DawidS28

Wielkie dzięki za przybliżenie historii Sputnika II.

Postaram się nabyć jakoś tą książkę, dzięki za podaną bibliografię.

Ale już tak na poważnie - wiem , po prostu to fajnie wygląda

 

Albo ta Marsjańska Twarz, fotografowania przez sondę Viking

 

 

W 1987 Richard Hoagland, w swojej książce The Monuments of Mars: A City on the Edge of Forever wnioskował, że sąsiednie obiekty o kształcie zbliżonym do piramid są fragmentami miasta zaginionej cywilizacji.

 

 

A to tylko dziwny twór geologiczny, powstały bez pomocy rąk ludzkich.

Jeżeli tamto to baza hamerykanów, to jak wyjaśnicie tą luke na mapie Merkurego

wykonaną na podstawie zdjęć z Marinera?

Może masowe próby broni jądrowej albo składowisko odpadów ziemskich?

:D

Generalnie obliczyć się da, ale jak NASA liczyła, kiedy spadnie Skylab to się dwa lata pomylili Miała spaść w 1981 r., a spadła 11 VII 1979 na słabo zaludnione obszary Australii, ze wzgledu na wzmożoną aktywność Słońca. Rozszerzyła sie ziemska atmosfera, spowodowało to większy opór resztek atm., stacja zaczęła szybko obniżać wysokość obrity i Skylab'owi się spadło Inna sprawa, stacja Mir. Specjalnie uruchomiono silnik hamujący Progressa, żeby stacja ta nie spadła nie wiadomo gdzie i kiedy.

Po programie pozostał ogromny zapas przetestowanych i niezawodnych silników NK-33. Uniknęły zniszczenia, mimo prób ukrycia niepowodzenia projektu przez radzieckie władze, w tym domniemanego polecenia zniszczenia wszystkich pozostałości materialnych. Są nadal wykorzystywane przez amerykańską firmę, Kistler Aerospace Corporation, która opracowuje na ich bazie nowe projekty rakiet.

 

Tyle na ten temat Wikipedia

W sprawie budowy ISS przytoczę terminarz budowy statcji przyjęty na konferencji 30 IX 1997 r.

 

VI 1998 - Moduł FGB

VII - Węzeł cumowniczy 1, Adapter Ciśnieniowy 1 i 2

XII - Moduł Służbowy

XII - Moduł Spacehab

I 1999 - Struktury "podtrzymujące" (ITS)Z1, PMA-3, urządzenia łącznościawe pasma K, żyrodyny stabilizujące

I - statek Sojuz z pierwszą załogą

IV - ITS P6

V - US Lab

VI - MPLM (podsystemy dla US Lab) manipulator SSRMS, antena UHF

VIII - śluza powietrzna, zbiorniki ciśnieniowe gazów

XI - MPLM

XII - moduł cumowniczy

I 2000 - MPLM (ISPR)

II - ITS SO, Ruchomy Transporter

III - MPLM (ISPR)

VI - ITS S1, CETA A

VII - 4 płyty z fotoogniwami słonecznymi

X - ITS P1, CETA B

XI - ITS P3/P4

XII - Uniwersalny Moduł Cumowniczy

XII - DC2

III 2001 - ITS S3/S4

IV - Węzeł 2

V - Japoński Moduł Eksperymentalny ELM PS, ITS P5, zbiorniki ciśnieniowe materiałów pędnych

VIII - Japoński Moduł Laboratoryjny

IX - MPLM (ISPR)

I 2002 - SLP, Kanadyjski Manipulator, zbiorniki z materiałami pędnymi

II - Japońska Platforma

II - Moduł Cumowniczy 1

V - Moduł Cumowniczy 2

V - fotoogniwa słooneczne

VI - MPLM (ISPR)

VII - Węzeł 3

VIII - Rosyjskie Laboratorium 1

X - Columbus

XI - Rosyjskie Laboratorium 2

XI - MPLM, węzły

I 2003 - LSM1

III - LMS2

III - CVR1

IV - MPLM

VII - Pozostałe elementy wyposażenia energetycznego

VIII - MPLM

X - Wirówka

XII - Moduł Mieszkalny

 

Cóż, nie trzeba chyba mówić, że jesteśmy obecnie jakieś 7 lat do tyłu, biorąc pod uwagę ten terminarz

Wg mnie jest OK. Tak przynajmniej podaje Encyclopedia Astronautica KLIKNIJ TUTAJ i coś w tym stylu jest w książce J. Harforda, ale jak wcześniej pisałem to podaje on dwie różne wersje

Leonow nie czekał bezczynnie - kiedy zorientował się, że nie może wrócić do kabiny, zrobił coś, co było poza przewidzianymi procedurami. Zaczął rozszczelniać kombinezon, aby spuścić powietrze i zmniejszyć ciśnienie w środku !! Trwało to aż 12 minut, a wkrótce mógł sie skończyć zapas tlenu... (opowiadał o tym na spotkaniu w Warszawie w 2003 roku - z okazji 25 rocznicy lotu Hermaszewskiego).

 

Niestety, korzystałem raczej z oficjalnych źródeł, gdzie coś takiego raczej byłoby przemilczane. Nie wspomina o tym nawet J. Harford w swojej książce.

 

A co do tego 1000 kg., na to złożyło się jedno dodatkowe okrążenie i kilka sekund opóźnienia, spowodowane błędem odpalenia silnika.

Woschod

 

Statek Woschod

 

 

 

Woschod to seria dwu- i trzyosobowych radzieckich pojazdów kosmicznych. Odbyły się dwa starty w 1964 i 1965 r. Woschod to zmodernizowana wersja statku Wostok. Różnica między oba statkami to przede wszystkim zmiana ustawienia foteli dla kosmonautów. W Wostoku kosmonauta siedział na środku kabiny, a w Woschodzie umieszczono trzy fotele obok siebie. Dodatkowo fotele te, względem statków Wostok, zostały obrócone o 90 stopni. Nie przestawiono jednak tablicy przyrządów, przez co kosmonauci musieli sięgać do tablicy w lewą stronę, zamiast do przodu. Statki te miały 7,5 m wysokości i 2,6 m średnicy. Ważyły między 5320 (Woschod 1) – 5340 kg (Woschod 2). Zasilane były one z akumulatorów, przez co czas lotu tych statków skracał sie do 7 – 10 dniowej misji (planowano także dłuższe loty). Statki te były wynoszone na orbitę za pomocą rakiet Sojuz U, bez rakiet ratunkowych. Woschody posiadały lepsze systemy orientacji, łączności i lądowania. Zmodyfikowano także kabinę załogową, dzięki czemu astronauci mogli pracować bez skafandrów (w zasadzie spowodowane to było niemożnością umieszczenia systemów podtrzymowywujących życie w skafandrach dla kosmonautów, z powodu małej ilości miejsca w kapsule). Zrezygnowano też z katapultowanych foteli z powodu braku przestrzeni. Oznaczało to, że w przypadku awarii rakiety nośnej podczas startu astronauci nie mieli możliwości ucieczki. Statek ten składał się z czterech części: przedziału serwisowego w kształcie podwójnego stożka, wyposażonego w silnik hamujący TDU-1 (1), lądownika w kształcie kuli (średnica 2,3 m, masa 3 tony), przeznaczonego dla 2 – 3 osób (2), rezerwowego systemu orientacji i hamowania w kształcie walca (3), a Woschod 2 wyposażony był także w nadmuchiwaną śluzę powietrzną wykonaną z kauczuku syntetycznego (masa 250 kg, długość 2,5 m, śr. 1 m), odrzucaną przed deorbitacją (4). Kosmonauci lądowali na Ziemi w lądowniku, który spadał na dwóch spadochronach. Woschody były wyposażone także w systemy miękkiego lądowania, czyli małe rakiety na paliwo stałe umieszczone pod lądownikiem, a uruchamiane kilka metrów nad ziemią w celu dodatkowego wyhamowania statku.

