Chile 2019

[Krzychoo226]

Dzień czternasty

 

Z Vallenar udaliśmy się do przepięknego kolonialnego miasta - Vallparaiso. Poinstruowani w hotelowej recepcji ruszamy na wieczorną wycieczkę po mieście. Istny labirynt małych uliczek, schodów, wąziutkich i krętych przejść oraz ślepych zaułków sprawia że jakiekolwiek mapy są bardziej zwodnicze niż przydatne. W końcu trafiamy do poleconej nam restauracji gdzie mile spędzamy resztę wieczoru. Nie da się nie zauważyć, że Valparaiso znane jest nie tylko z kolonialnego stylu - praktycznie każdy budynek pokryty jest fenomenalnymi muralami. Dziś już nie ma światła, ale jutro przed wyjazdem na lotnisko koniecznie musimy bliżej się im przyjrzeć.

[Krzychoo226]

Dzień piętnasty

 

Skoro świt ruszyliśmy na miasto zaczynając od zjazdu kolejką linową ze wzgórza na którym mieszkaliśmy. W Valparaiso znajduje się ich łącznie 15, za niewielką opłatą można oszczędzić sobie sporej wspinaczki. Zjechawszy na dół ruszyliśmy bez większego planu w drogę powrotną, błądząc w krętych uliczkach, podziwiając miejscową architekturę i przeżywając niesamowity klimat tworzony przez cudowne murale.
I na tym kończy się nasza przygoda w Chile. Pozostała jeszcze droga do Santiago, oddanie samochodów, pożegnanie z Berniem i lot do domu.

[qbanos]

Krzysiek, genialnie opisałeś to co przeżyliśmy. A foty znacznie lepsze od moich z Sigmy 24-35 f/2 .

 

 

[Przemo23]

Super fotki i ekstra relacja.

 

[Matheo_89]

Jeszcze parę fotek ode mnie. Będzie trochę o górach

Wygląda jak mała górka, a jednak. Oblatana dwa razy, podczas lotu do i z Chile. Aconcagua z samolotu podczas podejścia do lądowania:

Dobrze się sprawiła aplikacja Peakfinder do identyfikacji szczytów widocznych z wielu kilometrów. W drodze na Laguna Verde pod Ojos del Salado:

Volcan Copiapo oglądany z Complejo Aduanero De Chile:

Piękny był przez lornetkę:

Będąc w Paranal dzięki doskonałej pogodzie mogliśmy obejrzeć fantastyczny Llullaillaco (192 km), gdzie zaledwie 20 lat temu archeolodzy natknęli się na bardzo dobrze zachowane zmumifikowane ciała trojga inkaskich dzieci sprzed 500 lat, które zostały złożone w ofierze... ESO samo chwali się widocznością góry z Paranal: https://www.eso.org/public/poland/images/eso-paranal-07/

Lornetka:

W szerszym kadrze razem z Armazones, o którym wyżej pisał Krzycho:

A to już droga powrotna z El Tatio. Volcan Putana i Volcan Colorado:

A także znów Llullaillaco, tym razem z odległości 235km i z zupełnie innego kierunku:

10x większy:

Jak widać w Chile nawet nie trzeba czekać na warunki do obserwacji dalszych niż rekordowe polskie dalekie obserwacje. Tam to po prostu jeden z wielu pogodnych dni, choć oczywiście nie zawsze tak było

Poniżej widok na Cerro Toco. Zdjęcie anten ALMA, które wstawił Krzycho dobrze przybliża to co widzieliśmy na miejscu, byliśmy wyżej od płaskowyżu. Zrobiliśmy sobie krótki spacer po Atacama Cosmology Telescope. Nikt nas nie wyganiał, a jacyś (prawdopodobnie) pracownicy na miejscu byli. Trochę dziwne, że teren nie był jakoś wyraźnie odgrodzony od publicznej przecież drogi szutrowej na Toco, którą na co dzień turyści podjeżdżają na nawet 5300 m, aby zacząć wspinaczkę jak najwyżej.

