księżyc Od pierwszej do ostatniej kwadry - lipiec 2017r

[Loxley]

Od pierwszej do ostatniej kwadry - lipiec 2017r

 

Operacja: od zmierzchu do świtu i od pierwszej do ostatniej kwadry. Od ciepłych wieczorów, z powoli cichnącym i zasypiającym światem, przez pełnię nocy z Księżycem przeskakującym po dachach i w nizinach przy horyzoncie wygniatającym w zbożu dziwne kręgi, po wilgotne przedświtanie w różowawym mgieł podszycie, z niepewnością, czy w oczach senne zwidy, czy realne blaski w półkolistej formie mamią zmysły.

 

Rozpoczynam urlopowy, księżycowy maraton i w tym wątku będę zamieszczał efekty swoich fotograficznych sesji. Miałem nadzieję, że będzie zawierał fotograficzne owoce z wszystkich 17 nocy, bo w żadnym wypadku nie chciałem, by okazał się być kilkudniowym skrótem, ale jak zwykle aura rozdaje "swoje znaczone karty" i mój maraton będzie przypominał raczej ruchy konika szachowego. Planuję realizację przynajmniej trzech projektów związanych z naszym satelitą i ten wątek będzie, w miarę bieżącym, podsumowaniem jednego z nich.

 

30 czerwca br. Piątkowe zmagania z wiatrem, zmiennym zachmurzeniem i widocznością, która dopełniła czarę goryczy, gdy zobaczyłem, że powierzchnia Księżyca 5 godzin przed pierwszą kwadrą wyglądała jak tygiel wrzącej wody. Próbka zdjęć niech będzie przykładem, jakie efekty można osiągnąć w takich warunkach. Morze Nektaru w pełnym Słońcu, a na drugim zdjęciu południowa krawędź Księżyca z intrygującą rodziną kraterów Bousingault, do których mam nadzieję jeszcze kiedyś nawiązać.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/2000), Registax 6.

 

Morze Nektaru i trójka kraterów: Theophilus, Cyrillus i Catharina. Pewną wartością są dwa ciemne kraterki z rodziny DHC na Mare Nectaris.

 

 

Południowa krawędź i rodzina kraterów Boussingault, oraz Boguslawski i Helmholtz.

 

 

 

                            ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

2 lipca br. Chmurny dzień zmierzchał w asyście zwątpienia i rezygnacji, lecz nagle świat rozświetlił się na pomarańczowo jak sterówka łodzi podwodnej w czasie alarmu. Od zachodu otwierało się duże okno bezchmurnego nieba, skąd pod sino szare zwały chmur płynął ten ciepły słoneczny blask. Miałem jeszcze czas na przygotowanie sprzętu i wzbudzenie w sobie odrobiny optymizmu. Obraz na podglądzie był dużo lepszy niż dwa dni wcześniej, ale nie aż tak aby wzbudził następną porcję endorfin.

 

Księżyc 1 dzień i 18 godzin po pierwszej kwadrze, na jasnym niebie, akurat w chwili zachodu Słońca. Długa 53 cm osłona na obiektywie chroniła trochę wnętrze teleskopu przed światłem bocznym. Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6.

 

Południowy biegun - Tycho, Maginus, Clavius i Moretus - dużo cienia, ostre podkreślone czernią krawędzie. Niektóre kratery tylko częściowo oświetlone, jakby ucięte w połowie.

 

 

Równoleżnikowo ułożone kratery: Pitatus, Deslandres, Walther i południkowo: Regiomontanus i Purbach. Piękna czarna kreska Rupes Recta, wewnątrz fantomowego krateru.

 

 

Ptolemaeus, Alphonsus, Arzachel i jeszcze obok po prawej Albategnius. Zależało mi szczególnie na małym łańcuchu zagłębień, biorącym nazwę od krateru w którym leżą - Catena Davy. Subtelny twór, ale dobrze widoczny, ukierunkowany w stronę gigantycznego Ptolemeusza. W kraterze Alphonsus widać wyraźnie trzy kraterki z ciemnym halo (DHC).