 

Lot Woschoda 1 trwał od 12 do 13 X 1964 i był pierwszym wieloosobowym lotem kosmicznym. Zadania misji: sprawdzenie działania statku załogowego nowego typu i jego wyposażenia, badania ośrodka kosmicznego i Ziemi przy użyciu aparatury znajdującej się na pokładzie statku, kompleksowe badania organizmów kosmonautów w warunkach lotu kosmicznego przez lekarza znajdującego się w kabinie statku. Lot planowany na kilka dni został skrócony z przyczyn politycznych - Chruszczowa zastąpił Breżniew.

 

Głównym celem misji Woschoda 2 było wyjście człowieka w przestrzeń kosmiczną. Dokonano tego 18 III 1965. Kosmonauta Aleksiej Lenonow przebywał w kosmosie 20 minut. Ze statkiem był połączony metalową liną. Podczas pobytu w przestrzeni kosmicznej skafander Lenonowa nadął się i kosmonauta musiał poczekać, aby móc zmieścić się w śluzie powietrznej na statku. Nie był to niestety koniec kłopotów statku. W czasie zejścia z orbity silnik hamujący uruchomiono o kilka sekund za późno i Woschod wylądował 1000 km. dalej niż się spodziewano (w okolicach Permu). Do tego zawisł jeszcze na drzewie. Kosmonauci zdołali wyjść ze statku i zapalić ognisko, ale helikopter ratunkowy dotarł do nich dopiero po dwóch dobach. Astronauci musieli jednak spędzić trzecią dobę w lesie. Eksperci ocenili lot jako udany. Inne cele misji niż wyjście Leonowa po za statek: sprawdzenie działania statku i jego urządzeń, przeprowadzenie obserwacji ośrodka kosmicznego i Ziemi.

 

Miało się odbyć jeszcze cztery loty Woschodów, ale zrezygnowano z nich na potrzeby finansowe programu Sojuz.

 

Woschod był największą prowizorką w historii programów kosmicznych. Nie dość, że od decyzji o wysłaniu statków do realizacji misji Woschoda 1 minęło zaledwie 7 miesięcy, to jednoosobowa kapsuła została przeprojektowana na trzyosobową. Opracowanie skafandra kosmicznego potrwało 9 – 10 m-c (od maja – czerwca 1964). Zastosowano w nim niektóre rozwiązania skafandra pokładowego z misji Wostoków. Kolejnym przykładem szybkiego wykonywania misji było zatwierdzenie załogi Woschoda 2 na trzy dni przed startem. Jako ciekawostkę można podać, iż mimo stosowania w statku atmosfery tlenowo – azotowej, kosmonauta wychodzący po za Woschoda oddychał czystym tlenem. Przygotowania do misji Woschoda 3 (w tym wykonanie wszystkich urządzeń niezbędnych do cumowania i utworzenia sztucznej grawitacji) planowano wyprodukować w ciągu 2 – 3 m-c, choć wiadomo było, że w najlepszym razie zajmie to ponad 18 m-c.

 

 

Tekst opracowany na podstawie:

 

http://astro.zeto.czest.pl/loty/woschod.htm

http://pl.wikipedia.org/wiki/Woschod

 

oraz publikacji książkowych:

 

- Alan Shepard, Deke Slayton, Kierynek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a

- James Harford, Siergiej Korolow, Warszawa 2006, Prószyński i Sk-a

- J. Doran, P. Bizony, Gwiezdny bohater, Warszawa 2006, Prószyński i Sk-a

- Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN

Gemini

 

 

Statek Gemini 7.

 

Gemini to drugi amerykański załogowy program kosmiczny. Odbyło się w sumie 12 załogowych lotów kapsuły Gemini. Kapsuła statku miała kształt stożka o wysokości 5,6 m, średnicy 3,05 m i ważyła 3200 – 3800 kg. W jednym statku leciały dwie osoby. Za rakietę nośną służyła Titan II. Statek składał się z 10 podstawowych elementów: stożkowej kabiny dla dwóch astronautów (długość 4,45 m, średnica 2,3 m, masa 2 t, objętość wnętrza 1,6 metra sześciennego [na zdjęciu człon ten jest koloru czarnego]); cylindrycznego przedziału serwisowego (średnica 3,05 m, długość 1,34 m, masa 1,6 t [umieszczonym pod członem załogowym]); silników manewrowych dolnych (cztery zestawy po dwie sztuki); silników manewrowych górnych (cztery zestawy po cztery sztuki, umieszczonych na szczycie stożka); czterech silników manewrowych środkowych (cztery zestawy po jeden silnik, umieszczonych pod członem załogowym); włazu (na zdjęciu po przeciwnej stronie napisu „UNITED STATES”); osłony ablacyjnej (pod modułem załogowym; niewidoczna); układu radiolokacyjnego do realizacji spotkania i łączenia (na górze stożka); głowicy cumowniczej (pod układem radiolokacyjnym); platformy stabilizowanej i przelicznika (w członie załogowym). Kapsuła nie dysponowała jednak śluzą powietrzną, przez co wyjścia na zewnątrz wymagały dehermetyzacji całego pojazdu.

 

Głównymi osiągnięciami programu było wyjście pierwszego Amerykanina w przestrzeń kosmiczną, połączenie dwóch pojazdów, długie (do dwóch tygodni) pobyty na orbicie. Pierwszego wyjścia Amerykanina w przestrzeń kosmiczną. Był nim Edward White. Wyjście odbyło się 3 czerwca 1965 podczas lotu Gemini 4. Następny cel osiągnięto w 1966 w czasie lotu Gemini 8. Statek połączył się z satelitą typu Agena Target Vehicle. Podczas połączenia wystąpiły poważne kłopoty techniczne na pokładzie Gemini. Statek zaczął mocno koziołkować. Dowódca lotu Neil Armstrong podjął decyzję o odłączeniu statku od satelity, ale gdy dokonano tego manewru okazało się, że błąd tkwił w Gemini i pojazd zaczął mocniej obracać się wokół osi pionowej. Na szczęście dzięki decyzji o włączeniu wszystkich silników manewrowych statek zaczął powoli zmniejszać prędkość obrotów, aż w końcu całkiem one ustały. Później okazało się, że winien temu incydentowi był zablokowany silnik numer 8. Ostatni cel programu osiągnięto w 1965 r. podczas lotu Gemini 7. Na pokładzie przez dwa tygodnie znajdowali się astronauci Frank Barman i James Lovell. Ostatni z nich skomentował ten lot jako „14 dni w męskiej toalecie”. Pierwsze dwa loty statków Gemini były bezzałogowe.

