megrez23

1 minutę temu, dobrychemik napisał(a):

Oczywiście szkicowanie może wynikać też z tego, że ktoś to najzwyczajniej w świecie lubi i w takim wypadku powinien to nadal robić nie zważając na inne metody dokumentowania obserwacji. Bo frajda z hobby jest najważniejsza.

 

Strzał w dziesiątkę. Już nie mogę się doczekać na możliwość zrobienia kolejnego szkicu. 

Nie ważne jest ile czasu to zajmuje i to że, zainteresowanie jest małe w porównaniu z innymi tematami.

Kiedyś był zeszyt i zero internetu i było super. Dzisiaj jest zeszyt i internet i jest jeszcze lepiej. Gdybym miał się w to bawić dla "lajków" i nie konczących się dyskusji już dawno bym odpuścił.

Podejrzewam, że te nasze wywody czyta wielu wizualowców i fotografów śmiejąc się pod nosem, "Panowie o czym Wy tu gadacie... zatracając sens "postrzegania".

7 godzin temu, dobrychemik napisał(a):

 

A propos szkiców. Czy ktoś oprócz mnie dostrzega w tym przerażający anachronizm? Po to właśnie wynaleziono przeróżne metody obrazowania, by nie musieć wykonywać dalece niedoskonałych szkiców. Czy jest jakakolwiek inna grupa obserwatorów przyrody, która nadal by tak bardzo tkwiła w zamierzchłej, technologicznej przeszłości?

A może ludziska szkicują ponieważ ich to po prostu cieszy, nie koniecznie myśląc o doskonałości?

Za chwilę myślenie będzie anachronizmem, przecież zastępuje je sztuczna inteligencja.

Sukcesów w wypowiadaniu się w każdym temacie, życzę.

29 września 2023

Po dłuższej przerwie kolejny szkic, tym razem położone na wschodniej krawędzi Księżyca - Morze Smyhta. Pomimo słabych warunków, powiedzmy „stabilności widoku w okularze” i skąpania Łysego w jakiejś syfiastej żółtawej poświacie od razu rzucił się w oko jego obraz. Na poniższym szkicu zaryzykowałem i podpisałem nawet niektóre kratery. Generalnie nie dosyć, że pełnia to jeszcze seeing i w ogóle wszystko skopane. W tych warunkach nawet fluorytowy obiektyw mojego Edka🤣 nie był w stanie uratować sytuacji.

Mare Smythii, ma średnicę równą 373 km. Jego nazwa pochodzi od nazwiska dziewiętnastowiecznego astronoma brytyjskiego Williama Henry'ego Smytha. Na północ od morza położony jest krater uderzeniowy Neper, zaś na północny zachód od niego kratery Schubert oraz Schubert B. Na południowym brzegu basenu znajduje się krater Kästner.

Jeszcze link do szkicu wspomnianego krateru Neper:

https://astropolis.pl/topic/66806-krater-neper/

15 września 2023 - muszę przyznać, że Saturna w tym sezonie obserwuje już od dłuższego czasu i pomimo tego, że seeing nie rozpieszcza w moich warunkach i trudno o stabilny widok, to jednak Planeta jak zwykle zachwyca swoim wyglądem. Zastanawiam się czy mógłbym zobaczyć więcej w lepszych warunkach moim refraktorem. Poniżej rysunek wykonany z wykorzystaniem okularu Baader Genuine Ortho 6 mm. Saturn jak zwykle w pięknym kolorze, chwilami widoczne fragmenty przerwy Cassiniego oraz cień na pierścieniu.

Pozdrawiam Jarek

7. Kąt prosty, asteryzm który z łatwością odnajdziemy w gwiazdozbiorze Wodnika na wschód od znanej i lubianej gromady kulistej M2.

Poniższy rysunek z 10 września 2023 powstał na podstawie obserwacji w podmiejskich warunkach balkonowych z wykorzystaniem lornetki Zenith 10x50. Układ podziwia się bardzo przyjemnie, między innymi dzięki obecności gromady kulistej (do naniesienia, której na papier użyłem suchej pasteli - jednym słowem odkrywam świat szkiców astronomicznych na nowo).

6. Spłaszczony Orion - to szósty ze sporządzonej przeze mnie długiej listy asteryzmów do zamieszczania w tym wątku. Odnalazłem go bez problemu w konstelacji Delfina.