 

 

Było za wcześnie, aby terminator dostatecznie oddalił się od Eratosthenesa i utworzyły się długie cienie od formacji do niego przyległych. Razem z Sinus Aestuum, Mare Vaporum i Apeninami powstał jednak dość ciekawy kadr.

 

 

Północny biegun Księżyca z częścią Mare Frigoris i Mare Imbrium oraz Plato z grzebieniami cieni a obok "okruszki" szczytów Alp i Alpejska Dolina.

 

[Loxley]

3 lipca br. poniedziałek. Pogoda ustaliła się już koło 19-ej i przygotowania odbyły się na spokojnie. Robiło się trochę wilgotno i chłodno - pod koniec sesji było tylko 16 stopni. Księżyc 2 dni i 18 godzin po pierwszej kwadrze na jasnym niebie, świecił bardzo urokliwie i też jasno. Obraz na początku był bardzo obiecujący, falujący ale dość ostry, tak że udało mi się przeprowadzić dodatkowe testy, ciągle odkładane na później. Z czasem jednak jakość obrazu zaczęła się obniżać i właściwie, kiedy powinienem dopiero zaczynać fotografowanie, kończyłem sesję przed zapadnięciem zmroku. To chyba będzie "znak czasów" , że najlepszą porą robienia zdjęć będzie póki co, wczesny zmierzch.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6.

 

Południowy biegun, Longomontanus, Clavius i Blancanus oraz Moretus - wachlarz kraterów wzdłuż terminatora. Obfitość cieni, jasne krawędzie - obraz kontrastowy i miły w oglądzie.

 

 

Mare Nubium. Rupes Recta ciągle wyraźna, poniżej Deslandres z jasnymi partiami, para kraterów: Pitatus-Hesiodus z siecią rowów, na zachodzie kopuła Pi koło krateru Kies, a wyżej Bullialdus.

 

 

Kadr nieco na północ od poprzedniego - Rupes Recta u dołu zdjęcia, wyżej trójka kraterów: Ptolemaeus, Alphonsus, Arzachel i obok z prawej Albategnius. Słońce wysoko, jasno oświetla te formacje i pięknie ukazuje oba łańcuchy kraterów: Catena Abulfeda nad Ptolemeuszem i Catena Davy po lewej, zyskująca trochę więcej blasku.

 

 

Kopernik i Karpaty oraz Eratosthenes u podnóża Apenin. Gorsze warunki obniżyły jakość zdjęcia.

 

[Loxley]

4 lipca br. wtorek. Księżyc 3 dni i 18 godzin po pierwszej kwadrze, już tylko na wysokości 24 stopni. Od dwudziestej cichnie wiatr i resztki puchatych obłoków leniwie odpływają za horyzont. Czyste niebo przejmują we władanie jaskółki - czarne przecinki pląsające i kołujące wysoko, i komety samolotów, których smugi kondensacyjne jarzą się w słonecznym blasku. Pięknie, relaksacyjnie, nastrojowo. To część paktu wynegocjowanego z naturą - ja nie mieszam się do całodziennej pogody, ale mogę w zamian otrzymać jedną, dwie, trzy godziny czystego nieba w wybranym momencie.  Niestety, nie zaznaczyłem w umowie, że to ma być niebo z bardzo dobrym seeingiem i choćby dzisiaj są tego skutki. Obraz księżycowej powierzchni jest czasem ostry, by zaraz na dłuższą chwilę rozpływać się, rozmydlać i cały czas tańczy i drży.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6.

 

Clavius i pod nim oświetlone już kratery Scheiner i Blancanus, niżej po prawej Moretus, pod nim Short i Newton, a nieco w lewo przy krawędzi para kraterów: Klaproth i Casatus.

