Search the Community

Skrólowie życia scrollują całe życie Dla purytan Dwupanelowa mozaika. Zbierane 2021-09-11 oraz 2021-10-09. Teleskop: Sky-Watcher 150/750 PDS Montaż: EQ5 opaskowany (OnStep) Guiding: Szukacz GSO 8x50, kamera T7m, Kiano SlimStick 1.0 Sensor: Canon 600D mod Ekspozycja: 96x3min na panel ISO: 800 Soczewki: Korektor komy Baader MPCC II Filtr: svBony Moon Filter Apki: SirilIC, Photoshop, Topaz DeNoise AI Resize: 85% Chciałem uzyskać efekt mapy galaktyki. Czym to najlepiej opisać? Astap się gubi, a astrometry.net pokazuje tylko m31 i jedną mgławicę w Andromedzie. Zeszłoroczna:

Pewnie zaraz zaczną spływać zlotowe fotki, bo pogoda fajnie dopisała Wrzucam więc moją pierwszą pracę, M31. Próbowałem do niej dopalić jeszcze Ha, ale byłem mocno niezadowolony z tego, co na pierwszych sub-ach się pokazało (W zasadzie tylko centrum i troszkę M110), że dałem sobie spokój. Możliwe, że niepotrzebnie, więc kiedyś pewnie wrócę do Ha w tym obiekcie. Technikalia: 100x180s ISO800 60 flatów 40 darków 100 biasów. I opis: Mam nadzieje, że nauki zlotowe Pawła nie pójdą na marne i powoli będzie moja obróbka szła do przodu. Jak zwykle krytyka i komentarze bardzo mile widziane.

Nie jest to mój pierwszy post, jednak jest to pierwsze zdjęcie, którym się z Wami dzielę. Jak sam tytuł podpowiada, jest to też pierwsze M31 jakie wykonałem, jak i właściwie moje pierwsze astro zdjęcie, nie licząc testowych podejść do innych obiektów w celach zapoznania się ze sprzętem i wypracowania metodyki pracy. Także na starcie mam ogromną prośbę o wszelkie opinie dotyczące mojej pracy, uwagi i ewentualne propozycje co można by było zmienić w celach poprawy jakości, bo na tym polu pewnie można zdecydowanie jeszcze wiele popracować. Co do technikaliów to zdjęcia robione zmodowanym przeze mnie Canonem 1100d na full spectrum z dołożonym filtrem od Astronomika UV+IR Cut L2 i dogranym Magic Lanternem. Za szkło posłużył mi Samyang 135 mm ustawiony na f2.0. Wszystko napędzane przez SWSA. Stack złożony z 90 zdjęć po 1 min z ISO 400, 100 darków, 100 flatów, 100 biasów, niebo tak na oko to Bortle 5/6. Zdjęcia wykonane nocą 2/3 września. Wszystko zestackowane w DSS, następnie reszta obróbki wykonana w PixInsight. Poszczególne etapy obróbki: Najbardziej niepokoją mnie pionowe ciemne linie pod jaśniejszymi gwiazdami powstałe po zestackowaniu, wyczytałem, że to bolączka niektórych Canonów. Poradziłem sobie z nimi przy pomocy CloneStampa jednak wolałbym go nie używać, a opracować inny sposób na rozwiązanie tego problemu, więc jak macie jakieś propozycje to chętnie wysłucham (może w połowie sesji obrócić aparat o 180 stopni, to by w pewnym stopniu pewnie zniwelowało efekt tych linii, albo co gorsza rozciągnęło go już nie tylko pod gwiazdami ale i dodatkowo nad nimi...). Co do innych mankamentów zdjęcia to chyba pracując z BackgroundExtraction nie postarałem się do końca i widać, że tło nie jest do końca równe, widać to zwłaszcza w lewym dolnym rogu (choć nie tylko tam...). Gwiazdy też do końca mnie nie przekonują, mam wrażenie, że są trochę zbyt obłe (ale to może być mylne wrażenie), jakbym albo coś podczas obróbki skopał, albo focus był nie ten co trzeba. Na następny raz będę chyba chciał tak kontrolnie co 30 min zakładać maskę Bahtinova i sprawdzać, czy focus nie uciekł z jakiegoś powodu. Wydaje mi się też że za mało niebieskich gwiazd widać. Łącznie zrobiłem ponad 200 lightów, odrzuciłem jednak sporo z nich bo widać między zdjęciami spore różnice w kolorze nieba, szczególnie na początku, gdy mogło być jeszcze trochę za jasno na focenie, a i sama Andromeda była trochę za nisko nad horyzontem przez co światła z Trójmiasta atakowały mnie. Następnym razem postaram się uciec gdzieś w ciemne niebo. A tak to jeszcze co do samego zdjęcia, to podejrzewam, że te 1,5h materiału to szału nie ma. Więcej grzechów nie widzę, dlatego jak tylko cokolwiek wyłapaliście to dajcie znać, chętnie się czegoś nowego poduczę.

