników do rakiety i dalej są one wykorzystywane przez firmę Kistler Aerospace Corporation. Przewiezienie N 1 na stanowisko startowe.
  17. Nie wiem co o tym myśleć. Żadne źródło z tamtego okresu, do jakiego dotarłem, nic nie wspomina o pracach nad rakietami Meteor 5 i 6. Opierając się na powyższym tekście można uznać, że prace zostały przerwane na początkowych etapach i nie warto o tym wspominać. Natomiast jeżeli projekt został zrealizowany (chociaż w części) to jedynym logicznym wytłumaczeniem wydaje się być możliwość stosowania tych rakiet do celów innych niż związane z ideą programu, np. wojskowych (sic!) i stąd brak jakichkolwiek danych. Szkoda tylko, że zweryfikowanie jakiegokolwiek założenia będzie bardzo trudne.
  18. A skąd wziąłeś dane o rakietach Meteor 5 i 6? Nawet Jacek Walczewski w swojej książce Polskie rakiety badawcze nic o nich nie wspomina (nie mówiąc już o astronautix.com).
  19. Witajcie! Astronautyką interesuję się od dłuższego czasu. Zgromadziłem trochę książek na ten temat. Założyłem własną stronkę http://astronautyka.tnb.pl/ narazie w budowie
×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.