 

 

Na linii terminatora, na lewo od Claviusa i Longomontanusa, z ciemności wyłania się Schiller - podłużny jakby rozwałkowany krater. Z jego prawej strony widać już zarys kolistej struktury impaktowej, której częścią jest Schiller. To oczywiście Basen Schiller-Zucchius. Szkoda, że brakło około połowy doby na to, aby w pełni ujrzeć zarys dwóch pierścieni. Jutro będzie już zbyt dużo światła.

 

 

Kadr: od Morza Wilgoci do pary kraterów Pitatus-Hesiodus, z Blancanusem i Kies po środku. W oczy rzucają się sieci rowów: Hippalus na wschodzie M.Humorum, Ramsden i Hesiodus na obszarze Palus Epidemiarum (Bagno Epidemii).

 

　

[zbyszekzz]

Witam

Ostatnie zdjęcie dla mnie najciekawsze. W lewym rogu widać fajnie w środku Gassendiego oświetlony szczyt formacji w centrum krateru i jego zachodnią krawędź.

Widać Wolfa i można dopatrzeć się Wolfa T. Zupełnie na prawej  krawędzi widać małe kratery  Lippershey i LippersheyT, ten drugi ma chyba tylko 5km średnicy.

W prawym górnym rogu za kraterem Nicollet widać słaby zarys rowu Rima Birt.

 

Pozdrawiam Zbyszek

[Loxley]

Dziękuję Zbyszku. To miło, gdy ktoś zadaje sobie trud analizy zdjęć i w ten sposób przejawia bardzo osobisty ich odbiór. Jesteś wytrawnym obserwatorem Słońca i dajesz tego dowód w swoich opracowaniach, a teraz wiem, że Księżyc też znajduje się w kręgu Twoich zainteresowań. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

[Loxley]

6 lipca br. Księżyc 2 dni i 8 godzin przed pełnią na wysokości ledwo 20 stopni nad horyzontem - dopiero co "wyplątał się" z koron drzew. Meteoblue prognozował bardzo dobre warunki seeingowe i na pierwszy rzut oka tak to wyglądało: czyste niebo, świetna przejrzystość powietrza, niewielki wiatr, ciepło, sucho. Cóż kiedy konfrontacja tych zapowiedzi z podglądem Księżyca na żywo nie pozostawiała złudzeń. Drżenie i zmienność obrazu, czasem wychodzenie całkiem z ostrości. Taka - właściwa chyba mojej lokalizacji - bylejakość. Smutne to. Interesujące fazy przemijają, Srebrny Glob zniża się w swojej wędrówce po niebie do nagrzanych Słońcem za dnia dachów domów i w pierwszej części nocy "grilują" go ciepłe masy konwekcyjne, wypełnia się cały blaskiem tracąc dużo ze swej plastyczności. Jak tu podtrzymywać motywację? Nadzieja w fazach bliskich ostatniej kwadrze, na większej wysokości, dalej od domostw, w stabilniejszych termicznie warunkach - choć z drugiej strony pojawią się: niewyspanie i niższe temperatury.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6, mozaika Microsoft ICE.

 

Zatoka Tęcz jasno oświetlona, daleko od terminatora.

 

 

Vallis Schróteri na płaskowyżu otoczonym gładkim Oceanem Burz.

 

 

Południowo zachodnia część terminatora z rozległym kraterem Schickard, któremu towarzyszą: Wargentin, Nasmyth i Phocylides. W całości widoczny Basen Schiller-Zucchius i wschodnia część jego pierścieniowej struktury.

 

 

Południowa krawędź Księżyca od wychodzącego z cienia krateru Bailley do Shorta i Newtona, pod którymi widać oświetlone częściowo Góry Leibnitza. W głębi lądu Clavius.

 

 

Dwuelementowa mozaika południowo zachodniej krawędzi.

 

　

[Loxley]

14 lipiec br. Księżyc 4 dni i 20 godzin po pełni. Chłodny poranek z lekką mglistością. Wreszcie czyste niebo, bez śladów chmur. Obraz powierzchni Księżyca wyraźnie falował i choć w dłuższych momentach był ostry, to nie na tyle jednak aby skorzystać z Barlowa 3x.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6.

