Search the Community
Showing results for tags 'kasjopeja'.
Found 8 results
-
Taki "super szeroki" kadr. A bardziej potocznie to po prostu mozaika tyle że nie staram się na siłę kadrować w prostokąty i kwadraty Panorama zawiera cały gwiazdozbiór Kasjopei na szerokość. Złapał się też Cefeusz po prawej. Dobrze widać jak układa się pyłowy charakter Drogi Mlecznej który tutaj jest mocno przesunięty w kierunku bieguna. To uświadamia skąd się bierze IFN w okolicach np Małej Niedźwiedzicy. Z drugiej strony pyłu nie ma stąd barwy zupełnie inne. Bardzo lubię wracać do tego obszaru. To mocna mieszanka pola gwiazdowego i kosmicznej materii i to właśnie starałem się tutaj przedstawić Canon 6D mod/135mm f/3.5, iso 1600, 5x4min
-
Postanowiłem wypróbować ten niezwykły mechanizm zegarkowy, jakim jest Omegon mini track Lx2 opatentowany przez Christiana Fattinnanzi z Włoch a Omegon przejął dystrybucję i jak narazie to nie jest źle... metoda dryfu na polarną nie jest tak tragiczna Andromeda oraz Kasjopeja z Canona 1200d mod, Obiektyw to stary dobry Sonnar Carl Zeiss Jena 135mm f/3,5 Klatki 25x60 dla Andromedy....trochę mało ale na mrozie juz cięzko mi było wytrzymać -
Kasjopeja to jeden z bardziej rozpoznawalnych gwiazdozbiorów naszego nieba. Tworząc charakterystyczną literę „W” dość łatwo odnaleźć ją nad głową, tym bardziej, że główne gwiazdy mają naprawdę sporą i dość jednakową jasność – da się je zauważyć nawet na miejskim niebie (zwłaszcza przy silnym wietrze, gdy w powietrzu nie ma zawieszonych drobinek pyłu). Poniższe zdjęcie zostało wykonane z mojego nowego podwórka, dzielnica Dzierzków w Radomiu (dokładniej można to sprawdzić na naszej forumowej mapie użytkowników). Łuna miejska jest tu intensywna (jak by nie było to dość silnie oświetlona dzielnica mieszkaniowa), ale zwykle można zauważyć gołym okiem gwiazdy o jasności 4mag i ciut niższej. I tak jest nieźle, bo miejsce to leży na uboczu, najbliższe latarnie to odległość około 200 metrów - o co w mieście naprawdę nie łatwo Jest to moje pierwsze zdjęcie z nowego zestawu, który tak naprawdę tamtego wieczoru dopiero testowałem. Było trochę problemów z wyrównaniem gradientów i nie udało mi się to do końca (lewy górny róg, prawa strona), ale jest chyba całkiem nieźle. Poniższe zdjęcie dostępne jest w dwóch rozdzielczościach zbliżonych do: Full HD (1920 x 1251 px) oraz 4K (3840 x 2502 px). Informacje o sprzęcie i ekspozycji: Data i miejsce wykonania: 13.10.2017 r., Radom, Polska. Aparat: Canon EOS 5Ds R (niemodyfikowany, niechłodzony) Obiektyw: Samyang 135mm f/2.0 + filtr Kenko LPR type II Montaż: Sky Watcher Star Adventurer (bez guidingu) Parametry ekspozycji: ISO 800, F/2.4, 35 klatek x 30 sek. Klatki kalibrowane (bias, dark, flat). Obróbka: PixInsight 1.8.5, Adobe Lightroom 6
-
BETA CASSIOPEIAE (CAPH) Jest to biało-żółty olbrzym typu widmowego F2III o wysokiej jasności wizualnej 2,3m. Należy do gwiazd zmiennych typu Delta Scutti, a jej zmienność jest wynikiem pulsacji. Caph znajduje się względnie dnie blisko Ziemi, bo zaledwie 50 l.ś. Temperatura powierzchni gwiazdy osiąga wartość 6.700 K (jest o 900 K gorętsza od Słońca). Caph znajduje się w bardzo nietypowym etapie ewolucji. Uczeni szacują, że jest niewiele gwiazd o podobnych parametrach widmowych. Patrząc na Alphę Cassiopeiae widzimy gwiazdę podlegającą niezwykle dynamicznym procesom ewolucyjnym. Znajduje się ona w tzw. luce Hertzsprunga na diagramie HR (mało jest gwiazd w tej części diagramu). Można więc rzec, że mamy niebywałą sposobność obserwować gwiazdę na bardzo nieuchwytnym etapie jej rozwoju. Wskaźnik barwy Caph wynosi (B- V)= +0,38. Kolor gwiazdy, który widziałam w okularze teleskopu to białawy, ale da się odczuć, że wskaźnik jest nieco wyższy od zera. Nie jest to jeszcze żółty, ale z pewnością nie śnieżno- biały. ALPHA CASSIOPEIAE (SZEDAR) Olbrzym typu widmowego K0III. W odległości 70’’ od głównej składowej znajduje się dość ciemny, ok. 9- magnitudowy składnik systemu o podobnej temperaturze powierzchni do gwiazdy macierzystej. Jest ona jednak znacznie ciemniejsza, ponieważ należy do gwiazd, które dopiero co opuściły ciąg główny (klasa jasności między V a IV). Szedar jest oddalony od Ziemi o blisko 220 l.