Search the Community

Jeden z tych znanych obiektów. Z zasadniczych elementów kadru ukazana jest gwiazda-sprinter która odpowiada za rozświetlenie tego wodorowego obszaru Pracę zrobiłem jako małą 2panelową mozaikę. Przy kadrowaniu klatki koloru się inaczej ułożyły - pewnie nie dopilnowałem uważnie - więc na złożenie HRGB musiałem lekko obciąć. Dobry materiał na pogodową niepogodę FSQ/ST8300 HRGB - łącznie 15h

Hej hej, Parę dni temu przywędrował do mnie nowy filtr Optolonga - L-enhance. Jest to nowy filtr anty lightpollution, narrowband i producent twierdzi, że dzięki zastosowaniu połączenia kilku wąskich linii w paśmie jak poniżej, zdjęcia z kamer OSC mają maksymalnie zbliżone kolory do naturalnych. jednocześnie redukując LP oraz światło Księżyca: H-beta: 486.1nm OIII: 501nm H-alpha: 656nm Filtr, który nabyłem, to wersja 2". Wkręciłem go w złączkę flattenera i podpiąłem go wraz z lustrzanką do mojego ED80. Wczoraj (2019-09-11/12) mimo cirrusów, udało się wystrugać testowe 3h materiału w klatkach po 240 sekund i oto co mi wyszło po obróbce Mimo blasku Księżyca (90%) i zbierania materiału w centrum Gdańska, klatki przy ISO200 były po tych 240 sekundach wciąż w lewej części histogramu. Bez filtra, histogram sięgał praktycznie prawej strony przy takich czasach. Przykładowa klatka ISO200, balans bieli światło słoneczne, body Nikon D5100 Mod (bez filtra IR) poniżej: Widać, że filtr ma potencjał, zobaczymy co uda się osiągnąć bez blasku Księżyca oraz przy dłuższych czasach. Wasze komentarze i opinie jak zwykle mile widziane

Na razie trochę wodoru , pewnie jeszcze trochę dozbieram , ale jak na kolorową kamerę to chyba dość dużo się złapało . EQ-6 , asi1600mcc samyang 135, baader HII. 31x180s. https://www.astrobin.com/316963/?image_list_page=2&nc=&nce= to jest wersja z zeszłego roku teraz spróbuję dołożyć sII i oIII.

Jak już wziąłem się za odgrzebywanie materiału to lecę dalej. Kolejny klasyczny kard, czyli Plejady i Kalifornia ze 100mm. Canon 5D mkII unmod, Canon 100mm f/2 na f/4, 162x60s, ISO 2000.