Będąc na miejscu cyknąłem także zdjęcie samego Cerro Chajnantor, na którym później dostrzegłem biały punkcik na samym szczycie. To najwyżej położony teleskop optyczny na świecie (5640 m n.p.m.) - TAO (University of Tokyo Atacama Observatory). Na razie jest to 1 m teleskop pilotażowy, a docelowo stanie tam 6,5 m teleskop. Nasz przewodnik z ALMA OSF powiedział, że Japończycy mają opóźnienia, ponieważ w zeszłym roku zatonął podczas huraganu statek przewożący jakiś ważny element 6,5 m teleskopu.

Długo by tak jeszcze. Wulkany, wulkany... Jednym z celów na, który miałem cichą nadzieję przed wycieczką było zdjęcie Aconcaguy z miasta Valparaiso. Naczytałem się w internecie, że człowiek trzymający światowe rekordy w dalekich obserwacjach (Chilijczyk, Roberto Antezana) robił jej zdjęcia z wybrzeża tego miasta. https://laderasur.com/articulo/a-600-000-000-de-anos-luz/

Na takiej jakości widok nie liczyłem, ale chciałem chociaż zaliczyć kontur góry. Na miejscu okazało się, że jest widoczny dosłownie spod drzwi naszego hotelu  Niestety zdążyłem zrobić zdjęcie tylko z wewnątrz przez szybę. Po wyjściu na dwór chmury już zlały się z horyzontem i kontur nie był widoczny tak dobrze.

Podczas startu w locie powrotnym pogoda również dopisała. Można było się napatrzeć do woli na ośnieżone Andy. Na zakończenie jeszcze raz ona. Przelatywaliśmy bardzo blisko

 

Dziękuję wszystkim uczestnikom i organizatorowi Kubie za tę wyprawę, była warta czasu i pieniędzy. Wszystko (no może poza zdobyciem szczytu Toco ) się udało, pogoda dopisała, widoki jak z innej planety, miejsca jakich trudno szukać w Europie, czy gdziekolwiek indziej, ciekawi ludzie południowe niebo. Po prostu Chile

 

[Krzychoo226]

12 minut temu, Alice napisał:

Jednym z celów na, który miałem cichą nadzieję przed wycieczką było zdjęcie Aconcaguy z miasta Valparaiso. Naczytałem się w internecie, że człowiek trzymający światowe rekordy w dalekich obserwacjach (Chilijczyk, Roberto Antezana) robił jej zdjęcia z wybrzeża tego miasta. https://laderasur.com/articulo/a-600-000-000-de-anos-luz/

Na takiej jakości widok nie liczyłem, ale chciałem chociaż zaliczyć kontur góry. Na miejscu okazało się, że jest widoczny dosłownie spod drzwi naszego hotelu  Niestety zdążyłem zrobić zdjęcie tylko z wewnątrz przez szybę. Po wyjściu na dwór chmury już zlały się z horyzontem i kontur nie był widoczny tak dobrze.

O Boże, dlaczego nikt mi nie powiedział, że z "naszego" tarasu przed hotelem mieliśmy widok na Aconcague Ale ze mnie sierota, teraz muszę tam wrócić

[Grzędziel]

To świetny powód, żebyś tam wrócił...

Czytając Wasze świetne opisy i oglądając te cudowne zdjęcia trudno oprzeć się wrażeniu, że koniecznie trzeba tam być i to nie raz.

Dzięki, że tak fajnie podzieliliście się wrażeniami z tej wyprawy.

[Krzychoo226]

1 minutę temu, Grzędziel napisał:

To świetny powód, żebyś tam wrócił...

Czytając Wasze świetne opisy i oglądając te cudowne zdjęcia trudno oprzeć się wrażeniu, że koniecznie trzeba tam być i to nie raz.

Dzięki, że tak fajnie podzieliliście się wrażeniami z tej wyprawy.

Dziękuję!

[qbanos]

Dalekie obserwacje za dnia były jednym z dodatkowych aspektów wyprawy - dzięki Alicji, naszemu ekspertowi w tym zakresie  Na dowód zamieszczam kilka zdjęć Lornetkowicza (Alicja zawsze miał przy sobie Fujinona )

Oraz zdjęcie Świętego Wulkanu Llullaillaco (czyt. Jujajaco, ten po prawej - 6739 m n.p.m) z obiektywu 200 mm . To najwyższy czynny wulkan na ziemi! Odległość do góry z miejsca wykonania zdjęcia wg PeakFinder wynosiła 243 km... Po lewej wulkan Socompa.

