Tuvoc

Bardzo Ci dziękuję za pomoc przy tym materiale i pokazanie kilku nowych sztuczek Czekam w takim razie na tutorial tutaj. Będzie bardzo przydatne :)

Kurczę, jakoś czułem, że znajdziesz taki smaczek Dzięki również za miłe słowa. Niestety nic nie ma u mnie :/ Próbowałem zarówno przez Plate Solving (baza danych ma aktualne asteroidy i planetoidy), jak i oglądając sekwencję klatek. Nic nie zauważyłem.

I jest kapitalna! Gorąco polecam.

Backfocus reguluje się podkładkami o grubości dziesiątych czy nawet setnych milimetra, aby mieć idealne płaskie pole. To sam sobie teraz odpowiedz na tak postawione pytanie

Masz rację Maćku. Napisałem zgodnie z sensem słowa, ale nie literalnie Już leci edit.

W oczekiwaniu na danie główne wieczoru czyli Łańcuch Markariana popełniłem dwa kadry na przystawkę – dwie gromady - M 35 wraz z towarzyszącą jej NGC 2158, a także podwójną gromadę NGC 869 & NGC 884 zwaną potocznie „hichotami”. Takie niezobowiązujące fotografie, z samymi tylko gwiazdami to zawsze dobra okazja do uzupełnienia wiedzy, bo nie oszukujmy się, nigdy nie polowalibyśmy na nie gdyby nie były celem pobocznym albo wynikało to z dużej fazy Księżyca. Pierwsze zdjęcie to para gromad M 35 oraz NGC 2158. Kilka zdań o każdej z nich: M 35 – znana również jako NGC 2168 jest względnie bliską gromadą otwartą w zachodniej części gwiazdozbioru Bliźniąt. Odkryta niezależnie przez dwóch astronomów – panów Philippe’a Loys de Chéseaux około 1745 roku oraz John’a Bevis’a przed 1750 rokiem. Leonard & Merritt w 1989 roku obliczyli jej całkowitą masę, używając techniki statystycznej opartej na prędkościach ruchu własnego jej gwiazd. Według ich obliczeń wyniosła ona maksymalnie 3200 mas Słońca. Jej odległość od Ziemi to 2970 lat świetlnych, a szacowany wiek M 35 to około 110 milionów lat. Najgorętsze gwiazdy ciągu głównego w gromadzie mają klasyfikację spektralną B3. M 35 zawiera również bardziej zaawansowane gwiazdy, w tym kilka olbrzymów o pomarańczowym i żółtym kolorze. NGC 2158 – leży ona w bezpośrednim sąsiedztwie głównej bohaterki kadru, ale nie jest z nią związana. Ta gromada otwarta znajduje się o około 9 000 lat świetlnych dalej, czyli ponad 12 tysięcy lat świetlnych od ziemskiego obserwatora. Jest również dużo starsza, jej wiek szacuje się na ok. 2 miliardy lat. Widać to bardzo dobrze przyglądając się kolorystyce jej gwiazd. Składa się ona głównie ze starych żółtych gwiazd, gdyż jasne błękitne olbrzymy zakończyły już swoje życie. Podobnie za jakiś czas wyglądać będzie M 35. Drugi kadr to znana i popularna podwójna gromada składająca się z dwóch gromad otwartych NGC 869 i NGC 884. Zwyczajowo obie gromady określa się kolejno jako h Persei i χ (chi) Persei, stąd też słynne „hichoty” (od h-a i chi Persei) w naszym rodzimym środowisku miłośników astronomii. Samo oznaczanie greckimi literami - h Persei i χ Persei pojawiło się po raz pierwszy w Uranometrii wydanej w 1603 roku – atlasie astronoma Johanna Bayera. Podwójna Gromada h & χ świadomie obserwowana była już w czasach starożytnych. Katalogowana była przez greckiego astronoma Hiparcha już w 130 roku p.n.e. Beduińscy Arabowie widzieli w niej ogon mniejszej z dwóch ryb, które wyobrażali sobie w tej okolicy, a została ona pokazana na ilustracjach w książce Abd al-Rahmana al-Sufiego „Księga Stałych Gwiazd”. Obydwie składowe gromady widoczne są widoczne gołym okiem (ich wielkość na niebie to ok. 20'/25', a jasność 5.3-6.1 mag.) i leżą w odległości około 7500 lat świetlnych w ramieniu Perseusza. NGC 869 ma masę 4700 mas słonecznych, a NGC 884 3700 mas słonecznych. Obie gromady są otoczone bardzo rozległym halo gwiazd, a łączna masa całego tego kompleksu wynosi co najmniej 20 000 mas słonecznych. Stanowią one rdzeń asocjacji gwiazdowej typu OB1 w Perseuszu - skupiska młodych i gorących gwiazd. Na podstawie badań widm gwiazd wchodzących w skład obu gromad, określono, że obie gromady są stosunkowo młode i mają ok. 14 milionów lat. W każdej z gromad jest ponad 300 błękitnych nadolbrzymów dzięki czemu cała Podwójna Gromada h & χ jest pięknym niezwykle fotogenicznym obiektem, przyjemnym w obserwacjach wizualnych jak i atrakcyjnym w astrofotografii.

