Search the Community

19.08.2021, Mosina Tego dnia pogoda była dość kapryśna, ale na wieczornym niebie pomiędzy pędzącymi chmurami pojawiały się co chwilę skrawki przyzwoitego nieba. Zachęcony przepięknym widokiem Księżyca i planet wystawiłem na taras lornetę APM 28x110. Na DSy nie liczyłem, Księżyc wystarczająco rozświetlał niebo, a do tego lokalizacja obserwacji raczej typowo pod obiekty US. Wycelowałem w „łysego”. Mieścił się cały przepięknie w polu widzenia. Wzdłuż linii terminatora niezliczone formacje, do tego kratery, a dalej pasma górskie - można było studiować najróżniejsze detale. Księżyc w lornecie 28x110 to prawdziwa poezja, trójwymiar jakiego nie można doświadczyć przy obserwacjach jednym okiem w okularze teleskopu. Silny wiatr i mknące przez niebo chmury dodawały klimatu i dramaturgii. Niewielka lornetka to nie jest sprzęt do obserwacji planet, co innego lorneta o parametrach 28x110. Choć daleko jej do wyłuskania detali jakie możemy ujrzeć przy teleskopowych powiększeniach rzędu x200, to zastany tej nocy widok zapamiętam na całe życie. Wycelowałem w Saturna. Widoczny w centrum jako przestrzenna kula, z wyraźnymi pierścieniami, a tuż obok jego księżyc Tytan. Widok, który widziałem niejednokrotnie, ale nigdy w takim kadrze. „Gwiezdny” wszechświat na około, a do tego przelatujące gęste chmury - raz z jednej raz z drugiej strony, które od czasu do czasu muskały i przysłaniały delikatnie Saturna. Księżyc oświetlał je od dołu dodając niesamowitego efektu, jakby ktoś oświetlał całą scenerię reflektorem. Wyglądało to bajecznie - jakbym spoglądał na planetę zza kurtyny, wśród gór które stanowiły Cumulusy. Czułem się jak w scenie z filmu science-fiction. Niestety trudno jest odzwierciedlić zapamiętany widok, nie mniej jednak niech poniższa wizualizacja odda choć ułamek tamtego klimatu. Potem był jeszcze Jowisz. Kolejny gazowy olbrzym, zdecydowanie bardziej majestatyczny wraz ze swoimi czterema księżycami galileuszowymi. Tej nocy seeing był naprawdę przyzwoity. Patrząc idealnie osiowo byłem w stanie wyłuskać przez lornetę przynajmniej dwa wyraźne pasy. Gdyby zastosować jakiś rodzaj przysłony na ibiektywy to efekt byłby jeszcze lepszy - powiększenie 28x było już wystarczające, żeby ucieszyć wzrok. Podobnie jak w przypadku Saturna tak i tutaj widoki były niesamowite. Zupełnie jakbym odbywał lot w kierunku Jowisza, niczym David Bowman na pokładzie statku Discovery jak to przedstawił A. C. Clarke w swojej powieści Odyseja Kosmiczna. Sytuacja losowa sprawiła, że były to moje ostatnie obserwacje z APM 28x110. Po długim namyśle lorneta trafiła do nowego właściciela zostawiając dobre wspomnienia na lata. Dawanymi obrazami udowodniła, że można przy jej użyciu zaliczyć także ciekawe obserwacje obiektów z Układu Słonecznego. Do następnego razu! Pozdrawiam, Paweł : - )

