Search the Community
Showing results for tags 'tutorial'.
Found 13 results
-
Hej, czy ktoś z Was korzystał z programu Alignmaster - twórcy Guidemastera? Korzystał ktoś z niego? http://www.alignmaster.de/ jako, że moja lunetka biegunowa nadaje się tylko i wyłącznie do zgrubnego ustawiania na biegun szukam jakiegoś alternatywnej i co najważniejsze szybkiej metody ustawiania montażu na biegun. Nie zawsze mam dostęp do DEC 0st na południowym i wschodnim/zachodnim niebie żeby skorzystać z metody ustawiania via PHD (poza tym na dużej ogniskowej wykres DEC strasznie skacze). Nie mam obserwatorium a moje sesje astrofotograficzne wiążą się z wyjazdem - stąd potrzeba w miarę szybkiego ustawiania montażu na biegun. Za wszystkie sugestie będę wdzięczny :-) Paweł
-
To nie tutorial, a raczej dokumentacja tego w jaki sposób poradzić sobie z precyzyjnym ustawieniem na gw. Polarną. Zaletą tej metody jest to, że nie musimy posiadać lunetki biegunowej, wadą natomiast to że powinniśmy posiadać laptop i kamerkę. Ustawianie przeprowadzamy za pomocą programu SharpCap w wersji pro, który kosztuje około 54,- Program sprawdziłem na dwóch kamerkach ASI 224 i QHY 163M, z którymi to połączył się ekspresowo. Sama procedurę ustawiania przeprowadziłem za pomocą Newtona SW 200/1000 i kamery QHY 163M. Kolejność czynności: 1. Uruchamiamy Cartes du Ciel, wskazujemy Polarną i wciskamy obrót. 2. Po znalezieniu celu, jeżeli nie mieliśmy wcześniej zgrubnego ustawienia na Polarną, możemy odblokować sprzęgła i ustawić manualnie. 3. Uruchamiamy SC i łączymy się z kamerą - w panelu po prawej ustawiamy parametry ekspozycji. 4. Z górnego menu wybieramy -> Tools -> Polar Align 5. Pojawiają zielone oznaczenia NCP i komunikat o tym, by przycisnąć Next i obrócić montaż w osi Ra o 90* 6. Po odblokowaniu wykonujemy ręcznie obrót o 90* 7. Pojawia się komunikat z informacją w którą stronę powinniśmy przesunąć montaż - co czynimy przy pomocy śrub (lewo - prawo, góra-dół) 8. W moim przypadku stwierdziłem, że zadowala mnie ustawienie z błędem 7"
- 75 replies
-
- 10
-
-
-
-
Wybaczcie wpadki. Późna godzina, zmęczenie ... Constant - stała. Jeszcze się przetwarza -
Dzięki adapterowi przechyłu (tilt adapter) masz możliwość skompensowania nieostrości w obrębie płaszczyzny obrazowania (matrycy), jeśli układ kamery, wyciąg i w szczególności adaptery są nieznacznie ukośne względem płaszczyzny obrazu (obiektywu). Kiedyś kamery miał piksele wielkości 9 mikronów i większe. Dzisiaj mają ok. 3 mikronów, co oznacza, że tolerancja na błędy osiowości jest o całe magnitudo mniejsza. Dlatego tego typu kompensatory stają się koniecznością. Warto nauczyć się z nich efektywnie korzystać. Tego typu przechylenie płaszczyzny objawia się rozmyciem gwiazd (na bokach kadru pojawia się np. koma). Błędy nie są symetryczne i sprawiają wrażenie chaosu. Jedne gwiazdy są wyciągnięte, inne okrągłe, a jeszcze inne znacznie powiększone. Wynika to z tego, że przechylona matryca w jednym miejscu znajduje się w środku ostrości, w drugim przed ostrością, zaś w po przeciwnej stronie kadru za punktem ostrości. Do tego nie jest prostopadła do osi optycznej, bo sumuje się w takie właśnie efekty. Dla tego typu błędów charakterystyczny jest brak symetryczności. Jeżeli gwiazdy w narożnikach tracą kształt lub ostrość symetrycznie (każdy z 4 narożników zachowuje się tak