 

Zapachniało miodem i nektarem. To faza właściwa dla tych smaków i zapachów. Właściwie to po Morzu Nektaru pozostała tylko trójka kraterów: Theophilus, Cyrillus i Catharina, lecz i one powoli wypełniają się cieniem. U podstawy Rupes Altai noc także zdobyła spory przyczółek, a południowe zakole wypełniła już w całości. Znowu jest okazja spojrzeć na łańcuch kraterów Catena Abulfeda - nawet im cień dodaje wyrazistości.

 

 

Zapach miodu unosi się oczywiście ze struktury przypominającej plaster miodu - to kilka heksagonalnych w formie kraterów sąsiadujących od południa z Morzem Nektaru. Niżej na południu ciekawa struktura kraterowa: Maurolycus-Barocius.

 

 

Zachodnia część ciemnego Mare Tranguillitatis (Morza Spokoju) z charakterystycznymi grzbietami i fałdami, kraterem Arago i dwiema znanymi kopułami.

 

 

Aristoteles, Eudoxus i w formie szczątkowej Alexander. Po prawej Jezioro Śmierci i Burg. Na dole, na Mare Serenitatis, liniowo ułożone kratery rodziny Linne.

 

 

Dwie biegunowe części terminatora. Na północ od Plato i Mare Frigoris.

 

 

Południowa część zawierająca krzyż południa, czyli cztery kratery: Clavius, Tycho, Longomontanus i Maginus. Interesująco wygląda nagromadzenie kraterów przy południowej krawędzi. Co ciekawe, "śródlądowa" para gór Leibnitza przy ponad dwustopniowej libracji północnej nadal jest widoczna na samej krawędzi.

 

　

[ekolog]

Ale i tak ostre

Jak się patrzy na te Twoje fotki to pierwsza myśl: SRZEDAJĘ TELESKOP!

i tu będę się delektował Łysym

ale potem nachodzi refleksja

a może ... kupię lepszy teleskop (i ruszę tyłek dalej) i zobaczę to tak na własne oczy!

 

Pozdrawiam

 

Edytowane 14 Lipca 2017 przez ekolog

[Loxley]

Dziękuję.

W okolicy bieguna północnego sporo jest takich "graniastych" kraterów przypominających poldery zalewowe. To stare formacje, nakładające się jedna na drugą i wypełnione lawą. Ten, wskazany przez Ciebie to Bond - W.Bond.  

[zbyszekzz]

Witam

Popieram zdanie ekologa. Mnie spodobało się zdjęcie, które "cytuję" poniżej. Dlaczego? To widać na zdjęciu.

 

 

                                                                                    

[Loxley]

Dziękuję Zbyszku. Dziękuję za zainteresowanie i pokazanie swojego punktu widzenia. To zdjęcie dla mnie jest jak papierek lakmusowy - choć jednostkowe to pokazuje bardzo intrygującą cechę większości księżycowych mórz a odnosi się do epok dominacji płynnej lawy wypełniającej powoli zagłębienia terenu. Tą dominującą cechą są skupienia grzbietów i pofałdowań po wschodniej stronie mórz, będące efektem dynamiki oddziaływania Ziemia-Księżyc (dużych sił pływowych i braku synchronizacji w rotacji Księżyca).

[Loxley]

16 lipca, chłodny, bezchmurny poranek. Księżyc 18 godzin przed ostatnią kwadrą, wysoko, majestatycznie zawieszony nad południowo wschodnim widnokręgiem. Los pozwolił mi zamknąć logicznie wątek, któremu nadałem tytuł: od pierwszej do ostatniej kwadry, nie wiedząc, czy rzeczywiście będzie zawierał te fazy. Szczęśliwie udało się.

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Celestron Ultima 2x (ekwiwalentnie F-2270 mm). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), Registax 6.

 

Najlepszy kadr Klepsydry Deslandres-Walther z godziny 4.36. To mały bonus na koniec dwutygodniowych zmagań z pogodą i przedsmak wrześniowych światłocieniowych spektakli w formacji: Deslandres-Walther.