Tytułem wstępu: "Wrócę" = "I’ll be back", powiedział Terminator (zagrany w 1984 roku przez Arnolda Schwarzeneggera) po niewpuszczeniu go na posterunek policji. Wrócił samochodem, przejeżdżając przez drzwi z pancernego szkła. Widziałem to na własne oczy - czyli w kinie - po wyjściu z kina świat już nigdy nie wyglądał tak samo (ludzkość wkroczyła wtedy w erę fascynacji techniczną i robotyczną, AI przyszłością). Nasa wybrała trzy prywatne firmy, których lądowniki zostaną wykorzystane do przygotowania i powrotu Amerykanów na Księżyc po blisko półwiecznej nieobecności. Tym razem najpierw ma tam stanąć kobieta. Za tym wyborem popłyną ku firmom państwowe pieniądze na dalsze prace. Astrobiotic buduje lądownik Peregrine; Intuitive Machines buduje Nova-C. (widzimy dwa). Orbit Beyond buduje Z-01. Tu zastanawiać może funkcja tych metalowych kółek? Lądowniki te zawiozą co trzeba, niekoniecznie w jednej misji, czasem w kilku, stosownie do ich ładowności. https://www.space.com/nasa-first-private-moon-landers-picks-primer.html Co będzie zawozić te lądowniki? - to już osobna kwestia. Może BFR od SpaceX; najbardziej prawdopodobna jest - szykowana już od dawna - nowa, bardzo droga w realizacji, wielka rakieta państwa USA - SLS (Space Launch System). Co ciekawe Falcon Heavy raczej nie jest rozpatrywany w kontekście ponownego podboju księżyca - może po tym jak czerwone auto osobowe Muska poleciało w kosmos nie dokładnie tam gdzie miało. O zasoby nośne, konkuruje jeszcze planowana załogowa stacja kosmiczna (Gateway) latająca nad Księżycem tak jak ISS nad Ziemią - ale o ambitniejszej funkcji (pomoc w realizacji misji ku dalszym celom niż Księżyc). https://pl.wikipedia.org/wiki/Gateway_(stacja_kosmiczna) Siema Linki do lądowników na podanej stronie space.com oraz do stacji nad księżycem i SLS na wikipedia.org

Wątek istnieje na a4u ale chciałbym i tu pisać o tranzytach Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS). Przyszła wiosna, więcej Słońca za oknem i Księżyca Czas wznowić zabawy z tranzytami ISS na tle tych obiektów. Narazie zrobiłem harmonogram na najbliższe 3 dni. Wygląd to tak: 17.May.2006 15h12m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.67s, path width: 4.84km. Diameter of ISS: 102.27" 18.May.2006 12h26m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.52s, path width: 4.59km. Diameter of ISS: 75.88" 18.May.2006 14h00m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.55s, path width: 4.59km. Diameter of ISS: 90.21" 18.May.2006 14h02m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.60s, path width: 4.69km. Diameter of ISS: 101.18" 18.May.2006 15h34m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.62s, path width: 4.77km. Diameter of ISS: 104.59" 18.May.2006 15h36m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.71s, path width: 5.25km. Diameter of ISS: 114.04" 19.May.2006 11h14m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.53s, path width: 4.70km. Diameter of ISS: 65.31" 19.May.2006 12h48m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.52s, path width: 4.57km. Diameter of ISS: 78.24" 19.May.2006 12h50m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.53s, path width: 4.56km. Diameter of ISS: 89.21" 19.May.2006 14h24m00.00s: ISS in front of Sun. Transit-Duration: 0.58s, path width: 4.65km. Diameter of ISS: 103.71" Ten dzisiejszy z 15:36 już za nami : ale dziś jeszcze jeden przelot ISS o godz. 15:12 ! 17 maj 2006 (nad Polską 15:11:20 do 15:12:44) Na tych grafikach ISS porusza się z zachodu na wschód. A jutro ... 18 maj 2006 (nad Polską 12:25:02 do 12:26:26) ---------------------------------------------------------------------------- 18 maj 2006 (nad Polską 13:59:52 do 14:01:14) ---------------------------------------------------------------------------- 18 maj 2006 (nad Polską 15:34:50 do 15:36:08) A to jest link do ostatniej wizualizacji tj. 15:34:50 (18 V 2006) http://www.calsky.co...Go.x=12&Go.y=13 Teraz wystarczy tam wejść, potem zmienić datę i godzinę na taką jak podałem wyżej w spisie minus np. 1 min i kliknąć zielony przycisk go! Wygeneruje się efemeryda oraz plik do Gogle Earth (Google Earth GE kml-Download). Trzeba go zapisać na dysku i otworzyć tym właśnie programem Te grafiki pochodzą z tego softu. Uffff, długo trwało pisanie tego posta Udanych łowów ...