... ale zrobiłem ponownie. Nie będę kasował materiału po prostu. No nie potrafię Tak dla frajdy zawsze sobie można obrobić. Zrobiłem fajną luminancję z miasta przy bardzo dobrym seeingu którą wrzuciłem już jakoś do niedokończonych nie planując więcej. Na zakończenie niedawnej sesji zostało 1.5h na coś i to coś poszło w M31 za natchnieniem chwili. Tak powstała ta praca. Podsumowując L miejska, RGB dobre niebo Cff92/Asi2600mm

Udało mi się wykorzystać ubiegłotygodniowe bezchmurze i spróbowałem ponownie swoich sił z Andromedą, tym razem trochę lepszym sprzętem. Wyszło cos takiego jak na załączonym foto. Wiem, że do ideału jeszcze bardzo długa i mozolna droga, ale ogólnie jestem bardzo zadowolony z efektu. W końcu widzę jakiś szczegół, a gwiazdy mają kolor D750 mod, Celestron 150 Omni XLT 150/750, korektor komy Baader M III, całość na EQ3-2 z napędem DIY sterowanym AstroEQ, 41x180s ISO400 + klatki kalibracyjne. Obróbka APP + PS. Chętnie bym posłuchał konstruktywnych uwag

Wydawałoby się, że w M31 nie ma już nic nowego do odkrycia. Galaktyka jest badana przez astronomów zawodowych od 100 lat. A tu taka niespodzianka niemal na początku roku 2021 nam się przytrafiła Gwiazda [M31] NGCA-V66 nazwana również jako [M31] BMAM-V833 jest gwiazdą zmienną typu RVA. Została ona odkryta 12 stycznia 2021 r. metodą data mininig razem z rumuńskim miłośnikiem astronomii Gabrielem Cristianem Neagu. Na początku nie było łatwo z jej poprawną klasyfikacją. Najpierw myśleliśmy, że to jest DCEP. Próby wyznaczenia odległości przeze mnie na podstawie zależności okres-jasność zakończyły się niepowodzeniem (30 mln lat świetlnych). Trochę (10x) za dużo jak na M31! Chwila zastanowienia się, przecież są cefeidy typu II. Klasyfikacja opierała się o wyznaczoną połowę wartości okresu na podstawie wyniku analizy periodogramu, co sugerowało typ W Virginis (CWA), ale wciąż okres był dość długi, średnio pasujący do opisu gwiazd W Vir, dostępnego na stronie International Index of Variable Stars (VSX). Możliwość, że ta gwiazda to jednak może być typ RV Tauri ciągle nie dawała mi spokoju, a gwiazda była już zgłoszona przez Gabriela Cristiana Neagu jako CWA Ale jak to! Przecież tam krzywe wyglądają jak dla ciasnych układów zaćmieniowych EW a dla niektórych nawet są nieregularne. Pozostało więc sprawdzenie jak wygląda wykres fazowy dla podwojonego okresu. To był strzał w 10-tkę: RVA w M31! Nasza zmienna jest teraz obok słynnej cefeidy Hubble'a (M31 V0619). E. Hubble badał cefeidy w pobliskich galaktykach, m.in. w M31. Pozwoliło mu to wykazać w 1924 r., że mgławice spiralne nie leżą w Drodze Mlecznej, ale są osobnymi galaktykami. Okres pulsacji odkrytej gwiazdy RVA wynosi 192 dni, jasność zmienia się w zakresie 18.7 – 20.0 r (dane dla filtru fotometrycznego Sloan r). Odkrycie było możliwe dzięki analizie danych z teleskopu ZTF [1] i Pan-STARRS1 [2]. Raport został wysłany do American Association of Variable Star Observers (AAVSO), następnie został opublikowany na stronie VSX: https://www.aavso.org/vsx/index.php?view=detail.top&oid=2215296 Gwiazdy zmienne BL Herculis, W Virginis oraz RV Tauri należą do rodziny cefeid typu II, dla których również jest spełniona zależność okres-jasność. Gwiazdy te mogą być użyte jako świece standardowe, czyli wzorce odległości do wyznaczania odległości do pobliskich galaktyk. Rys. 1. Rodzina cefeid typu II: BL Herculis, W Virginis, RV Tauri Źródło: http://ogle.astrouw.edu.pl/atlas/type_II_Cepheids.html Gwiazdy RV Tauri dzielą się na dwa główne podtypy: RVA – gwiazdy, dla których średnia jasność nie zmienia się w czasie RVB – obiekty, dla których średnia jasność zmienia się w okresie 600-1800 dni (są nawet dłuższe okresy). Ponadto cechą charakterystyczną gwiazd RV Tauri jest występowanie naprzemiennie minimum głębszego i płytszego. Stąd krzywe wyglądają jak dla gwiazd zaćmieniowych EW. Często występuje sytuacja, w której główne minimum staje się płytsze, a wtórne minimum jest głębsze niż główne. Natura takiego zachowania gwiazd RV