samo, zaś środek kadru jest najlepszy) to problemem nie jest krzywizna osi optycznej, ale nieprawidłowa odległość od korektora pola. Należy wtedy poprawić dystans matrycy od korektora. W innym przypadku rozwiązaniem będzie korektor przechyłu płaszczyzny obrazowania. Możliwe przyczyny nierównoległości płaszczyzn obrazu i matrycy to: Pole obrazu teleskopu jest minimalnie nachylone. Może się to zdarzyć zwłaszcza w przypadku teleskopów Newtona, ale także w przypadku teleskopów RC i Cassegrain (tzw. błąd kolimacji). Adaptery lub pierścienie dystansowe / gwinty są niedokładne. Matryca w kamerze nie jest dokładnie zamocowana pod kątem prostym do osi optycznej. Producenci przyklejają czujniki w obudowie. W przypadku zwykłych aplikacji dokładność jest wystarczająca. Ale optyka o wysokiej rozdzielczości będzie pokazywać ten błąd. Rozwiązanie: Adapter przechyłu pozwala skompensować takie błąd poprzez regulację płaszczyzny matrycy (wraz z kamerą i adapterami). Zalecam wyrównanie adaptera (śrub) z osiami kamery, tak żeby łatwiej było przewidzieć, którą śrubą kręcić. Wzajemna relacja adaptera przechyłu i kamery musi pozostać po regulacji niezmienna. Procedura kolimacji płaszczyzny obrazu: Najlepszym sposobem jest użycie kamery i wykonanie odpowiedniej ilości krótki ekspozycji, które pozwolą ci zidentyfikować kierunek regulacji i przeprowadzić procedurę wyrównania płaszczyzn. Poluzuj śruby blokujące. Ustaw śruby regulacyjne w orientacji zgodnej z widoczną krzywizną na kadrze (gorszy narożnik) Przekręć śrubę na adapterze i od razu wykonaj następne zdjęcie próbne - jeśli nastąpiło pogorszenie, wybrałeś niewłaściwy kierunek - wróć śrubą do poprzedniej pozycji i wykonaj procedurę jeszcze raz - w przeciwnym kierunek. Jeżeli gwiazdy się poprawiły to znaczy, że jesteś na dobrej drodze do usunięcia problemu. Postępuj iteracyjnie, aż osiągniesz odpowiednią jakość gwiazd. Jeśli wynik jest już zadowalający, dokręć śruby z łbem stożkowym - gotowe Ciesz się płaskim polem. Uwaga dotycząca teleskopów z korektorami (szczególnie newtona). Jeżeli nieosiowość występuje pomiędzy samym korektorem, a obiektywem (optyką główną), to nie da się tego błędu skompensować za korektorem, czyli przechylając matrycę. Korektor przechyłu rozwiązuje problem tylko w sytuacji, kiedy cała kolimacja układu optyki teleskopu jest prawidłowa (lustro, obiektyw, korektor, wyciąg, etc), a jedynie sama matryca nie jest prostopadła do osi optycznej. Jeżeli twoim teleskopem jest tzw. Quadruplet, czyli refraktor posiadający zintegrowany układ optyczny wraz z korektorem pola, gdzie wszystkie akcesoria są już za statycznym korektorem (wyciąg, adaptery, akcesoria, kamera), to wtedy taki korektor przechyłu może rozwiązać wszystkie problemy z płaskością pola (przy założeniu, że sam obiekty refraktora jest prawidłowo skolimowany). W opisie wykorzystałem teksty z instrukcji TS'a.
-
Cześć. Zdobyłem się na odwagę i nagrałem wideo z głosem Nigdy tego nie robiłem i miałem tremę. Wybaczcie niektóre wpadki. Nagrywałem darmowym programem który dzieli materiał na 10 minutowe odcinki no i robiłem to w pracy - sami zobaczycie. Często pytacie o wyciąganie koloru na materiale. Proszzzz. Materiał użyty do nagrania pochodzi od dzikiego - Łukasza Szczepańskiego. Dzięki za udostępnienie. Więcej jego prac można zobaczyć tutaj: http://foto-zdjecia.pl/.