Udało mi się dziś uwiecznić bardzo cieniutki sierp Księżyca oświetlone zaledwie 1,63 % tarczy a sam Księżyc w elongacji 14,6 stopnia od Słońca Animacja w trakcie tworzenia, ale już raczej jutro wstawię

Moonlight - GPS na Księżycu. Europejska Agencja Kosmiczna proponuje precyzyjny system nawigacji na Księżycu, podobny do technologii nawigacji satelitarnej, którą mamy na Ziemi. Pozwoliłoby to statkom kosmicznym i astronautom dokładnie wiedzieć, gdzie się znajdują, poruszając się wokół ciała księżyca i precyzyjnie lądować. Inicjatywa, znana jako Moonlight, obejmowałaby również funkcję telekomunikacyjną. Esa zwraca się do dwóch konsorcjów przemysłowych w Europie o zdefiniowanie, jak wyglądałby zintegrowany system nawigacji satelitarnej i systemu telekomunikacyjnego na Księżycu. Będzie zawierał konstelację co najmniej trzech, ale prawdopodobnie więcej, satelitów pozycjonujących i przekaźnikowych, aby zapewnić globalny zasięg, i prawdopodobnie będzie również zawierał niektóre nadajniki powierzchniowe, aby zwiększyć dokładność sygnałów nawigacyjnych. Jeśli tak się stanie, wszyscy klienci - od podmiotów prywatnych po duże agencje kosmiczne, takie jak Esa i NASA - będą (najpierw) musieli zobaczyć użyteczność w zakresie kontraktowania swoich potrzeb w zakresie nawigacji satelitarnej i przekazywania danych. W roku 2022 poleci w kosmos "Pathfinder", który przetestuje te technologie. https://www.bbc.com/news/science-environment-57191359 Siema Miniaturka

Perły południowej iglicy - 16 maja 2021r Dłuższa ekspozycja (prześwietlenie) i w konsekwencji rozmycie szczegółów - nie wszystko było zamierzone - żeby wydobyć perły - białe klejnoty południowej iglicy. Zwykle przez kilka dni we wczesnych fazach daje się obserwować ten fenomen. Księżyc zdaje się wykraplać i te-niby-krople kradną blask srebrnemu sąsiadowi a potem leniwie odpływają w ciemność. Pomiędzy plamą Leibnitz Beta a górą Leibnitz M4 dostrzec można kilkanaście perłowych drobinek. Jak widać, perły nie są tylko domeną morskich ferm perłopławów. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (F ekwiwalentnie 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Hα 35nm, EQ-ATM, FireCapture2.6, Autostakkert!3, Registax6. Ekspozycja 30ms.

Cześć drodzy obserwatorzy kosmosu. Od czasu jakiegoś obserwuję kosmos. Czytam na temat, ale jakoś czuję niedosyt wiedzy teoretycznej na temat naszego satelity i planet. Zwłaszcza, że i siedmioletnią córkę udało mi się zainteresować tematem układu słonecznego. Stąd moje pytanie czy macie jakieś książki, niekoniecznie popularnonaukowe, rzetelnie opisujące temat, które moglibyście polecić. Raczej chciałbym poczytać o budowie, pochodzeniu, czystą teorię, ale też może być z praktyką nt. obrazowania i obserwacji. Mam wszystkie książki Rudzia, Poradnik Substyka, czytam Tysona. Chcę coś tylko w ww. temacie. Dzięki za pomoc.

"Grzebień cieni Kaukazu - 18 maja 2021r" - zapowiedź jednej z najładniejszych impresji światłocieniowych. Trudno wstrzelić się w dwugodzinny okres widoczności zjawiska, a we wtorek, 18 maja zdarzy się tak, że dzięki ekstremalnej libracji zachodniej ( W -7,7o ) cała sekwencja świtania w rejonie tego łańcucha gór wystąpi już jeden dzień przed pierwszą kwadrą. Po zachodzie Słońca i do godziny 23-ej, a nawet dłużej, na wysokości: 45o nad horyzontem początkowo, a około 22o na końcu (dla zachodnich i wschodnich granic naszego kraju różnice mogą wynosić +/- 5o ), iglice długich cieni Kaukazu ścielić się będą na Morzu Deszczów. Link do animacji z kwietnia 2018r: Poruszyłem cień Kaukazu Zapraszam za miesiąc do obserwowania, fotografowania i zamieszczania swoich wrażeń z obserwacji w tym wątku. Jeśli się uda, będzie to nawiązanie do ogólnopolskiej akcji obserwacji Mare Orientale w 2015 roku (pewnie niektórzy dobrze to pamiętają?). Wiosna - czas pikników, dogodna pora, możliwie ciepła aura, strome usytuowanie ekliptyki - wszystko to, powinno sprzyjać obserwacjom Księżyca. Dla głodnych wrażeń z takich akcji obserwacyjnych, mam jeszcze w zapasie letni smaczek - później o nim opowiem.