Obserwacji dokonałem 10 września 2023 używając lornetki Zenith 10x50 w podmiejskich warunkach balkonowych. To bardzo ciekawy układ, być może przedstawia Oriona w dalekiej przyszłości, albo przeszłości. Wiem, że w przypadku takich układów różnie można interpretować to co widzimy, ale dla mnie analogia jest widoczna. Dodam jeszcze, że warunki były całkiem dobre, niebo bezchmurne i duża przejrzystość powietrza.

4 godziny temu, Mc ślimack napisał(a):

Sorry, za wtrątkę do autorskiego wątku.

Zapraszam do wspólnej zabawy.

5. Kolejny asteryzm to znajdujący się w gwiazdozbiorze Wodnika układ czterech gwiazd, który początkowo zaliczano do gromad otwartych. Został on odkryty 4 października 1780 przez Charlesa Messiera i jest oznaczony jako M73, NGC 6994. Układ przypomina literę Y lub V.

Obiekt został przeze mnie po raz pierwszy rozpoznany 24 sierpnia 2023 roku. Jest to jak do tej pory najtrudniejszy do zlokalizowania oraz obserwacji z prezentowanych w tym wątku asteryzmów ze względu na małą obserwowaną jasność 9^m oraz średnicę kątową 2,8’.

Poniższy szkic wykonałem 4 września 2023 korzystając z refraktora ED120 SW, f/7.5 oraz okularu Baader Genuine Ortho 5mm, powiększenie 180x. Niebo było przysłonięte wysokim cirrusem, a seeing w skali Antoniadiego tej nocy oceniam na IV. Układ trzech gwiazd przypominający trójkąt równoboczny jest łatwy do dostrzeżenia w moich podmiejskich warunkach, natomiast wyzerkanie 4 składnika jest nieco trudniejsze.

Przyglądając się Messierowi 73 warto także wycelować teleskop w znajdującą się w sąsiedztwie gromadę kulistą M72 oraz wszystkim dobrze znaną (przynajmniej ze słyszenia) mgławicę planetarną Saturn.

4. 24 sierpnia 2023, zachodzący Księżyc w pierwszej kwadrze i niebo zasnute jakimś wysokim cirrusem potęgującym poświatę lamp. Śmiało można rzec, że szału nie było przynajmniej do momentu kiedy odnalazłem kolejny asteryzmu w lornetce Orion 2x54 Ultra Wide Angle 36°. Niezbyt wysoko na drzewami pobliskiego wzgórza, gdzieś na pograniczu Koziorożca i Strzelca dostrzegłem unoszący się w przestrzeni idealnie dopasowany do otocznia magiczny kształt przypominający latawiec. Był to typowo "lornetkowy" asteryzm noszący nazwę Terebellum, co z łacińskiego oznacza świder lub śrubę. Niekiedy układ jest określany jako Herman’s Cross.

Poniżej rysunek wykonany na podstawie obserwacji lornetką Orion 2x54 Ultra Wide Angle 36°. Oddaje mniej więcej to co mogłem zobaczyć po raz pierwszy w życiu tamtej nocy.

Nie spodziewałem się, że lornetka, a właściwie dwie lornetki staną się tak pożądanymi narzędziami obserwacji w moim przypadku. No cóż, jeśli bawimy się w obserwację asteryzmów są one nieodzowne. Natomiast świadome obserwacje dużych obszarów nieba nabierają zupełnie innego smaku, niż takie bezwiedne przeglądy nieboskłonu. I o tym będzie ten i kolejny post.

3. Byk (Ciołek) Poniatowskiego to asteryzm znajdujący się w gwiazdozbiorze Wężownika na wschód od gwiazdy β Ophiuchi (Cebalrai) i γ Ophiuchi. Ten układ to wszystko, co pozostało po dawnej konstelacji o tej samej nazwie. Jest podobny do gromady otwartej Hiady o kształcie litery V w zodiakalnym gwiazdozbiorze Byka. Asteryzm tworzą słabe gwiazdy 66, 67, 68, 70 i 73 Ophiuchi. Sądzę, że bez problemu odnajdzie go nawet początkujący obserwator, chociaż w moim przypadku nie było to takie oczywiste od początku, ale o tym poniżej.

Poniżej szkic asteryzmu wykonany na podstawie obserwacji z 23,24 oraz 26 sierpnia 2023 przy użyciu lornetek Orion 2x54 Ultra Wide Angle 36° i Zenith 10x50 5.5° w warunkach podmiejskich balkonowych.

