Bezel

jeżeli chodzi o to co jest na terminatorze to może pomoże widok z mojej strony  

https://pl.wikipedia.org/wiki/Aristarchus_(krater_księżycowy) zapewne o Aristarchusa chodzi, jeden z najładniejszych kraterów księżycowych, nawet powiedziałbym najładniejszy w moim rankingu

@mack_mnk bez kitu, mi też się spodobał że aż musiałem go sobie sfotografować. 

Dziękuję za odpowiedzi!

Chciałbym wyjść chociaż te 8 razy. Ja w tym roku na obserwacjach byłem tylko 2 razy. Raz na wiosnę, drugi raz przedwczoraj. Pogody nie było chyba do kwietnia, resztę trzeba wstawać do roboty ;/

akurat u mnie wczorajsza noc była najlepsza od dawien dawna.... 6mag gołym okiem na wprost

Mars to ma szczęście przy jego wieku, że mu jeszcze wschodzi..

Można gdzieś to obejrzeć? 

patrząc na rysunek to raczej znak muflona

From behind Mars*

Misja Apollo 12 jeszcze przed startem miała poważny problem z nieproszonym gościem. Podczas testu Kennedy Space Center ktoś zauważył karalucha, który ukrywał się w jednym z modułów przeznaczonych do życia załogi. Także w nim miała ona wracać na Ziemię po przekroczeniu atmosfery. Odpowiedzialny za wystrzelenie misji Bob Sieck próbował za wszelką cenę złapać intruza, ten jednak okazał się zręczniejszy i wciąż uciekał. 

14 listopada 1969 roku Apollo wystartował z trzema kosmonautami na pokładzie. Wśród nich znajdował się Charles "Pete" Conrad Jr, który jako trzeci w historii stanie na Księżycu. Podczas podróży Conrad wziął udział w transmitowanej w telewizji konferencji prasowej. Na koniec pokazał do kamery ciemny kształt z wyraźnymi odnóżami na białym kawałku kartonu. 

Myśląc, że to zagubiony karaluch, jeden z kolegów Conrada w NASA zapytał: „Znalazłeś go?”

- Tak jest – odpowiedział – Był w schowku na jedzenie. 

- Czy jest gruby? - padło pytanie.

- Jest bardzo gruby – odpowiedział Conrad. 

Wszystko to okazało się żartem z orbity, ponieważ później Conrad przyznał się, że pokazał do kamery plastikową zabawkę przemyconą na pokład. Los prawdziwego kosmicznego karalucha pozostaje nieznany.

***

W 1973 roku Owen K. Garriot przez prawie 60 dni orbitował wokół naszej planety. Na Ziemi natomiast wspierała go załoga, w której był między innymi specjalista od łączności Robert „Bob” Crippen, także kosmonauta. Pewnego dnia usłyszał w słuchawce „Halo Houston, tu Skylab. Czy słyszycie mnie tam na dole?” Nie zdziwiłoby go to gdyby nie fakt, że mówił to kobiecy głos. Na pokładzie Skylab pracowało w tym czasie trzech mężczyzn. Gdy Crippen zapytał kto mówi usłyszał w odpowiedzi nazwisko Helen Garriot – żony Owena. 

Na kolejne pytanie, co ona tam robi, głos odpowiedział: „wpadłam tylko, żeby dać chłopcom świeże jedzenie, albo coś ciepłego. Od dawna nie jedli czegoś takiego. Myślałyśmy, że mogą się ucieszyć.”

Następnie kobieta powiedziała, że tak ot poleciała na Skylab i podzieliła się wrażeniami co do tego jak Kalifornia wygląda z kosmosu. Do tego czasu przy głośniku na Ziemi zebrał się już mały tłumek słuchaczy. 

- Widzę, że chłopcy lecą w moją stronę. Muszę kończyć. Nie powinnam z Wami rozmawiać. Do zobaczenia Bob – zakończyła rozmowę Helen.

Po krótkim czasie załoga Houston odkryła na czym polegał żart. Garriot jeszcze przed wylotem poprosił swoją żonę o nagranie kilku linijek tekstu i pauz między nimi, wymierzonych tak by Crippen miał czas na odpowiedzi. Sekrety tego jak to zrobił technicznie, że Helen zabrzmiała wprost z kosmosu, Owen miał wyjawić dopiero w 1999 roku. 

https://www.national-geographic.pl/artykul/kosmiczne-jaja-czyli-5-najbardziej-szalonych-dowcipow-nasa

Prawie nie wiem kto to jest, i dobrze.

ona jest dopiero od niedawna przebudzona do wyższej świadomości czy tak naiwna że po przeżyciu kilkunastu końców świata dalej wierzy w kolejny? 

Tak to jest gdy osoba, która nawet problemy z kursem na prawo jazdy miała (instruktor bał się z nią jeździć po kilku razach) bierze się za komentowanie rzeczywistości.