 

Gemini 1 wystrzelony został rakietą Titan II, ale na orbitę wszedł połączony z jej drugim stopniem. „Start nastąpił tuż po 11 rano czasu miejscowego ze stanowiska startowego nr 19. Sześć minut później rakieta umieściła statek na orbicie. Była ona wyższa od zaplanowanej o 33,6 km z powodu przekroczenia prędkości o 22,5 km/h. Plan nie zakładał odłączenia statku od ostatniego członu rakiety dlatego osiągnęły satelizację jako jeden obiekt. Zgodnie z planem obserwacje i pomiary trwały przez 4 godziny i 50 minut. Misję zakończono po trzecim przejściu statku nad Przylądkiem Canaveral. Orbitujący zespół śledzono do jego ponownego wejścia w atmosferę nad Atlantykiem, po 64. okrążeniu Ziemi, 12 kwietnia. Odzyskania statku nie planowano. W miejscach przeznaczonych dla astronautów umieszczono niezależne zestawy pomiarowe, każdy o wadze 180 kg. Zawierały one czujniki nacisku, ciśnienia, temperatury i przyspieszenia. Stanowiły one również balast.”(tekst pochodzi ze strony http://pl.wikipedia.org/wiki/Gemini_1)

 

Gemini 2 miał na celu zbadanie kabiny załogowej i jej powłoki ablacyjnej. Statek ten miał wystartować zaraz po Gemini 1, ale huragany Cleo, Dora i Ethel spowodowały przesunięcie startu na 8 XII 1964. Tego dnia podczas startu na chwile po uruchomieniu wyłączyły się silniki członu pierwszego Titana i przerwano start. Rakieta nie oderwała sie nawet od ziemi. Powodem awarii było uszkodzenie systemu hydraulicznego rakiety nośnej. Podczas suborbitalnego lotu wykonano testy powłoki termicznej, procedury lądowania i wyławiania statku z oceanu.

 

Gemini 3 (start i lądowanie 23 III 1965) w ciągu 4 godzin 34 min. dokonał 3 okrążeń Ziemi. Załogę statku stanowili Gus Grissom i John Young.

 

Gemini 4 (start 3 VI 1965) był drugim załogowym lotem statku Gemini. Podczas tego lotu E. White wykonał pierwszy amerykański spacer kosmiczny. Trwał on 20 minut. White’a asekurował J. McDivitt. Lot ten trwał 97 godzin (lądowanie 7 VI 1965). Podczas spaceru kosmicznego White wypróbował działko na sprężone powietrze. W czasie „szybowania” astronauta nie mógł wrócić do kapsuły. Chociaż wyjście z niej trwało minutę to na powrót potrzebowano kilka razy tyle.

 

Gemini 5 (start 21 VIII 1965) dokonał 120 okrążeń Ziemi w ciągu 190 godzin i 56 minut. Załogę stanowili G. Cooper i Ch. Conrad (lądowanie 29 VIII 1965).

 

Gemini 6 (start 15 XII 1965, załoga - W. Schirra, Th. Stafford) szybował w przestrzeni 1 dzień 1 godz. 51 min.

 

Gemini 7 (start 4 XII 1965, załoga - F. Borman i J. Lovell) dokonał 206 okrążeń Ziemi w ciągu dwóch tygodni. Statek ten zbliżył się na 30 cm. do statku Gemini 6. Był to wtedy rekord pobytu w przestrzeni kosmicznej (Gemini 7). Podczas „randez – vous” Gemini 6 dokonał 35 tyś. odpaleń silników manewrowych w odległości mniej niż 2 m od Gemini 7.

 

Gemini 8 (start 16 III 1966) dokonał pierwszego w historii połączenia z satelitą na orbicie. Co prawda, nie powiodło się ono, ale było to i tak wielkie osiągnięcie. Satelitą tym była Agena Target Vehicle. Załogę stanowili N. Armstrong i D. Scott.

 

Gemini 9 (start 18 VI 1966, załoga T. Stafford i E. Cernan) dokonał 44 okrążeń Ziemi w ciągu 72 godzin i 21 minut. Drugi astronauta przez 2 godziny i 5 minut przebywał poza kabiną statku. Statek miał połączyć się z Ageną Target Vehicle 1, ale Agena nie działała prawidłowo.

 

Gemini 10 (18 VII 1966) w ciągu 70 godz. i 47 minut dokonał 43 okrążeń Ziemi. Statek ten połączył się z Agena Target Vehicle 2. Załogę statku stanowili John Young i Michael Collins. W ostatnim dniu lotu Collins wykonał półgodzinny spacer kosmiczny, zakończony walką o wejście do kapsuły.

 

Gemini 11 (start 12 IX 1966, załoga statku to Ch. Conrad i R. Gordon) dokonał 44 okrążeń Ziemi. Podczas lotu dokonano połączenia z Ageną Target Vehicle 3 i za pomocą jej silnika, apogeum statku wyniosło rekordowe 1367 km. W czasie tego lotu R. Gordon wykonał 40 minutowy spacer kosmiczny. Miał on dokładnie takie same kłopoty co Cernan z Gemini 9.

 

Gemini 12 (start 11 XI 1966) wykonał 59 okrążeń Ziemi w ciągu 39 godz. i 33 min. Załogę Gemini stanowili J. Lovell i E. Aldrin. Za pomocą silnika Ageny Target Vehicle 4 statek zajął kołową orbitę o wysokości 296 km. W czasie tego lotu Aldrin wypróbował ulepszony skafander kosmiczny do przebywania poza statkiem. Spacer ten trwał 2 godz. i 9 min. Podczas spaceru kosmicznego wypróbowano m. in. gumowe przyssawki dołączone do butów astronauty zapobiegające ześlizgiwaniu się, uchwyty również z przyssawkami.

 

Planowano jeszcze misje Gemini 13 (planowany przebieg misji: 12 III 1967 – start z Przyladka Canaveral, 14 III 1967 – zbliżenie do rakiety Agena, 23 III1967 – lądowanie w Oceanie Atlantyckim) i Gemini 14, ale w 1966 r. obie anulowano.

 

Tabela lotów Gemini:

 

 

Tekst opracowano na podstawie:

 

- http://pl.wikipedia.org/wiki/Program_Gemini

 

oraz publikacji książkowych:

 

- Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a

- Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN

Mercury

 

 

Mercury to seria amerykańskich, jednoosobowych pojazdów kosmicznych. Kapsuła statku (2) ważyła między 1350 a 2000 kg. Miała ona kształt ściętego stożka o podstawie o średnicy 185 cm i wysokości 3 m. Kapsuły te z racji swojej wielkości, były obiektami licznych dowcipów kosmonautów. Astronauci żartowali, że do kapsuły Mercury się nie wsiada - ją się ubiera. Wnętrze kabiny miało jedynie 1,7 metra sześciennego objętości. We wnętrzu, oprócz astronauty, znajdowało się 120 wskaźników, 55 przełączników, 30 bezpieczników i 35 dźwigni. Pojazd zaprojektował Max Faget.