Tauri nie jest jeszcze poznana. Rys 2. przedstawia wykres fazowy dla naszego odkrycia wykonany przez Gabriela Cristiana Neagu w nowej wersji oprogramowania do analizy okresowości gwiazd Peranso (program płatny) [5]: Rys. 2. Wykres fazowy [M31] NGCA-V66 ([M31] BMAM-V833) Źródło: https://www.aavso.org/vsx/index.php?view=detail.top&oid=2215296 Więcej informacji o gwiazdach RV można odnaleźć na stronie projektu OGLE [4]: http://ogle.astrouw.edu.pl/atlas/RV_Tau.html Na podstawie danych Gaia EDR3 wyznaczyliśmy średnią jasność gwiazdy dla standardu fotometrycznego V na 19.6 mag. Na chwilę obecną dla nas jest to najważniejsze odkrycie w tym roku. Prawdopodobnie jesteśmy pierwszymi miłośnikami astronomii na świecie, którym udało się znaleźć normalną gwiazdę zmienną należącą do innej galaktyki (czyli nie nową ani supernową). Rys. 3. przedstawia fotografię fragmentu M31, którą wykonałem w nocy z 25/26.08.2019 r. z zaznaczoną pozycją [M31] NGCA-V66 oraz cefeidą klasyczną (M31 V0619) odkrytą przez E. Hubble'a. Parametry techniczne: teleskop SW Newtona 8” f/4, kamera QHY163M, HEQ5, stack 66x30s. Pełny kadr M31 dostępny w [8]. Rys. 3. M31 z zaznaczoną pozycją [M31] NGCA-V66 ([M31] BMAM-V833) oraz cefeidą klasyczną M31 V0619 odkrytą przez E. Hubble'a Źródło: zdjęcie własne Na powiększonym fragmencie powyższego zdjęcia w pełnej rozdzielczości (Rys. 4.) obiekt został zarejestrowany w fazie 0.95, czyli znajdował się blisko środka minimum głównego. Rys. 4. Powiększenie zdjęcia M31 oraz negatyw z 25/26.08.2019 r. z oznaczoną pozycją [M31] NGCA-V66 Źródło: zdjęcie własne Na Rys. 5. pokazano również widok DSS2 dostępny online w Aladin Lite [6]. Rys. 5. Widok DSS2 w Aladin Lite z oznaczoną pozycją [M31] NGCA-V66 ([M31] BMAM-V833) fioletowym krzyżykiem Źródło: http://aladin.unistra.fr/AladinLite/?target=00 41 11.510%2B41 16 56.10&fov=1.05&survey=P%2FDSS2%2Fcolor Okazuje się, że nie da się tak łatwo obliczyć jej jasności absolutnej. Dostępne wzory dla cefeid typu II są opracowane dla log10(P) < 1.75 [9], dla naszego okresu log10(192) = 2.28. Znaleźliśmy gwiazdę o zbyt długim okresie. Pewnym utrudnieniem jest też ZTF, wykryli, że obiekt zmienia jasność (10.7 mln kandydatek, wśród nich jest zawarte wszystko, co ma jakąkolwiek amplitudę), ale dane nie są dostępne w Vizier, a nie zrobili żadej analizy, nie ma też publikacji. Można wydobyć listy ich kandydatek, ale trzeba umieć programować w Pythonie, katalog kandydatek jest w formacie HDF5. W najgorszym przypadku trzeba będzie się podzielić odkryciem z ZTF. Będzie to traktowane jako niezależne odkrycie, co nie zmienia faktu, że my jako pierwsi przeprowadziliśmy jej analizę, wyznaczyliśmy podstawowe parametry i dokonaliśmy klasyfikacji typu zmienności. Wykres fazowy jest jednoznacznym dowodem, że to jest gwiazda zmienna należąca do ściśle określonego typu, a nie jedna z 10.7 mln potencjalnych kandydatek na zmienne obiekty [10], o których tak naprawdę nic nie wiadomo. Referencje: [1] Masci, F. J.; et al., 2019, The Zwicky Transient Facility: Data Processing, Products, and Archive [2] Chambers, K. C.; et al., 2016, The Pan-STARRS1 Surveys [3] OGLE Atlas of Variable Star Light Curves. Type II Cepheids: http://ogle.astrouw.edu.pl/atlas/type_II_Cepheids.html [4] OGLE Atlas of Variable Star Light Curves. RV Tauri stars: http://ogle.astrouw.edu.pl/atlas/RV_Tau.html [5] Peranso Light Curve and Period Analysis Software: https://www.cbabelgium.com/peranso/ [6] Zdjęcia DSS2, Aladin Lite: http://aladin.unistra.fr/AladinLite/?target=00 41 11.510%2B41 16 56.10&fov=1.05&survey=P%2FDSS2%2Fcolor [7] Publikacja odkrycia [M31] NGCA-V66 w bazie danych VSX (AAVSO): https://www.aavso.org/vsx/index.php?view=detail.top&oid=2215296 [8] Astropolis.pl, zdjęcie M31: [9] Alcock, C.; et al., 1997, The MACHO project LMC variable star inventory: The discovery of RV Tauri stars and new Type II Cepheids in the LMC [10] Ofek E. O.; et al., 2019, A catalog of over ten million variable source candidates in ZTF data release 1