-
Dodaję tutorial jak wykonać szybką maskę na gwiazdy. Kluczowym elementem jest astroakcja ________select_stars_-_focal_pointe_observatory.rar, Taką maskę można robić na wiele sposobów i pewnie też lepiej, ale tego używam ja. Szybka maska na gwiazdy.pdf
-
Kolejna część moich nocnych wypocin. Jakościowo powinno być lepiej, choć dźwięk nadal "ze studni". Czas chyba kupić mikrofon - jak mam robić karierę lektora Trochę spamuję tymi filmami, ale to na razie raczej ostatni. W weekend wylatuję na dłużej więc trochę ode mnie odpoczniecie. W międzyczasie proponuję trenować obróbkę. Jak wrócę, to sprawdzę Film się wysyła na YT. Będzie za chwilę. -
Narodziły nam się płonne dyskusje o przewadze kamer mono nad OSC (i vice versa) więc w ramach uzupełnienia dograłem wideo, jak wyciągać kolor z pozornie monochromatycznego zdjęcia (prawie). Oczywiście wykorzystałem jpg'i naszego forumowego ambasadora kamer kolorowych - Szymka. Pewnie mnie za to zabije, a na pewno znielubi (o ile już tego nie zrobił za "gwałcenie" jego zdjęć w tytułowym wątku). Mam nadzieję, że ten amatorski filmik odpowie choć trochę na pytanie, dlaczego zdjęcia z OSC mają bardzo słaby kolor (na ogół). Dodatkowo umieściłem też odpowiedź na pytanie Taysona - jak usuwać fiolet z gwiazd (w najprostszy, niedoskonały sposó . Wątki których dotyczy film: http://astropolis.pl/topic/58522-ngc4565/ http://astropolis.pl/topic/58517-ngc3628-hamburger/ Ilustracje do filmu:
-
Witajcie, Jako, że używam PoleAlignMaxa do ustawiania montażu na biegun stwierdziłem, że napiszę krótki tutorial, który mam nadzieję pomoże co po niektórym w bezstresowym ustawieniu montażu na biegun. A więc zaczynamy - program jest darmowy, do pobrania tutaj: http://users.bsdwebsolutions.com/~larryweber/PoleAlignMaxDownload.htm jednakże do poprawnego działania wymaga oprogramowania MaximDL + PinPointLE (zaimplementowany w maximie). UWAGA! - Program wspiera ustawienie na biegun dla J2000 a nie JNow, z tego co czytałem na yahoo group, w przygotowaniu jest wersja, która uwzględnia przesunięcie bieguna. PRZYGOTOWANIE Zanim zaczniemy używać PAM'a trzeba zalignować montaż, żeby wiedział gdzie celuje (dokładnie), w tym celu najlepiej zrobić platesove'a w Maximie, będziemy mieli wtedy pewność, że: - platesolve się wykona (nie będzie mielił 30min) - montaż jest poprawnie zalignowany Ustawianie montażu nie jest przedmiotem tego tutorialu, ale sądzę, że każdy astrofotograf da sobie z tym radę :-) KONFIGURUJEMY PAM Ważnym elementem programu (dla mnie, jako, że np. z balkonu widzę tylko zachód) jest to, że nie wymaga konkretnego kierunku geograficznego do ustawiania montażu. Zasada działania programu jest prosta, wykonuje on ekspozycję o zadanej długości, robi platesolve'a i przesuwa się w RA o odpowiednią ilość stopni, potem powtarza działanie i następnie powtarza po raz 3 - na tej bazie oblicza nasz błąd i przedstawia go graficznie. Należy pamiętać by dokładnie podać (EQMOD, MAXIM i PAM) nasze współrzędne (najlepiej z GPS). Po uruchomieniu PAM ukaże nam się następujący obraz: gdzie: 1. Pola informacyjne, PAM będzie nas informował podczas jakiego kroku właśnie jest i co wykonuje: - Pole MEASURE - Informuje nas, że PAM jest w trakcie pomiarów ustawienia ustawienia bieguna (szczerze powiedziawszy nigdy nie zwróciłem uwagi kiedy to pole jest podświetlone :-) ) - Pola 1, 2 i 3 - PAM potrzebuje 3 iteracji tych samych