 

Od siebie dodam jeszcze kilka zdjęć. 

Bartek, Alicja i ja (od lewej) w Atacama Cosmology Telescope na Cerro Toco. Alicja własnie zażył tlenu z butli - stąd ten banan na twarzy  Ja żułem liście koki - banan mniejszy. Bartek to nie wiem co zażywał

 

Bratanie się z lokalną społecznością.

 

Ostatniej soboty pobytu uczestniczyliśmy w obchodach Święta San Pedro i San Pablo (Piotra i Pawła). Procesje, tańce, śpiewy, muzyka - świetne doświadczenie lokalnego folkloru.

Cinco Amigos nad Laguną Tebinquiche (od lewej Krzysiek, Bernie, Bartek, Alicja i Tomek).

 

Skrzyżowanie w Vallenar

I jeszcze trochę folkloru - apacheta czyli kamienny kopczyk. Wiele takich w Andach, a także innych górach świata. Nazwa wywodzi się z j. keczua i ajmara. Są one z reguły częścią starych dróg inkaskich, jako drgowskazy i oznaczenia. Wierzono, że wędrowiec, który zostawi kamyk i np. liście koki w ofierze Matce Ziemi (Pachamama) będzie chroniony podczas swojej podróży. A musicie wiedzieć, że tamtejsi indianie to bardzo wytrzymali piechurzy - wiele razy widzieliśmy idących wzdłuż drogi (Ruta 5 - Panamericana) ludzi, nierzadko kilkadziesiąt kilometrów od najbliższego miasta.

 

Pozdrawiam

Edytowane 19 Lipca 2019 przez qbanos

[maquu]

No tak, trochę folkloru i kolorowego temperamentu było  

Momentami czułem się jak Wojtek Cejrowski gdzieś w absurdalnych południowoamerykańskich zakamarkach - np na "imprezie" w mięsnym w Vallenar. Czyż nie robiłoby się przyjemniej zakupów? "Poproszę kaszankę, mortadelę i 50deko mielonego. I panią do tańca."  

 

 

W San Pedro z kolei było bardziej na poważnie. Święto Św. Piotra i Pawła - wieczorem w piątek 28.06. wigilia lub przygotowania do święta. Można było wpaść w trans jak w jakiejś klimatycznej wiosce indiańskiej  

 

 

 

A w sobotę już na całego kolorowe procesje pełne dźwięków, dynamiki, zabawy ale i nabożności.

 

 

[Matheo_89]

Czas napisać co nieco o obserwacjach południowego nocnego nieba. Można powiedzieć, że pierwsze spojrzenie na południową sferę nieba możliwe było już podczas lotu nad Atlantykiem, nocą. Mając miejsce przy oknie po lewej stronie często zerkałem na niebo. Co prawda Księżyc w dużej fazie przeszkadzał, ale za to fajnie podświetlał chmury i ocean.

Nie mogąc się doczekać identyfikowałem najjaśniejsze gwiazdy południowego nieba, a przed świtem zaciekle próbowałem wyłuskać Obłoki Magellana. Niestety szyba, Księżyc i światła na skrzydle skutecznie to uniemożliwiły, no ale co tam. Wszystko przed nami.

Pierwsze prawdziwe zerknięcie na południowe niebo było na pustyni podczas powrotu z Laguny Verde (dzień drugi). Niby spieszyliśmy się do hotelu w Copiapo, ale po zachodzie Słońca i mając widok gwiazd za szybami samochodu po prostu nie dało się nie zatrzymać choćby na trochę. Jeszcze nie było w pełni ciemno, a już dało się dostrzec Magellany. Momentalnie widzieliśmy, gdzie są trzy "krzyże południa": Crux (Southern Cross), False Cross i Diamond Cross. Droga Mleczna jakby nic sobie nie robiła z tego, że jeszcze było dość jasno. Świeciła bardzo wyraźnie. Musieliśmy jednak wracać i szykować się na dalszą drogę na północ Chile. Nadal wszystko było przed nami jeśli chodzi o niebo.

