Księżyc z ogniskowej 3200mm

[Loxley]

Księżyc z ogniskowej 3200mm

 

Pracując z refraktorem TS152/900 i Barlowem 2x wydłużającym ekwiwalentnie ogniskową do F15, można stwierdzić, że pracuje się już na limicie, jednak czekałem tylko na odpowiedni seeing, by użyć Barlowa Delta Optical ED 3x dającego wypadkową ogniskową około 3200mm, czyli F21 i sprawdzić, co da się w ten sposób osiągnąć. Dla sześciocalowego achromatu to jest jednak wyzwanie.

 

3 lipca br, o godzinie 20:19, czyli jeszcze przed zmierzchem (pół godziny do zachodu Słońca) warunki były odpowiednie do zdobycia mojego kolejnego "ośmiotysięcznika". W "złotym strzale" południe terminatora: Clavius, Blancanus, Moretus, Short i Newton wypełniony czernią, tuż przy krawędzi, bo jak się okazało, kilkanaście minut później już nie było takiego obrazu i dwa inne kadry zostały zmarnowane. Wrażenie, że może w dniu następnym i następnym, pojawi się równie dobry seeing i będę mógł pokazać więcej zdjęć z F-3200mm, jest złudne. Prezentuję zatem tylko małą próbkę obrazów i wrócę do tematu w stosownym czasie.

 

Jeśli na podglądzie widać wyraźnie drobne detale i ostrzenie nie sprawia problemów, to już się dusza cieszy. Kiedy podczas obróbki otrzymuje się sygnały, że jakość obrazu przewyższa nawet tą z użyciem Barlowa 2x, to doświadcza się niemal hedonistycznej przyjemności i aluzja do zdobywania ośmiotysięcznika jest też całkiem trafna. Godząc się na Wasze uśmiechy i dowcipne komentarze, dodam, że ten stan zadowolenia trwa nadal a upłynęło już trochę czasu.

 

Smakuję tę miękkość obrazu - dostatecznie jasnego, ale kontrastowego, wywołującego wrażenie dużej plastyczności - przestrzenności. Wyłuskuję liniowe twory (bruzdy, rowy, rozpadliny...?), niektóre podwójne i zastanawiam się kiedy je wszystkie zidentyfikuję na mapach, albo kiedy je wszystkie nazwę? Liczę malutkie kratery w uszeregowanych liniowo strukturach i kiedy jest ich więcej niż trzy, cztery, to z zadowoleniem (znowu!) nazywam je łańcuchami (catena) kraterów, a jest ich całkiem sporo. Wspinam się wzrokiem po tarasach wewnątrz koron kraterów, jak po stopniach i widzę w nich zręby tarasowych księżycowych ogrodów. Przekraczam w wyobraźni granicę cienia w kraterach i zgaduję ile rzeczywistych faktów zgadzałoby się z tym wyobrażeniem. Przyglądam się wnętrzu 245 kilometrowego Claviusza i zastanawiam się, czy wiele subtelnych struktur warto byłoby oglądać w nieco innym oświetleniu. I kiedy to będzie znowu możliwe?

 

Na pewno nie jestem obiektywny, ale próbuję podsunąć Wam mój punkt widzenia i to optymistyczne nastawienie, że chociaż dobre warunki mogą się szybko nie powtórzyć, jest nadzieja na kontynuowanie walki o astro-fotograficzną "koronę Ziemi". Bieżący stan zadowolenia nie będzie trwał wiecznie - potrzebuję kolejnych bodźców!

 

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Delta Optical ED 3x (ekwiwalentnie F-3190 mm ). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500), obróbka i wyostrzanie tylko w AutoStakkercie. Mapowanie na podstawie QuickMap http://target.lroc.asu.edu/q3/#

 

 

Eksperymentalnie - multistacking, czyli stakowanie w AS!2  5 x 100 najlepszych klatek z pięciu klipów po 1000 klatek i końcowa obróbka w Registax 6.