Cześć Jak tak patrzę do wątku "Księżycowe zakamarki", to szczęka mi opada. To co Panowie tam wyprawiają nie mieści się w głowie! Z każdym zdjęciem jesteście coraz lepsi! ALE! Na szczęście Bozia dała nam jeszcze kredeczki i ołóweczki i karteczki papieru Zatem postanowiłem w odważny sposób zatytułować ten wątek i rozpocząć szkicową konkurencję dla "Księżycowych zakamarków". Natchnął mnie do tego szkic Jarzbiego pt. "Długie cienie nad Kaukazem". Zatem koledzy-szkicownicy! Pokażmy, że nie jesteśmy gorsi! Będę do tego wątku wrzucał wszelkie szkice wybranych i przypadkowych partii naszego satelity (bo przyznam szczerze, że bardzo mi się to spodobało). Zachęcam też, żeby każdy ze szkicujących też wrzucał tutaj swoje "Księżycowe zakątki" Ten szkic dedykuję Hanysiakowi! Krater Eratostenes (?) i Apeniny (?) - białe pastele na czarnym papierze, szkic z przedwczoraj (kończony wczoraj), SCT 5", LVW 13mm, Speers-Waler 7,4mm, barlow 1,6 i filtr Moon&SkyGlow i #80A niebieski

Mare Orientale - kampania obserwacyjna w 2015r. Początek roku, stąd naturalnym jest snucie planów na przyszłość. Anons zamieszczam na kilku Forach. W maju i lipcu będą sprzyjające warunki do obserwacji południowo zachodniej krawędzi Księżyca. Zadecydują o tym dwa czynniki: korzystna libracja w kierunku południowo zachodnim i niewielki dystans czasowy do efemerydalnej pełni, zapewniający odpowiednią plastyczność form powierzchniowych. Z takiej okazji do obserwacji i fotografowania Mare Orientale trudno nie skorzystać i pomyślałem, żeby zrobić z tego szerszą kampanię obserwacyjną. Zapraszam zatem do wspólnego obserwowania i gromadzenia fotograficznych trofeów. Będzie to też możliwość praktycznego "wykorzystania" niepopularnej (by nie rzec: nielubianej) fazy Księżyca jaką jest pełnia. Morze Wschodnie jest najładniejszym z księżycowych mórz, ale ze względu na położenie "na krawędzi" nie możemy w pełni podziwiać jego walorów. W maju i lipcu Srebrny Glob, jakby na życzenie, przechyli się tak, że będziemy mogli oglądać jak największą część tego morza - z grubsza biorąc, jedną trzecią. Warto już w kwietniu, tuż przed pełnią, sprawdzić możliwości sprzętowe i widoczność szczegółów aby mieć wskaźniki referencyjne do właściwych obserwacji w maju i lipcu. Parametry fizyczne w kwietniu jednak nie umywają się do tych w późniejszych miesiącach, kiedy będą zdecydowanie korzystniejsze. Załączone zdjęcie powinno dać pogląd o przedmiocie obserwacji. Mały ED80/600 jak widać wystarcza już do fotografowania, ale w moim zamyśle było wykonanie w tym roku zdjęć trochę większym sprzętem i o większej szczegółowości. Efemerydy Najlepszy okres do obserwacji formacji brzegowych południowo zachodniej krawędzi Księżyca, w tym: Mare Orientale (Morze Wschodnie) - na godzinę 23.00 czasu urzędowego. Pierwsze trzy terminy zapewniają najkorzystniejsze warunki w 2015 roku. 3.05.2015r - niedziela 7 godzin do pełni, wysokość 23 stopnie, libracja: W -4,5*; S -3,4* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim -5,5*); Księżyc około 3* na pólnoc od ekliptyki. 1.07.2015r - środa 5 godzin do pełni, libracja: W -4,9*; S - 6,5* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim -8,1*); Księżyc około 5* na północ od ekliptyki). 30.07.2015r - czwartek 12 godzin do pełni, libracja: W -4,1*; S -5,9* (składana libracja w kierunku południowo zachodnim - 7.2*); Księżyc około 5* na północ od ekliptyki. Rezerwowe terminy z gorszymi parametrami fizycznymi. 3.04.2015r - piątek (najbliższy termin do wykonania obserwacji referencyjnych) 14 godzin do pełni, libracja: W - 2,1*; N 0,4*; Księżyc około 1* na północ od ekliptyki. 27.09.2015r - niedziela 6 godzin do pełni, libracja: W -0,2*; N/S 0,0*; Księżyc w płaszczyźnie ekliptyki.

