PiotrTheUniverse

Nie widziałem, tylko z UHC dostrzegłeś, czy jeszcze jakimś?

Kolejny pogodny, styczniowy wieczór, spędzony pomiędzy dziczą a sadami; pełen tego, co mnie ostatnio nakręca do pisania - wizualnych obserwacji nieba. Główny użyty sprzęt to Newton SW 300/1500, a w wymienionych przypadkach – również refraktor SW 80/400. Aby nie przegapić koniunkcji Wenus z Neptunem - wymierzyłem w nie już po drodze – pomiędzy stolicą, a docelowym miejscem obserwacji. Tym miejscem została wybrana wieś Turowa Woia z SQM 21.23 (wg. LP map). Jest to rejon z całkiem ciemnym i całkowicie odsłoniętym południem. No wiadomo - Atacama w ogóle... gdyby nie rozlewiska w okolicy, które tym razem spowodowały dużo zamarzającej wilgoci tak na sprzęcie, jak dojazdowej drodze. Przynajmniej grzałka w mojej składanej 12tce spisywała się bez zarzutu – i gdy tylko ją włączyłem, szybko wysuszyła LW. Wodnik Wenus/Neptun Tego wieczoru dzieliło je na niebie tylko 7 minut łuku! Kiedy jednak uciekłem już spod chmur i wielkomiejskiego zaświetlenia – spodziewałem się trochę efektowniejszego widoku, nawet przez mały refraktor (Synty 12tki chyba nigdy nie instalowałbym w takim miejscu – nieopodal drogi i dżungli marketowych świateł). W sumie to człek nie pomyślał... Chociaż od przydrożnych świateł dość skutecznie odgrodziłem się samotnym drzewem, a zachód był ciemny i czysty - by dostrzec Neptuna, musiałem użyć powiększenia 50x – przy odrobinie zerkania. Gazowy olbrzym był niczym nie wyróżniającą się gwiazdką powyżej wenusjańskiej lampy, przyćmioną przez jej blask. Patrząc zaś gołym okiem ponad 10 stopni niżej – urzekł mnie „kładący się” tuż nad horyzontem – żółty sierp młodziutkiego Księżyca. Piec NGC 1371 (NGC1367) Galaktyka nisko nad horyzontem, a tylko 11 magnitudo; to sprawiło, że zauważona dopiero po długim wypatrywaniu – widoczna zaś momentami, raz jako większe, raz mniejsze pojaśnienie (zdało się ono w kształcie elipsy – co zgadza się ze zdjęciem tej spiralnej). Miała prawie pokrywać się z dobrze widoczną gwiazdą HD 22381, ale po gwieździe nie zobaczyłem śladu (zmienna?). Jednorożec Mgławica Stożek (Cone) – niewidoczna, ni huhu – tak z testowanym dziś pierwszy raz filtrem H-Beta Baader 2” (przykręconym do okularu MaxVission 28mm), jak i bez. Tu zapewne będzie potrzebny UHC – oby wystarczyło... Mgławica Rozeta – tutaj bez filtra wyglądała słabiej, niż niedawno - 40km dalej na południe. Z filtrem H–Beta: jasny obszar lepiej widoczny, ale w sumie dopatrzyłem się mniej mgławicy, niż pod ciemniejszym niebem bez filtra. Andromeda Sprawdziłem moim małym refraktorem barwy Pi Andromedae – gdyż po obserwacji tej pary gwiazd kiedyś Newtonem coś kolorystycznie mi nie grało. Momentami, słaby składnik B trącił kobaltem – choć w tak małej aperturze (3 cale) ciężej to stwierdzić. Składnik A – jasnoniebieski lub lekko żółty. Cóż – Newtona nie wystawię teraz zza drzew, zbyt ciężki. Rozstawiając go nie planowałem zapuszczać się aż tak daleko na zachód. Perseusz Mglawica California Po dodaniu do 12 calowej apertury filtra H-Beta – mgławica stała się lepiej widoczna, niźli do tej pory. Niemniej, spodziewałem się ciekawszego detalu... Najjaśniejszy fragment wyskoczył jako tłustszy glut, z jednej strony zarysowany nieco ostrzej – i nic poza tym. Chichotunkcja komety C/2017 T2 PANSTARRS Zjawisko przepiękne, jedyne w swoim rodzaju! Za chichotkami w długoogniskowym teleskopie nie przepadam, ale z takim kometarnym kompanem – istne cudo! Już sama T2 podoba mi się zresztą wyjątkowo. Po dłuższym wpatrywaniu