Na szybko, bez zmiany kadru pod głowny obiekt, obróbka: 2x krzywa i levelsy. Trafiły sie 3h czystego nieba podczas pełni, to trzeba bylo na cos wykorzystac. Nie planuje nigdy kontynuowac tego kadru. QHY695A, Chroma 3nm 5nm Ha, TS APO100Q, Ioptron CEM60EC 20x10mim (na mało i za krótko )

W ramach testów nowego szkielka podlaczylem Canona 1100d mod pod Kotka. Calosc na Ioptron CEM60EC (bez guidingu). 25x3min, ISO800, ostrosc recznie, bez kalibracji. Wazne ze gwiazdki sa akceptowalne. Teraz pora na podlaczenie QHY695A M31 po kosmetycznym kilkupixelowym cropie i bez resize bez obrobki, tylko rozciągniecie stacka

Możliwość sesji tylko w warunkach miejski była kołem napędowym na zrobienie małego porównania. To dwie największe galaktyki północnego nieba. Zachowana skala. Forum skleja prace odpowiednio dzięki temu się ustawiają bez łączenia. *Update: dokładam trzecią nie-miejską, podium zapełnione CFF92/Asi1600 po około 80x1min - bardzo podstawowa obróbka.

Coś więcej niż tylko M31, cegiełka w dorobku astrofotografii amatorskiej W internecie można znaleźć kilka rożnych podejść do tematu ale ciężko tu o jakieś prace referencyjne w tak szerokim polu. Samyang 135mm f2, G3-16200EC, Ha:41x900 Bin2 (niestety 1/3 poszła w kosz ze względu na fotografowanie przy dużym księżycu) wersja opisana wersja LRGB i samo Ha

Naszło mnie na tego szlagiera. Celowałem w bardzo dobre miejskie warunki. Na razie luminancja. Dawno nie celowałem w M31 ale zauważyłem ( i pamiętam), że trudność tej galaktyki to złożenie koloru z L-ką. Spodziewam się że będzie pod górkę, duża górkę bo kolor w pierwszym podejściu też będę próbował dać miejski. Jak nie siądzie to chyba warto dozbierać już do tego "mieszczucha" tak czy siak poza miastem. FSQ/STL11000 - 30x5min

Cześć, kilka dni temu zrobiłem sesję pięknej Galaktyki Andromedy. Obiektyw Sigma 150 mm f/2.8 EX DG HSM APO Macro, aparat Nikon D 7100, montaż EQ 3-2. Stack w DSS 97 klatek po 60 s, do tego pliki flat, dark, bias. Obróbka Lightroom i potem usuwanie niejednorodności kolorów tła i lekkie kadrowanie w PS. Jakoś nie mogę się przekonać do PS jako podstawowego narzędzia :-). Co sądzicie o efektach???