zadań, pola te wskazują na której iteracji właśnie jest - Pole EXPOSE - mówi nam, że PAM naświetla klatkę - Pole SOLVE - mówi nam, że PAM wykonuje platesolve'a - Pole SLEW - mówi nam, że PAM przesuwa montaż do następnego położenia 2. Zakładki systemowe programu: Polar Align - w zasadzie będziemy korzystać tylko z tej zakładki - tutaj są opcje do ustawiania montażu na biegun Plate Solve - w zakładce tej ustawiamy parametry wykonania platesolvingu 1. Wybór oprogramowania do platesolvingu - wybieramy PinPoint 2. Object detection - proponuję zostawić defaultowe - określamy tutaj parametry gwiazd, które będą używane do PS 3. Plate parameters - bardzo ważne pole, trzeba tutaj ustawić skalę naszego zdjęcia, pod przyciskiem Change Scale & Binning wpisujemy wielkość naszego pixela i ogniskową, a program wylicza resztę (ew. zaznaczamy by pobrał dane z fit headera, w tym wypadku ważnym jest by ustawić dane naszego teleskopu w settings maxima) 4. Reference catalog - wskazujemy miejsce, gdzie mamy zainstalowany katalog gwiazd (proponuję GSC1.1) Raz zmienione wartości są zapamiętywane i nie ma potrzeby "odwiedzać" tej zakładki. Przycisk Expose & Solve słuzy do wykonania testowej klatki i sprawdzeniu czy platesolving działa. Setup - w zakładce ustawiamy parametry działania samego PAM'a 1. Wybieramy oprogramowanie do rejestrowania obrazów, gdy zaznaczymy save images, program będzie zapisywał zrobione zdjęcia (nie będzie kasował), post-exp delay oznacza, że program poczeka wskazaną liczbę sekund po wykonaniu zdjęcia, zanim przejdzie do platesolvingu. 2. Trzeba zwrócić uwagę na pozycję delay after slew - oznacza to, że montaż czeka tyle sekund ile tutaj wskażemy po wykonaniu ruchu do następnej pozycji. PAM umożliwia nam ruch na wschód i zachód, gdy wykonujemy pomiar z ruchem na wschód dobrze jest chwilę poczekać, aż układ ślimak-ślimacznica wybierze luz i zacznie poprawnie prowadzić. W przypadku ruchu na zachód, problem nie występuje. Dla ruchu na wschód proponuję ok 10sek (w zależności od luzu). 3. Bardzo ważne pole, po ustawieniu pozycji naszego teleskopu w EQMODZIE (lub innym sofcie do obsługi teleskopu) i maximie - trzeba zaznaczyć ptaszek przy "use telescope" - warto też po każdym uruchomieniu PAM'a sprawdzić, czy koordynaty się zgadzają. 4. Ścieżki zapisu obrazów i logów - WAŻNE!!! Dla użytkowników Win7 i 8 - PAM musi mieć możliwość zapisu w tych katalogach! 3. Pole wyboru parametrów pomiaru - Wybieramy czy montaż ma wykonać ruch na wschód (east) lub zachód (west) - Wybieramy ilość stopni o ile ma się przesunąć montaż (Telescope RA Slew). Średnio 3-5 wystarczy do polowego ustawienia montażu, ale im więcej tutaj ustawimy, tym dokładniejszy będzie pomiar. Musimy pamiętać, żeby nam starczyło nieba do pomiaru pamiętając, że montaż będzie 2x przesunięty w określonym kierunku :-))) - Wybieramy czas naświetlania klatki do platesolvingu (Exposure) - w zależności od warunków 4. Przyciski funkcyjne - na potrzeby tego tutoriala interesuje nas tylko RUN i STOP 5. Telescope - wybieramy połączenie z montażem 6. Log - warto zaznaczyć by był widoczny, będziemy obserwować jakie kroki wykonuje PAM i czy nie wyskakują jakieś błędy 7. Pole informacyjne - PAM wyświetla nam podpowiedzi co musimy zrobić. Po uporaniu się z ustawieniami (jest to bardzo szybkie) przechodzimy do ustawienia montażu na biegun. USTAWIAMY NA BIEGUN PAM podpowiada nam w polu nr 