Jako że księżyc niemal w pełni, to chciałem zobaczyć, jak będzie wyglądać w moim malutkim APO (z korektorem to nieco ponad 300mm ogniskowej) a jako, że miałem filtr Ha założony, to stwierdziłem, czemu nie złapać go w tym paśmie. Oczekiwania miałem żadne, stackowałem pierwszy raz księżyc, użyłem RegiStax-a 6 do tego, wyszło, jak wyszło, ale co tam Ogólnie 20 klatek połączonych (mam 100, ale RegiStax przy większej ilości się zawiesza, mimo, że ma do dyspozycji 40Gb ramu ) Jako, że to małe APO, to musiałem mocno cropnąć księżyc, żeby go było widać w ogóle

Cześć, mam pytanko do bardziej doświadczonych kolegów. Wybieram się na wakacje do Chorwacji w czerwcu i tak się składa, że urlop mam akurat w dniach, kiedy będzie łysy niemal w pełni (od 75% do 100%). Szkoda mi wyjazd zmarnować, szczególnie, że miejscówka tam to wyspa, oddalona od dużych miast i niebo to między bortle 3 i 4 z fajnie wystawionym wschodem i południem. Miałem nadzieję, że ze względu na położenie mocniej na południe połapie jakieś obiekty, które są mniej dostępne z Polski, ale nie chciałbym robić tylko Ha i cyknąłbym chętnie RGB Canonem. I teraz pytanie, czy są jakieś filtry, które chociaż częściowo wytną mi łysego, żeby dało się palić jakieś realne czasy i nie masakrowało mi fotek? Wiem, że nie ma cudów, ale gdyby chociaż troszkę dało się sytuację poprawić, to byłoby super. Będę wdzięczny za każdą sugestię.

Z okazji przypadającej dzisiaj 50 rocznicy lądowania Charlesa Conrada i Alana Beana z Apollo 12 na Oceanie Burz zacznę wątek gromadzący amatorskie fotografie miejsc lądowań Apollo. Wiele już się pojawiło w Księżycowych zakamarkach, ale fajnie gdyby były zebrane w jednym miejscu. Na początek dwa miejsca lądowania w jednym kadrze: Apollo 12 i Apollo 14. Dzieliło je od siebie tylko 181 km. 7.11.2019 SW 150/750 barlow x3, kamera T7c, IR, 300 z 1000 klatek w Autostakkert.

Jowisz zachodzący za zboczem Koziego Wierchu. Zdjęcie powstało poprzez złożenie 6 ujęć naświetlanych przez 30 sekund z 2-sekundową przerwą pomiędzy ekspozycjami. Zarówno Jowisz jak i Tatry (pomimo pory) są dobrze widoczne gołym okiem. Odległość do Koziego Wierchu: 142km Zdjęcie wykonane z: Szkodna [49.97721 21.61955]Zdjęcie wykonano dnia: 2.08.2020 [3:17h – 3:20h]

Szukam wspólnika/ów do zakupu ebooków o tematyce astro. Interesuje mnie głównie historia lotów w kosmos w mniejszym stopniu książki z zacięciem astrofizycznym. Beletrystyka też wchodzi w grę. Aktualnie interesują mnie pozycje: Ziółkowski, Poza ziemię Donovan, Mierząc ku gwiazdom Anders i Stone - Ścigając księżyc Jestem otwarty na inne propozycje.