 

 

Na północy rozległe grzebienie cieni ulokowały się w kraterach: Goldschmidt i W.Bond, a nieco mniejsze w Plato. Samotne szczyty na Mare Imbrium rzucały długie cienie, a Alpy wyglądały niczym archipelag wysp na ciemnym oceanie.

 

 

 

W Archimedesie i u jego podnóży również rezydowały pióropusze cieni. Aristilus i Autolycus wypełnione cieniem po brzegi. Rozświetlone zachodnie stoki Apenin łukiem oparte z jednej strony o Eratosthenesa, z drugiej zatopione po nocnej stronie terminatora.

 

 

Wizytówka centralnych rejonów Srebrnego Globu: Ptolemaeus, Alphonsus, Arzachel i poniżej PRWD, czyli: Purbach, Regiomontanus, Walther i Deslandres i oczywiście jasna klinga Rupes Recta, i rów Rima Birt w towarzystwie "pączkującego" krateru Thebit. To jedno z moich lepszych zdjęć tego regionu ukazujące wiele subtelności, między innymi: włosowate rozpadliny na obrzeżach dna Alfonsa, "klejnociki" w kraterze Davy, czy wschodnie stoki Alphonsusa, Arzachela i Purbacha.

 

 

Kadr zamykający cały wątek - południowe obszary podbiegunowe z "krzyżem południa": Tycho, Longomontanus, Clavius, Maginus, czarcim regionem na północy: Formacja Orontiusa i pięknie wyrysowaną południową krawędzią z wieloma przyległymi do niej małymi kraterami ukazanymi w dużym skrócie perspektywicznym, przy dodatkowo niekorzystnej dla tego miejsca libracji. Świetnym akcentem jest długa iglica cienia rzucanego przez centralny wierzchołek Moretusa. Symboliczne zatapianie w ciemności obszarów na wschód od Claviusa niech będzie kanwą spinającą wątek, w którym taka gradacja cieni była podstawą do ukazania zjawiskowości ale i dramaturgii spektakli światłocieniowych.

 

 

Dziękuję wszystkim, którzy śledzili wątek i wyrażali swoją opinię oraz wnosili spostrzeżenia, czym wzbogacali moją rwaną narrację.

[zbyszekzz]

Witam

 

           Gratuluję wytrwałości, a szczególnie chęci wstawania w godzinach o których się mówi że tylko Indianie napadają. Te zdjęcia to tak jakby lot nad powierzchnią Księżyca z bohaterami Juliusza Verna.

Wybrałem najciekawsze dla mnie zdjęcie i napiszę parę ciekawostek o nim.

Super moment na zaobserwowanie postrzępionych wałów Archimedesa, jedyna możliwość to zobaczyć ich cień. Widać też charakterystyczny klin (cypel) biegnący od wału krateru na południowy wschód. Na prawo widać Autolycusa z resztką światła w koronach wału.

Miejsce między nimi ma znaczenie historyczne. Gdzieś tam zakończyła misję rozbijając się 13 września 1959 roku  Łuna 2. Był to pierwszy statek, który osiągnął powierzchnię Księżyca. Ciekawostką jest słabo widoczny krater Spurr albo dawniej Archimedes K. Jest on prawie całkowicie zalany przez lawę.

                            

Edytowane 16 Lipca 2017 przez zbyszekzz

[lemarc]

Dnia 14.07.2017 o 13:44, ekolog napisał:

Ale i tak ostre

Jak się patrzy na te Twoje fotki to pierwsza myśl: SRZEDAJĘ TELESKOP!

i tu będę się delektował Łysym

ale potem nachodzi refleksja

a może ... kupię lepszy teleskop (i ruszę tyłek dalej) i zobaczę to tak na własne oczy!

 

Pozdrawiam

 

To jest ewidentnie oderwany kawał wału jaki się osunął, kiedy lawa była w stanie plastycznym, albo jeszcze nie wypelniła krateru.