Search the Community

W czwartek chwilę przed zachodem Słońca rozstawiłem sprzęt, skierowałem teleskop w okolice zenitu, ustawiłem spektrograf na podwójną linię sodu i co jakiś czas puszczałem serię zdjęć, regulując czas ekspozycji (30-120 s) i gain. Pod koniec było tak ciemno, że trzeba było gain zwiększyć prawie do poziomu "ile fabryka dała". Nie byłem pewien czy uda się coś zarejestrować przy rozdzielczości jaką daje holograficzna siatka dyfrakcyjna 1800 l/mm, wybrana szczelina o szerokości 40 μm. Śledziłem też wysokość (głębokość Słońca pod horyzontem). Czytałem w literaturze, że gdy Słońce znajduje się ok 8° pod horyzontem, zawarty w atmosferycznej warstwie mezosfery sód świeci w okolicy zenitu nad miejscem obserwacji. Udało się zarejestrować znikające dwie linie absorpcyjne i pojawiające się w ich miejsce linie emisyjne: Animacja z podaną pozycją Słońca względem horyzontu:

Od dawna chciałem zarejestrować profile spektralne P Cygni (34 Cyg). Jest to gwiazda zmienna typu widmowego B1Iapeq. Jej jasność zmienia się od 3 do 6 wielkości gwiazdowej. Dzisiejszej nocy miała jasność ok 5 mag, niezbyt dużo jak na mój spektrograf i APO o średnicy ledwie 107 mm (a przy f/6.5 efektywna apertura spada do ok 75 mm). Garść informacji o tej gwieździe dostępna w bazie VSX: https://www.aavso.org/vsx/index.php?view=detail.top&oid=13286 Widma z lepszego sprzętu (0.28 m teleskop + spektrograf eShel): http://www.astrosurf.com/buil/star/pcyg/pcyg.htm Poniżej co udało się wycisnąć z mojego zestawu. 1. Okolice H-alpha: 2. Rejon podwójnej linii sodu NaD, zadziwiająco ładnie wyszła jak na gwiazdę 5 mag: 3. Linia H-beta: 4. Bardziej w kierunku niebieskiego: 5. Linia H-gamma: 6. Granica zakresu widzialnego i UV: Identyfikacja słabszych linii spektralnych na podstawie Beals, C. S., 1953, The Spectra of the P Cygni Stars. Link: https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/1953PDAO....9....1B/abstract P Cygni jest prototypem dla innych gwiazd, w których występują charakterystyczne linie spektralne z identycznym profilem, jaki można zaobserwować w widmie P Cyg. Profile te nazwane zostały profilami P Cygni: Absorpcja jest przesunięta w kierunku krótszych fal. Materia poruszająca się w kierunku obserwatora pochłania promieniowanie. Występowanie jednocześnie absorpcji i emisji spowodowane istnieniem silnych wiatrów gwiazdowych. Część absorpcyjna profilu powstaje w chłodniejszej materii, która znajduje się pomiędzy obserwatorem a tarczą gwiazdy. Materia ta jednocześnie przybliża się do obserwatora, stąd absorpcja jest przesunięta w stronę niebieskiej części widma wskutek efektu Dopplera, co wyjaśnia poniższy rysunek: Źródło: https://astrobites.org/2011/01/26/variability-of-massive-stars/ Na podstawie odległości pomiędzy minimum absorpcji i maksimum emisji wyznaczyłem prędkość rozszerzania się otoczki na 190 ± 10 km/s. J. Meaburn w The expansion of the outer circumstellar shell of P Cygni podaje wartość ekspansji równą 185 ± 10 km/s. Link do publikacji: https://academic.oup.com/mnras/article/283/3/L69/1013611 Edit: Ustawiona szczelina o szerokości 30 μm.