Moja przygoda z tym asteryzmem zaczęła się 23 sierpnia br, kiedy w wyniku niedoczytania materiałów znalezionych w Sieci sądziłem, że to po prostu gromada otwarta IC 4665. Dzięki tej pomyłce zawdzięczam powstanie poniższego szkicu wspomnianej gromady:

To jeszcze nie koniec całego procesu poznawania tego układu. Następnie, kiedy już przyswoiłem perfekcyjnie całą, jak mi się wtedy wydawało wiedzę, podziwiałem układ składający się z gwiazd: β, γ, 66, 67 oraz 68 Ophiuchi. Wszystko było super do momentu kiedy rozpoczął się proces przenoszenia wrażeń wzrokowych na papier. Nagle minie olśniło, kiedy kolejny raz analizowałem materiały, że jednak to co brałem wcześniej za "ciołka" nim nie jest, a opisywany układ jest tym symetrycznym o kształcie litery V.

Powyższa grafika to właściwie złożenie dwóch pol widzenia lornetki Zenith 10x50 5.5°, widok w lornetce Orion 2x54 Ultra Wide Angle 36° to już totalny odjazd w krainę wyobraźni.

2. Kolejnym, znacznie trudniejszym do odnalezienia i obserwacji jest asteryzm "muchomor lub diament delfina". Jest to niewielki obszar o rozmiarach 13' x 10', który zlokalizujemy w tymże gwiazdozbiorze.

Jego charakterystyczny kształt doskonale widać już przy powiększeniu 28x, w moim przypadku z wykorzystaniem okularu SWA 32mm FOV 70°.

Poniższy szkic wykonałem 26 sierpnia 2023 w warunkach podmiejskich – balkonowych, przy bezchmurnym niebie o przejrzystości 5/6. Wykorzystałem refraktor ED120 SW - f/7.5 zawieszony na EQ5 z prowadzeniem w osi RA. W czasie obserwacji zastosowałem powiększenie 86x, na które pozwala mi okular Pentax XL 10.5 mm. Posiadacze większych teleskopów jako bonus powinni dostrzec niewielką galaktykę NGC 7025. Do końca nie jestem pewien czy mi się udało ją wyłuskać z tła w moich warunkach. Jeśli tak, to była to delikatna smużka odchodząca od jednej z gwiazd. Ma ona jasność 12,9^m i

rozmiary 1,9' x 1,2'.

"Muchomor" jest niewątpliwie kolejnym układem, któremu warto się przyjrzeć uważnie.

23 sierpnia 2023

Warunki podmiejskie – balkonowe, niebo czyste, przejrzystość 5/6, seeing Ant. IV.

Refraktor ED120 SW - f/7.5 zawieszony na EQ5 z prowadzeniem w osi RA.

Poniżej rysunek gromady otwartej IC 4665 znanej również jako Trójząb Posejdona  z wykorzystaniem okularu SWA 32 mm FOV 70° (28x). Szkic wykonany na czarnym papieże długopisem żelowym.

Trochę pomarudziłem i snułem przepowiednie  w poprzednim poście, taki ze mnie osiedlowy Wernyhora, a tu wyskakuje jak królik z kapelusza kolejny szkic z 19 sierpnia 2023. Warunki podmiejskie – balkonowe, tradycyjnie wykorzystałem refraktor ED120 SW - f/7.5, zawieszony na EQ5 z prowadzeniem w osi RA.

Poniżej rysunek gromady otwartej M15 z wykorzystaniem okularu SWA 26 mm FOV 70°, powiększenie 35X. No co tu wiele gadać, "maleństwo".

Zmienia się moja balkonowa miejscówka. Blok po prawej, parking pod balkonem. Ciekawe, czy widoki nocnego nieba, którymi mogłem cieszyć się ostatnio zostaną tylko wspomnieniem? Obawiam się, że lampy uliczne przeszkadzające w obserwacjach będę wspominał z rozrzewnieniem. Wkrótce się przekonam.

BDI będzie na pewno gwoździem do trumny.

To co mam teraz to full wypas.

14 sierpnia 2023

Kolejne skromne szkice balkonowe. Tym razem M27 i M71 podziwiane w szerokim polu okularu SWA 32mm FOV 70°. Pomimo wielu ograniczeń mojej miejscówki można siedzieć i gapić się długi czas w niebo usiane gwiazdami, a już gęste obszary Drogi Mlecznej sprawiają wrażenie "siania obrazu" - przecież patrzymy na mrowie gwiazd. Poniżej ledwie namiastka urokliwych obszarów Naszej Galaktyki.