Najcieńszy z cienkich rogalik Księżyca - 16.09.2020r W ubiegłym miesiącu z rozmysłem zrezygnowałem z fotografowania jednodniowego Księżyca przed nowiem, chociaż wszystko miałem przygotowane i widziałem go w lornetce. Pomyślałem, że stracę motywację do polowania na cienki rogalik. Byłoby to wszak ekstremum moich możliwości. Dzisiaj niebo uśmiechnęło się do mnie pogodnie, niezmąconym aż po horyzont rumieńcem wysyłało zaproszenie, a rogalik Księżyca w popielatej poświacie na wysokości marnych kilku stopni, jak model ustawił się do sesji fotograficznej. W dzisiejszym przedsięwzięciu nie chodziło o cienki rogalik jako taki, chodziło mi o takie zdjęcie, na którym można dostrzec wiele szczegółów i można je pewnie zidentyfikować. Wysokość 9 stopni. Choć obraz jest niespokojny i brakuje mu ostrości zaczynam nagrywać pierwszy klip, bo chcę uniknąć trudności w składaniu mozaiki z jasnym tłem. Przeszkadza plątanina linii wysokiego napięcia. Przecież Księżyc to nie ptak - mruczę pod nosem. Drugą część sesji muszę przerywać, ale w końcu wszystko się układa jak powinno. Najcieńszy z cienkich (jeszcze na surowo) w szumie elektronowym mojego komputera uzmysławia mi, że właśnie zatrzymałem w czasie kawałek historii, może nic nie znaczący w skali temporalnej widok-zdarzenie-moment ale jakże miłe i ważne dla mnie przeżycie. A jeszcze cieńszy... może się zdarzy. Księżyc 1 dzień i 7,5 godziny przed nowiem ( -31h ), 16 września 2020r o godzinie 05.30, na wysokości zaledwie 9 stopni nad horyzontem. Warunki słabe - obraz drżący, zmienny. Niebo klarowne aż po horyzont, plus 16 stopni, wilgotno. Libracja południowo zachodnia (W -4.6o; S -6.1o). Refraktor achromatyczny TS152/900, ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (200/2000), Multistacking, Registax6. Microsoft ICE.

w tym artykule wszystko jest opisane https://nt.interia.pl/technauka/news-ksiezyc-ma-swojego-wlasnego-satelite,nId,2186566 nie jestem w stanie potwierdzić czy to 100% prawdziwe, ale na pewno ciekawe

Bailly i Hausen przy południowej krawędzi - animacja. Kiedy udaje się trzydniowa sekwencja obserwacji fotograficznych południowego brzegu Księżyca, warto pokazać na animacji dynamikę ruchu formacji przykrawędziowych. Dla rozległego krateru Bailly nie jest to aż tak ekscytujący widok ale dla kraterów leżących za nim: Hausena, Le Gentil i Drygalskiego to praktycznie wizualne "być albo nie być". Tak rzadko są widoczne, że nie sposób pominąć tego momentu lunacji. Warunki atmosferyczne były dobre, faza i oświetlenie z nią związane także, postępująca libracja południowo zachodnia ustawiała południową krawędź Srebrnego Globu jak do defilady - z rozmachem. Przyśpieszony ruch formacji przykrawędziowych w niecodzienny sposób pokazuje dynamikę kołysania się Srebrnego Globu. Wzmocnione jest wrażenie przestrzenności struktur - wysokość nabiera większego znaczenia. Na mnie oprócz wymienionych zjawisk duże wrażenie wywiera zmiana kształtu samej krawędzi Księżyca - pojawianie się pagórków i dolin, ich przesuwanie się w wąskim pasie brzegowym - ujawnienie jakby dodatkowego kontekstu geometrycznego, zmieniającego płaski obraz w trójwymiarową panoramę linii brzegowej. 14 września (W -6.8o ; S -4.3o) ; 3d 8h do nowiu 13 września (W -7.2o ; S -3o) ; 4d 9h do nowiu 12 września (W -7.1o; S -1.6o) ; 5d 10h do nowiu Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (F ekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (200/2000), Multistacking, Registax6. Animacja z interwałami 1 s.

Mare Orientale w sezonie 2020r - temat zbiorczy. Księżyc 5 dni i 10 godzin przed nowiem, 12 września 2020r o 03.30, na wysokości około 30 stopni. Warunki dość dobre - obraz drżący ale ostry. Niebo lekko zamglone, plus 12 stopni, wilgotno. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (F ekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (250/2000), Multistacking 5x (1250/10000), Registax6. Duża libracja zachodnia (W -7.1o; S -1.6o). Mare Orientale - kontrastowo widoczne oba jeziora: Lacus Veris i Lacus Autumni, struktury wewnętrzne: Inner Rook, krater Maunder (nie jestem pewien widoczności krateru Kopff), grzbiety gór na krawędzi i przeciwległa obręcz usytuowana grubo ponad 10 stopni za południkiem W-90o. Formacje leżące w głębi lądu oświetlone wysokim słońcem też są dobrze widoczne - zarysy dużych kraterów: Grimaldi, Riccioli i Schluter, korona jasnych smug młodego krateru Byrgius A, ciemny owal Crugera i Jezioro Lata (Lacus Aestatis) oraz rowy - Rimae Sirsalis. Mapa struktur zachodniej krawędzi pomocna przy analizie ich widoczności. Mare Orientale z 16 sierpnia 2020r gdy libracja wynosiła W-6.3o ; S-1.9o ; Księżyc 3 dni przed nowiem.