NASA zamówiła 20 seryjnych pojazdów, produkowanych przez firmę McDonnell. 5 spośród nich, numery 10, 12, 15, 17 i 19 nigdy nie poleciało. Dwa bezzałogowe pojazdy, numer 3 i 4, uległy zniszczeniu podczas lotów. Pojazd numer 11 (Liberty Bell 7), zatonął podczas wodowania i został wydobyty z dna Atlantyku po 38 latach. Zbudowano także szereg pojazdów testowych i demonstracyjnych. Rakieta ratunkowa na paliwo stałe (1), która podnosiła statek z rakiety głównej, działała przez sekundę, odpadała, a kapsuła swobodnie lądowała na spadochronie. Posiadała ona trzy silniki. Do oddzielenia pojazdu od rakiety nośnej, kapsuła odpalała trzy małe rakiety na paliwo stałe (5). Pojazd posiadał jedynie silniki manewrowe. Po wprowadzeniu statku na orbitę, nie można było zmienić parametrów lotu. Kapsuła posiadała trzy zestawy silników manewrowych dla każdej osi obrotu, zasilane z dwóch zbiorników paliwa. Zejście z orbity zapewniały trzy silniki hamujące na paliwo stałe (5), o dziesięciosekundowym czasie pracy. Jeden zapewniał energię wystarczającą do wyhamowania i zejścia z orbity nawet w wypadku awarii dwóch pozostałych. Jeden taki silnik wytwarzał ciąg 4,5 kN. Kapsuły Mercury można było całkowicie kontrolować sygnałami radiowymi z Ziemi. Było to zabezpieczenie na wypadek gdyby warunki panujące w kosmosie uniemożliwiły pilotowi normalne funkcjonowanie. Na nosie pojazdu znajdowała się niewielka, metalowa klapa, nazywana spoilerem. W razie wejścia pojazdu w atmosferę nosem naprzód, opór powietrza opływającego spoiler odwróciłaby pojazd do poprawnej pozycji osłoną termiczną naprzód. Maksymalne przeciążenie podczas lotu balistycznego kapsuły wynosiło 11 g, a podczas lotu orbitalnego 8 g. Kapsuły były zasilane z akumulatorów, a maksymalny czas lotu to 1,5 doby. Kapsuła posiadała jedno okno (3) i u dołu pokryta była osłoną ablacyjną z odparowywującego materiału (4). Wejście do kapsuły (6). Statki, w dwóch pierwszych lotach, wyniosła rakieta Redstone. Później jako rakietę wykorzystywano Atlasa, ponieważ Redstone była za słaba, aby wynieść statek na orbitę. Odbyło się siedem lotów pojazdu tego typu.

Program Mercury rozpoczął się w 1958 r, a zakończył w 1962 r. Jego celem było umieszczenie człowieka na orbicie. Co ciekawe, astronauci nadawali statkom imiona. Każdy pojazd w materiałach NASA figurował pod tym właśnie imieniem. Zaprzestano tego zwyczaju w czasie programu Gemini, ponieważ nie podobało się to wysokim urzędnikom NASA. Powrócono do tego w podczas programu Apollo.

Mercury ? Redstone 2 (start 31 I 1961) była bezzałogową misją suborbitalną. Na pokładzie statku znajdował się specjalnie wyszkolony szympans Ham. Podczas misji silnik Redstone uległ przegrzaniu i wyłączył się pięć sekund wcześniej niż planowano. Kapsuła odłączyła się od statku za pomocą rakiety ratunkowej. Jednak rakieta ratunkowa uniosła statek za wysoko i kapsuła poszybowała 200 km poza zaplanowany 500 km dystans. Małpa ulegała przeciążeniu 16 g (dwa razy za dużo). Kapsuła wodowała w oceanie i nabierała wody, a podtopiony sympans się krztusił. Powodem wydarzenia był? jeden drucik. Spowodowało to przesunięcie misji Mercury 3 z marca na maj. Mercury 3 (start i lądowanie 5 V 1961) odbył pierwszy amerykański załogowy lot suborbitalny. Na pokładzie kapsuły znajdował sie astronauta Alan Shepard. Lot ten trwał 15 minut, a najwyższy punkt orbity statku był na wysokości 190 km. nad Ziemią. Mercury 4 (start i lądowanie 21 VII 1961) był kopią lotu poprzedniego statku, z tą tylko różnicą, że ?za sterami? zasiadał Gus Grissom oraz, że lot trwał o minutę (!) dłużej. Jednak kłopoty ze statkiem pojawiły się przy lądowaniu. Gdy kapsuła swobodnie osiadła na wodzie, z jakiegoś powodu eksplozja oderwała bok statku. Astronaucie udało się ewakuować z kabiny, ale z dna podniesiono ją dopiero w 1999 r. Powodem eksplozji najprawdopodobniej było zaplątanie się zewnętrznej linki detonatora luku w liny od spadochronu statku lub z powodu uaktywnienia się detonatora za pomocą ładunków elektrostatycznych, które wytwarzał helikopter lecący po astronautę. Mercury 6 (start i lądowanie 20 II 1962) był pierwszym orbitalnym lotem Amerykanina. W statku znajdował się John Glenn i w ciągu 5 godzin wykonał on 3 okrążenia Ziemi. Apogeum orbity znajdowało się na 261 km., a perygeum na 160 km. Podczas lotu okazało się, że osłona cieplna statku może być obluzowana. Zadecydowano się ją przytrzymać za pomocą pakietu silników hamujących. Jednak wtedy Glenn musiał statek pilotować ręcznie. Na Ziemi okazało się, że obawy były nieuzasadnione. Mercury 7 (start i lądowanie 24 V 1962) był kopią poprzedniego lotu. Za sterami zasiadał Scot Carpenter, a apogeum znajdowało się osiem kilometrów wyżej (perygeum jeden kilometr wyżej). Statek ten wylądował 400 km dale niż planowano jego powrót. Z powodu złego (przesuniętego o trzy sekundy) odpalenia silników hamujących i złej orientacji statku spowodowanej nadmiernym wykorzystaniem paliwa do statku w czasie lotu (zabrakło go przy przechodzeniu przez atmosferę i dlatego trzeba było wcześniej otworzyć spadochron statku). Poszukiwania kapsuły trwały pół godziny. Lotem Mercury 8 (start i lądowanie 3 X 1962) dowodził Wally Shirra. W ciągu 9 godzin i 11 minut statek dokonał 6 okrążeń Ziemi. Apogeum orbity znajdowało się na 283 km. (perygeum tak, jak w w/w lotach). Wodowanie statku odbyło się niecałe 6 km od planowanego miejsca powrotu. Misja Mercury 9 (start i lądowanie 15 ? 16 V 1963) była pierwszym całodobowym lotem kapsuły Mercury. W ciągu 34 godz. i 22 min. Statek 22 razy okrążył Ziemię; apogeum orbity znajdowało się na 267 km. W statku przebywał Gordon Cooper. Podczas dziewiętnastego okrążenia Ziemi wadliwie działająca aparatura podała, że Mercury wraca na Ziemię (tak oczywiście nie było). Błąd ten spowodowany był złym działaniem systemu elektronicznego statku i przy 21 okrążeniu zepsuł się autopilot kapsuły. Gordon Cooper musiał więc wylądować ręcznie (tak jak Glenn i Carpenter). Na szczęście wszystko się udało i ostatni lot Mercury zakończył się wodowaniem 6,5 km od czekającego statku. Lot Mercury 10 był zaplanowany na październik 1963, ale misja została odwołana.