7, żeby ustawić i zsynchornizować montaż z jakąś jasną gwiazdą - nie jest to konieczne, ja nie używam tej opcji. Ważne jest by dokładnie zsynchornizować montaż, ja robię tak: 1. Ustawiam montaż na jakiś obszar nieba (GoTo) 2. Robię ekspozycję 3-5sek w bin4 3. Wykonuję w Maximie platesolve (Analyze -> PinPoint Astrometry) 4. W zakładce Telescope (observatory control), robię Sync do solved position Teraz Eqmod wie, gdzie jest skierowany teleskop i PAM upora się z tym również. Po etapie pomiarów PAM wykorzystuje ową jasną gwiazdę do pokazania nam gdzie i ile musimy przesunąć montaż by gwiazda znalazła się w wyznaczonym miejscu. Ja nie używam tej opcji - w tym tutorialu opiszę jak ja robię, pomijając ten etap. Zakładając, że wszystko mamy ustawione, oprogramowanie wie gdzie celuje teleskop i wszystkie ustawienia sprawdzone, wykonujemy następujące kroki: 1. Przechodzi na zakładkę polar align i naciskamy RUN 2. PAM wykonuje ekspozycję nr 1, następnie plate solve'a i przesuwa montaż o zadaną liczbę stopni w odpowiednim kierunku 3. PAM wykonuje ekspozycję nr 2, PS i znów przesuwa montaż 4. PAM wykonuje ekspozycje nr 3, PS i.... pokazuje nam nasz błąd :-) 1. Wartości liczbowe naszego błedu - można nie zwracać uwagi :-) 2. Graficzne przedstawienie naszego błedu - centrum krzyża wskazuje biegun, natomiast kółeczko pokazuje gdzie celujemy naszym montażem. Nie korzystam z lunetki biegunowej w ogóle i zazwyczaj przy pierwszym pomiarze przez PAM mam błąd w okolicach 100'-200' lub nawet więcej (ok 350'). Tutaj ciężko mi okreslić ile arcmin przesunie się Wasz montaż po pełnym obrocie śruby od azymutu czy wysokości Waszych montaży - trzeba sprawdzić organoleptycznie. Jeśli celujemy po prawej stronie bieguna, ruszamy montażem w lewo i analogicznie, jeśli celujemy po lewej stronie bieguna to przesuwamy go w prawo (podobnie z wysokością). Po kilku powtórzeniach spokojnie będziemy wiedzieć ile możem trzeba kręcić żeby osiągnąć zamierzony przesuw. Dla przykładu, gdy mam błąd początkowy ok 300' to muszę przynajmniej 4-5razy wykonać pełny obrót śrubami azymutu. Po 3-4 powtórzeniach dojdziemy do takiego błędu jak na rysunku (niecałe 3') - przy takim ustawieniu montażu na biegun montaż wykonuje korekty w deklinacji raz na 5-8min - więc jest to w zupełności wystarczające do polowego focenia, a cała procedura trwa nie więcej niż 15 min (dla wprawionej osoby) PAMIĘTAJMY - jak wykonujemy drugi (i kolejny) przebieg PAM'a musimy ustawić synchronizację teleskopu - program musi wiedzieć gdzie celuje teleskop przed rozpoczęciem działania PAM'a. Przed rozpoczęciem kolejnej sesji PAM'a należy nacisnąć przycisk STOP. Możemy wykorzystać PAM'a do wykorzystania jasnej gwiazdy (którą musimy umieścić w specjalnym kwadraciku, który PAM wyrysuje na zdjęciu) i pokazania nam gdzie musimy ją przesunąć (wybieramy NEXT i czytamy co PAM nam mówi w okienku informacyjnym /7/) - ale wg mnie to strata czasu - dlatego też nie korzystam z tej opcji. Mam nadzieję, że przyda się komuś :-) Paweł
- 41 replies
-
- 20
-
-
Sezon powoli się rozkręca. Do maksimum roju jeszcze tydzień. Jednak już od kilku dni warto patrzeć w niebo i próbować fotografować meteory. Praktycznie codziennie można upolować jakiś jasny bolid. Poniżej link do poradnika jaki napisałem na tę okoliczność. Mam nadzieję, że się przyda Jak fotografować Perseidy PS. Jeśli nie ten dział to proszę o przeniesienie.