Pierwszej nocy na Atacamie koło San Pedro (nocowaliśmy u Alaina, właściciela https://www.spaceobs.com/en ) warunki mieliśmy doskonałe. Droga Mleczna wyglądała świetnie nawet przez mocne okulary przeciwsłoneczne Nie będę rozpisywał szczegółowo nocek obserwacyjnych. Generalnie obserwowałem przez Fujinona 10x50, czyli na szeroko i słusznie jeśli chodzi o tamto niebo. Ba... największe wrażenie w ogóle zrobił na mnie nie widok Omegi Centauri, czy Cariny w 72 cm teleskopie z Ethosem i Paracorr'em, a widok Drogi Mlecznej ciągnącej się od horyzontu przez zenit, aż po drugi horyzont - okiem nieuzbrojonym. Kłębiła się jasnymi i ciemnymi obszarami jakby spokojnie mówiąc "ja tu jestem nr 1, jakby ktoś miał wątpliwości!". Ciemne mgławice na tym niebie to zupełnie inna bajka niż u nas. Przede wszystkim rozmiarowo. Na mnie największe wrażenie spośród nich zrobił Worek Węgla w Fujinonie. Wypełniał większość pola widzenia. Czysta czerń. A jak już przy Worku Węgla to ciekawie w polu 6,5 stopnia mieścił się na styk Krzyż Południa. Do największych "wow!" wstawiłbym także obrazek najjaśniejszego fragmentu Drogi Mlecznej, tego pomiędzy Laguną, a M7. Nawiasem mówiąc, czy ten konkretny obszar ma jakąś zwyczajową nazwę? Dalej M7 i M6 - dwie jasne, okrągłe plamy na niebie widoczne gołym okiem. Piękne w lornetkach i w Vixenie 2.1x42. Generalnie czesanie Mlecznej Vixenem było obłędne. Mnóstwo jasnych kłębów, ciemnych mgławic i gromad otwartych nabierało jakby "ostrości" względem patrzenia gołoocznego.

Jednocześnie chciałbym napisać kilka słów niejako studzących emocje. Qbanos mówił, że niebo nie zrobiło na mnie wrażenia. To nie tak! Po prostu zobaczyłem to, czego się spodziewałem. Niebo zrobiło na mnie wrażenie. Chodzi mi o to, że z niektórych opisów i relacji z wypadów pod południowe niebo ktoś może wywnioskować, że to jest jakiś absurdalnie szokujący, nienaturalnie jasny, oszałamiający widok, od którego pochodzą wspaniałe zdjęcia pól gwiezdnych i jasnych mgławic. To nie jest tak, że to jest nagle jakiś cud. Droga Mleczna faktycznie jest o wiele okazalsza od jej części widocznej od nas. Jest faktycznie jaśniejsza, większa i po prostu nieporównywalnie ładniejsza. Ale to jest nadal wizual. Jasność powierzchniowa obiektów na południowej półkuli nie jest jakoś mega, giga, hiper-większa niż u nas M22 nadal jest tą samą M22, którą widziałem w Bieszczadach. M17, M16, nawet M20 i M8 także. Faktycznie, M7 i M6 o wiele lepsze, a kadr Cariny z NGC3532 boski! Odkąd go namierzyłem pierwszy raz tak po prostu co chwila do niego wracałem. Czegoś podobnego u nas człowiek nie uświadczy. Właściwie jak dla mnie to był najlepszy widok jeśli chodzi o 10x50. Nie dało się nim nasycić.

