diver

Dzięki Wiesiek, nie miałem ustawionego "obwarzanka" przez outer i inner crop i za pewnie mały step size. Jeżeli chodzi o step size, w opisie parametru piszą, że powinien być "less then the critical focus point tolerance". U mnie NCFZ wychodzi 760 kroków, więc ustawiłem sobie 500 (wcześniej miałem 200). Zobaczymy, jak teraz będzie dawał radę z ostrzeniem. Ty masz ustawiony step size 1600. Twój NCFZ wychodzi ok. 273 μm, ale nie wiem jaki długi masz skok focusera, więc trudno mi się odnieść do liczby 1600. Z ciekawości będę jeszcze oczywiście sprawdzał, jak moje ostrzenie na oko będzie się miało do dokonań HocusaFocusa. Poprawność działania automatów trzeba kontrolować, co stale i z zasady czynię. Wiesiek, kupując nowy sprzęt nigdy nie wychodzę z założenia, że będę musiał poprawiać fabrykę. W newtonie nie musiałem, choć wielu kolegów z forum wróżyło że na pewno dostanę shit. Ci którzy tak wróżyli nie mieli racji. Więc i tym razem trzymałem się wersji, że nic nie będę musiał robić, tym bardziej ze teleskop wyjęty z kartonu nie zdradzał najmniejszych oznak destrukcji. Niestety, tym razem wyszła niestaranność montażu. Więc teraz właśnie był czas żeby to zweryfikować i poprawić. Zobaczyłem, przetestowałem, sprawdziłem, poprawiłem.

Jeszcze powrót do kolimacji Pomimo poprawnie ustawionej kolimacji "na stole", w fotkach testowych które prezentowałem już na forum czasem pojawiał się pewien owal gwiazdek, szczególnie w jednym narożniku. Po zakończeniu materiałów testowych zrobiłem kontrolę kolimacji na montażu w różnych położeniach teleskopu. Okazało się, że kolimacja LG jest lekko pływająca. Co się dzieje? Zrobiłem fizyczną próbę stabilności LG w celi. Poszarpałem po prostu trochę LG i okazało się, że ma nieznaczny luz osiowy. Nie pozostało mi nic innego, jak rozebrać teleskop i sprawdzić w czym problem. Cela znalazła się "na stole". Konstrukcja celi jest bardzo solidna i trudno cokolwiek jej zarzucić. LG podparte jest na sześciu talerzykach, łącznie w osiemnastu punktach. "Pancerne" jarzma (łapki) na obwodzie LG pozwalają na regulację docisku lustra to talerzyków. Wszystko w należytym porządku, żadnej destrukcji - podkładki w dobrym stanie. Cóż, okazało się, że producent nie wyregulował należycie docisku i lustro miało luz. Nie pozostało mi nic innego jak delikatnie wyregulować docisk lustra do talerzyków tak, żeby lustro nie latało w osi. Robota zakończona, teleskop złożony, kolejna kolimacja wykonana. Przy okazji dokręciłem jeszcze wszystkie śruby konstrukcyjne kraty. Jak powiedział kolega @Tom-cio, taka kontrola i robota powinna zostać wykonana z marszu, po wyjęciu teleskopu z kartonu. Teraz zobaczymy co w zakresie kolimacji pokażą kolejne sesje foto. Jeszcze jedna ciekawostka z cyklu "chińska produkcja". Kable wentylatorów na tylnej płycie teleskopu zostały przyklejone białą papierową taśmą. Naprawdę trudno mi zrozumieć Chińczyków. Solidna i dobrze zaprojektowana konstrukcja, a końcowy montaż byle jaki. Szkoda słów.

Dzięki za słowo uznania dla mojego projektu. Sam pier ma wysokość 90 cm ponad deskami tarasu. Po postawieniu montażu jego górna krawędź w pozycji zero jest na wysokości ok. 130 cm. Po zaparkowaniu całość mieści mi się również w wysokości 130 cm. Stąd taka wysokość ścian budki (dokładnie 1310 mm). Dach będzie dwuspadowy, więc zaparkowany teleskop bez problemu się pod nim zmieści, a wysokość ścian 131 cm nie ogranicza mi praktycznie wcale horyzontu obserwacji (po otwarciu dachu oczywiście). Gdzieś miałem odręczny szkic pomiarowy. O, jest.