ś. Jej jasność wizualna to aż 2,2m. Jest gwiazdą względnie chłodną, o temperaturze powierzchni wynoszącej ok. 4.500 K. Charakteryzuje ją dość znaczny ruch własny, bliski 0,06’’. Za to prędkość rotacji jest niezwykle niska: zaledwie 21 km/s. Wbrew oznaczeniu (alpha), Szedar nie jest jest najjaśniejszą gwiazdą w konstelacji Kasjopei. Pod tym względem przewyższa ją Gamma Cas (Tsih, Navi). Wskaźnik barwy (B- V) wynosi dla gwiazdy Alpha Cas A i B +1,17. A więc jest to zdecydowanie ciepłe zabarwienie. Ja widzę je jako jasno pomarańczowe, chłodnawe i mdłe. Identyczne dla obu komponentów. GAMMA CASSIOPEIAE (TSIH, NAVI) Najjaśniejsza spośród gwiazd konstelacji Kasjopei, zlokalizowana pośrodku symbolicznej litery W. Jej jasność wizualna podlega niewielkim zmianom, ale obecnie, przez długi czas utrzymuje się na poziomie 2,15m, jest więc minimalnie jaśniejsza od Alphy Cas (Szedar). Tsih to bardzo gorąca, błękitna gwiazda typu widmowego B0,5IV pe. Opuściła już ciąg główny, stając się podolbrzymem. Wokół niej uformował się gazowy dysk materii wodorowej, którego linie emisyjne są obserwowane w widmie spektroskopowym gwiazdy (litera „e” w rozszerzeniu zapisu typu widmowego). Są to linie emisyjne- różniące się od absorpcyjnych pasm wodorowych Baalmera (charakterystycznych raczej dla gwiazd typu A). Z tego powodu, typ widmowy Tsih to Be (gwiazda typu B z liniami emisyjnymi wodoru, ale o temperaturze powierzchni typowej dla zwykłych gwiazd B). Gamma Cas jest obiektem dość masywnym: ok: 15 Mʘ. Zakończy więc życie jako supernowa i przekształci się w gwiazdę neutronową. Inną cechą szczególną gwiazdy jest jej wyjątkowo wysoka prędkość rotacji. W obszarze równika sięga ona nawet 450km/s. Tak ogromna prędkość powoduje spadek siły grawitacji na równiku oraz wypływ masy, która następnie gromadzie się wokół gwiazdy jako dysk lub otoczka. Tak szybko wirująca gwiazda znajduje się na pograniczu stabilności, po przekroczeniu której mogłaby zostać rozerwana. Wskaźnik barwy Tsih wynosi zaledwie (B- V)= -0,06. W okularze teleskopu newtona jest ona błękitna z zimnym, szafirowym odcieniem. DELTA CASSIOPEIAE (RUCHBAH) Jest to biały podolbrzym typu widmowego A5IV. Wskaźnik barwy gwiazdy wynosi: (B- V)= +0,16 i jest on zgodny z obserwowanym zabarwieniem. Jasność wizualna Ruchbah to ok 2,7m. Gwiazda ta znajduje się we względnie niewielkie odległości od Ziemi, bo zaledwie 99 l.ś. W odległości 110’’ od składnika A, obecny jest prawie 12- magnitudowy komponent wtórny. Delta Cas jest zmienną zaćmieniową typu Algol. Okres zmienności jest długi i wynosi 759 dni, a jasność wizualna waha się w zakresie: 2,68- 2,74m. Temperatura powierzchni gwiazd to aż 8.400 K. EPSILON CASSIOPEIAE Niezwykła gwiazda emisyjna należąca do typu widmowego B3V p sh. Należy do tzw. gwiazd typu Be: posiadają rozległą otoczkę wodorową, coś na kształt dysku gazowego wirującego w płaszczyźnie równika gwiazdy. Obecność wodoru jest przyczyną obecności pasm emisyjnych tego pierwiastka u obiektu temperaturowo odpowiadającego typowi widmowemu B. Temperatura powierzchni Epsilon Cas to aż 15.000 K. Wskaźnik barwy (B- V) wynosi -0,15. Gwiazda jest intensywnie błękitna, co potwierdzają również obserwacje wizualne. ε Cas nie posiada komponentu wtórnego (wg katalogu gwiazd podwójnych i wielokrotnych „Stelle Doppie”).