Pozdrawiam Jarek

Wrzucam kolejne szkice z 12-ego sierpnia znanych obiektów z wykorzystaniem filtra Orion Ultra Block 2 cale. Poniżej mgławica Omega i Orzeł widoczne w SWA 26mm FOV 70°.

12 sierpnia 2023

Przedstawiam dwa z czterech szkiców wykonanych w trudnych warunkach miejskich /bardziej podmiejskich/ balkonowych moim refraktorem ED120 Sky-Watcher tym razem z wykorzystaniem dwucalowego filtra Orion Ultra Block. Co tu dużo pisać, sami zobaczcie różnicę porównując poprzednie szkice. Dodam tylko, że rysunki mgławic zostały najpierw naniesione na uprzednio wydrukowane fragmenty atlasu, a następnie w domowym „zaciszu” przeniesione na kartki z bloku technicznego. Pozwala to skoncentrować się na kształcie i proporcjach obserwowanego obiektu nie tracąc czasu i energii na nanoszenie gwiazd. Co prawda filtr wycina słabsze gwiazdy, ale coś za coś. Poniżej przykłady z „brudnopisu”.

Mgławica Laguna z wykorzystaniem filtra wygląda naprawdę imponująco, widoczne są cztery obszary mglistych poduszek, w jednej z nich jest widoczna gromada otwarta NGC 6523 (pięknie widoczna, zwłaszcza bez filtra).

Co do Trójlistnej Koniczyny, to zaryzykowałem i zaznaczyłem położenie jej płatków, które jak się okazało są ułożone jak na moim szkicu. Z początku myślałem, że to sugestia, ale po sprawdzeniu jest jak na szkicu.

Warunki naprawdę bardzo dobre, widoczne ramię Strzelca przedzielone ciemnym pasem oraz zagęszczenia gwizd. Seeing Ant. IV, Saturn w lekkiej poświacie zerkając nań przez teleskop.

c.d.n.

W dniu 15.07.2023 o 18:21, polaris napisał(a):

Jeśli w swoich warunkach bez filtra widzisz mgławicowość w M16, to nie jest tak źle. Ona jest dość subtelna.

W CLS nie ma co się chyba bawić i od razu można pomyśleć o dobrym filtrze UHC. One przepuszczają też czerwień, więc dobrze pokażą większość mgławic emisyjnych.

Testuję w swoich warunkach balkonowych Oriona UltraBlock 2 cale.

Najlepsze efekty widać w obserwacji mgławicy Laguna i Omega, następnie w Trójlistnej, a na koniec poprawa widoczności mgławicy Orzeł.

Sprzęt SW 120ED, okulary SWA26 FOV70, BCO18 oraz Pentax XL 10,5. Pryzmat Baader 1,25 lub SW dielektryk 2 cale.

Na pewno warto mieć taki filtr na początek!

Orion SkyGlow 2 cale jest bardziej subtelny w poprawie widoczności.

Pozdrawiam Jarek

15 lipca 2023

Poniżej kolejny poglądowy szkic balkonowy obiektu, który stanowi niewątpliwie łakomy kąsek dla każdego obserwatora. Gromada otwarta "Dzika Kaczka" M11 -NGC 6705, znajdująca się w gwiazdozbiorze Tarczy, jest jedną z najbardziej bogatych w gwiazdy i zwartych gromad otwartych.

Myślę, że moje rysunki przekonały chociaż kilka osób, że warto próbować obserwować nawet w skromnych warunkach, a nieboskłon uraczy nas wachlarzem nieograniczonych możliwości. wystarczy tylko chcieć.

c.d.n.

12 lipca 2023

W końcu kupiłem nasadkę kątową 2 cale SW dielektryk i mogę podziwiać wspomniane w poprzednich postach obszary w szerszym polu widzenia, korzystając z okularu SWA 26 mm FOV 70°. Moją kolekcję balkonowych szkiców dopełniam rysunkiem "Mgławicy Orzeł". To popularna gromada otwarta M16 - NGC 6611 składająca się 460 młodych gwiazd i związana z nią mgławica emisyjna IC 4703.

Na koniec mam pytanie do bardziej doświadczonych o filtr który mógłbym zastosować w moich warunkach do poprawy widoczności tego typu obiektów mgławicowych.

Przypomnę tylko, że mam warunki balkonowe średniej jakości, refraktor SW 120 ED i stosowane powiększenie 35x lub 50x. Czy w moim przypadku to ma sens? Proszę o porady.