Co to za montaż SVP?

To jest zestawienie dwóch materiałów - stary robiłem na początku zabaw w astrofoto prawie z centrum Krakowa, ale to było z filtrem h-alpha. Natomiast ten nowszy, który dał detal oraz lepsze gwiazdy już od kolegi @Piotrek K. z wioski (50 min jazdy od miasta). Zdjęcie to taki gniotek trochę. Na pewno się doczeka porządnej powtórki.

Kapitalny kadr!

Ciekawy, nietuzinkowy kadr.

Wiem. U mnie też się takie wykluło. Dziś pokażę Dwie gromadki w jedną noc.

No pięknie

Ta wersja mi zdecydowanie najbardziej przypadła do gustu. Stonowana, ale jest tu wszystko co potrzeba.

Niespełna 4 godziny i tyle IFN-ów? Zazdroszczę nieba i umiejętności wyciągnięcia ich. Świetny kadr!

Kolejny dowód na moją tezę, że to nie ogniskowa ale pomysł na kadr się liczy. Gratuluję zdjęcia!

Brawo Maćku. Lubię ten pastelowy kadr, ale jednak duża skala z Synty "rozwala system"

Panie, petarda!

Zatkało mnie Zrobiłeś kapitalną pracę i to taką ogniskową. Większość osób przymierza się do niej przynajmniej z metra, ale tutaj ten szerszy kadr okazuje się atutem. Świetna robota i gratuluję!

Faktycznie ma swój urok i trafia na moją listę. Świetnie ją pokazałeś

Staranność na każdym etapie obróbki oraz świadomość tego co się robi to jest to co charakteryzuje Twoje prace. Tu jest nie inaczej.

Przyjemne! Taka panoramka

Fajna, zimna kolorystyka galaktyki!

Świetna robota i kapitalna bohaterka kadru

Zapasowe koło na wszelki wypadek zawsze warto mieć. Swoje przywiozłem aż z Namibii. Oto i ono, IC 5148 potocznie nazywana Spare Tire Nebula - Mgławica Koło Zapasowe. Obiekt zarejestrowaliśmy we współpracy z kolegą @Mathef, z pomocą teleskopu SW 405/1800 w układzie Dobsona. IC 5148 nazywane Mgławicą Koło Zapasowe to nie tylko bardzo estetyczny i wdzięczny obiekt dla astrofotografii ale również ciekawa mgławica przez wzgląd na swoje właściwości. Mgławica odległa od ziemskiego obserwatora o ok. 3 tys. lat świetlnych jest jedną z najszybciej rozszerzających się mgławic planetarnych. Powiększa się z prędkością 50 km/s, czyli 180 000 km/h. Oczywiście jest to niewiele w porównaniu do np. pozostałości po wybuchu supernowej M1, która rozszerza się w tempie 1500 km/s, ale w kategorii mgławic planetarnych IC 5148 zajmuje jedno z czołowych miejsc. IC 5148 znajduje się w pobliżu "szyi" południowej konstelacji Żurawia i jest obiektem łatwym do odnalezienia na południowym niebie. Odkrył ją australijski amatorski astronom Walter Gale 4 czerwca 1894 roku. 23 lipca 1897 zaobserwował ją również Lewis A. Swift. Ponieważ pozycje obiektu podane przez obu astronomów nie były dokładne i różniły się od siebie, John Dreyer zestawiając swój katalog IC (Index Catalogue), uznał, że obserwowali oni dwa różne obiekty i skatalogował pierwotnie obserwację Gale’a jako IC 5150, a Swifta jako IC 5148. Ten relatywnie dosyć ciemny obiekt obserwowany wizualnie przypominał bardziej pierścień materii wokół ciemniejszego środka niż to co widzimy na współczesnych fotografiach i stąd jego zabawne przezwisko. Dziś wraz z rozwojem technik rejestracji obrazu mgławica przypomina bardziej eteryczny kwiat z warstwowymi płatkami i różnymi odcieniami gazu.

Ciekawy kadr, dobrze podany. Nie jest kapkę za bardzo odszumione? Może dobrze pozostawić trochę szumu?