 

 

Drizzle 120%. Skala zdjęcia jak z ogniskowej 3600mm. Dla zaspokojenia moich dążeń do ciągłego wspinania się po stopniach sprzętowej doskonałości - przynajmniej w kontekście tego co już mam oraz ukłon w stronę koneserów dużych zbliżeń. Również przy mojej słabej akomodacji oczu patrzenie na ekran komputera z większej odległości ma swoje zalety.

 

Edytowane 8 Lipca 2017 przez Loxley

[zbyszekzz]

Witam

Właściwie nie wiem co mam napisać. Zatkało mnie. Coś pięknego!. Brakło mi map żeby zidentyfikować najmniejsze twory widoczne na zdjęciach. Widać więcej niż w Atlasie Księżyca wydanym przez PTMA.

9 godzin temu, Loxley napisał:

Przyglądam się wnętrzu 245 kilometrowemu Claviuszowi i zastanawiam się, czy wiele subtelnych struktur warto byłoby oglądać w nieco innym oświetleniu. I kiedy to będzie znowu możliwe?

I to jest najlepsza zabawa, oglądanie Księżyca nawet w krótkim okresie czasu powoduję istotne zmiany widoczności jego szczegółów.

[JaLe]

Chyba  muszę kupić Barlowa x 3

[lemarc]

To jest urok fotografii planetarno - księżycowej. Ciągły niedosyt uzyskanych efektów. Gdybyśmy mieli zawsze idealny seeing, już dawno zajęlibyśmy się czymś innym. 

[ekolog]

Bezsprzecznie dobrze wykorzystany sprzęt. Teoretyczna zdolność rozdzielcza to 1 sekunda czyli przydaje się przy niezłym już seeingu.

Zdjęcie to ujmuje mniej więcej 0.3 sekundy kątowej na piksel i już grupy 3-pikselowe zdają się nieść odrębną informację.

Być może korzystasz tu na "drobiazgu" , że jednak brak lustra wtórnego i ewentualnego pająka daje naprawdę taki wpływ dyfrakcji jak liczą (z apertury).

 

Młodsze kratery na starszych. Ich zagęszczenie daję nam pojęcie jak strasznie każdy kawałek i naszej planety był przez całą jej historię bombardowany.

Co prawda atmosfera od pewnego momentu wyłapywała małe kamienie ale tylko małe.

 

Pozdrawiam

[Loxley]

13 minut temu, zbyszekzz napisał:

Właściwie nie wiem co mam napisać. Zatkało mnie.

Po wyłonieniu się końcowego obrazu po stakowaniu, doświadczyłem podobnego stanu i odświeżam sobie to romantyczne uczucie wracając co jakiś czas do odtwarzania tych zdjęć. Nie chciałbym, żeby to dziwnie zabrzmiało, ale naprawdę otrzymałem silny bodziec do korzystania z nowych możliwości. Z rozwagą rzecz jasna, co oznacza, że nie rzucam Barlowa 2x w kąt, a zajmuję się wysilonymi obrazami przy słabych warunkach. Jeszcze mam nadzieję, że w najbliższych dniach trafi się dobry seeing.

 

27 minut temu, JaLe napisał:

Chyba  muszę kupić Barlowa x 3

Jarek, na pewno warto mieć Barlowa 3x. Mój przeleżał chyba ze dwa lata, zanim został wykorzystany. To prawdziwa loteria. Ale może masz więcej okazji do korzystania z niego i lepszą lokalizację.

 

22 minuty temu, lemarc napisał:

To jest urok fotografii planetarno - księżycowej. Ciągły niedosyt uzyskanych efektów. Gdybyśmy mieli zawsze idealny seeing, już dawno zajęlibyśmy się czymś innym.

Racja. Ta nieprzewidywalność to też rodzaj atrakcji - oczekiwanie na wygraną w loterii seeingowej, ale z drugiej strony chciałoby się udanie realizować więcej planów obserwacyjnych.