M31 - Galaktyka Andromedy (8h 40min) - to jest mój pierwszy kontakt z kamerą monochromatyczną, muszę popracować nas składaniem kolorów LRGB. Jeszcze pojawi się kilka wersji tego zdjęcia - dorobię jeszcze Ha aby podbić mgławice w M31. Teleskop: TS APO 130mm Photoline Montaż: iOptron CEM60-EC Kamera: QHY600M (gain: 27 / tryb: fotograficzny / czas: 300s / temperatura: -15C) Korektor: APM Riccardi 0.75 (small) Filtr: LRGB (104 klatki nie liczą kalibracyjnych) L (IR-UV-CUT) - 20x300s R (Red) - 28x300s G (Green) - 28x300s B (Blue) - 28x300s Obróbka: PixInsight + GIMP Pierwsza wersja: Druga wersja poprawiona:

Moje pierwsze podejście do M31. Główne problemy, które nie wiem jak rozwiązać to nasycone gwiazdy i intensywny punkt w centrum M31. Sugestie mile widziane. WhiteCat Nikon D750 (bez modyfikacji) Stack 170 x 1min ISO 800 Star Adventurer (bez autoguiding'u). DSS + PS Brotle 5

Hej, przyszła pora i na mnie Zafundowałem sobie mały powrocik do korzeni, Canon 700D mod (akurat przy tym zdjęciu to "mod" chyba nie ma znaczenia) wraz z Canonem EF 200mm f/2.8@4.0 zawisnął na pręcie przeciwwagi NEQ6 i podczas sesji podstawowej podglądał Andromedę. 62x300 sekund + 15x60 sekund na jądro Proszę nie regulować odbiorników, to naprawdę tak wygląda - miało być kolorowo i wesoło Obrazek obrabiałem jako LRGB, więc sama "luminancja" też się znalazła:

Przymiarka do fajnego projektu ktory MOZE uda sie wykonac w tym roku. wstepnie prezentuje obrobiony 1 z 2 paneli. Ha 45x15min, Samyang135mm@3,5, QHY695a, ioptron cem60-ec Dodaje rowniez wersje pociagnieta na maxa w negatywie. Jak widac dzieje sie sporo Zaznaczam, ze w tej wersji nie zalezlo mi zbytnio na jakosci i detalu M31. Na przyszlosc nie polecam zbytnio wyrownywac tla w okol tej galaktyki, w szczegolnosci w R.