 

Omega Centauri dała czadu przez Kowę 32x82, bez problemu widoczne pojedyncze gwiazdy. W 10x50 też spora, ale jednak tutaj co większy power to większy power. Centaurus A - w 10x50 nie jest to obiekt powalający na kolana, ale całkiem fajny. Bez żadnego przygotowania tylko po namierzeniu "na oko" od razu wiadomo z czym się ma do czynienia. Idąc dalej w sąsiedztwie nie sposób nie zaliczyć obiektu, którego z Polski chyba nigdy nie widziałem. Obiektu z katalogu Messiera... M83 - żaden problem, no może oprócz tego, że była w samym zenicie co wymagało lekkiej gimnastyki. Dla mnie południowe niebo to była po prostu powolna degustacja szerokich pól bez szczególnej identyfikacji konkretnych obiektów. Długo się lampiłem na rejon Czarnego Konia (czy też Fajki jak kto woli), ogromne ciemne obszary koło gwiazdozbioru Wilka, zestaw ciemnych mgławic pod Krzyżem Południa, czy rejon ogona Skorpiona. Światło Zodiakalne z Zatomia to trochę jak łuna od świateł auta z wielu kilometrów w porównaniu do tego jakie widzieliśmy Strzelało z horyzontu wysoko, wyraziście. Obłoki Magellana z kolei wieczorem znajdowały się dość nisko, szczególnie SMC. Magellany generalnie widoczne są jako duże jasne plamy na niebie. W lornetkach nabierają wyrazistości i zauważyć można sporo szczegółów. Jednocześnie nadal są to obiekty dość rozległe i o nie największej jasności powierzchniowej. Wymagają wyższego położenia nad horyzontem, aby pokazać się w pełnej krasie więc nie ma wyboru, trzeba lecieć na zaćmienie 2020 To co utkwiło mi mocno w pamięci to wrażenie, że można było zaobserwować bardzo dużą ilość bardzo krótkich meteorów. Czy to możliwe, że będąc bliżej równika zauważalnie zwiększa się ilość krótkich (pod względem długości liniowej) meteorów z powodu większego kąta wpadania w atmosferę?

Podsumowując, Droga Mleczna królowała. Gołym okiem i przez lornetki. Nastawienie na szerokie pola okazało się słuszne na pierwszy wypad na południe. Na sam koniec podkreśliłbym jeszcze ten widok Cariny z gromadą NGC3532 w 10x50. Dla mnie lornetkowy hit obserwacyjny wycieczki.

A tutaj widoczek z jednego z poranków, coś takiego gdzieś już widziałem, ale jakby hmm obrócone

[rkpior]

Świetnie czyta się Waszą relację Panowie. Jestem pod wrażeniem profesjonalnego przygotowania i realizacji.

 

Chciałbym odnieść się do 2 tematów:

1. Eksplozja paczki z chipsami. Bardzo podoba mi się to Wasze doświadczenie. Zrobiliśmy podobne. Trochę bardziej "kontrolowane". Zamknąłem pustą butelkę 1.5 l na 4000 (Altiplanics) i zjechaliśmy z nią do San Pedro. Ciśnienie całkiem nieźle ją zmiażdżyło, a różnica wysokości "tylko" 1500. Potem sprzątaczka sprzątnęła mi tę butelkę, więc do Antofagasty zabrałem nową. Zamkniętą na 2500. Na poziomie morza zgniotła się wydatnie. Ciśnienie atmosferyczne robi swoje! Podobnie zachowują się posiłki podawane w samolotach, gdzie ciśnienie jest celowo obniżone.

2. Tego Fina z Waszej wizytacji ALMA spotkaliśmy po kilku dniach w prywatnym obserwatorium Space Obs kolo San Pedro. Był trochę bardziej zarośnięty, ale przedstawiał się jako rodowity Chilijczyk. Miał potężną wiedzę astrofizyczną, więc rzeczywiście pewnie pracuje na ALMA.

 

RKP

[MateuszW]

W dniu 14.07.2019 o 23:10, Krzychoo226 napisał:

Niezniechęceni ruszamy spróbować drogi południowej

Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś rozwinął temat almy i tych dróg, po których jechaliście. Dasz radę zaznaczyć to na mapie? Która to jest ta droga południowa i skąd było widać dokładnie anteny? Z jakiej ogniskowej jest to zdjęcie almy?

Niezmiernie mnie to ciekawi, bo nam się nie udało ich zobaczyć, w sumie głównie z braku czasu, bo byliśmy już w tamtym rejonie, ale postanowiliśmy wrócić drugi raz z powodu aklimatyzacji, a na drugi raz już nie było czasu... No i chcieliśmy uderzać od strony wschodniej, czyli chyba zupełnie inaczej.