A więc i tak, trzeba najpierw jakoś wizualnie wyostrzyć. Przesadzasz oczywiście. Domyślnie jest ustawione 0,7 jako dolna akceptowalna granica, na pewno nie do bani. 0,8 to już dobrze, a 0,9 to bardzo dobrze. Mam prośbę, czytaj Wiesiek całego posta. Zawiesiłeś oko na tym jednym wykresie, który pochodzi z mojej pierwszej próby ostrzenia. Napisałem, że doinstalowałem potem HocusFocus i znacznie zwiększyłem krok ostrzenia. I że wyniki ostrzenia znacznie mi się poprawiły. Nie wrzuciłem z tych prób obrazka, więc uzupełniam. Zmierzam do tego, żeby ostatecznie opanować ostrzenie w NINIe. Zapewne się przyda. Pełna zgoda. Dawno doszedłem do wniosku, że automatyczna programowana "kompensacja temperaturowa" ostrości nie ma specjalnego sensu. Z doświadczenia doskonale wiem, jak w niemal dowolną stronę pływa mi netwon. Z RC10 pod tym względem jest znacznie, znacznie stabilniej. No to przepadłeś - automat Cię pobił. Ja się tak łatwo nie dam. Automaty warto wykorzystywać, ale żeby dać się pobić?

Wyrazista fotka. Z kanałów SHO można całkiem poprawne kolory gwiazdek wykombinować. Proponuję spróbować nie czekając na "może kiedyś".

Podoba się bardzo. Piękny kadr, szum w wersji oryginalnej w sam raz. Nie ma co kombinować.