 

Misje Mercury

 

 

Inne misje związane z programem Mercury

 

 

Tekst opracowany na podstawie:

 

www.pl.wikipedia.org/wiki/Program_Mercury

 

Oraz publikacji ksiązkowych:

 

- Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księżyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a

- Kopernik Astronomia Astronautyka, Warszawa 1973, PWN

MySpaceMuseum też podaje silniki NK-33

TUTAJ

 

RussianSpaceWeb TUTAJ i Astronautix TUTAJ podają silniki NK-15, a Astronautix jednocześnie NK-33 jako używane w jednej z wersji N1, dokładnie N1F - L3M.

Dokładny opis pierwszego stopnia N1 TUTAJ

 

Publikacje książkowe

...podczas gdy pierwszy człon rakiety N1 wyposażony był w trzydzieści silnków NK-33 Kuzniecowa na tlen i naftę.

 

Dalej Harford pisze, że w pierszych czterech lotach N1 wykorzystano silniki NK-15, a w nastepnych (który nigdy się nie odbyły) planowano użyć NK-33.

 

T. A. Heppenheimer w Podbój kosmosu nie podaje, jakie stosowano w niej silniki, raz tylko wspomina o NK-15, ale nie przy opisie N1. Dokładnie opisuje tylko przebieg lotów.

 

I z czym się tu zgodzić?

Schemat:

 

1. Nie żebym się awanturował, ale w sprawie silników to przyjrzyj się temu schematowi, który sam zamieściłeś.

 

2. Ładunki N1:

- faktycznie, w drugim locie pomyliłem Ł1S z F1S (literówka zwykła), dzieki za korekte

- natomiast zgodnie z Wikipedią wszystkie pozostałe nazwy się zgadzają.

 

3. Waga: tutaj to już mnie zdecydowanie zamroczyło , oczywiście ma być w tonach.

Radzieckie sztuczne satelity i statki kosmiczne - Fiedorow R. E. i Aleksandrow S. G.

 

 

PWN

1964

Numer wydania: I

x8669854

Numer własny: 1

Ilość stron: 447

Cena: 35 zł

 

Książka opisuje podstawowe zagadnienia problematyki astronautycznej oraz historię radzieckich osiągnięć w poznawaniu przestrzeni kosmicznej. Zawiera bogaty materiał faktograficzny i ilustracyjny.

Przeznaczona dla szerokiego kręgu Czytelników interesujących się kosmonautyką.

 

 

Sztuczny Księżyc - Sternfeld Ary

 

 

PWN

1957

Numer wydania: I

x591064

Numer własny: 2

Ilość stron: 263

Cena: 20 zł

 

Książka podaje podstawowe dane z zakresu problematyki astronautycznej (astrofizyka, astronawigacja, łaczność, itp.). Oprócz szeregu danych teoretycznych, niezbędnych przy zrozumieniu mechaniki nieba, zawiera materiał opisujący planowany przyszły kierunek rozwoju badań astronautycznych.

Przeznaczona dla szerokiego kręgu Czytelników pasjonujących się zagadnieniami związanymi z astrofizyką i astronautyką.

 

 

15 lat podboju kosmosu - Pawlikowski Ryszard i Staniewski Edmund

 

 

Wydawnictwo MON

1974

Numer wydania: I

x252979

Numer własny: 3

Ilość stron: 388

Cena: 70 zł

 

Książka podaje podstawowe wiadomości o działalności człowieka w kosmosie od 4.X.1957 r. do końca 1972 r. Omówiono w niej prawno-organizacyjne aspekty badań przestrzeni kosmicznej, systemy wykorzystania sztucznych satelitów Ziemi oraz załogowe loty kosmiczne w statkach kosmicznych i w stacjach orbitalnych. Podaje się informacje o rakietach nośnych, transporterach kosmicznych oraz perspektywach dalszych badań i wykorzystywania przestrzeni kosmicznej. Książka zawiera biografie kosmonautów, wykaz wszystkich sztucznych satelitów Ziemi i innych obiektów kosmicznych oraz wykaz światowych rekordów astronautycznych.

Przeznaczona jest dla szerokiego kregu Czytelników interesujących się problematyką kosmiczną i rakietową.

 

 

Polska w kosmosie - Elsztein Paweł

 

 

Wydawnictwa Komunikacji i Łączności

1978

Numer wydania: I

x0538601

Numer własny: 4

Ilość stron: 178

Cena: 30 zł

 

Krótki przegląd wysiłków i osiągnięć polskiej nauki i techniki w podboju Kosmosu, udział Polski we współpracy kosmicznej państw socjalistycznych. Odbiorcy: czytelnicy "Skrzydlatej Polski" oraz wszyscy zainteresowani sprawami kosmonautyki.

 

 

Wojny gwiezdne - praca zbiorowa

 

 

Zarząd Propagandy i Agitacji GZP WP

1985

Numer wydania: I

x9595546

Numer własny: 5

Ilość stron: 56

 

Wielce subiektywny opis zagrożeń płynących z militarnego wykorzystywania przestrzeni kosmicznej. Zawiera opis głównych kosmicznych programów militarnych, w tym "Gwiezdnych wojen" R. Reagana.

 

 

Polskie rakiety badawcze - Walczewski Jacek

 

 

Wydawnictwa Komunikacji i Łączności

1982

Numer wydania: I

ISBN 83-206-0278-5

Numer własny: 6

Ilość stron: 247

Cena: 100 zł

 

Dorobek polskiej myśli technicznej w dziedzinie konstrukcji i wykorzystania rakiet badawczych. Opisy, oparte na dokumentacji technicznej i historycznej, rakiet i badań rakietowych zrealizowanych w niewojskowych istytutach naukowych oraz w Doświadczalnym Ośrodku rakietowym Aeroklubu Krakowskiego. Odbiorcy: wszyscy zainteresowani historią polskiej mysli technicznej, modelarze, czytelnicy Skrzydlatej Polski.

 

 

Interkosmos znaczy współpraca - praca zbiorowa

 

 

Wydawnictwa Komunikacji i Łączności

1985

Numer wydania: I

ISBN 83-206-0547-4

Numer własny: 7

Ilość stron: 274

 

Książka omawia wyniki niektórych prac przeprowadzonych przez polskich i radzieckich specjalistów przy wykorzystaniu technik kosmicznych dla potrzeb gospodarki narodowej, rozwoju nauki i techniki.

Przedstawiony został udział Polski w międzynarodowym programie Interkosmos. Materiały podane przez bezpośrednich uczestników, współtwórców tegoż programu, są swoistym dokumentem rozwoju badań kosmicznych i ich wykorzystania również w Polsce. Część pierwsza ksiązki współnie przygotowanej i wydanej przez Wydawnictwo Maszinostrojennie w Moskwie i Wydawnictwa Komunikacji i Łączności w Warszawie napisana została przez auorów polskich, a część druga, przez autorów radzieckich.