się w nią trąciła bardzo subtelną zielenią! A tym razem szeroki okular wystarczył, by oglądać jej długaśny, zwężający się warkoczyk. Ogonkiem tym celowała w większą gromadę ze słynnej pary, która świeciła ogromną jasnością. Cały ten widok mieścił się w kadrze okularu MaxVission – jak w okrągłej ramce. Zapamiętane na lata. W tym wypadku użyłem również refraktorka SW 80/400. Choć w maluszku ta mała kometa była widoczna bardzo słabo, jako delikatne rozmycie zerkaniem (użyłem powiększeń 16 i 30x) – chichotki były za to widziane z dystansu, w samym sercu szerokiego kadru. Orion M42, M43 W kontraście filtra H-Beta – obydwa obszary mgławicowe ujawniły coś nowego, to prawda. M43 przypominała jajko, a w M42 pojawiły się „wąsy suma”. W życiu jednak nie wybrałbym tego tworu - zamiast całego multum detalu Wielkiej Mgławicy Oriona, widocznego tylko bez filtra. Trapez w mgławicy M42 - znów bezskutecznie starałem się tu dostrzec słabsze, gwiezdne składniki E i F. Powiększenia 187 i 300 x nie pomogły. Płomień – całkowicie zniknął z H-Beta. Abell 12 – nie zauważona z H-Beta, wciąż również nie dostrzegłem jej bez filtra. Czekam na próby z UHC i OIII. Możliwe też, że wyłapałbym ją bez filtra, ale wypatrywałem zbyt dużego obiektu... IC434 i Koński łeb Niedawno ślęczenie nad okularem MV 28/ filtrem Baader UHC, pod niebem dużo dalej od miast, sprawiło, ze przy sporej dozie wyobraźni mogłem uznać, że zamajaczyła mi, pośród słabiutkich gwiazdek, krawędź najjaśniejszej mgły obok Konia, i ekstremalnie subtelna „czarna, kolista dziura” - w miejscu, gdzie znajduje się sam Koński Baniak. To wszystko mogło być jednak złudzeniem, spowodowanym chociażby obecnością tych najsłabszych gwiazdek; zadziało się to dosłownie w ułamku sekundy. Tym razem złapałem już za baaderowskie HaBety, które to skutecznie wytlumily gwiezdne tło. Alnitak, rzecz jasna, schowany po za polem widzenia. No i nareszcie jestem pewien, że udało mi się. Czarny, choć niedokładny zarys konia jawił się w ułamku sekundy; ciut lepiej widoczne było lekkie pojaśnienie mgiełki tła – IC434. Możliwe zatem, że widok ten wyostrzy się jeszcze trochę – np. na niezaświetlonym terenie koło Puszczy Białowieskiej. Rufa Asmidiske Gdy nie chowa się za niczym – zaczyna się tu naprawdę piękny asteryzm! Wreszcie zobaczyłem ten rejon nieba z dużymi powiększeniami, ale już w okularze SW 13mm (u mnie - 115x) dostrzegłem też poszukiwany, słabszy, szafirowy składnik optycznego układu HD 63598. Tuż obok znajduje się też inny, lepiej widoczny, szerzej rozstawiony, optyczny układ potrójny. Zaś w ogonku czterech najjaśniejszych gwiazd – im dalej od dominującej, złocistej Asmidiske – gwiazdy świecą wyraźniejszym błękitem. Jeżeli ktoś z Was ładnie sfotografował Xi-Puppis – podzielcie się, proszę! Wielki Pies Mgławica Mewa Tu stosuję H-Betę. Mgławica wielka, ale jest tam spokojnie mieszczące się w jednostopniowym polu, słabe pojaśnienie (najjaśniejszy fragment nebuli). Też rozwleczone, choć widoczne. Nie robi to wrażenia, ale jest. Na koniec przyznam się do błędu – mały refraktor niepotrzebnie stał cały czas na zewnątrz auta (choć obiektywy zasłonięte) i pod koniec tak skutecznie łapał wilgoć, że nie było możliwości wywalczyć nim obrazu Mgławicy Kaliforni, a ostatecznie nawet Tripletu Lwa. „W miarę” obejrzałem nim jedynie M44 i M67, wieńcząc w ten sposób dzisiejsze 3,5 godzinne obserwacje.

Wygląda bardzo przytulnie. Chroni przed wiatrem, komarami, a przede wszystkim przed ew. bolidami na niebie. Kiedyś pomyślę nad taką przyczepą do auta.