Ostrzenie (i NINA) Na początek trochę teorii, którą nie zająłbym się gdyby nie natchnienie od kolegi @Wiesiek1952. Mam nadzieję, że koledzy którzy mają to już w małym palcu wybaczą mi ten teoretyczny długi wstęp. Jest takie pojęcie/definicja: CFZ (Critical Focus Zone). CFZ definiuje przedział położenia focusera, przy którym obraz punktowego źródła światła (gwiazdy) będzie mniejszy niż średnica pierwszego ciemnego krążka dyfrakcyjnego Airy'ego. Na potrzeby tego posta użyłem nieco nowszej definicji przedziału ostrzenia: NCFZ. Formułka matematyczna jest taka: NCFZ = 0.00225 * ΘFWHM * SQRT(τ) * A * f^2 gdzie ΘWFHM - total seeing ["] τ - zakładana tolerancja jak procent seeingu [bezwymiarowa] A - apertura teleskopu [mm] f - efektywna światłosiła teleskopu [bezwymiarowa] Można to zapisać nieco inaczej. Ponieważ A = L/f, to A = L/f Więc powyższa formułka może również wyglądać tak: NCFZ = 0.00225 * ΘFWHM * SQRT(τ) * L * f gdzie L - ogniskowa [mm] Wydaje mi się, że ten zapis jest nieco bardziej czytelny, gdyż widać w jaki sposób jest NCFZ jest liniowo zależne od ogniskowej i światłosiły. Gołym okiem widać, że im większa ogniskowa oraz im mniejsza światłosiła, tym tolerancja ostrzenia jest większa. Spróbujmy więc coś policzyć. Na potrzeby obliczeń przyjmyjmy, że: ΘFWHM = 2" (dobra wartość na nizinach w Polsce); τ = 10 (wg źródła sensowna wartość dla astrofoto). NCFZ dla moich teleskopów Askar 500: 0,00225*2*sqrt(10)*500*5,6 ~ 40 μm Newton: 0,00225*2*sqrt(10)*1000*5 ~ 71 μm RC10: 0,00225*2*sqrt(10)*2000*8 ~ 228 μm Wartości w mikrometrach niewiele jeszcze mówią. Warto jest więc je przełożyć na ilość kroków posuwu motofocusera, bo takie liczby obserwujemy w programach do akwizycji. W moim przypadku (TomFoc) jeden krok posuwu focusera to 0,3 μm. Mamy więc dla moich teleskopów tolerancję w krokach focusera jak niżej. Askar 500: 133 steps Newton: 237 steps RC10: 760 steps Oceniając wizualnie obrazy gwiazdek na zbieranych klatkach w tych trzech teleskopach, różnice dostrzegam przy posuwach wyciągu: Askar 500: ~25 steps Newton: ~50 steps Ale uwaga (!): w w/w teleskopach mam inne motofocusery, o większych krokach mierzonych w μm niż w RC10 z TomFoc. Teraz mój RC10 z TomFoc: ~250 steps Moje wizualne oceny obrazów gwiazdek potwierdzają więc metodę matematyczną NCFZ. W celu oceny ostrości nie oglądam oczywiście obrazków dyfrakcyjnych gwiazdek. Na klatkach obrazy gwiazdek powinny być po prostu jak najmniejsze. Teraz więcej o praktyce. W mojej dotychczasowej praktyce nigdy nie używałem software'owego wsparcia w ostrzeniu. Proste próby wykorzystania narzędzi FWHM okazały się do niczego, gdyż zmienny zwykle seeing niweczy możliwość precyzyjnego porównania FWHM kolejnych subów. Dotychczas ostrzyłem więc zawsze na oko. Do wstępnego ostrzenia w przypadku Askara używam maski Bahtinowa, a w przypadku newtona po prostu spajków. Finalnie oceniam jakość ostrzenia wizualnie na zebranych klatkach, porównując następujące po sobie klatki w aspekcie wielkości i jakości obrazów gwiazdek. Taka metoda w zupełności daje radę w osiągnieciu ostrości wystarczającej dla osiągnięcia sensownej jakości obrazów, które po obróbce prezentuję na forum. RC10 jest dla mnie nowym wyzwaniem, więc jak zwykle w obliczu nowości pojawiają się obawy "jak ja z tym dam radę". Jak widać jednak z formułki NCFZ potwierdzonej nabytym już przeze mnie pewnym doświadczeniem, pod względem ostrzenia RC10 jest dużo bardziej tolerancyjny niż Askar czy newton (!). Więc jeżeli wizualnie daję radę z Askarem czy newtonem, tym bardziej powinienem dać radę z RC10. I tak w istocie jest. W RC10 mam (tak jak w newtonie) nieocenione spajki, na których natychmiast wychodzi nieostrość. Problem pojawia się przy bardzo słabych gwiazdach, które spajków nie generują. Ale zawsze do wstępnego wyostrzenia mogę wycelować w jaśniejszą gwiazdę. Taka jest moja dotychczasowa praktyka, która daje dobre rezultaty. Jakoś nie udało mi się w APT opanować (ba, nawet spróbować) automatycznego ostrzenia. Wydawało mi się to dość skomplikowane i w mojej praktyce obserwacyjnej mało potrzebne. Jednak w rozmowach z zacnym kolegą @Wiesiek1952 pojawił się wątek software. Wiesiek namawiał mnie usilnie, żeby koniecznie porzucić APT (bo jest do d...) i przejść na NINę. Że tam dopiero dostanę doskonałe narzędzie do autoostrzenia. Spróbowałem. Do prób ostrzenia wybierałem kadry w miarę równo wypełnione niezbyt jasnymi gwiazdami. Efekt był najczęściej taki, że jeżeli nie wskazałem NINI-e sensownego przedziału ostrzenia, procedura nie była w stanie wyostrzyć. Po wyostrzeniu na oko w położeniu focusera 25100 rozpocząłem znów procedurę otrzenia. Tym razem się udało. NINA jako prawidłowe położenie focusera wskazała mi pozycję 25080. NINA więc wskazała mi pozycję focusera różniącą się od ustawionej na oko o 20 kroków, podczas gdy tolerancja ostrości w przypadku mojego RC10 wynosi 760 kroków. NINA wyostrzyła lepiej? Możliwości samodzielnego ostrzenia NIN-y poprawiło nieco doinstalowanie wtyczki HocusFocus. Z wtyczką HocusFocus NINA zaczęła odnajdować się znacznie lepiej (ustawiłem też większy krok ostrzenia). Ustalała pozycję focusera nawet, gdy wskazywałem jej pozycję początkową dość daleką od pożądanej. Jednak nie udało mi się osiągnąć takiej sytuacji, w której NINA wskazałby mi pozycję focusera odległą o więcej niż 760 kroków niż ta, którą uznałbym za poprawną w wizualnej ocenie. Np. ustawiłem na starcie na oko 26100, NINA 26226, w kolejnej próbie 26041. Różnice +126 i -59 kroków. NINA ostrzy lepiej niż moje oko? Reasumując, NINA nie jest żadnym cudotwórcą w zakresie ostrzenia, a przy pewnej dozie doświadczenia można klatki ostrzyć na oko równie dokładnie jak HocusFous (i na dodatek szybciej!). No tak, ale to wszystko pod warunkiem, że podczas sesji siedzę (nie śpię) i mam interakcję z setupem. Dostrzegam więc, że dla osób chcących automatyzować swoją sesję NINA może być sensownym rozwiązaniem. Pod tym względem jest to z pewnością niezły soft.