Czas obserwacji: około 22.30 - 1.30 Jakość nieba z LP map: SQM 21.15 mag./arc sec2 Ratio 1.18 Elevation 88 meters Spora łuna miejska na południowym zachodzie I kilka pomniejszych – Droga Mleczna wyraźna, ale skrócona o kilkadziesiąt stopni. Południowy wschód najciemniejszy, praktycznie zaś cały horyzont, w granicach rozsądku, odsłonięty – linia drzew w maksymalnym punkcie sięga 10 stopni. Są tu bardzo rozległe, otoczone lasem pola. Kilka słabych, oddalonych świateł z wioski nie stanowi problemu, zaś w pobliskiej ciemności – sporadycznie, złowieszczo hałasuje nieoświetlona i nieobliczalna krowa. Inne dźwięki to szum odległej trasy, psy, ptaki, kilka komarów. Przejrzystość znakomita. Seeing średni. Ciepło i sucho przez całą sesję Użyta rurka: Newton 12 Flex Użyte powiększenia: 54, 115, 187, 300 Pełna lista zaobserwowanych obiektów - od mizerii, do najbardziej ciekawych: Miejsce 17. NGC1055 Mega trudna do złapania, jesienna galaktyka. Bardzo słabe, delikatne rozmycie; mgiełka ta (słusznie) zdawała się, niemal w domyśle, wydłużona; widoczna zerkaniem nieopodal dwóch gwiazd. 16. NGC615 Kolejna mgiełka w Wielorybie. Trudna, rozmazana plamka, wyłapana zerkaniem. Może kojarzyć się z gromadą kulistą. Jest to jednak galaktyka spiralna ustawiona do nas skośnie – tak więc zaobserwowałem jedynie jej jaśniejszą część wokół środka. 15. NGC1022 Z tego samego, jesiennego zestawienia dla lunatyków - galaktyka niżej nad horyzontem – chociaż 1055 była trudniejsza – a tu nie ma już wcale rozpraszających swym światłem gwiazd. Spore, gradientowe rozmycie, bardziej widoczne zerkaniem. Jest galaktyką spiralną widzianą z góry (lub od spodu). 14. Kwintet Stephana Pod tym niebem ciężej było dostrzec nawet 2 dominujące galaktyki - umieszczone ciasno obok siebie „chmurki”. Poświęciwszy jednak dużo czasu – głównie z TMB 5 (300x), udało się prawdopodobnie wyzerkać trzecią, a może też czwartą – jako jeden ze słabych punktów – jeżeli to nie była tylko sąsiednia gwiazdka. 13. NGC6633 Dla odmiany - jasna gromada otwarta, która wypełnia wręcz szerokie pole okularu MaxVission 28mm. Gwiazdy są jasne, odstępy między nimi spore; gęstość co najwyżej jednak średnia. Pod dobrym niebem - ładny widok w szukaczu. Lepsze wrażenie wywrzeć może w lornetce. 12. Saturn Standardowo, w ramach ustawiania szukacza – mocno rozmyty Saturn, Tytan I jeszcze jakiś inny satelita – jednak dość nisko nad horyzontem. Obraz w niczym nie przypominał świetności władcy pierścieni. W tym roku coraz ciężej będzie wyłapać detale tej planety. 11. NGC7814 Bez wiedzy, że ów mgiełka w Pegazie to „małe Sombrero” - za Chiny bym na to nie wpadł. Nie zauważyłem śladu wąskiego, ciemnego paska. Co najwyżej – momentami podejrzliwie zarysowywała się krawędź galaktyki – nie do końca wiadomo, w którym miejscu – a po chwili wszystko wracało do rozmytej normy. 10. Asteryzm-X W Małej Niedźwiedzicy, niedaleko gwiazdy HIP80272, znajduje się sympatyczny, mały asteryzm – zdecydowanie jest on jednak dla niewielkich sprzętów i powiększeń, a nawet… bardziej zaświetlonego nieba. Ten rządek słabszych gwiazdek, przypominający fragment rzędu satelitów Space-X – na lepszym niebie i z większą aperturą oraz zoomem okazał się już czymś zgoła innym; choć pomimo tego ujawnił nowe, osobliwe kształty. Generalnie jednak regularność obiektu ulotniła się. 9. IRAS 16450+2412 / TYC 2058-428-1 Przypadkiem draśnięta nieopodal Turtle Planetary Nebula – interesująca jasno-żółta, dominująca gwiazda – w parze z o wiele słabszą, fioletową. Średnio ciasna parka – ale raczej skrojona pod lustra od 6-8 cali wzwyż. Układ fizyczny? Nie leciałem tam, to nie wiem. 8. Cetus A (M77) Przypadkowo ‘trafiona’ nieopodal NGC1022. Kilka lat nie odwiedzana, łatwa, jasna galaktyka (trochę jaśniejsza od 9 mag). Pozornie tworzy parę z gwiazdą. Przypomina M32. 7. IC4756 Na pożegnanie lata - Duża gromada otwarta gwiazd, w miarę fajna - za sprawą ciekawego kształtu, uformowanego w środkowym obszarze. Jest jednak lepiej oglądać ją w zdecydowanie małych powiększeniach; ma jasne gwiazdy i staje się wtedy gęstsza. 6. Żółw NGC6210 - słynna mgławica planetarna Herkulesa; bladoniebieska, a kształt owalny – chyba też bardziej ze śladowym zarysem kształtu i powierzchni „skorupy żółwia”, niźli precyzyjny, monochromatycznie wypełniony owal. 5. Andromeda M31 Poświata szerOOOka, oba przecinające ją ciemne pasy widoczne – choć nie tak ewidentnie, jak to miało z tym teleskopem miejsce pod jeszcze ciemniejszym niebem. Zewnętrzny pas - bardziej już zerkaniem. 4. Mgławica Jajko Nieopodal gwiazdy HIP103799 – łatwo dostrzec charakterystyczny obiekt – jakby ciasny układ dwóch malutkich planetarek – z widoczną przerwą. TMB 5 zasadniczo ich nie przyciemnił – jedynie powiększając „brzuszki” i przerwę. Dolna (w okularze) tarczka - znacznie jaśniejsza, sprawia wrażenie większej. Obiekt wysoko na niebie - w Łabędziu - można więc z nim jeszcze jesienią popróbować. 3. Gamma (12) Del Ciaśniutki, a w Syncie 12 – jaśniutki układ górnej gwiazdy asteryzmu Delfina. Na dużym przybliżeniu - pierwszy składnik zgniło-żółty, czy złocisty, zaś składnik ciemniejszy - niebieskawy, może z domieszką seledynu. 2. NGC7332 I 7339 Skarby Pegaza: soczewkowata, oraz spiralna z porzeczką. Stanowią dość ciasny układ optyczny, są też grawitacyjnie związane. Są do siebie „ustawione” niemal pod kątem prostym i zwrócone do nas prawie równo bokiem – obie więc mają zdecydowanie podłużny kształt. Możemy je spokojnie umieścić na środku pola widzenia okularu TMB 8mm – ta ogniskowa najlepiej sprawdziła się dla widoku naszej galaktycznej parki. NGC 7332 wydaje się być tłem dla dosyć jasnej (przez rzeczony teleskop) gwiazdy – to jednak środkowy obszar galaktyki emituje tak intensywne światło. Jest więc zdecydowanie jaśniejszą galaktyką od swej sąsiadki, którą spostrzegłem jako drugą. 1. V Aql – przepiękna, czerwieńsza od Marsa (!), jasna gwiazdka… w jej podziwianiu absolutnie nie przeszkadzała kąpiel w górnej części miejskiej łuny. Jest to jednocześnie pół-regularna gwiazda zmienna, więc powinna być pod lupą. Niespodziewany obiekt nocy! Spieszcie się ją lukać - bo coraz szybciej zachodzi.

