Znane obiekty w 3D

[Paether]

Natknąłem się dziś na informację o tym, że Wielka Mgławica w Orionie jest mniej więcej kulista. Zdziwiło mnie to trochę bo widziana z naszej perspektywy nie przypomina takiego kształtu. Z ciekawości poszukałem takich wizualizacji znanych nam obiektów, które ułatwiłyby zrozumienie ich kształtów w trójwymiarze

 

 

 

[Paether]

Ciekawe też są podobne wizualizacje tworzone na podstawie zdjęć. Nie wiem na ile oddają rzeczywistość, ale wyglądają bardzo ciekawie

[.michaś]

W jaki sposób określany jest kształt w innej płaszczyźnie, niż widzianej z naszej perspektywy?

[Paether]

Część to pewnie pomiary odległości różnych fragmentów obiektów, część to pewnie założenie jak według naszej wiedzy pewne zjawiska powinny zachodzić, a część to pewnie zwykłe domysły, dlatego nie możemy tego interpretować jako prawdę objawioną ale pewną pomoc w wyobrażeniu sobie jak to wygląda.

 

Ciekawe i dosyć prawdopodobne opracowanie modelu Mgławicy Homunculus:

 

 

http://www.nasa.gov/content/goddard/astronomers-bring-the-third-dimension-to-a-doomed-stars-outburst

[Matheo_89]

[Paether]

Trochę mniej znany i znacznie bardziej odległy obiekt SNR 0509-67.5 czyli pozostałość po supernowej w Wielkim Obłoku Magellana. Nówka sztuka w Ultra HD

 

[Michal G.]

Aczkolwiek owe domysły przeprowadzane są dość sensownie i nawet powiedziałbym, że skomplikowanie Dochodzi jeszcze założenie, że obiekty wykazują dużą symetrię.

 

Metoda opisana jest tutaj:

http://www.cg.cs.tu-bs.de/publications/wenger2012visualization/

można ściagnąć z tego miejsca kilka modeli mgławic i całą publikację na ten temat

Te modele są w dwóch formatach: HDF5 oraz DDS. Nie wiem czym jest HDF5, DDS wiem, ale nie wiem czym na windowsach można to prawidłowo otworzyć - to są pliki, które mają warstwy, każda z warstw jest przekrojem na odpowiedniej głębokości. Istnieje plugin do Photoshopa, który obsługuje DDSy (oraz cały zestaw narzędzi do command line-a) na stronach NVIDIA, trzeba szukać "DDS tools". Nie otworzą one natomiast tych plików jako modeli 3d, tylko pozwolą na konwersje do innych formatów graficznych i oglądanie kolejnych warstw osobno DDSy oryginalnie służą do robienia tekstur w grach, bo jest to natywny format dla kart graficznych i zwiększa wydajność (ze stratną kompresją).

 

 

 

Część to pewnie pomiary odległości różnych fragmentów obiektów, część to pewnie założenie jak według naszej wiedzy pewne zjawiska powinny zachodzić, a część to pewnie zwykłe domysły, dlatego nie możemy tego interpretować jako prawdę objawioną ale pewną pomoc w wyobrażeniu sobie jak to wygląda.

 

 

[Miszuda]

Można w zasadzie powiedzieć, że większość mgławic jako kompleksów, nie tylko samych wycinków, które znamy, jak na przykład Filary w m17 są mniej więcej kuliste. Tym bardziej obszary powstałe w wyniku śmierci gwiazdy.

Pomiary takiego czegoś opierają się na mierzeniu radialnych i dopplerowskich prędkości konkretnych obszarów. Mając te dane możemy mniej więcej odtworzyć kształt.

[Paether]

Trochę więcej od specjalisty od takich zabaw 3D

 

 

 

[Gość RadekK]

Bardzo ciekawa prezentacja obiektów głębokiego kosmosu w 3D

 

 

Źródło: https://astroanarchy.blogspot.com/2015/07/an-experimental-3d-study-of-ic-1795.html

[Tayson]

Ciekawe czy można takie coś wygenerować z automatu? Hymmm, wątpię :-(

[Paether]

Podobny wątek już mamy, więc łączę 

 

Jukka Metsavanio pokrótce wyjaśnia jak to robi:

 

Cytat

My 3-D experiments are a mixture of science and an artistic impression. I collect distance and other information before I do my 3-D conversion. Usually there are known stars, coursing the ionization, so I can place them at right relative distance. If I know a distance to the nebula, I can fine tune distances of the stars so, that right amount of stars are front and behind of the object.

 

After the first step [gathering the info about the stars], the nebula layer of the image get splitted to an elemets by it’s structure. Then a 3d-mesh is made by the brightness of the nebula. This can be done since the gas in the nebula emits a light of it own and the thickness of the nebula can be estimated by the amount of light.

Then I split the star image to a separate layers by the star brightness and the color index. If there are stars with a known distance, like ones coursing the emission of the nebulosity, I separate them to a different layers, all the steps are done “semi automatic”.