 

 

Kosmonautyka - praca zbiorowa

 

 

Wydawnictwa Naukowo-Techniczne

1971

Numer wydania: I

x9316166

Numer własny: 8

Ilość stron: 422

Cena: 60 zl

 

Książka zawiera całokształt wiadomości o budowie i wyposażeniu statków i aparatów kosmicznych (sztucznych satelitów Ziemi, sond kosmicznych itd.), lotach kosmicznych i nawigacji w przestrzeni międzyplanetarnej, telekomunikacji kosmicznej, kosmodromach i ich wyposażeniu, biologii i medycynie kosmicznej, szkoleniu kosmonautów itd. Treść książki uzupełniona jest informacjami z zakresu astronomii, geofizyki i meteorologii. Encyklopedia ta zawiera 1500 haseł w układzie alfabetycznym.

Książka przeznaczona jest dla wszystkich, którzy interesują się techniką, a przede wszystkim dla młodzieży ze szkół zawodowych i liceów ogólnokształcacych.

 

 

Kopernik Astronomia Astronautyka - praca zbiorowa

 

 

PWN

1973

Numer wydania: I

x7379692

Numer własny: 9

Ilość stron: 335

Cena: 70 zł

 

Encyklopedia zawierająca podstawowe dane dotyczące astronomii i astronautyki. Opisuje życie i miejsca związane z Mikołajem Kopernikiem, a takze jego dzieło "De revolutionibus orbium coelestium" - O obrotach sfer niebieskich.

Przeznaczona dla czytelników interesujących się astronomią.

 

 

Polak w kosmosie - Marks Andrzej

 

 

Książka i Wiedza

1978

Numer wydania: I

x559204

Numer własny: 10

Ilość stron: 287

Cena: 40 zł

 

Książka niniejsza jest swoistym popularnym kompendium wiedzy o lotach kosmicznych ludzi od Jurija Gagarina do Mirosława Hermaszewskiego. Czytelnicy interesujący się problematyką kosmiczną znajdą w niej omówienie wszystkich lotów załogowych i bezzałogowych, misji Sojuz - Apollo, "polskiego" satelity Interkosmos - Kopernik 500 oraz wiele ciekawych, ujętych w systematyczny przegląd, informacji o odkryciach naukowych dokonanych w kosmosie, o przeprowadzonych tam eksperymentach i badaniach z różnych dziedzin wiedzy, ze szczególnym uwzględnieniem udziału Polski, o perspektywach ery baz orbitalnych.

 

 

Droga Polaka na orbitę - Bil Emil i Hynowski Bronisław

 

 

Wydawnictwo MON

1978

Numer wydania: I

x8842296

Numer własny: 11

Ilość stron: 224

Cena: 30 zł

 

Opis przygotowań i przebiegu misji pierwszego Polaka, Mirosława Hermaszewskiego, w kosmos. Oprócz tego pozycja zawiera dane dotyczące misji poszczególnych satelitów serii Interkosmos oraz wspólnych badań krajów socjalistycznych oraz opis podstawowych wydarzeń ery kosmicznej.

 

 

Droga w kosmos - Gagarin Jurij

 

 

Wydawnictwo MON

1981

Numer wydania: I

ISBN 83-11-06629-9

Numer własny: 12

Ilość stron: 442

Cena: 55 zł

 

Pasjonujaca autobiografia pierwszego człowieka w kosmosie, Jurija Gagarina, Sprawozdanie z dzieciństwa, młodości, służby wojskowej i lotu kosmicznego, a także późniejszych wydarzeń z własnego życia.

 

 

Podbój kosmosu - Historia programów kosmicznych - Heppenheimer T. A.

 

 

Amber

1997

Numer wydania: I

ISBN 83-7169-852-6

Numer własny: 13

Ilość stron: 439

Cena: 34,80 zł

 

Pasjonujący opis amerykańsko-radzieckiego wyścigu w podboju kosmosu. Książka zawiera także prawdopodobne plany dalszej eksploracji kosmosu w niedalekiej przyszłości.

 

 

Apollo 13 - Lovell Jim i Kluger Jeffrey

 

 

Prószyński i Sk-a

1995

Numer wydania: I

ISBN 83-86669-24-1

Numer własny: 14

Ilość stron: 413

Cena: 15,60 zł

 

Opis przygotowań do startu i podróży Apolla 13. Dokładne przedstawienie wydarzeń mających miejsce podczas lotu i wnikliwego śledztwa po powrocie załogi na Ziemię. Opis działania NASA i wielu instytucji wojskowych.

 

 

Pierwszy kosmonauta - Kulicki Władysław i Markiewicz Ryszard

 

 

Wiedza Powszechna

1961

Numer wydania: I

x1148258

Numer własny: 15

Ilość stron: 157

Cena: 10 zł

 

Wybór artykułów prasowych i innych materiałów połączonych w jednej książce dotyczącej życia i historycznego lotu pierwszego kosmonauty, Jurija A. Gagarina,

 

 

Samoloty kosmiczne - Nowicki Jacek i Zięcina Krzysztof

 

 

Wydawnictwa Naukowo-Techniczne

1989

Numer wydania: I

ISBN 83-204-1004-5

Numer własny: 16

Ilość stron: 288

Cena: 15 zł

 

W książce opisano jak doszło do powstania i zastosowania do badań i prac w kosmosie samolotów kosmicznych nazywanych również wahadłowcami. Przedstawiano zarówno wcześniejsze badania nad samolotami rakietowymi serii X w USA, jak i projekty samolotów kosmicznych opracowanie w ZSRR, Europie Zachodniej i Japonii. Opracowano szczegółowo program wahadłowca Space Shuttle oraz konstrukcję i losy amerykańskich samolotów kosmicznych. Książka zawiera dużo rysunków oraf fotografii czarnobiałych i kolorowych.

 

 

Krzyk w kosmosie - Jarosiński Marek

 

 

Wydawnictwa Naukowo-Techniczne

1991

Numer wydania: I

ISBN 83-204-1407-5

Numer własny: 17

Ilość stron: 238

 

W książce opisano przyczyny i przebieg wszystkich poważniejszych awarii i katastrof kosmicznych,

W popularnej formie przedstawiono także problemy ratownictwa kosmicznego - działania systemów awaryjnych rakiet nośnych i statków kosmicznych, ochrony życia załóg kosmicznych oraz przeprowadzania akcji ratowniczych i remontowych na orbicie wokółziemskiej.

 

 

Kosmos a zbrojenia - Jacewicz Andrzej i Markowski Jerzy

 

 

Książka i Wiedza

1988

Numer wydania: I

ISBN 83-05-11619-0

Numer własny: 18

Ilość stron: 464

Cena: 480 zł

 

Książka porusza obszerny temat militarnego wykorystania przestrzeni kosmicznej. Zestawienie nakładów na militaryzację kosmosu i przegląd wojskowych programów kosmicznych, a także ważniejszych umów międzynarodowych dotyczących zaprzestawania zbrojeń. Opisuje płynące z tego zagrożenia. Zawiera perspektywy militarnego podboju kosmosu na najbliższe lata.