Czy ktoś się zastanawiał co zawierają nasze zdjęcia ? przeważnie na pewno nikt a jest tam sporo obiektów i dalekich światów, które mogą już nie istnieć. Pod lupę poszła Galaktyka Andromedy czyli nasz pospolity Messier 31.Galaktyka jest widoczna gołym okiem w dobrych warunkach i zarazem jest to wyzwanie dla astrofotografów. Obiekty opisane to gromady kuliste, ale nie z naszej Drogi Mlecznej a należące do M31 która leży w odległości około 2,52 mln lat świetlnych. M31 zawiera w przybliżeniu 460 gromad kulistych. Największa z nich, Mayall II (zwana Globular One)(brak na zdjęciu), jest najjaśniejszą gromadą kulistą w całej Grupie Lokalnej. Zawiera ona kilka milionów gwiazd i jest dwukrotnie jaśniejsza niż najjaśniejsza ze znanych w Drodze Mlecznej, Omega Centauri. Uważa się, że G1, zawierająca gwiazdy kilku pokoleń, jest pozostałością po wchłoniętej przez M31 galaktyce karłowatej w odległej przeszłości. Zdjęcia są pokazane w sposób naturalny tak jak fotografujemy w palecie czarno-białej i dla lepszego zobrazowania gdzie gromady są usytuowane zrobiłem wersję negatywową która wygląda jak mapki w atlasach gwiazd. Wersja negatywowa jest przeważnie stosowana do analizy danych na zdjęciu. Globular Star Clusters of M31 B&W Globular Star Clusters of M31 Negative B&W Tabela najjaśniejszych obiektów. Tabela najjaśniejszych gromad kulistych M31 Inne obiekty zaznaczone na zdjęciach: NGC 206 – chmura gwiazd Galaktyki Andromedy, jest jednym z największych obszarów formowania się gwiazd w obrębie Grupy Lokalnej. PGC 2179524 - V=17.33 Galaktyka PGC 2180265 - V=17.99 Galaktyka PGC 2181771 - V=16.46 Galaktyka PGC 3087883 - V=17.60 Glaktyka PGC 2175091 - V=17.23 Galaktyka PGC 3602621 - V= ? Galaktyka PGC 2176150 - V=17.18 Galaktyka Materiały pomocnicze: http://www.cloudynights.com/item.php?item_id=1559 http://www.robgendlerastropics.com/M31NMmosaicglobs.html http://www.astronomy-mall.com/Adventures.In.Deep.Space/gcm31.htm http://astrofotky.cz/gallery.php?show=./~MilAN/1284409247.jpg http://www.starrysite.com/index.php?site=galleryitem,280 http://www.astronoce.pl/artykuly.php?id=51 Zapraszam tez do tematu na blog gdzie kadr jest podzielony na 9 części i lepiej się to ogląda. http://astronomiaamatorska.blogspot.com/2013/10/gromady-kuliste-galaktyki-andromedy.html Przyszłość: Przygotowanie lepszego materiału z większym zbliżeniem które będzie się składało na mozaikę 25 zdjęć M31 i zarazem zwiększenia zasięgu zdjęcia.

Znacie Rogelio Bernal Andreo? To pewnie najlepszy mistrz szerokich kadrów na świecie, a przed chwilą dołożył znowu do pieca. Widzieliście jego zdjęcie M31? A wydawało mi się, że z M31 nie da się już nic zaskakującego zrobić - myliłem się. Miazga. Więcej tu: http://www.deepskycolors.com/archive/2017/01/01/Clouds-Of-Andromeda.html

W ubiegłym roku zrobiłem podejście obiektywem 200mm i canonem. Do tej pory nie zebrałem się na obróbkę bo nie do końca materiał mi leżał. I chyba nie zrobię tego bo w tym roku wycelowałem przez ogniskową 200mm oraz Asi1600 i muszę powiedzieć, że jest bardzo fajnie jak na "tylko" 200mm. Zupełnie inna perspektywa. Takie lekko szerokie kadr z przyzwoita rozdzielczością Swoje oczywiście zmęczyłem przy obróbce. Niebo niby ciemne ale kanał czerwony i zielony wystrzeliły w kolorze- masakra jakaś. Też tak macie ? Czy tylko niebo był złudnie ciemne i wyszło jakie jest na prawdę. Asi1600MMC-p, Canon L200mm@3.5 LRGB 70,20,20,20 x 1 min Pełny kadr