-
Poniżej krótki tutorial obróbki zdjęć komety wykonanych kamerą monochromatyczną. Komety na tyle szybkiej, że ujęcie 300 sekund powoduje widoczne rozmycie obrazu. Opis poświęcony jest tylko specyficznym dla tego typu zdjęć. Nie omawia podstawowych czynności takich jak kalibracja, stack czy składanie RGB i RGB z luminancją. Mamy więc 6 ujęć po 300 sekund luminancji i po 5 ujęć po 120 sekund każdego ze składników RGB. 1.Wykonujemy kalibrację, alignację NA GWIAZDY i stackowanie luminancji i każdego z kolorów RGB. 2.Składamy RGB dla gwiazd i wykonujemy normalną obróbkę- histogram, krzywe i ew. odszumianie. 3.Składamy luminację dla gwiazd i wykonujemy normalną obróbkę- histogram, krzywe i ew. odszumianie. 4.Otrzymujemy dwa półprodukty – - kolor dla gwiazd z rozjechanym kolorem w obszarze komety - luminancję dla gwiazd z rozjechaną i kiepską w sensie kontrastu luminancją komety 5. Wykorzystując ręczną lub automatyczną alignację NA KOMETĘ ( np. modułem Comet Alignment PixCore) a następnie stack dla poszczególnych kolorów OBRAZU KOMETY bez zwracania uwagi na resztę. Jeśli składamy funkcją MEDIAN to przesunięte w czasie alignacji w procesie stackowania gwiazdy znikną. Otrzymujemy np. coś takiego jako kolor komety: 6. I teraz zaczynamy najważniejszy etap. Ja to robię Photoshopem CS-5 Extended, ale myślę że można to zrobić innymi narzędziami. - Układamy warstwy w następujący sposób: Najniżej jest kolor gwiazd z atrybutem „Background” Powyżej luminancja gwiazd z atrybutem „Luminosity” Następnie luminancja komety z atrybutem „Lighten” i podpięciem do warstwy luminancji gwiazd. Dodatkowo warstwa ta ma maskę „Hide All” z odkrytym wyłącznie obrazkiem komety. Najwyżej jest kolor naszej komety z atrybutem „ Color” . Ta warstwa też ma maskę „Hide All” z odkrytym obszarem komety. Taki układ umożliwia precyzyjną regulację nasycenia, poziomu, poziomu czerni i innych parametrów poszczególnych kawałków naszego zdjęcia. Pozwala też na ręczną, precyzyjną alignację luminacji komety i koloru komety. W końcu wykonujemy Layer > Flatten image Po końcowej kosmetyce ( crop brudów po skladaniu, usunięcie pozostałych hotpixeli) mamy gotowe zdjęcie. Kometa C/011 L4 Pannstarrs 15.04.2013 Setup: Veloce RH200, STL 11000, EM-200. Zdjęcie wykonane całości pod pięknym niebem Warszawy 15.04.2013 godz. 22.00.