Autorem niniejszego odcinka Obiektu Tygodnia jest Lukost z sąsiedniego forum. Miłej lektury! Macie dość paskudnej, listopadowej aury? Ja też, dlatego w tym odcinku lecimy do Kalifornii. Nasz cel (skatalogowany jako NGC 1499) to mgławica emisyjna, znajdująca się w konstelacji Perseusza. Została odkryta 3 listopada 1885 roku przez Edwarda Emersona Barnarda. Żeby było ciekawej, pan Barnard zaobserwował ją wizualnie, posługując się sześciocalowym refraktorem. Wyczyn to niemały, zważywszy, że "engiec" jest wyjątkowo rozległy (160'x40'), zaś pola widzenia ówcześnie stosowanych okularów były – z dzisiejszej perspektywy – śmiesznie małe (że nie wspomnę o długaśnych ogniskowych obiektywów i braku filtrów mgławicowych). Jeśli uwzględnić dodatkowo niewielką jasność powierzchniową mgławicy, można uznać, że Barnard wybitnym obserwatorem był. Geneza nazwy mgławicy nie jest skomplikowana – ten ogromny (bo rozciągnięty na przestrzeni około stu lat świetlnych) obłok kształtem przypomina linię brzegową Kalifornii. Opis starhoppingu tym razem pominę – Kalifornia świeci tuż "nad" (znaczy na północ) od gwiazdy ξ Per (Menkib) o jasności 4mag, a przy tym jest uwzględniona w każdym przyzwoitym atlasie nieba. NGC 1499 i ξ Per są "sąsiadami" nie tylko z perspektywy ziemskiego obserwatora, co więcej – najprawdopodobniej to właśnie bliskość gwiazdy sprawia, że mgławica w ogóle jest widoczna. Zestaw ów znajduje się w odległości około 1500 lat świetlnych od Ziemi, wewnątrz Ramienia Oriona, na granicy asocjacji Perseusz OB2 (choć co do tej odległości pewności brak; w sieci znalazłem rozbieżne wartości - od 1200 do 1800 lat świetlnych). We wspomnianej asocjacji narodził się biało-niebieski Menkib – gorący (ok. 37000 K) olbrzym typu widmowego O7. Gwiazdeczka ta - mówiąc obrazowo - urwała się ze smyczy (co następuje wskutek wybuchu supernowej w układzie wielokrotnym, tudzież po bliskim spotkaniu systemów podwójnych, skutkującym ich rozpadem), zyskując status "gwiazdy uciekającej". Jaki może być rezultat szybkiego przemieszczania się w ośrodku międzygwiazdowym tak gorącego "maleństwa" (o masie ok. 30 - 40 razy większej od naszego Słońca), emitującego w dodatku silny wiatr gwiazdowy? Ano, fala uderzeniowa, podgrzewająca pył (to ta czerwona plama widoczna w lewym, górnym rogu zdjęcia wykonanego przez pracujący w podczerwieni teleskop WISE). źródło: http://photojournal.jpl.nasa.gov Pewne jest, że koniec żywota tej gwiazdy jest nieodległy, a śmierć ta będzie zjawiskiem spektakularnym – jak to zwykle przy wybuchach supernowych bywa. Skoro wiemy już na co patrzymy, pora wspomnieć, przez co paczać i jak to widać. Mówisz "Kalifornia" - myślisz "H-beta". Zjonizowany wodór jarzy się czerwonawo, świecąc w paśmie, na które ludzkie oko nie jest specjalnie wrażliwe. Z tego też powodu numer 1499 znajduje się na szczycie krótkiej listy obiektów, do obserwacji których ów filtr jest szczególnie przydatny (przy czym wymieniany jest zwykle zaraz po Qniu ). Obiekt jest widoczny już w lornetkach (najlepiej zaopatrzonych w parkę rzeczonych habet). Tego typu doświadczenie obserwacyjne dopiero przede mną* (nie mogę się doczekać co zobaczę w szerokim polu Nikona 7x50), niemniej podczas dobrych nocy nawet bez pomocy filtrów lorneta 15x70 jest w stanie wydobyć z tła subtelną mgiełkę - rozmytą, o nieokreślonym kształcie, widoczną dość słabo i tylko pod przyzwoitym, wiejskim niebem. Wskazane, by usunąć z pola widzenia "przeszkadzajkę", czyli ξ Per. Wystarczające jest także zestawienie refraktora 80 mm i filtra. Choć nie spodziewałem się wiele po takiej kombinacji, to Kalifornia ukazała się moim oczom dość wyraźnie - blady blask wodorowej chmury ewidentnie kontrastował z czernią nieba. Użycie soczewki o średnicy 150 mm sprawia, że mgławica staje się obiektem łatwym, jawiąc się jako duża, z grubsza prostokątna plama. Obserwując ją, wspomagałem się UltraBlockiem; w prawie trzystopniowym polu widzenia wygenerowanym przez Maxvisiona 24 mm engiec prezentował się okazale – mleczna poświata mgławicy, z prześwitującymi na jej tle gwiazdkami, była całkiem ładnie widoczna. Żadnego detalu (prócz ciemniejszego wnętrza, okolonego dwoma jaśniejszymi pasmami na obrzeżach) nie wyłapałem. Naprawdę ciekawie robi się, gdy zaprosimy do zabawy dużego niutka. Szesnastocalowiec ukazał wijące się pasma, przypominające nurt spienionej, górskiej rzeki. Północna, bardziej oddalona od ξ Per krawędź mgławicy odcinała się od tła nieco wyraźniej niż jej granica południowa. Z określeniem, gdzie znajduje się wschodni i zachodni "koniec" miałem spory problem, bowiem rozmywała się ona stopniowo w tle nieba. Jak duże to cholerstwo, doskonale widać na poniższym zdjęciu: źródło: http://apod.nasa.gov W tym miejscu serdecznie przepraszam tych, którzy nie trawią astrofotograficznej twórczości tego pana, ale akurat ja mam słabość do jego zdjęć (grafik?). Co tam jeszcze? Ano, pamiętam do dziś, że jako dzieciak nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie jestem w stanie dostrzec tak wielkiego i jasnego obiektu (które to cechy przypisałem Kalifornii po analizie map w atlasie Hvezdna obloha 2000.0) – choć bardzo się starałem, uparcie czesząc ten rejon nieba ruską lunetą 20x50. Nieco już zapomniany (a młodszym userom pewno w ogóle nieznany) zespół Dead Kennedys śpiewał swego czasu, że "Kalifornia ponad wszystko", a skoro tak - spróbuj i daj znać jak poszło! * - w tym miejscu Marek uzna zapewne, że w takim razie g...o widziałem i nie ma sensu dalej tego czytać

pora roku jakże pasująca do słów genialnej nutki Mamas & Papas - all the leaves are brown, etc. to nieco offtopowo - a na obrazku jest popularna NGC 1499 czyli właśnie mgławica Kalifornia odległa od nas o 1500 lat świetlnych i oświetlana przez ξ Persei, na niebie zajmuje 4°, w realu 100 lat świetlnych Ha @ 15min zbierane 3. i 28. października, RGB 24. października @ 5min Ha:R:G:B 300:40:45:60 AP900, FSQ, Atik 11K @ -20C i jeszcze czyste Ha

znany, lubiany i popularny obiekt jesiennego nieba czyli mgławica Kalifornia - NGC 1499 żeby ją objąć małym sensorem musiałem odkurzyć zeissowski Sonnar produkcji DDR 12 x 15 minut = łączny czas 3 h przez Ha 6nm EQ6, Sonnar 2,8/180 @ 3,5, Atik 460 @ -15C, Warszawa - Wawer 31/10/2013

W ramach kolejnego "testu" obiektywu EF-S 18-135, po dość udanym (dla mnie) pierwszym światełku z tematu http://astropolis.pl/topic/39051-droga-mleczna/ przyszło mi się zmagać z mgławicą emisyjna w Perseuszu - Kalifornia. Dość trudna jak na moje warunki sprzętowe. Wada obiektywu zmiennoogniskowego (jeśli mogę tak powiedzieć) pokazała jakieś dziwne okręgi w centrum kadru w trakcie obróbki. Dorobione później flaty załatwiły sprawę. Montaż ustawiony tylko lunetką biegunową. EF-S18-135mm 15x4min + 5x5min 1600iso + flaty ogniskowa-135mm Czasu znalazłem bardzo mało na testy, więc tylko nie całe 1,5h. I wspomniane dziwne okręgi: Pozdrawiam Marek.