Wczoraj chmury łaskawie zostawiły czyste niebo na jedną noc po wielu tygodniach, postanowiłem przewietrzyć sprzęt. Po raz pierwszy wykonałem jakieś zdjęcia DS-ów nową kamerą mono, do tej pory była to wyłącznie fotometria gwiazd zmiennych. Pod koniec obserwacji wykonałem kilka szybkich strzałów kilkunastosekundowych różnym DS-om, w tym M31. Wiedziałem, że niedawno pojawiły się tam 2 nowe ale nie znałem dokładnych współrzędnych. Okazało się, że zarejestrowała się słabo jedna z nich: AT2018eq (PNV J00431577+4118393), odkryta przez Raffaele Belligoli kilka dni temu (2018/01/12). Jej jasność +17.8 mag. Guidingu nie używałem, wiał też wiatr. Poniżej screen 1:1 fragmentu pojedynczej z Fitsworka, QHY163M, GAIN250, 30s, APO107/700 (f/6.5) wraz z negatywem: Wyciągnięty krzywymi i poziomami stack kilkunastu klatek o czasach 15 i 30 s oraz negatyw: Druga nowa z M31 (AT2018gw, PNV J00444425+4142449, +18.4 mag) niestety nie załapała się w kadrze, jest dużo dalej od jądra.

Pierwszy raz było mi dane focić pod bieszczadzkim niebem W prawdzie byłem tam w obowiązkach prawie tydzień, ale pogoda dopisała tylko w ostatnią noc z pt/sob., a częściowo była wcześniej z pon/wt. Zrobiłem tylko Andromedę i Fajerwerk z supernową, potem padł akumulator od grzałki. Niezwykłe doświadczenie to lornetkowa obserwacja tak ciemnego, powiedziałbym ekskluzywnego nieba (10x50). Obiekty, których musiałem się pod innym niebem niemal domyślać, tam po prostu były jak na dłoni - długo by pisać o wrażeniach z obserwacji... A zdjęcie wyszło takie: WO Zenithstar 70, TV 0.8x, SW EQ 3-2, 42x60s. + 5x120s. (tych było więcej, ale musiałem powyrzucać), ISO 1600 i 800 (dla 120s.). Polana, 15/16.09.2017r.

Kochani, miałam mnóstwo wątpliwości zanim dodałam tego posta. Ale uznałam, że jeśli nie pokażę Wam mojego szkicu (nawet jeśli jest ohydny), to nie się dowiem, co powinnam w nim poprawić. Zwykle nie obserwuję DS-ów. Ale z racji świetnej przejrzystości powietrza, pokusiłam się o taką próbę. Wiem, mogłam użyć powiększenia 90x. Ale niestety wówczas M31 była widoczna jako duża rozmyta mgiełka. W tej postaci jest mniejsza, ale wyglądała na bardziej "zwartą". Przepraszam za tragiczne nazewnictwo i taką samą jakość szkicu. Będę wdzięczna za rady oraz uwagi.

Pierwsze moje podejście do M31, z czego chyba 3cie w ogóle do DS (wcześniej tylko M13 i NGC7000). Ciemne niebo w Kotlinie Kłodzkiej, ok 400m n.p.m. Walka z wilgocią wszystkimi dostępnymi metodami, wliczając w to prowizoryczną osłonę z kartki papieru na guidera. Nikon D7100, Tair 3S F/5.6 300mm, 15x 300s, 6x 600s ISO 800, EQ3-2 prowadzony przez guiderscope 50mm + QHY5-IIc i EQMODa. Crop 80%. Ani jedna klatka nie poszła do kosza. EQ3-2 w taki zestawieniu spisuje się zaskakująco dobrze. Obróbka w PixInsight, do którego w trialu przyzwyczaiłem się na tyle, że nie wiem, czym go zastąpię. Choć samej obróbki uczę się i widać, że zbieranie materiału to połowa sukcesu, reszta to klikanie i przesuwanie. Początkowo zdjęcie stackowane w DSS, ale w PixInsight wychodziło z lepszym kontrastem. Uwagi wszelakie mile widziane.

M31 Andromeda ASI 1600MMc + TS APO 65 L - 110x120s RGB - 30x120s Mazury 08/2017