Około 9,5 mag, ale jest to mały obiekt - trudna dla typowej lornetki pod typowym niebem. Majaczyła ledwie w refraktorze 3 cale, przy powiększeniu 16x bździło coś, przy 30x te rozmycie większe.

Czekam na Wasze propozycje wysmażone w nocy 27.01. Jak słowo daję - widziałem kometę skierowaną tym warkoczem w str. większej z gromad; ba, nawet kolorek lekko zielony dało się wyzerkać. Piękne to było...

W 3 calach zerkaniem Neptun wyłaził.... strasznie ta Wenus jasna, niestety

Mi to zawsze żal jest tej biednej M43, nikt o niej nie wspomni, "wybrała sobie" położenie. 42/43 to taki mniej więcej blok, jak Rosja/Polska itd. Przepięknie wyszła Tobie ta przestrzeń tuż na lewo od obu mgławic - ahhh... ile tam subtelnego pyłu oraz gwiazd! Na dodatek foto z miasta - podziwiam. Kolorystyka subtelna, wyjątkowa - jakby lekki ukłon w kierunku obserwacji wizualnych

51.971414,20.704710 po drugiej str torów

Razem ze współczesnymi lornetkami.

Może jednak będę miał demencję - za te setki lub tysiące lat.

Zapewne słabnąć będzie stopniowo przez kolejne lata, a kiedyś będzie to ciekawy, lornetkowy obiekt mgławicowy - skoro jest znacznie bliżej od Mgławicy Kraba? Pytanie tylko, kto wtedy będzie pamiętał, co to lornetka...

...A wcześniej - weź tu znajdź pętlę Barnarda przy tym blasku

Orion bez Betelgezy, hm... taki uzbrojony Perseusz

To będzie zarwana noc - jakby żonie miało urodzić się dziecko. Zwłaszcza, jeśli okaże się, iż pochmurno w promieniu 300 km; lub gwiazda pod horyzontem w promieniu 4000km

Relacja dotyczy głównych celów w drugiej części nocy 23/24.01.2020 Dodaję swe dość specyficzne retusze ogólnodostępnych fotografii - aby te nieco bardziej przypominały wizual. Wielokrotnie atestowana miejscówka - niedaleko na południe od Warszawy Dane z LP map: SQM 20.85 mag./arc sec2 Brightness 0.494 mcd/m2 Artif. bright. 322 μcd/m2 Ratio 1.89 Bortle class 4 Elevation 171 meters Wyjeżdżając - wszędzie były chmury. Na miejscu - zero zachmurzenia. Brawo Meteoblue! NGC2775 - Rak MV 28, SW 13 Ewidentna, wizualnie w typie M32. Nic w niej specjalnego (chyba, że ma się teleskop Hubble'a – na zdjęciach widać wyjątkowe cechy struktury jej dysku!). Asmidiske - Rufa Asteryzm, który ZNOWU za szybko chował mi się za drzewami. Czekam na okazję, aż lepiej przyjrzę się tym 4(5) gwiazdom. NGC2432 - Rufa SW 13, MV 28, TMB 8 Efektowna gromada otwarta! Mały, mglisty rozbryzg gwiazd. Wymaga dostatecznych warunków. Jest coś bardzo osobliwego w tej gromadzie: kiedyś jeszcze mniej dokładnie mogłem określić jej kształt, chociaż ta intensywna chmara jak najbardziej rozbija się na poszczególne gwiazdy. Z 12-calową aperturą ujawniła chociaż, iż jest wydłużona. NGC3626 - Lew SW 13, MV 28 Kształt tej mniejszej galaktyki rysuje się delikatniej i jest bardziej wydłużony i rozmyty, niż takiej M32. Ów jej ładną subtelność potwierdzają zdjęcia. Coś w niej jest, ale bez HST - bez szału. NGC5395 / 5394 - Psy Gończe MV 28, SW 13 „NGC 5395 is the larger spiral galaxy interacting with smaller barred spiral galaxy”. To para ciasna na zaledwie 2 minuty łuku. Są więc praktycznie „sklejone”. 5395 jest spora, zdaje się pożerać mniejszą. Wydłużona, bardzo subtelnie rozmyta, lekkim gradientem. Ta mala ma 13 magnitudo, jest do pomylenia z gwiazdką... niemniej - jako tako ewidentną „gwiazdą” Wypadało by je zobaczyć gdzieś z okolic jam niedźwiedzich – może wtedy wzrośnie estymacja tej interesującej, ale nie za jasnej pary? NGC5845 - Panna SW 13 Dość jasna NGC5846 Ma bardzo bliską, słabszą sąsiadkę - NGC5850. Do złapania była jednak jeszcze jedna galaktyka w polu widzenia - 5845. Udało się ją dostrzec, ale ze swym małym rozmiarem i niską jasnością przypominała bardziej gwiazdę. Supernowa w galaktyce NGC4636 - Panna MV 28, SW 13, TMB 8 Wybuchła 21.01 - oceniona na 12,8 mag. A mi po kilkudziesięciu godzinach wydała się nawet trochę jaśniejsza! Super klarowny widok – już wyraźnie obok widocznego galaktycznego halo. Z powodu seeingu – najsłabiej prezentowała się w TMB 8, a najlepiej w SW 13. NGC5958 - Korona Północna SW 13 Dla teleskopu o zwierciadle 300cm nie jest to trudna galaktyka. Niecałe 13 mag, ale mniejsza (zwarta). Momentami wyskakuje ładny gradient. Kształt nie do końca do określenia – często wychodzi, że bliżej kola czy elipsy. Środek jaśniejszy – punkcik, cokolwiek ciekawa jest więc jej struktura. Był jeszcze klasyczny Triplet Lwa Przyjrzałem się lepiej każdej z galaktyk z osobna. Dodatkowo - spora wilgoć sprawiła, że wykorzystać mogłem nabytą kilka dni temu grzałkę na LW, zasilaną z powerbanka. Dzielnie się spisała - a teleskop w znacznej części pokrył szron. Niebezpieczne Łosie, grasujące koło Tarczyna, nie nadeszły; w odróżnieniu od chmur w kolejnych dniach. Warto było znowu się nie wyspać.

