Krzysiek_S

Wydaje mi się, że masz na myśli Hinterer Brunnenkogel, na północ od lodowca Taschachferner. Hinterer Brochkogel leży na południe od tego lodowca i jest zachodnim sąsiadem Wildspitze. Na nartach mogliby próbować z niego zjeżdżać chyba tylko jacyś ekstremiści :-). Wejście latem, z przełęczy, przez którą prowadzi najpopularniejsza droga na Wildspitze, nie poraża trudnościami, ale trzeba uważać na strasznie kruche skały. Potencjał widokowy jest podobny, jak z Hinterer Brunnenkogel - dochodzą jeszcze Aletschhorn i Mittaghorn, czyli o około 10 km dalej. Wildspitze "dorzuca" jeszcze Täschhorn i Dom (

No faktycznie, tragedia :-). Zabrzmiałeś teraz jak Robert, kilka lat temu ("Byłem na Pradziadzie. Warunki słabe. Było widać Tatry..."). Albo jak pewien mój dobry kolega, w zupełnie innym kontekście. W relacji z zimowego wejścia, w lodowatym wietrze, na szczyt Hinterer Brochkogel w Alpach, w Austrii, opowiadał: "Zszedłem do niewielkiej niecki pod szczytem. Było tam jak w cieplarni: minus 25 stopni i tylko lekki wiaterek".

Ha! Podczas fotografowania na Sarnowskiej Górze, nieopatrznie przeniosłem się w lewo, o kilka metrów. To wystarczyło, żeby bliższe plany na zdjęciach rozjechały się względem dalszych, tak że nie mogłem wszystkiego poskładać w jedną panoramę (a szkoda, bo szumy by się lepiej wygasiły).

Według symulacji jest realna. Odległość - około 150 km.

Pomyślałem sobie, że ten wątek, od którego wszystko się zaczęło, będzie najwłaściwszym miejscem na kontynuację tematu obserwacji z okolic Toszka. Kończy się rok 2020, który - choć ogólnie paskudny - zapisał się w kronikach dalekich obserwacji, przynajmniej w Europie Środkowej, jako annus mirabilis, cudowny rok. Minionej zimy zaczęło się od kilku trzęsień ziemi, latem miała miejsce intensywna działalność wyjazdowa, a trwająca własnie końcówka też jest niczego sobie. Dla mnie osobiście, ten rok kończy się realizacją obserwacji już wspomnianej w sąsiednim wątku, "DO z gór". Opisany tu widok z Sar

Brawo, panie Tadeuszu! Byliśmy bardzo blisko - gdy rano zobaczyłem, jaka jest pogoda, popędziłem z Toszka na Sarnowską Górę, z której już od lat usiłowałem zobaczyć Tatry. Widok został już uwieczniony, parę ładnych lat temu, przez Patryka (@patbro) i jest na DO, ale co na własne oczy, to nie na ekranie komputera :-). Zdążyłem o samym wschodzie Słońca. Na szczęście miałem aparat fotograficzny - wyjeżdżając, nie planowałem wypadu dalekoobserwacyjnego. Warunki już nie były takie wystrzałowe, ale Tatry Wysokie wciąż jeszcze dały się dostrzec. Bystra i Starorobociański jakoś tam wyszły, choć dopier

Podczerwień górą! W pierwszej chwili pomyślałem, że to jakaś miniona zima :-).

Może uda mi się wypowiedzieć po świętach - na razie, jak to w święta :-). W każdym razie - gratuluję. Pietrosula wyciągnęło bardziej, niż w pamiętny Nowy Rok (bo to chyba był Nowy Rok?). Z obliczeniami może być cienko, bo w tamtej okolicy rozpaczliwie brakuje obserwatoriów, sondujących atmosferę balonami meteorologicznymi. Było w Cluj-Napoca, ale już kilka lat temu znikło z mapki Uniwersytetu Wyoming. Się zobaczy. 25.XII: @Michał Skiba: Dzisiaj trochę nad tym posiedziałem. Wziąłem pomiary z Popradu (najbliższe obserwatorium, które zanotowało warunki jakoś odpowiadające obserwacji), z

Schneeberg z Radhosta sfotografowano 7 listopada, czyli 8 dni wcześniej. Nowe zdjęcie jest na DO, razem z Twoim sprzed 9 lat. Polecam, warto zobaczyć.

Zazwyczaj udzielam się na dalekich obserwacjach, ale taka okazja trafia się raz w życiu :-). Pojechaliśmy, z żoną, na południe od Wrocławia, bo w samym mieście o godzinie 16 jeszcze było pochmurno i nic nie zapowiadało wystarczająco szybkiej poprawy warunków. Właściwie to była nasza pierwsza obserwacja astronomiczna (pierwszy raz w życiu widzieliśmy "na żywo" pierścienie Saturna i galileuszowe księżyce Jowisza), w której nieźle sprawdził się sprzęt żony, do obserwacji ptaków (luneta Pentax). Zdjęcie ze zwykłego aparatu z teleobiektywem, bez żadnego mechanizmu paralaktycznego.

Było zdjęcie z Biskupiej Kopy, musi być i opis - nawet jeśli widok jest znany. Wreszcie zrobiłem. Najdalsze widoki szybko znikły po wschodzie Słońca. W świetle poranka zwracały na siebie uwagę kominy i chłodnie kominowe opolskiej elektrowni, wystające z porannych mgieł. Podobnie jak Góra Świętej Anny, sfotografowana później ze Srebrnej Kopy. Widać było, jak warunki szybko się pogarszają, w kierunku północnym. W zachodnim było jeszcze gorzej. W kierunku południowo-wschodnim ciągle było ładnie, ale już nie tak, jak o świcie. Na zdjęciu - ostatni rzut oka, ze Srebrnej

Widok kapitalny. Czy to nie było w następny dzień, po zaobserwowaniu Schneebergu z Radhosta? A skoro tak doskonale prezentował się kierunek południowo-wschodni, to co było w południowo-zachodnim i zachodnim? Wiem, że przełożenia być nie musi (o czym przekonałem się tydzień temu, na Biskupiej Kopie, gdzie notabene masz teraz mnóstwo nowych miejscówek i możesz łapać wschody Słońca za Tatrami), ale spytać zawsze warto.

To jest hałda w Žacleřu. Rzeczywiście, w tej perspektywie wygląda jak miniaturowa Ślęża :-).

Tydzień temu, po raz pierwszy od przeszło 20 lat (wiem - wstyd się przyznawać :-)), wybrałem się na Biskupią Kopę. Było warto - zobaczyłem piękny świt, z rewelacyjnym widokiem w stronę Karpat. Po wylesieniu ogromnych połaci Gór Opawskich, miejscówki są prawie wszędzie. Usadowiłem się przy ścieżce granicznej, na wysokości około 860-870 m n.p.m. i przez godzinę podziwiałem spektakl, przygotowany przez przyrodę. Muszę wreszcie się przemóc i zacząć wozić statyw na takie imprezy :-). Potem, po wschodzie Słońca, poszedłem na Srebrną Kopę, z której ledwo udało się dostrzec Ślężę! Za Sudetami Wsc

No, Michał, przywaliłeś z półobrotu... Coś ważnego "padło" w sobotę/niedzielę? Schneeberg z Radhosta już był, to co teraz? Wiem, zobaczę :-).