[Krzychoo226]

Godzinę temu, rkpior napisał:

Świetnie czyta się Waszą relację Panowie. Jestem pod wrażeniem profesjonalnego przygotowania i realizacji.

Dzięki za miłe słowa!

 

14 minut temu, MateuszW napisał:

Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś rozwinął temat almy i tych dróg, po których jechaliście. Dasz radę zaznaczyć to na mapie? Która to jest ta droga południowa i skąd było widać dokładnie anteny? Z jakiej ogniskowej jest to zdjęcie almy?

Niezmiernie mnie to ciekawi, bo nam się nie udało ich zobaczyć, w sumie głównie z braku czasu, bo byliśmy już w tamtym rejonie, ale postanowiliśmy wrócić drugi raz z powodu aklimatyzacji, a na drugi raz już nie było czasu... No i chcieliśmy uderzać od strony wschodniej, czyli chyba zupełnie inaczej.

Ha, teraz jak patrze na mapę to nie wiem skąd mi się wzięły te kierunki świata Oczywiście wschodnia i zachodnia droga, poprawiłem już w relacji.

 

Droga zachodnia dostępna dla zwykłego zjadacza chleba to w zasadzie taki odcinek: https://www.google.com/maps/dir/-22.9455976,-67.6871244/-22.9545487,-67.6892038/@-22.9539067,-67.6945063,2051m/data=!3m1!1e3!4m2!4m1!3e0

 

Droga wschodnia, aż do miejsca w którym się zatrzymaliśmy: https://www.google.com/maps/dir/-22.9294177,-67.8554637/-22.9593901,-67.7846447/@-22.9576296,-67.7815569,2528m/data=!3m1!1e3!4m2!4m1!3e0

pewnie da się pojechać wyżej i znacznie bliżej szczytu Cerro Toco. To konkretne zdjęcie ALMA'y zrobiłem Samyangiem 135, najpierw miałem podpięte 400mm ale "seeing" nie pozwalał na wyraźne zdjęcia, więc skróciłem ogniskową

[qbanos]

5 godzin temu, Krzychoo226 napisał:

Droga wschodnia, aż do miejsca w którym się zatrzymaliśmy: https://www.google.com/maps/dir/-22.9294177,-67.8554637/-22.9593901,-67.7846447/@-22.9576296,-67.7815569,2528m/data=!3m1!1e3!4m2!4m1!3e0

pewnie da się pojechać wyżej i znacznie bliżej szczytu Cerro Toco. To konkretne zdjęcie ALMA'y zrobiłem Samyangiem 135, najpierw miałem podpięte 400mm ale "seeing" nie pozwalał na wyraźne zdjęcia, więc skróciłem ogniskową

Warto dodać, że 1200 m przed końcem tej drogi Nissan Pathfinder, którym jechaliśmy, dał za wygraną i powiedział, że on dalej nie jedzie. To było na 5000 m npm. Ostatni odcinek pokonaliśmy zatem drugim, Nissanem NP300 (półciężarówką). Samochodem osobowym nie da się tam dojechać.

[MateuszW]

7 godzin temu, Krzychoo226 napisał:

Droga zachodnia dostępna dla zwykłego zjadacza chleba to w zasadzie taki odcinek:

I obok tej drogi stoi samotna antena, zgadza się?

7 godzin temu, Krzychoo226 napisał:

Droga wschodnia, aż do miejsca w którym się zatrzymaliśmy

Kurcze, gdybym wiedział że można tam wjechać i że widać stamtąd anteny... wrr.

A co się dzieje na tym odbiciu?

Ta droga jest na wstępie zamknięta? Sprawdzaliście?

 

Ja chciałem atakować od tej strony:

Znalazłem relację w necie, że da się zobaczyć stamtąd anteny, choć sama droga wydaje się raczej w gorszym stanie no i anteny widać bardziej z dołu niż z góry.