-
Myślę, że tych kilka tutoriali zebranych w sieci pomoże łatwiej ,,wykonać" i ,,upiększyć” astrofotografie tym, którzy stawiają w niej pierwsze kroki. Życzę owocnej pracy i myślę, że Autorzy Tutoriali nie będą mi mieli za złe ich publikację. CCDStack tutorial - Poland.pdf Deep_Sky_Stacker_-_opis.pdf Instrukcja PHD.pdf Astrofotografia dla początkującego.pdf AutoStakkert2 - tutorial.pdf IC Capture AS.pdf Jak usunąć dominantę koloru w PS.pdf Jak zacząć fotografować planety by ZbyT.pdf Kalibracja i stackowanie w DeepSkyStacker.pdf Krótka instrukcja używania Registax.pdf Łączenie.pdf Maxim DL tutorial.pdf Obróbka DSS w PS5.pdf Obróbka Planet.pdf PixInsight LE.pdf PIXIsight Processing od podstaw..pdf PS w obróbce DSS.pdf RegiStax 6 Zdzichu.pdf Registax 6.pdf Registax 6a.pdf Tutorial składania mozajki.pdf Ustawianie ostrości maską Bahtinova.pdf Wgrywanie operacji do Photoshopa w CS 5 i 6.pdf
- 28 replies
-
- 39
-
-
Tutorial przygotowany został w programie Adobe Photoshop w wersji CS3 ENG. W najnowszych wersjach aplikacji operacja przebiega praktycznie identycznie (min. wersja 7.0, w starszych pojawiają się różnice). 1. Oryginał W celach prezentacyjnych naniosę na zdjęcie uciążliwą dominantę czerwieni, która tradycyjnymi metodami jest bardzo trudna do usunięcia. Poniżej przedstawiam technikę, którą wykorzystuję od 12 lat do usuwania szkodliwej dominanty z fotografii tradycyjnej. 2. Czerwona dominanta Przykład przedstawia paskudą i irytującą dominantę czerwieni. Jest to często spotykany efekt na zdjęciach dziennych, ale bywa też zmorą astrofotografów, którzy do swojej pracy używają zmodyfikowane lustrzanki cyfrowe (wymontowany filtr). Efekt celowo wzmocniłem, aby pokazać, jak moją techniką łatwo pozbyć się tego feleru. 3. Narzędzie Z paletki narzędzi wybieramy pipetę w wersji rozszerzonej – Color Sampler Tool, lub polski odpowiednik. Ikonka przedstawia pipetę z celownikiem. W przeciwieństwie do standardowej pipety celem Color Samplera nie jest bezpośrednie próbkowanie koloru, a zbieranie danych o kolorze z wielu dowolnie wybranych miejsc. Odczyty widoczne są w paletce „Info” (klawisz F8). 4. Obszar próbkowania W standardowym ustawieniu próbnik pobiera informacje o 1 pikselu. Jak wiemy, zdjęcie nigdy nie ma równego tła, co spowodowane jest np. szumem. Aby pominąć wpływ szumu przy odczycie wartości proponuję zmienić obszar próbkowania na 5×5 pikseli. Program uśredni wtedy wartość pikseli odczytanych z matrycy 5 na 5. W przypadku wybrania tej opcji, próbkując zdjęcie, zwracamy uwagę na to, że próbnik czyta więcej niż 1 piksel. Jeżeli chcemy odczytać dokładną wartość danego piksela zmieniamy opcję z powrotem na 1×1. 5. Odczyty Wybieramy miejsce odczytu. W przypadku zdjęcia astronomicznego naszym polem zainteresowań jest tło (czerń) oraz przeciwny koniec dynamiki – czyli przepalona gwiazda (biel). Technika usuwania dominanty, ogólnie mówiąc, wykorzystuje wiedzę o czerni, która często powinna być czarna i bieli, która na ogól jest biała. Jeżeli zdjęcia ma jakąś dominantę to badając np. czerń można dowiedzieć się, jaka to jest dominanta. A teraz zaznaczmy pierwszym wskaźnikiem (klik) tło – czyli puste miejsce bez gwiazd. Drugim kliknięciem zaznaczmy dużą gwiazdę, gdzie na pewno powinno pojawić się białe pole. 6. Info Dane z naszych odczytów wędrują do paletki Info (klawisz F8). Na czerwono zaznaczyłem miejsce, gdzie podane są wartości z naszych 2 odczytów (#1 czerń i #2 biel). 