[Loxley]

9 minut temu, ekolog napisał:

Bezsprzecznie dobrze wykorzystany sprzęt. Teoretyczna zdolność rozdzielcza to 1 sekunda czyli przydaje się przy niezłym już seeingu.

Zdjęcie to ujmuje mniej więcej 0.3 sekundy kątowej na piksel i już grupy 3-pikselowe zdają się nieść odrębną informację.

Być może korzystasz tu na "drobiazgu" , że jednak brak lustra wtórnego i ewentualnego pająka daje naprawdę taki wpływ dyfrakcji jak liczą (z apertury).

 

Młodsze kratery na starszych. Ich zagęszczenie daję nam pojęcie jak strasznie każdy kawałek i naszej planety był przez całą jej historię bombardowany.

Co prawda atmosfera od pewnego momentu wyłapywała małe kamienie ale tylko małe.

 

Pozdrawiam

Dziękuję.

Teoretycznie to wychodzi 0,24"/px, ale oczywiście nie ma to realnego przełożenia w obrazie. Cieszyłbym się gdyby to było na poziomie 0,75", ale pewnie i tego nie ma. Widać pewne rozmycie, więc w tej skali zdjęcia dużą rolę gra właśnie puste powiększenie. W całym tym zabiegu z Barlowem 3x chodzi o wykorzystanie optycznych zależności w powiększeniu obrazu, a nie powiększenie mniejszego obrazu z Barlowem 2x do podobnej skali. Oczywiście człowiek chce wyciągnąć z obrazu wszystko co się da, ale nie ma co się łudzić, że są tam drobiazgi poniżej pewnego minimum. W uproszczeniu - dąży się do dużego powiększenia (częścią tego powiększenia jest przecież zabieg Drizzle, ograniczony co prawda tylko do 120%), ale przy wykorzystaniu powiększonego obrazu źródłowego.

 

Masz rację jeśli chodzi o te korzyści optyczne obiektywu refraktora - bez obstrukcji centralnej, ugięć światła na pająku, wielokrotnego przemierzania wnętrza teleskopu przez światło. Rozłożenie światła w krążku rozproszenia jest korzystniejsze (większy procent przypada na centrum). Duże znaczenie ma też węższe spektrum światła wycinane przez filtr H-alfa.

 

 

[Miszuda]

Mały offtop, ale czy przypadkiem nie właśnie w Clawiuszu działa się akcja Odysei Kosmicznej?

[dziki]

Super...!

[Loxley]

Dzięki Łukasz.

 

 

48 minut temu, Miszuda napisał:

Mały offtop, ale czy przypadkiem nie właśnie w Clawiuszu działa się akcja Odysei Kosmicznej?

Nie pamiętam, czy to był Clavius, ale patrząc na tę rodzinę małych kraterów z rodziny Claviusza, które zataczając łuk i jednocześnie podkreślając gradacją wielkości kierunek do największego rezydenta, czyli krateru Rutherfurd, dostrzegam jakąś wskazówkę i nie zdziwiłbym się gdyby Artur C. Clarke też nie podchwycił tego dziwnego ułożenia kraterów i nie umieścił w tym miejscu swojego tajemniczego czarnego obelisku. Nawet dla inteligencji "nie mającej kształtu" i przybierającej kształt obelisku, logika powinna być fundamentem wszelkich istotnych przejawów porozumiewania się i oddziaływania na raczkujące cywilizacje i taki przekaz, kryjący się w postępie geometrycznym czy algebraicznym kształtów i rozmiarów naturalnych form terenu, powinien zwrócić uwagę obserwatorów. Nie wdając się w zawiłości fantastyki naukowej, nie wyciągając wniosków sugerujących astroinżynieryjną genezę form wewnątrz Claviusza - dostrzegam tam jednak jakąś matematyczną organizację i epizod z "2001. Odysei kosmicznej" nie wydaje mi się taki całkiem odrealniony. Dziękuję za przypomnienie i nawiązanie do tej klasycznej powieści SF.