Pozdrawiam Jarek

27 czerwca 2023

Poniżej kolejny szkic księżycowych kraterów. Nie obyło się bez pospiechu w czasie szkicowania, ponieważ Księżyc zniżał się powoli sunąc ku zachodowi. Na domiar złego co jakiś czas chmury zagrażały moim staraniom. Niemniej jednak udało się doprowadzić rysunek do końca przy stukrotnym powiększeniu /okular Baader Genuine Ortho 9 mm/.

W centrum obrazka krater Parry - 48/0,6 km  w otoczeniu Fra Mauro - 95 km oraz Bonpland – 60 km. Z prawej po sąsiedzku krater Tolansky – 13/0,9 km.

Pw SW dielektryk 

25 czerwca 2023

Poniżej szkic słonecznej tarczy z licznymi grupami plam. Udało mi się wytrzymać w tym balkonowym ciepełku ponad 15 minut. Muszę przyznać, że swego czasu stosowałem folię Baadera ND0,5 w MAK-u 127 o średnicy 120 mm, czyli praktycznie pełna apertura układu była wykorzystywana. Teraz w ED 120 mam filtr o średnicy 10 cm i jakoś granulacja jest słabiej widoczna. Może to seeing, może średnica, a może powiększenie? Teraz przy BCO18 mam 50x, a przedtem to było prawie 100x. Niemniej jednak widok i tak wspaniały co starałem oddać się na poniższym szkicu.

Muszę jeszcze napisać jedną rzecz na temat stosowanego filtra słonecznego /nie chcę tutaj hejtować oferty handlowej żadnego z dystrybutorów/. Po tej piętnastominutowej sesji odczuwam lekkie pieczenie oka. Nie wiem czy jest to spowodowane przepuszczaniem przez ten filtr zbyt dużej dawki promieni UV, czy podczerwieni. Czytałem o tym bodajże na AP. To daje do myślenia. Zastanawiam się czy filtry szklane np. Oriona ograniczają nieco niekorzystny wpływ tego promieniowania, nie wspomnę o poprawie walorów wizualnych.

Pozdrawiam Jarek

17/18 czerwca 2023

Poniżej balkonowy szkic mgławicy – Trójlistna Koniczyna okraszony garstką wrażeń z ostatniej sesji obserwacyjnej.

Zaczęło się dosyć sceptycznie około 23:30, wyszedłem z moją lornetką Orion 2x54 Ultra Wide Angle 36° na balkon, żeby sprawdzić zgodność stanu nieba z serwisami pogodowymi. Ku mojemu zdziwieniu południe i cała dostępna mi część nieboskłonu była rozgwieżdżona. Skierowałem maleństwo w kierunku Skorpiona i po chwili pomyślałem „ja piernicze, ile tam gwiazd”. To co zobaczyłem nawet w moich warunkach zrobiło piorunujące wrażenie. Spacerowałem tak po Drodze Mlecznej poprzez Strzelca, Tarczę Sobieskiego, Orła, Delfina, Strzałę dostrzegając niebo jakie ludzie mieli dostępne w zamierzchłych czasach. Jednym słowem magia, której nie sposób opisać słowami.

Skoro pogoda ok, to również uruchomiłem refraktor Sky-Watcher 120ED Black Diamond na EQ5 z napędem w osi RA. Wrzuciłem w nasadkę pryzmatyczną Baadera okular Baader Classic Ortho 18 mm i dalej hasałem po obiektach DSO łapiąc chciwie każdy foton docierający do obiektywu z odległej zimnej i pustej przestrzeni.

Kolejno padały jak muchy, położona nieopodal rozgrzanego do czerwoności nadolbrzyma Antaresa gromada kulista M4, w której można było dostrzec granulację pojedynczych gwiazd. Następna gromada kulista M80, jako słaba sferyczna mgiełka. Oczywiście nie obyło się bez Laguny, Omegi i Orła. Przy okazji sprawdziłem, że to co wziąłem za M55 okazało się gromadą kulistą M22. Wycelowałem jeszcze w Dziką Kaczkę, Hantle i gromadę kulistą w Strzale, czyli M71.

Wróćmy jednak do M20, czyli Trójlistnej Koniczyny, której poświęciłem nieco więcej czasu. Obiekt dużo bardziej subtelny od Laguny, czy też Omegi. Niemniej jednak muszę stwierdzić, że robił wrażenie jakby składał się z dwóch lub trzech obszarów.

To chyba tyle tym razem. Około 01:30 z żalem rozstałem z tym co od lat nie daje mi spokoju.

Pozdrawiam Jarek