Powiadasz? Żeby wywieść jakąś ostateczną tezę, trzeba byłoby zmierzyć albedo jednej i drugiej powierzchni. Bez mierzenia wydaje mi się jednak, że biała błyszcząca strona ma radykalnie większe albedo niż szara matowa. Zależy nam oczywiście na tym, żeby zewnętrzna powierzchnia odbiła jak najwięcej promieniowania IR. Im więcej odbije, tym mniej energii pójdzie w samą płytę. Do wewnątrz budki przez dwie warstwy aluminium i 3mm warstwę polietylenu IR nie najmniejszej szansy dotrzeć. Więc to co się nie odbije, ogrzeje płytę. Płyta jest na górze budki, więc konwekcji ciepłego powietrza w budce nie wywoła. Ale im będzie cieplejsza, tym więcej energii IR będzie promieniować do wnętrza budki. Reasumując: żeby płyta ogrzewała się jak najmniej, jest zewnętrzna strona powinna mieć jak największe albedo. Wywodzę stąd wniosek, że jeżeli szara matowa strona płyty pójdzie na zewnątrz, płyta będzie nagrzewać się radykalnie szybciej i mocniej niż w przypadku białej błyszczącej. Pozostaje jeszcze pytanie (nawet kluczowe) który wariant będzie się szybciej wychładzał. Z pewnością ten bardziej doskonale czarny. W końcu zależy nam na tym, żeby budka wieczorem jak najszybciej się wychłodziła! Pomijając aspekt wentylacji (a szczeliny wentylacyjne będą) wydaje mi się, że budka wewnątrz zarówno wolniej i mniej się nagrzeje tudzież szybciej się wychłodzi, jeżeli na zewnątrz będzie biała, a wewnątrz szara.

Cześć, wczoraj udało mi się spasować szkielet i poszycie. Fotki są wczorajsze. Dziś przykręciłem ze trzy kilogramy łączników i wkrętów - konstrukcja zrobiła się odpowiednio sztywna. Teraz czeka mnie etap najtrudniejszy - otwierany dach. Jeszcze się zastanawiam, czy płyty na dach dać do góry białą czy szarą stroną... Biały strasznie daje po oczach i budka stanie się mało dyskretna.

Michał, do tego materiału już na pewno nie. Ten materiał jest jest z fazy pierwszych testów i "dokonań", więc jest trochę niedoskonały. Ale z pewnością będę jeszcze mierzył w takie obiekty. Po to kupiłem tego RC-ka. Tomek, nikt przecież nie mówił że się nie da. Niemniej jest to materiał testowy i niedoskonały. Widać na nim niedoskonałość kolimacji (LG zapewne). Dzięki, poprawiłem. Nie wiem skąd ten Franz. Czekamy więc na fotkę. Być może, nie jestem ekspertem w tej dziedzinie. Materiał źródłowy to https://en.wikipedia.org/wiki/Coma_Cluster#cite_note-21

Wiesiek, warstwa techniczna akwizycji jak zwykle u Ciebie bez zarzutu (doskonała "atomowa" ostrość, kolimacja i inne technikalia). Warstwie prezentacyjnej za to poświęciłeś moim skromnym zdaniem dużo za mało czasu i uwagi. Chyba, że nie zależy Ci na tym, żeby finalny obrazek był strawny dla oka. Wtedy stale oczywiście będziemy podziwiać Twoje technikalia.

Ładniutka. Poproszę jednak o nieco inną kalibracją kolorów - więcej pomarańczy dla pomarańczy.