Dzisiaj po północy rejestrowałem spektrum komety C/2020 F3 (NEOWISE). Nie zdążyłem przed północą z przezbrojeniem spektrografu na siatkę dyfrakcyjną 300 l/mm. Dobrze, że mam wydrukowane drugie nie zmodyfikowane mocowanie, bo kąty dyspersji są inne niż dla siatki dyfrakcyjnej 1800 l/mm. Trzeba było to też wszystko poustawiać i złożyć setup. Nie wszystkie linie zidentyfikowałem, widmo różni się od tych jeszcze z wczoraj. Zakres fioletowy rozmywa słaba korekcja achromatów i mojego apo, dlatego linie są słabsze niż powinny. Natężenia nie korygowałem, kometa zbyt nisko, by dobrze to wykonać. W sumie to też jest pierwsze światło z siatką dyfrakcyjną 300 l/mm. Szczelina ustawiona na najjaśniejszą część komety, screen z PHD2: Ta jasna plamka pod kometą to jej odblask powstały na płytce ze szczelinami, warstwa odbijająca jest od spodu. Widmo z kamery, rozciągnięty histogram, w tle załapało się LP północnej części Mielca, jest to stack 5x60s: Wynik analizy spektrum: Świeci głownie sód, pasma węgla C2 i cząsteczki CN. Co ciekawe, czerwona część widma to rozproszone światło słoneczne na pyle zdmuchiwanym z jądra komety.

Wczoraj chmury łaskawie zostawiły czyste niebo na jedną noc po wielu tygodniach, postanowiłem przewietrzyć sprzęt. Po raz pierwszy wykonałem jakieś zdjęcia DS-ów nową kamerą mono, do tej pory była to wyłącznie fotometria gwiazd zmiennych. Pod koniec obserwacji wykonałem kilka szybkich strzałów kilkunastosekundowych różnym DS-om, w tym M31. Wiedziałem, że niedawno pojawiły się tam 2 nowe ale nie znałem dokładnych współrzędnych. Okazało się, że zarejestrowała się słabo jedna z nich: AT2018eq (PNV J00431577+4118393), odkryta przez Raffaele Belligoli kilka dni temu (2018/01/12). Jej jasność +17.8 mag. Guidingu nie używałem, wiał też wiatr. Poniżej screen 1:1 fragmentu pojedynczej z Fitsworka, QHY163M, GAIN250, 30s, APO107/700 (f/6.5) wraz z negatywem: Wyciągnięty krzywymi i poziomami stack kilkunastu klatek o czasach 15 i 30 s oraz negatyw: Druga nowa z M31 (AT2018gw, PNV J00444425+4142449, +18.4 mag) niestety nie załapała się w kadrze, jest dużo dalej od jądra.

NGC 891 to galaktyka z którą wielokrotnie zmierzyłem się w wizualu i dwukrotnie w fotografii. Dlatego, uważałem ją od dawna za dobrą znajomą Jednak dopiero teraz jestem zadowolony z materiału, który zebrałem. Pozostaje jeszcze zakup filtrów kolorowych i może w przyszłym roku ............ Co skłoniło mnie, żeby do niej wrócić po raz kolejny ? Prawdę mówiąc nie miałem zamiaru, ale podczas nocnej rozmowy przez komunikator dot. wyboru obiektów do sesji, Szymek zasugerował, żebym może nowym setupem spróbował

Piękna pogoda w trakcie zlotu pozwoliła złapać trochę klatek. Szczególnie, że była to moja pierwsza sesja, w trakcie której obserwatorium obsługiwałem zdalnie będąc w odległości 150km, jednocześnie spędzając czas w doborowym towarzystwie uczestników na zlocie . Mały problem z netem szybko został rozwiązany dzięki Dzikiemu i Pawłowi - dzięki! Coraz bardziej podobają mi się galaktyki w wersji mono M94, CT8, ASA DDM60, QHY163M, 18x300s.

M63 - Słonecznik, jedna z moich ulubionych galaktyk. 17x300s L + 31x300s OSC. CT8+ASA DDM60 i kamery QHY163M i QHY163C.

No i kolejna zdobycz z RODOS, NGC4565, QHY163M 34x300, QHY163C 27x300s, CT8, ASA DDM60

M97 - pospolicie zwana Sową, tym razem combo QHY163M jako L + QHY163C jako RGB, 20x300s L, 39x300s RGB, CT8 (200/900) na ASA DDM60