-
Autorem niniejszego odcinka Obiektu Tygodnia jest Paweł Trybus. Miłej lektury! Wiosną 1781 roku francuski astronom Pierre Mechain zanotował odkrycie nowej gromady gwiazd, którą opisał "grupa gwiazd pomiędzy Epsilon i Delta w nodze Kasjopei". Zaproponował Charlesowi Messierowi dodanie tego obiektu do mającego się wkrótce ukazać „Catalogue des nebuleuses et des amas d’etoiles”. Co ciekawe, Messier nie miał okazji samemu zweryfikować odkrycia Mechaina i zaobserwować M103 (podobna sytuacja miała miejsce w przypadku M101 i M102) przed publikacją Katalogu. Przyjaciołom wierzy się na słowo, prawda? Pierwsze wydanie Katalogu zawierało właśnie 103 obiekty (M104 - M110 dodano znacznie później), więc dzisiejszy Obiekt Tygodnia jest ostatnim "oryginalnym", który za życia obserwował Charles Messier. M103 bardzo łatwo znaleźć, znajduje się ok. 1 stopnia na wschód od gwiazdy Ruchbah (delta Cas), prawie dokładnie na linii łączącej delta i epsilon Cas. Mapka z Pocket Sky Atlasu (źródło:IAU and Sky & Telescope magazine (Roger Sinnott & Rick Fienberg) wyjaśnia wszystko: To jedna z najmniejszych gromad otwartych ujętych w Katalogu Messiera, na niebie zajmuje zaledwie 6 minut kątowych (6'). W rzeczywistości gwiazdy ją tworzące zajmują obszar o średnicy 9-15 lat świetlnych (zależnie od źródeł). Jasność wizualna gromady to 7.4 mag, a klasa Trumplera III2p (czyli "oderwana gromada bez wyraźnej koncentracji, średnio jasna, uboga w gwiazdy (<50)). Tak naprawdę jednak w gromadzie wyodrębniono na pewno 172 składniki, przypuszczalnie jest ich sporo więcej. To "przypuszczalnie" sprawia, że różnie określana jest odległość gromady od Ziemi, w przedziale 8000 - 9500 lat świetlnych (zależnie od źródeł). Spójrzmy na kilka zdjęć: źródło: Fort Lewis College Observatory – Department of Physics & Engineering źródło: Lynn Easley, www.astrobin.com M103 nazywana jest niekiedy "Christmas Tree Cluster" i rzeczywiście przypomina choinkę. Interesująca rzecz - najjaśniejsza gwiazda na czubku "choinki" wcale nie należy do gromady! To gwiazda podwójna Struve 131, zgodnie z tą stroną jej składniki o jasnościach 7.3 i 9.9 mag dzieli 13.9 sekund kątowych (13.9") i bardzo ładnie rozbija je już duża lorneta. Towarzystwo odległe jest od Ziemi zaledwie o kilkaset lat świetlnych (wg http://scienceblogs.com/startswithabang/2013/09/16/messier-monday-the-last-original-object-m103/)i przypadkowo wpakowało się w kadr. Ale przyznacie, do "choinki" pasuje w sam raz! Większość gwiazd w obrębie M103 to młode, niebieskie kule rozżarzonego gazu, o jasności wizualnej 10-11 mag. Wyjątkiem jest spektakularna żółto-czerwona gwiazda w środku, najdroższa bombka na choince :-) Ocenia się, że wiek M103 to zaledwie ok. 25 mln lat, czyli jakieś 30% wieku Plejad! A wspomniana już odległość ok. 9000 lat świetlnych czyni z M103 prawdopodobnie najbardziej oddaloną od Ziemi gromadę otwartą z Katalogu Messiera. Co prawda M103 "leci" w naszym kierunku z prędkością 37 km/s, ale bez obawy, jest jeszcze daleko! Bardzo lubię spoglądać na M103, zwłaszcza jesienią, gdy niedługo Święta. Nie odmówiłem sobie tej przyjemności również kilka dni temu i skierowałem