Gromada galaktyk w Warkoczu jest położona w odległości 320 mln ly i zawiera ponad 1000 sklasyfikowanych galaktyk. Centrum gromady jest zdominowane przez dwie super masywne galaktyki eliptyczne NGC4874 i NGC4889. Widoczne galaktyki spiralne są zwykle znacznie mniejsze i ciemniejsze. Wyjątkowe są dwie (NGC4911 i NGC4921), które w tej skali wyraźnie ujawniają swoje kształty i nieco różnorodnego koloru. Zachowanie grawitacyjne galaktyk gromady Abell1656 budziło pewne wątpliwości. W 1933 roku Fritz Zwicky pokazał, że przy dość szybkich ruchach własnych galaktyk ich masa "wizualna" nie wystarczyłaby do grawitacyjnego scalenia gromady. W ten sposób Zwicky przewidział istnienie ciemnej materii. Teoria ta została przez świat naukowy zaakceptowana dopiero 50 lat później. Dziś szacuje się, że 90% masy gromady Abell1656 zawarta jest w ciemnej materii. Ta gromada galaktyk zaciekawiła mnie już wcześniej, więc popełniłem ją prawie rok temu na newtonie: https://astropolis.pl/topic/83759-coma-galaxy-cluster-abell-1656/ Tym razem nie celowałem w centrum galaktycznej gromady Abell1656, ale nie jest to kadr przypadkowy. Zależało mi, żeby w kadrze zmieściły się piękna spiralna NGC4921 jak i jasna gwiazda HIP63405. Taka kompozycja przyszła mi do głowy. W kadrze oznaczonych jest 138 galaktyk, z czego 35 zostało sklasyfikowanych w katalogu NGC/IC. Cztery najciekawsze chyba wizualnie galaktyki kadru. NGC4889 (C35): super masywna galaktyka spiralna typu E4; mag 11,30; rozmiar wizualny 2,9' x 1,9' NGC4874; super masywna galaktyka spiralna; mag 11,4; rozmiar wizualny 1,9' x 1,9' NGC4911; zniekształcona galaktyka spiralna typu SAB, będąca zapewne w interakcji z pobliską eliptyczną PGC83751; mag 13,33; rozmiar wizualny 1,3' NGC4921; galaktyka spiralna typu SB z wyraźną poprzeczką; ma wyjątkowo ciemne i rozproszone ramiona spiralne; mag 13,70; rozmiar wizualny 2,5' x 2,2' W kadrze mamy też 5 gwiazd jaśniejszych niż mag 12,5. Najjaśniejsza gwiazda kadru: HIP63405; mag 7,21; typ widmowy F4V. To moja ostatnia praca, sporządzona z pierwszych materiałów testowych zebranych na RC10, które pomimo pewnych wad technicznych (niedoskonała kolimacja, niedoskonałe klatki kalibracyjne) moim zdaniem nadawały się do publikacji. Od tej chwili materiały zebrane na RC10 przestanę nazywać testowymi. Setup: iOptron CEM70G; RC10 2000; guider Askar OAG + ASI220 Zbieranie: APT; SQM 21,27 ZWO ASI294MM Pro; gain 120; temp. -10 L: 75 x 120 s; filtr Optolong L RGB: po 15 x 120 s; filtry Optoplong RGB Obróbka: PIX; crop 4000x2700; resize 2000 x 1350; FOV 31,8 ' x 21,5' Skala: 0,48 "/px

Też mam wrażenie, że dithering przydałby się. Poza tym podziwiam, ile można wyjąć z klatek 1 s.

Jestem pod wrażeniem tej iście benedyktyńskiej roboty. Udało Ci się uzyskać bardzo dobry efekt głębi i ciekawe kolory. Tak twierdzę na podstawie oglądu kadrów z poszczególnych kanałów.

Piękna obróbka.

Tę małą i dość słabą gromadę kulistą o mało intensywnej strukturze jądra prezentowałem niecały rok temu z materiału zebranego z newtona: https://astropolis.pl/topic/89086-ngc5466-gromada-kulista-w-wolarzu. Tam też zainteresowani znajdą opis obiektu. Prezentowana tutaj fotka to obraz z kolejnego testowego materiału zebranego na moim RC-ku, tym razem w kamerze kolorowej. Ciekaw byłem efektu skali na gwiezdnym obiekcie, więc znów skierowałem teleskop na tę kulkę. RC ma obstrukcję większą od newtona, więc obrazy gwiazdek z zasady wychodzą bardziej "puszyste". Staram się do tego przyzwyczaić. W testowych materiałach flaty wyszły mi niezbyt doskonale, więc do tła tego obrazka można mieć pretensje. Materiał zbierany był w podczas nowiu w nieco zmiennych warunkach atmosferycznych. Jest go niewiele (raptem 2 godz. w krótkich subach), jednak większe niż w newtonie lustro pomimo mniejszej światłosiły nadrabia "straty". W małym FOV siłą rzeczy gwiazd jest mniej. Najjaśniejsza gwiazda kadru to mag 11,93. Żadna z gwiazd kadru nie załapała się do katalogu TYCHO-2, więc żeby pokazać jasność gwiazd w kadrze użyłem katalogu SDSS R9. W ten sposób oznaczyłem na mapce 30 gwiazd o jasnościach mag 11,93 - 14,99. Oznaczonych jest też 7 małych wizualnie galaktyk z katalogu PGC. Setup: iOptron CEM70G; RC10 2000; guider Askar OAG + ASI220 Zbieranie: NINA; SQM 21,27 ZWO ASI294MC Pro; gain 120; temp. -10 OSC: 120 x 60 s; filtr Optolong L Obróbka: PIX; crop 3600x2700; resize 2000 x 1500; FOV 28,6 ' x 21,5' Skala: 0,48 "/px