Albo wypowiedzi przed zbliżającym się występem naszych piłkarzy na mundialu. Tyle, że na wydarzenia sportowe długo czekać nie musimy, a w przypadku Betelgezy - nie dość, że nie znamy dnia/tysiąclecia ani godziny., to już po otrzymaniu fotonow z jej wybuchu - wielki spektakl gwarantowany!

A idąc w stronę lata - dziś trafiła kosa na taki głaz https://bestdoubles.wordpress.com/2013/05/13/an-eta-fyingly-close-encounter-eta-η-coronae-borealis/ Będę musiał powalczyć o rozbicie przy większym zoomie i lepszym seeingu; wysoka światłosiła sprawy nie ułatwia.

Dziś ustrzeliłem; o dziwo - ta pierwsza ma potencjał, nawet lepiej widoczna od 1333, nie mam pojęcia, dlaczego tak małą jasność (13 mag) dlań podają.

Niestety, o tym z mapy, nie dysponuję precyzyjnym pomiarem. Co nie zmienia faktu, że w praktyce (1,5 marcowej nocy obserwacyjnej) niebo było kapitalne!

Nie jest wybitnie łatwy i również lepiej, by wysoko świecił, 20 stopni może poczynić wielką różnicę. Do omawianych galaktyk należy podchodzić więcej razy - warto; osobiście wolałem chyba patrzeć na ramiona M101, niż M33 (ale wtedy miałem niebo blisko 21,9).

Nadchodzi najlepszy w roku czas dla obserwacji galaktyk w Ursa Major Teraz, od środka nocy, także M101 - w korzystnych warunkach - super w 8mce wygląda, choć z pozoru nieoczywista (fajny test dla nieba / okularów / obserwatora), obok niej da się też zauważyć jeszcze 2 male galaktyczki.

No fakt. W tym wypadku musiało być sucho i przejrzyście. Pamiętam, gdy innym razem niby tyle samo gwiazd świeciło na niebie - a nie bylem w stanie dojrzeć (czy odróżnić od gwiazd) jasnych galaktyk w Pannie. Wówczas jedno i drugie musiało ostro szwankować. A tamto super-przejrzyste niebo pod Warszawą trafiło mi się przy okazji maratonu Messiera - i wówczas m.in. wyskoczyły te detale M51 (bo zobaczyć samą galaktykę to przecież nie jest wielki problem i w szukaczu), to była niezapomniana noc, choć trochę z tym "seeingiem" pojechałem.

To były słabe warunki, M51 jest po prostu jasna i świeci czasem wysoko. I tak lepiej oglądać ją dalej za miastem, to było Słupno k. Radzymina.