ku Kasjopei lornetę 37x100. W gromadzie udało mi się wyodrębnić ok 12 gwiazd, a czerwona w środku to rzeczywiście "najdroższa bombka", wygląda przepięknie. Co prawda gromadka jest mała, ale w bardzo bogatym w gwiazdy otoczeniu (wszak leży praktycznie na tle Drogi Mlecznej) robi wrażenie. Refraktor FS102 w powiększeniu 66x pozwolił dostrzec około 20 gwiazd, ostrych jak szpileczki. Przy 117x było ich jeszcze więcej, ale widok nie przypadł mi do gustu, za duże powiększenie do tej apertury. Co innego w dużych Newtonach. Odnotowałem w dzienniku obserwacyjnym widok M103 w Taurusie 330 przy 158x oraz w Newtonie 18" przy 150x, coś pięknego! Można śmiało użyć większych powerów, gdy lustro zbiera mnóstwo światła. W handlu i reklamach już Święta na całego, w radiu lada chwila zaczną puszczać "Last Christmas", a wysoko na niebie w Kasjopei świeci malutka "choinka". Spróbuj na nią zerknąć przy najbliższej okazji i daj znać, jak poszło! źródła: Wikipedia, http://www.astrophoton.com/trumpler_class.htm, http://messier.seds.org/m/m103.html, http://www.messier-objects.com/messier-103/, http://stelledoppie.goaction.it/index2.php?iddoppia=5808 -
NGC 281 - Pacman, tak naprawdę to nie jest to pożeracz kulek a ich fabryka - jak doczytałem, wszystko wskazuje na to, że nadal działająca W zasadzie to nie myślałem, że zdjęcie ujrzy światło dzienne - materiał był zbierany treningowo, w trakcie procesu kolimacji teleskopu i pozostawia trochę do życzenia... ale podczas porządkowania danych na dysku okazało się, że z tych kilku klatek da się coś złożyć. Co prawda nie dbałem specjalnie o dokładne kadrowanie między sesjami, więc wynikowe zdjęcie wynika z jedynego wspólnego obszaru trzech krótkich sesji, podczas których łapał się wodór i RGB Dzisiaj na spokojnie zauważyłem co nieco do poprawy, ale zdjęcie pokazuję - może wypatrzycie coś co ja przeoczyłem, to poprawię wszystko hurtem HaRGB, Ha: 11 x 600 sek, RGB (2:2:2) 120 sek bin 2 HEQ5, newton 150/750 f/5,4, QHY9 po lekkich korektach: zdjęty zielony z gwiazdek:
- 13 replies
-
- 28
-
-
Widzę, że canonowcy ostatnio popularni, więc i ja dorzucę swoje skromne zdjęcia z Canona, choć do tych najlepszych na forum mi jeszcze sporo brakuje. IC59 oraz IC63 - i tu niestety chyba gwiazdki spaprałem, będę musiał podejść do obróbki jeszcze raz... : MT-800, EQ5, Canon 1000D niemodyfikowany. ISO 1600, 209x60s + darki. I fragment Kasjopei na szeroko: 100mm, f/4, Canon 1000D. ISO 800, 91x180s + darki.
-
No to i ja coś pokażę, chociaż traktuję tą fotografię bardziej jako "część" testów a niżeli docelowy efekt. Materiał zbierany był pod genialnym niebem - ciężko mi ocenić jego jakość ale gwiazdy aż lały się z nieba. Niestety roztargnienie i szybkość rozkładania sprzętu spowodowały, że nie zdjąłem UHCs'a - a to zbrodnia pod takim niebem - źle wyregulowane luzy w RA też dały znać o sobie. Ale zdjęcie mi personalnie się podoba i dlatego chciałem się z Wami podzielić. Centralna część mgławicy Serce w Kasjopei wraz z gromadą Melotte 15. parametry: EQ6, GSO 200/1000, TSOAG+QHY5v, QHY8L i niestety UHC-s 5x600sek bez darków (nie mogłem ogarnąć ich w DSSie) i biasów ani flatów