Więcej czasu w dzień mam niestety tylko w weekendy. Więc tempo prac nad budką jest dość powolne. Ale dziś stanęła podstawa z głównymi słupkami. Jutro (jeżeli nie będzie padało) mam nadzieję na skręcenie całego szkieletu.

Podoba się. I kadr i obróbka.

I pięknie, nawet jeżeli leci do góry. Po osobnym staku gwiazdek i ponownym połączeniu komety i gwiazdek powinno być rewelacyjnie. Ten materiał ma duży potencjał i na pewno można pokazać na nim spiralne jądro komety. Gratki.

Dziękuję kolegom za zainteresowanie. Z przykrością jednak donoszę, że ten materiał nie zostanie użyty do rozświetlenia zebranego koloru. Moim zdaniem nie jest wystarczająco dobrej jakości. Ale Oko Saurona na pewno wróci. Bo kupując tego RC-ka zamarzyłem sobie długoczasowy "projekt galaktyki". Dziś jeszcze nie mam poczucia, że ogarnąłem tego RC-ka w stopniu dającym mi pewność tego, co się dzieje podczas sesji. Więc usilnie hoduję cierpliwość, co nie zawsze mi się udaje. Chciałbym szybciej.

Spajków mi brakuje, ale ładne Ci te gwiazdki wyszły.

Zacny kadr wybrałeś, podzielam Twój zachwyt nad tym kawałkiem nieba. Jak na inaugurację, to fotka jest godna podziwu. Obróciłbym jednak obrazek do orientacji zgodnej z mapą nieba.

Guiding Prowadzenie OAG to dla mnie zupełnie nowa przygoda. Ale nie było specjalnie wyboru - sensowna ogniskowa lunety do guidingu dla RC10 2000 to minimum 480 mm. Nie mogłem wyobrazić sobie wieszania na montażu Askara500 jako guidera . Więc OAG. Z różnych konstrukcyjnych względów do setupu wybrałem OAG Askar i kamerkę ASI220 mini. Myślałem o kamerce ASI174 mini (większa matryca i większy pixel), ale wielkość jej matrycy jest większa niż rozmiary lusterka OAG-a Askara (10x10 mm, w rzucie 10x7,1). Pożałowałem więc kasy na ASI174 i stanęło na ASI220. W sumie trochę żałuję, bo różnica w cenie to obecnie 1200 PLN. Kamerka ASI220 dostała oczywiście w PHD2 bin 2x2, dzięki czemu wielkość piksela urosła do 8 um, a skala do 0,83 "/px. Dzięki podpowiedzi kolegi @Wiesiek1952 kamerka dostała też filtr IR Pass, dzięki czemu pozbyłem się przy guidingu walki w seeingiem w paśmie widzialnym. Jednym z elementów nowej przygody z OAG jest bardzo mały FOV guidera (13' x 7'), dużo mniejszy oczywiście niż FOV kamery głównej. Jednak podczas dotychczasowych testów w kadrze ASI220 zawsze znalazła się jakaś gwiazdka, na której można było się zaczepić. Kształty gwiazdek w guiderze są nieco dziwne, co sprawiało mi pewne problemy z wyostrzeniem obrazu. Okazało się jednak, że te dziwne "rozczochrane" obrazy gwiazdek nie są przeszkodą dla poprawnego prowadzenia. Przy dobrym seeingu prowadzenie było na bardzo dobrym dla skali setupu poziomie. Ale to co widać poniżej, to raczej maks maksów. Przeciętnie jest trochę gorzej. Konstrukcja OAG-a Askara budziła pewne obawy. Ze względu zastosowane w nim wymienne adaptery (na których mi w gruncie rzeczy zależało), obawiałem się o jakiś dodatkowy tilt toru optycznego. Obawy na szczęście okazały się bezzasadne, pod względem konstrukcyjnym OAG Askara okazał się udanym i starannie wykonanym produktem.

Podane właściwie. Gromada nie była w kadrze w narożniku, lecz praktycznie w centrum. W celu ilustracji problemu zrobiłem crop do prawego dolnego narożnika.