7. Poziomy (Levels) Z menu Image/Adjustments wybieramy narzędzie korekcji koloru Levels (klawisz ctrl+L w PC). Dla nas ważne są w tym okienku 2 rzeczy – trzy małe trójkąciki (selektory) pod histogramem (to ten wykres) oraz wybór kanału, którego korekcja ma dotyczyć (channel na górze – RGB). Teraz musimy przyjrzeć się widocznym w oknie Info odczytom. Zacznijmy od analizy tła, czyli pierwszego odczytu #1. Wiemy, że dotyczy to czerni, która przez komputer w zapisie 8 bitowym reprezentowana jest przez ZERO – 0:0:0. Co pokazuje pipeta na moim przykładzie? Dokładnie wartość 52:7:18. Najbliżej czerni jest środkowa wartość 7, czyli Green (G). Teraz, manipulując suwakami musimy dwie pozostałe wartości doprowadzić także do 7. Robimy to Levelsami, których okienko powinniście mieć cały czas otwarte – pkt. 7. Kanał Green (zielony) zostawiamy w tym przypadku w spokoju, bo reprezentuje najniższą wartość, do której doprowadzić musimy pozostałe. Z pull downu (rozwijane menu) Channel (kanał) wybieramy więc Red ® i następnie modyfikujemy ustawienie jednego z trzech trójkącików pod histogramem. Chcemy zmienić czerń, więc wybieramy lewy (czarny) trójkącik. Przesuwamy go w prawo do momentu, aż wartość Red osiągnie 7. Następnie wybieramy kanał Blue ( i dokładnie tak samo modyfikujemy jego wartość, aby uzyskał dokładnie taką samą liczbę 7 – jak pozostałe. Po tej operacji wszystkie trzy wartości RGB powinny pokazywać to samo, czyli 7:7:7. Powyższą operacją nasze tło doprowadziliśmy do dokładnej szarości (cyfrowej). Czas na odbarwienie jasnych partii. Robimy to bardzo podobnie do czerni, z tą różnicą, że odczyty bierzemy z pipety #2, która przedstawia wartości jasnej gwiazdy, która wg nas powinna być dokładnie biała, czyli uzyskać parametry bliskie 255:255:255. Tym razem, w oknie Levels (Poziomy) manipulujemy trójkącikiem skrajnie prawym, czyli białym. Reprezentuje on jasne partie zdjęcia, w tym wypadku biel. Pipeta przedstawia w moim przypadku wartości: 242:200:202. Ponieważ najbielsza biel w zapisie 8 bitowym to wspomniane już 255:255:255, my wybieramy najbliższą jej wartość, czyli w tym wypadku 242, za która odpowiada kanał R – czyli Red (czerwony). Oznacz to, że pozostałe dwa kanały musimy zmodyfikować tak, żeby wszystkie wskazały nam wartość 242:242:242. Wybieramy w oknie Levels kanał G (Green) i przesuwamy biały (prawy) trójkącik tak, żeby wartość odczytu #2 osiągnęła spodziewaną cyfrę 242. Tak samo robimy z kanałem B. Po naszych operacjach obydwa odczyty powinny zawierać stałe wartości RGB – czyli #1 – 7:7:7, a odczyt #2 – 242:242:242. No i voila. Poniżej skorygowane zdjęcie, które wygląda dokładnie jak oryginał. Metoda wbrew pozorom jest bardzo prosta i przedstawiona na specyficznym, łatwym do zrozumienia przykładzie. Zrozumienie przedstawionych tu zasad pozwoli na wykonywanie bardziej skomplikowanych korekt z zastosowaniem np. krzywych – czyli nie tylko w cieniach, czy światłach, ale także w tonach pośrednich. Na początek polecam tę metodę do korekty tła nieba, żeby wreszcie było czarne, a nie np. czerwone. Jeżeli macie jakieś pytania to zapraszam do komentowania. Mam nadzieję, że od dzisiaj koniec z czerwonymi zdjęciami na forum Poniżej pokaże jeszcze jeden przykład – tym razem metoda została zastosowana przy dziennej fotografii. Korekcja została wykonana trochę bardziej zaawansowaną metodą. Zamiast Levels użyłem Curves, czyli Krzywe. Ale całkiem niezły efekt można uzyskać stosując tylko i wyłącznie przedstawioną w tym przykładzie metodę.