 

Wielkie dzięki za te informacje, trzeba będzie je wykorzystać podczas kolejnego zaćmienia w Chile

Godzinę temu, qbanos napisał:

Warto dodać, że 1200 m przed końcem tej drogi Nissan Pathfinder, którym jechaliśmy, dał za wygraną i powiedział, że on dalej nie jedzie. To było na 5000 m npm. Ostatni odcinek pokonaliśmy zatem drugim, Nissanem NP300 (półciężarówką). Samochodem osobowym nie da się tam dojechać.

No właśnie, dzięki za rozjaśnienie tych samochodów, bo nie byłem pewien czy dobrze rozumiem. Ale co to dokładnie znaczy "dał za wygraną"? Zbyt stromo? Za duże kamienie? Inny problem?

[Krzychoo226]

16 minut temu, MateuszW napisał:

I obok tej drogi stoi samotna antena, zgadza się?

Tak dokładnie.

 

17 minut temu, MateuszW napisał:

A co się dzieje na tym odbiciu?

Ta droga jest na wstępie zamknięta? Sprawdzaliście?

Nie sprawdzaliśmy. Z tego co widać na mapach zjeżdża w dół i w pewnym miejscu przecina przekopany rów czy inne zasieki. Będziesz trochę bliżej, ale i znacznie niżej.

 

21 minut temu, MateuszW napisał:

No właśnie, dzięki za rozjaśnienie tych samochodów, bo nie byłem pewien czy dobrze rozumiem. Ale co to dokładnie znaczy "dał za wygraną"? Zbyt stromo? Za duże kamienie? Inny problem?

Zwyczajnie zabrakło mu powietrza. To była zwykła benzyna bez turba. Nissan miał turbo diesla, więc w jego przypadku o ciśnienie martwić się nie musieliśmy.

[MateuszW]

3 minuty temu, Krzychoo226 napisał:

Nie sprawdzaliśmy. Z tego co widać na mapach zjeżdża w dół i w pewnym miejscu przecina przekopany rów czy inne zasieki. Będziesz trochę bliżej, ale i znacznie niżej.

Trzeba to będzie sprawdzić w przyszłości

4 minuty temu, Krzychoo226 napisał:

Zwyczajnie zabrakło mu powietrza. To była zwykła benzyna bez turba. Nissan miał turbo diesla, więc w jego przypadku o ciśnienie martwić się nie musieliśmy.

I to się stało tak nagle? Tzn wcześniej miał pełną moc i w pewnym momencie gwałtownie ją tracił, czy było tak stopniowo już od niższych wysokości? My dojechaliśmy maksymalnie do 4800 m i nie było właściwie żadnej różnicy (też benzyna ale nie wiem jaka). Próbowałem znaleźć jakieś materiały na ten temat w internecie, ale bezskutecznie.

[Matheo_89]

Po kilku dniach jeżdżenia po piaskach (często za innym wozem) na 100% musiał być zapchany filtr powietrza. Nie ma opcji żeby po takiej jeździe w filtrze było przewiewnie. A silnik ryczał już wcześniej na tym podjeździe, działo się to stopniowo, aż w końcu samochód stanął mimo gazu w podłodze.

[Krzychoo226]

6 minut temu, MateuszW napisał:

I to się stało tak nagle? Tzn wcześniej miał pełną moc i w pewnym momencie gwałtownie ją tracił, czy było tak stopniowo już od niższych wysokości? My dojechaliśmy maksymalnie do 4800 m i nie było właściwie żadnej różnicy (też benzyna ale nie wiem jaka). Próbowałem znaleźć jakieś materiały na ten temat w internecie, ale bezskutecznie.

Ja w tym aucie nie siedziałem więc nie pomogę, ale chłopaki już wcześniej mówili żeby trzymać dystans od ich auta bo wyje jak potępione i w każdej chwili może zacząć się staczać. Na 5000m jest około 50% normalnego ciśnienia i znacznie mniej tlenu, bez turbosprężarki mieszanka paliwowa musi znacznie odbiegać od normy.

[qbanos]

Mało tlenu + stromy podjazd i samochód stanął. Wcześniej, jak było w miarę płasko, to sobie radził w miarę normalnie pomimo wysokości 4300 m npm. Może gdyby był w manualu to dałoby się jeszcze coś z niego wykrzesać, a tak to niestety. Ale nie ma tego złego, poszliśmy z buta