 

 

Droga do Księżyca - Marks Andrzej

 

 

Wiedza Powszechna

1969

Numer wydania: I

x548997

Numer własny: 19

Ilość stron: 166

Cena: 10 zł

 

Opis najnowszych osiągnięć w podboju Księżyca, misji Łuna, Ranger, Lunar Orbiter, Surveyor, Zond (Sonda) oraz załogowego lotu Apollo 11. Przedstawienie perspektyw dalszej eksploracji Srebrnego Globu.

 

 

Loty międzyplanetarne - Wołczek Olgierd

 

 

PWN

1980

Numer wydania: II

ISBN 83-01-01083-5

Numer własny: 20

Ilość stron: 467

Cena: 50 zł

 

Opis Układu Słonecznego i jego badań, przedstawienie lotów próbników międzyplanetarnych i danych przez nie dostarczonych. Prespektywy rozwoju dalszej eksploracji kosmosu.

 

 

Rakiety - Środki napędowe - Stanuch Jerzy, Świdziński Jerzy, Wachal Andrzej i Wołczek Olgierd

 

 

Państwowe Wydawnictwa Techniczne

1960

Numer wydania: I

x524876

Numer własny: 21

Ilość stron: 260

Cena: 30 zł

 

W pracy podano w sposób zwięzły klasyfikację rakiet oraz omówiono ogólne zagadnienia związane z balistyką, aerodynamiką pocisków rakietowych, konstrukcją rakiet i silników rakietowych, Opisano szczegółowo różnego rodzaju paliwa, stosowane do napędu rakiet i pojazdów kosmicznych, zarówno pod wzgledem ich własności, jak i metod otrzymywania.

Praca ma charakter popularyzatorski i jest przeznaczona dla inżynierów i techników, młodzieży studiującej oraz szerokiego ogółu czytelników interesujących się tą czołową dziedziną techniki.

 

 

Podbój Księżyca trwa - Marks Andrzej

 

 

Wydawnictwa Naukowo-Techniczne

1967

Numer wydania: I

x2752397

Numer własny: 22

Ilość stron: 507

Cena: 57 zł

 

W książce omówiono zasady mechaniki niebieskiej, teoretyczne podstawy lotu ku Księżycowi, warunki na Srebrnym Globie, a także dotychczasowe loty kosmiczne i perspektywy rozwoju badań.

 

 

Pojazdy w kosmosie - Szczepaniak Cezary i Dychto Rafał

 

 

Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej

2003

Numer wydania: I

ISBN 83-7283-108-4

Numer własny: 23

Ilość stron: 185

 

Podręcznik opisujący zagadnienia mechaniki niebieskiej i problematykę lotów pojazdów kosmicznych, a także ich budowę i poszczególne elementy.

 

 

Polak w Kosmosie - Świątkiewicz Bohdan

 

 

Nasza Księgarnia

1978

Numer wydania: I

x0666860

Numer własny: 24

Ilość stron: 191

Cena: 50 zł

 

Reportaż dokumentalny obrazujący przygotowania do lotu Mirosława Hermaszewskiego, jego biografia, opis działalności Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej oraz powstawania filmu "Droga w Kosmos".

 

 

Przekazano za pośrednictwem satelity - Elsztein Paweł

 

 

Wydawnictwa Radia i Telewizji

1979

Numer wydania: I

x8125347

Numer własny: 25

Ilość stron: 255

Cena: 44 zł

 

Praca o charaktersze popularnym poświęcona podstawowym zagadnieniom łączności satelitarnej. Omówiono w niej ważniejsze typy satelitów oraz zasady działania systemów łączności i ich zastosowania. Opis wkładu poszczególnych państw w rozwój systemów satelitarnych.

 

 

Siergiej Korolow - Harford James

 

 

Prószyński i S-ka

2006

Numer wydania: I

ISBN 83-7469-165-4

Numer własny: 26

Ilość stron: 366

Cena: 49 zł

 

Biografia Siergieja P. Korolowa (1907-1966), twórcy radzieckiego programu podboju kopsmosu. Opis jego dokonań, a jednocześnie radzieckiego programu kosmicznego.

 

 

Gwiezdny bohater - Doran Jamie i Bizony Piers

 

 

Prószyński i S-ka

2006

Numer wydania: I

ISBN 83-7469-349-5

Numer własny: 27

Ilość stron: 200

Cena: 39,90 zł

 

Biografia Jurija A. Gagarina oraz opis radzieckiego programu podboju kosmosu. Przedstawienie jednego z największych śledztw w historii ZSRR przeprowadzonego po katastrofie lotniczej, w której zginął Gagarin.

 

 

Kometa Halley'a - Hurnik Hieronim

 

 

PWN

1985

Numer wydania: I

ISBN 83-01-06375-0

Numer własny: 28

Ilość stron: 96

Cena: 120 zł

 

Przedstawienie podstawowych danych dotyczacych komet oraz opis komety Halley'a i historii jej obserwacji. Opis misji organizowanych w kierunku ciała niebieskiego.

 

 

My i kosmos - Lustiberg Willen

 

 

Wydawnictwo Agencji Prasowej Nowosti

1981

Numer wydania: I

x2314933

Numer własny: 29

Ilość stron: 48

Cena: 50 kop.

 

Opis historii podboju kosmosu i korzyści z niego płynących oraz prawdopodobieństwa istnienia innej rozumnej cywilizacji we Wszechświecie i sposobów jej poszukiwania.

 

 

W kręgu astronautyki - Wołczek Ogierd

 

 

Nasza Księgarnia

1980

Numer wydania: I

ISBN 83-10-07624-X

Numer własny: 30

Ilość stron: 214

Cena: 85 zł

 

Całościowy opis najważniejszych wydarzeń podboju kosmosu, korzyści płynace dla ludzkości z badań przestrzeni kosmicznej, załogowy podbój kosmosu i poszukiwanie pozaziemskiej cywilizacji plany rozowoju kosmosu na przyszłość.

 

 

Polak melduje z kosmosu - Bil Emil i Rakowski Jerzy

 

 

Krajowa Agencja Wydawnicza

1978

Numer wydania: I

x8801566

Numer własny: 31

Ilość stron: 206

Cena: 25 zł

 

Opis lotu Mirosława Hermaszewskiego, wraz z opisem radzieckiego podboju kosmosu, a w szczególności programu Interkosmos. Przedstawienie lotu i przygotowń przedstartowych

 

 

Człowiek w kosmosie - Marks Andrzej

 

 

Wiedza Powszechna

1963

Numer wydania: I

x8435913

Numer własny: 32

Ilość stron: 155

Cena: 6 zł

 

Opis dotychczasowych wyśiłków i osiągnieć w badaniu kosmosu i organizowaniu lotów załogowych. Całościowy opis przebiegu lotu kosmicznego, od przygotowań do lotu po lądowanie.

 

 

Gagarin w Polsce - Solecki Jerzy

 

 

Iskry

1961

Numer wydania: I

x5024673

Numer własny: 33

Ilość stron: 54

Cena: 3 zł

 

Reportaż z trzydniowej wizyty pierwszego kosmonauty w Polsce w 1961 r.