Kochani! Troszkę potrwało zanim znalazłem czas na złożenie panoramy z poranka 15 lipca br. Warto było zarwać tamtą noc Miłego oglądania

Długie cienie na Morzu Przesileń - 7.08.2020r Minęły cztery lata od ostatniej udanej obserwacji Morza Przesileń w momencie, gdy terminator przebiegał przez południk 56o na wschodniej półkuli, czyli mówiąc obrazowo, tak gdzieś w połowie morza. Takie oświetlenie generuje spektakularny układ cieni. Wydłużające się trójkątne iglice łączą tarczowy obrys Mare Crisium z przybliżającą się do nich kurtyną nocy - przekształcają się, grubieją, zagęszczają - tłoczą się na malejącym z każdą godziną obszarze wewnątrz basenu Crisium. Żyją przez kilka godzin. Często umykają przed wzrokiem obserwatorów, pojawiając się o niekorzystnej porze, czy używając ziemskich chmur jako swoistej zasłony. Gdyby to tylko ode mnie zależało, patrzyłbym na ten spektakl często i bez znudzenia. Górzysty pierścień wokół Morza Przesileń nie ma oficjalnej nazwy, a wznosi się na wysokość 5,4 km na zachód od krateru Yerkes i 5 km na zachód od krateru Swift i Peirce. Tylko w rejonie przylądków: Olivium-Lavinium zniża się do paruset metrów (załącznik - opisy na moim zdjęciu z 2016r). W tej skali grzbiet Dorsum Opel to zmarszczka 350 metrowa. Ktoś, komu zwyczajnie to przeszkadzało, nazwał zachodnią część obręczy Mare Crisium górami Wasatch, w nawiązaniu do pasma górskiego w stanach Utah i Idaho, będącego częścią Gór Skalistych w USA. Który to już raz nieformalna nazwa ma szansę stać się powszechnie używaną? Na razie dosyć pisania - chodźmy zobaczyć światłocieniowy spektakl u podnóża Mountains Wasatch. GIF 1/3 sek. Animacja czterech kadrów w odstępach 40-60 minut. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (F ekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (300/2000), Registax6, Easy GIF Animator. Jak zwykle pogoda była głównym aktorem widowiska. Mimo korzystnych prognoz seeing był zaledwie dostateczny. Cały czas na niebie panowała jakaś mglistość a obraz pływał i drżał. Nie wiem czy w idealnych warunkach spektakl byłby jeszcze ciekawszy ale zgromadziłem trochę materiału zdjęciowego i wydaje mi się, że jest trochę lepszy od tego sprzed czterech lat. Zestawienie fragmentów czterech najlepszych kadrów. Po gorącym dniu, ciepłym wieczorze, który jeszcze podtrzymywał nadzieję na super warunki, noc była wilgotna ale przyjemnie rześka. Fotel z zagłówkiem, termiczny kubek z gorącą herbatą i początkowo ciemny pejzaż z pomarańczową poświatą wokół wschodzącego Księżyca - tak mógłbym zacząć reportaż z tego wydarzenia. Sierpniowe noce są niepowtarzalne. Tę ozdabiały Jowisz, Saturn i Mars - więc nie tylko ja błądziłem tej nocy. Wznoszący się coraz wyżej Księżyc rozjaśniał ciemności i sprawiał, że drzewa, domy, płoty rzucały długie cienie. To wyglądało jak preludium światłocieniowego spektaklu na Morzu Przesileń. Opis formacji na Mare Crisium - zdjęcie z 2016r Link do tematu na Forum Astropolis z 2016r: Kampania obserwacyjna Morza Przesileń

