ANowak

SharpCap ma wbudowany taki timer. Pokazuje taki czas jak komputer

To pojaśnienie z prawej strony możesz łatwo usunąć w Fitsworku akcją automatycznego usuwania gradientu tła.

Biorąc pod uwagę jego skalę i prędkość komety (11arcsec/5min) i to jak przepalone ma jądro to zdjęcie może być prawdziwe. To jest spory crop na jądro. Zapytaj go o klatkę z kanału G (widzę, że się tam w dyskusji udzielałeś, a ja nie mam konta na astrobinie), bo może przy sztucznym flacie usunął tę dość rozrzedzoną komę.

Mnie ciekawi minimalne powiększenie jakie oferuje ten teleskop, skoro jest sugerowany do obserwacji "konstelacji gwiezdnych". Może mięli na myśli niewielkie asteryzmy?

W jaki sposób planeta może oświetlać "część wszechświata położoną z drugiej strony niż Słońce.". Chyba nie inaczej niż przez światło odbite od gwiazd i pozostałych planet.

Zdajesz sobie sprawę jak nikłe jest promieniowanie gwiazd? Słońce na Ziemi daje moc ~1750W/m2, a Wega dla przykładu daje około 1.1*10-8W/m^2. Co tu jest do zakładania? Gwiazdy inne niż Słońce nie oświetlą na tyle powierzchni, żeby było to znaczące...

Sam miałem dużo przypadków, że były znane. Uczepiłem się jednak tych gwiazd, które są jasne i akurat mi się spodobały Szukanie własnym sprzętem w moim przypadku jest aktualnie uniemożliwione przez chmury.

Moją przygodę z odkryciami zacząłem dość niedawno. Pierwsza odkryta, a właściwie współodkryta zmienna, to 2MASS J21073347+3845347, której rozbłysk zauważyłem na zdjęciach Karola Masztalerza 31 sierpnia br. Zmienna typu BY, więc taka dość pospolita gwiazda rotacyjna, ale jednak dała mi sporo radości - w końcu coś odkryłem, co nie zostało wcześniej już odkryte (tak jak kiedyś pewną kometę, ale to inna historia). Zmienna, którą współodkryłem z Karolem Masztalerzem Dalej próbowałem swoich sił w poszukiwaniu zmiennych z tylko i wyłącznie własnych danych. Po 3 obserwacjach tranzytów egzoplanet, które trwały bite 4 godziny każdy, nic nie udawało się znaleźć. Zazwyczaj wydać było trend, albo znajdowałem zmienne, które po sprawdzeniu w ASAS-SN zmiennymi nie były. I tak, idąc coraz dalej w las, zaczynałem skłaniać się do poszukiwania gwiazd metoda data mining. Wybieranie różnych gwiazd i sprawdzanie ich jasności przyniosło mi wiele radości - wreszcie samodzielnie (pomijając dozę pomocy od strony LibMara) odkryłem jakiś obiekt! Jego nazwa to NADA-V1. Czemu tak? NADA to mój kod obserwatora w AAVSO, a oznaczenie po myślniku to po prostu numer kolejnej zmiennej. Poszukiwania i skakanie po blisko 60 obiektach przyniosło skutki. Gwiazda ta znajduje się w konstelacji Trójkąta Południowego, co jak na osobę, która chciałaby wykonać zdjęcie tej gwiazdy jest dość niefortunne. Drugim obiektem, który odkryłem jest, o ile się jeszcze nie domyśliliście, NADA-V2. Tym razem jest to gwiazda, którą szukałem 4 dni (poprzednia to jakieś 6 dni). Tak jak ta, którą odkryłem z Karolem ma typ RS, ale już zdecydowanie mniejsze zmiany jasności. Bardzo dobrze było to widoczne na wykresie fazowym - przed wrzuceniem obserwacji do Excela, zmiany jasności były niezmiernie słabo widoczne, ukryły się w rozrzucie pomiarowym. Ostatnia, dzisiaj odkryta, zdecydowanie ciekawsza niż pozostałe, to NADA-V3, zmienna typu GCAS. Jak czytamy na stronie AAVSO, "Erupcyjne nieregularne zmienne typu γ Cassiopeiae. Są to szybko rotujące gwiazdy tracące masę z ich stref równikowych. Tworzeniu pierścieni wokół równika towarzyszy czasowe rozjaśnienie lub zanikanie". Gwiazda nieregularnie zmienia swoją o 0.33 magnitudo. Jestem bardzo zadowolony z odkrycia gwiazdy nieregularnej, bo jest o wiele ciekawsza do obserwacji. Poniżej wykres jasności gwiazdy w ostatnim czasie i opis z VSX. Moje szczególne podziękowanie kieruję w stronę @LibMar, za to jak wiele mi pomógł z określeniem typów zmienności i z wysyłaniem zgłoszeń, a także za jego niesamowitą cierpliwość. Listę gwiazd wraz z odnośnikami do VSX można znaleźć u mnie na profilu.

Debayeryzowałeś?

Libmar odpowiedział poprawnie - to -21mag.

W takim razie moja zagadka to: Jaką jasność miałby Fomalhaut B jeśli byłby w odległości Jowisza w opozycji do Ziemi

Ziemia poruszałaby się w kształcie wydłużonej ósemki na wysokości jakichś 30 stopni i 200 stopniach azymutu