[Miszuda]

Godzinę temu, Loxley napisał:

Dzięki Łukasz.

 

 

Nie pamiętam, czy to był Clavius, ale patrząc na tę rodzinę małych kraterów z rodziny Claviusza, które zataczając łuk i jednocześnie podkreślając gradacją wielkości kierunek do największego rezydenta, czyli krateru Rutherfurd, dostrzegam jakąś wskazówkę i nie zdziwiłbym się gdyby Artur C. Clarke też nie podchwycił tego dziwnego ułożenia kraterów i nie umieścił w tym miejscu swojego tajemniczego czarnego obelisku. Nawet dla inteligencji "nie mającej kształtu" i przybierającej kształt obelisku, logika powinna być fundamentem wszelkich istotnych przejawów porozumiewania się i oddziaływania na raczkujące cywilizacje i taki przekaz, kryjący się w postępie geometrycznym czy algebraicznym kształtów i rozmiarów naturalnych form terenu, powinien zwrócić uwagę obserwatorów. Nie wdając się w zawiłości fantastyki naukowej, nie wyciągając wniosków sugerujących astroinżynieryjną genezę form wewnątrz Claviusza - dostrzegam tam jednak jakąś matematyczną organizację i epizod z "2001. Odysei kosmicznej" nie wydaje mi się taki całkiem odrealniony. Dziękuję za przypomnienie i nawiązanie do tej klasycznej powieści SF.

Dzieki za ciekawa odpowiedz

[Loxley]

Refraktor achromatyczny TS 152/900, ASI 120M z filtrem Baader H-alpha 35nm, Barlow Delta Optical ED 3x (ekwiwalentnie F-3190 mm ). EQ-ATM, AutoStakkert!2 (200/1500). Mapowanie na podstawie QuickMap http://target.lroc.asu.edu/q3/#

 

Księżyc 3 godziny po pierwszej kwadrze, 30 lipca br., pół godziny przed zachodem Słońca, w trochę lepszych w przejściowo warunkach.

 

Okolice południowego bieguna, kratery: Helmholtz, Neumayer, Boguslawsky, Demonax i ewidentnie zjawiskowy Boussingault. To właśnie Boussingault był właściwym celem fotografowania. Krater w kraterze, poddający w wątpliwość nasze sądy o procesach mogących decydować o wyglądzie struktur nakładających się na siebie. Wewnętrzny krater "oszczędza" formę starszego i większego giganta, nie powodując jego zniszczenie, zatarcia, zdeformowania, jakby coś chroniło stary krater. Piękne tarasowe wnętrze, stopniujące pogłębiającą się czeluść struktury impaktowej.

 

Z głębi interioru, wydającego się dość równinnym obszarem choć z wieloma zagłębieniami kraterów, przechodzi się do przykrawędziowej pofałdowanej struktury, gdzie dominują duże złożone kratery, ale również nie brakuje wyniosłych pagórków: alfa, beta i gamma. Sprzyjająca południowo wschodnia libracja sprawia, że te opisywane charakterystyczne formacje widoczne są z dala od krawędzi, przy której możemy wyraźnie dostrzec jeszcze wiele małych kraterów, a linia samej krawędzi odbiega od regularnego łuku, wyginając się w obie strony, a nawet miejscami załamuje się.

 

Zdjęcie powstało w procesie multistakowania, z czterech odrębnych klipów AVI. Ta metoda, choć bardziej czasochłonna, przynosi wiele korzyści, zwłaszcza polepszając jakość zdjęcia robionego w przeciętnych warunkach. Na zdjęciu południe jest u góry, a wschód po lewej stronie. Taka orientacja powoduje bardziej naturalny wygląd terenu.

 

 

Fragment mapy QuickMap z nazwami struktur.

 

 

Szkic ze strony LPOD z oznaczeniem nazw wzgórz wg. mapy Evena Whitakera.

 

Edytowane 31 Lipca 2017 przez Loxley