Najdziwniejsze zdjęcie krateru Kopernik (Copernicus) jakie kiedykolwiek wykonałem. Od lewej kratery: Lansberg, Reinhold a po prawej Eratosthenes i jeszcze fantomowy Stadius. Góry Karpaty otaczające Kopernika i widoczne na zachodzie kopuły. Cały ornament zdjęcia to głównie promieniście rozrzucona materia wokół krateru, szereg bruzd i grzbietów, esowate klastry maleńkich kraterów, subtelne falowanie rozbiegające się od centrum impaktu a całość wzmocniona piękną impresją światłocienia z masywnym cieniem w kraterze Copernicus. Krytyka i spostrzeżenia mile widziane. Refraktor achromatyczny TS152/900, Barlow Celestron Ultima 2x (F ekw. 2270mm), ASI290MM, Filtr Baader Halpha 35nm, EQ-ATM, FireCapture2,6, Autostakkert!3 (400/2000), Registax6. 2019r Chciałem przede wszystkim Wam dać satysfakcję, że sami wpadniecie na to, że zdjęcie tworzą dwa odrębne obrazy. Jeden wykonany w tym roku - 1 maja o godzinie 21.07, drugi siedem miesięcy wcześniej - 23 września 2019r o godzinie 04.57 - oba z mojego przydomowego podwórka. Jasnym jest, że jedno zdjęcie odpowiada fazie kilku dni po pierwszej kwadrze a drugie kilku dni po ostatniej kwadrze. Obrazy są niemalże swoim dopełnieniem. Urzekła mnie myśl, by dokonać ich połączenia i cieszyć się (?) widokiem światłocienia po obu stronach krateru Kopernik, co jest niemożliwe do zobaczenia w rzeczywistości. Nagiąłem więc trochę "prawa fizyki" jak i prawidła rzetelnej relacji, i stworzyłem namiastkę księżycowej iluzji pt. "Najdziwniejsze zdjęcie krateru Kopernik". Cieszę się, że taki miraż Wam się spodobał.

Witam, Jaki okular wybrać do teleskopu celestron powerseeker 127EQ aby księżyc był cały widoczny?

Od dłuższego czasu chodził mi po głowie taki "mini-projekt". Sprawdzenie jak wygląda Księżyc w różnych dostępnych mi filtrach/pasmach. Spodziewałem się, że różnice nie będą duże ale mimo to chciałem spróbować. Poniżej trochę zdjęć i wniosków z tego eksperymentu. Zdjęcia wykonałem nietypowym sprzętem - to teleskop/obiektyw konstrukcji Maksutova-Cassegraiana (czyli popularny "maczek) o "ogromnej" aperturze 90mm i ogniskowej 500mm. Jego główna wada to potężna obstrukcja centralna a zalety to miniaturowość, światłosiła f/5,6, waga poręczność i fakt, że Słońce i Księżyc idealnie wpasowują mi się w FOV z kamerą ASI178 Kilka zdjęć tego setupu na samym dole posta Co do filtrów - użyłem wszystkie dostępne w moim kole: - kolorowe R,G,B Baadera - podczerwieni 742nm i 1000nm - UV - Baader U (około 350nm) Jak już wspomniałem - różnice nie są duże. Możecie je sami ocenić na poniższym gifie. Różnice w kanałach RGB pozwalają poprawnie odwzorować subtelny kolor Księżyca (można go potem saturować, żeby bawić się w analizy "mineralogiczne"). W podczerwieni seeing był trochę spokojniejszy, ale im głębsza podczerwień, tym gorsza rozdzielczość co jednak jest zauważalne na zdjęciach. Myślę, że 742nm to rozsądny max jak dla Księżyca. Może nawet warto stosować 680nm... Kanał UV - tu ciężko o wnioski - nie zauważyłem jakiś dużych różnic w stosunku do B. Może nieco jaśniejsze i bardziej wyeksponowane jasne wnętrza kraterów o dużym albedo. Ale nic poza tym. Ostrość w UV znaczne ciężej ustawić niż w RGB a czasy muszą być znacznie dłuższe (słaba transmisja) ->> Poniżej jeszcze kilka ujęć z łączenia kanałów. Czyste RGB na jasnym niebieskim niebie (30 minut przed zachodem Słońca) RGB z podbitą saturacją (mocno) i zgaszonym tłem nieba luminancja w B/W wyciągnięta z kanałów RGB i na koniec zdjęcia setupu

Witam posiadam aparat EOS 700D full spectrum i chciałbym mieć ostre zdjęcia księżyca z tuby SW 200/1000. Jaki polecacie filtr ma ktoś już praktykowane bo w teorii rożnie bywa ? h-alpha, ir pass, proplanet ? Pozdrawiam