 

 

Gagarin = kosmiczne kłamstwo? - Nemere Istvan

 

 

Kleks

1990

Numer wydania: I

ISBN 83-85159-02-9

Numer własny: 34

Ilość stron: 111

 

Przedstawienie teorii spiskowej, wg której Gagarin nigdy nie odbył lotu w kosmos.

 

 

Zwiad kosmiczny - Wołczek Olgierd

 

 

Wydawnictwo MON

1967

Numer wydania: I

x8608553

Numer własny: 35

Ilość stron: 148

Cena: 8 zł

 

Opis budowy i działania satelitów zwiadowczych i geodezyjnych, a także projekty załogowych stacji kosmicznych o zastosowaniu militarnym.

 

(Większość opisów pochodzi z poniższych pozycji.)

Tekst opracowałem na podstawie:

 

http://russianspaceweb.com/

http://pl.wikipedia.org/wiki/N1 - który sam również częściowo stworzyłem

 

oraz pozycji książkowych:

 

- James Harford, Siegiej Korolow - O krok od zwycięstwa w wyścigu na Księżyc, Warszwa 2006, Prószyński i Sk-a

- Alan Shepard, Deke Slayton, Kierunek Księzyc, Warszawa 2001, Prószyński i Sk-a

- T. A. Heppenheimer, Podbój Kosmosu, Warszawa 1997, Wyd. Amber

N 1

 

N 1 trzystopniowa radziecka rakieta kosmiczna, skonstruowana do lotu na Księżyc. Programem ich budowy kierował Siergiej Korolow, aż do śmierci w 1966 roku, zastąpiony potem przez Wasilija Miszyna. N 1 miała 105 m. wysokości i na orbitę mogła wynieść do 95 ton ładunku i dwu kosmonautów. N 1 ważyła 2750 kg.

Pierwszy stopień posiadał 30 silników (co powodowało olbrzymie drgania) NK – 33 (24 wokół członu i 6 na środku w kształcie koła). Człon ten miał 30,09 m wysokości i 16,875 m średnicy (na dole). Stopień ten ważył 180,8 tony i pracował przez 113 sekund. Przy starcie siła ciągu tego członu wynosiła 43 137, 254 kN. Drugi człon posiadał 8 silników NK – 43. Ważył on 52,2 tony i pracował przez 108 sekund. Miał on 20,461 m wysokości i 10,3 m średnicy (na dole). Trzeci stopień posiadał cztery silniki NK – 39 i pracował przez 375 sekund. Miał on 11,51 m wysokości i 7,6 m średnicy (na dole). Ważył on 13,7 tony. W górnej części rakiety znajdowały się dwa małe stopnie oraz lądownik i człon orbitujący. Czwarty człon miał 1 silnik NK – 39 i pracował on przez 365 sekund. Miał on 9 m. wys. i 5 m. śr. Wyposażony był w 1 silnik NK – 31. Służył on do oderwania statku załogowego z orbity Ziemi i do skierowania go ku Księżycowi. Piąty stopień (Blok D, wykorzystywany w rakietach SL – 12 (UR – 500, czyli Proton)) miał 5,5 m wysokości i 4 m średnicy. Wyposażony on był w jeden silnik. Wszystkie stopnie zasilane były ciekłym tlenem i naftą.

N 1 wykonała w sumie cztery nieudane loty: dwa w 1969 i po jednym w 1971 i 1972 r.

Pierwszy lot odbył się 21 II 1969 (start o godz. 12:18 czasu moskiewskiego). Ładunek to bezzałogowy statek Sojuz 7K – L1S – 1, który miał być sztucznym satelitą Księżyca. Zaraz po starcie wyłączono dwa silniki pierwszego stopnia. Przy pełnej mocy NK – 33 potężne wibracje rozerwały przewód doprowadzający ciekły tlen do jednego z silników. Lód pokrył całą rakietę. Nastąpiło przegrzanie się jednego silnika i rakieta stanęła w ogniu. W 70 sekundzie lotu, na wysokości 12 km rakieta wybuchła. Spadła 48 km od wyrzutni. Przez 50 minut w atmosferze utrzymywały się płomienie rakiety, a statek Sojuz łagodnie osiadł na ziemi.

Podczas drugiego lotu 3 VII 1969 na wysokości 150 m eksplodowały silniki pierwszego stopnia N 1. Powodem eksplozji był okruch, który wpadł do jednego z przewodów paliwowych rakiety. Ładunkiem tego feniksa był statek Sojuz – F1S – 2 (cel lotu taki sam jak Sojuza – F1S – 1).

Trzeci lot rakiety odbył się 27 VI 1971. Ładunkiem był Sojuz – 7K – ŁOK. Rakieta 7 sekund po starcie zaczęła obracać się. Wobec takiego obrotu zdarzeń główny kontroler lotu wydał decyzję o samozniszczeniu rakiety. Ładunek miał taki sam cel co Sojuz – L1S – 1.

Czwarty i ostatni lot rakiety odbył się 23 XI 1972. Ładunkiem był Sojuz – 7K – ŁOK (planowany sztuczny satelita Księżyca). Rakieta na 10 sekund przed wyłączeniem pierwszego stopnia zaczęła oscylować. Lot trwał 107 sek.

Mimo wielkiej akcji niszczenia pozostałości po radzieckim programie księżycowym, do dzisiaj został wielki zapas silników do rakiety i dalej są one wykorzystywane przez firmę Kistler Aerospace Corporation.

 

Przewiezienie N 1 na stanowisko startowe.

 

Prowadzono studia nad kilkoma rozwiązaniami nazywając je nieoficjalnie Meteor 5 i Meteor 6. Koncentrowano się w nich nie na maksymalizacji wysokości lotu, ale nad ekonomiką sprawnego wyrzucania ładunku na wysokość około 70km.

Nie wiem co o tym myśleć. Żadne źródło z tamtego okresu, do jakiego dotarłem, nic nie wspomina o pracach nad rakietami Meteor 5 i 6. Opierając się na powyższym tekście można uznać, że prace zostały przerwane na początkowych etapach i nie warto o tym wspominać. Natomiast jeżeli projekt został zrealizowany (chociaż w części) to jedynym logicznym wytłumaczeniem wydaje się być możliwość stosowania tych rakiet do celów innych niż związane z ideą programu, np. wojskowych (sic!) i stąd brak jakichkolwiek danych. Szkoda tylko, że zweryfikowanie jakiegokolwiek założenia będzie bardzo trudne.

Meteor 5 i Meteor 6

Były to rozważane projekty, których głównym założeniem było jak najlepsze wyrzucanie ładunku na wysokości około 70 km.

A skąd wziąłeś dane o rakietach Meteor 5 i 6?

Nawet Jacek Walczewski w swojej książce Polskie rakiety badawcze nic o nich nie wspomina (nie mówiąc już o astronautix.com).

Witajcie!

 

Astronautyką interesuję się od dłuższego czasu.

Zgromadziłem trochę książek na ten temat.

Założyłem własną stronkę

http://astronautyka.tnb.pl/ narazie w budowie