Mintaka

23 Stycznia 2020

Wczoraj miałam bardzo czyste niebo, bez problemu mogłam obserwować przez wielkie okno na klatce schodowej. Nareszcie dokładnie mogłam przyjrzeć się niektórym gwiazdom Oriona. Mintaka (delta Ori) jest jedną z gwiazd Pasa Oriona (będącego częścią gromady otwartej Collinedr 70... Tak, Pas Oriona jest skoniugowany grawitacyjnie).

Mintaka to gwiazda podwójna. Obie składowe są gorące. Różnią się tylko klasą jasności. Pierwotny składnik to olbrzym, zaś wtórny jest gwiazdą ciągu głównego. Błękitne, ale na skutek efektów optycznych druga z gwiazd zdaje się mieć w okularze teleskopu szaro- lawendowy , bardzo chłodny odcień.

W jednym polu widzenia uchwyciłam również gwiazdę 31 Ori. Czerwony olbrzym- bliźniaczka Aldebarana (o identycznym typie widmowym oraz wskaźniku barwy). Widok prześliczny!

23 Stycznia 2020

Nie pamiętam czy zamieszczałam na AP dłuższe opracowanie o wybranych gromadach otwartych, ale był tam też rozdział nt. gromady Collinder 70 (tej, do której zalicza się Mintaka). Miło później spojrzeć na Pas Oriona jako na całość. Poniżej załączam fragment artykułu:

(z opracowania pt.: "Wybrane gromady otwarte. Czyli znane obiekty- od mniej znanej strony")

1. COLLINDER 70

Jest to obiekt sklasyfikowany jako gromada otwarta. Zawiera bardzo dobrze znany asteryzm, zwany Pasem Oriona. Jest on częścią gromady i wraz z gwiazdą SigmąOrionis stanowi jej najjaśniejszy fragment.
Cr 70 mieści gwiazdy połączone ze sobą wzajemnymi siłami grawitacji. Zajmuje na niebie znaczny obszar o średnicy ok. 3^o. W całości może być obserwowany przez lornetkę o szerokim polu widzenia i niewielkim powiększeniu.

Pośród blisko stu gwiazd zaliczających się do gromady, cztery najjaśniejsze z nich to: Alnitak, Alnilam, Mintaka i Sigma Orionis. Pozostałe gwiazdy są zwykle ciemniejsze od 10^m.

Mintaka, czyli Delta Orionis, to gwiazda potrójna, której głó

wny składnik jest układem binarnym spektroskopowo. Jej komponenty są gorącymi gwiazdami wczesnych typów widmowych: B0III oraz O9V. Wspólna jasność wizualna osiąga aż 2,4^m.

Teleskop o niewielkiej aperturze umożliwi zaobserwowanie gwiazd A oraz C, które dzieli dystans 53’’. Kolor składnika A opisywany jest wówczas jako błękitny, a składnik C sprawia wrażenie blado granatowego.

Alnilam (Epsilon Orionis)- jest systemem podwójnym o wypadkowej jasności wizualnej bliskiej 1,7^m. Komponent pierwotny układu zalicza się do typu widmowego B0Ia. W odległości 180’’ od niego jest obecny ciemny składnik wtórny, którego jasność wizualna wynosi zaledwie 11,3^m. Posiada on wyraźnie pomarańczowe zabarwienie, wskaźnik barwy B-V tego komponentu to aż +1,40.

Alnitak (Zeta Orionis)- gwiazda podwójna. Jej łączna jasność wizualna to aż 1,9^m. Składnik główny jest podwójny spektroskopowo i złożony z gwiazd należących do typów widmowych: O9,7Ib oraz B0III. Gwiazda Zeta Ori C jest oddalona o ok. 58’’i wykazuje jasność 9,5^m.
Niezwykła gwiazda wielokrotna. Literatura podaje, ze układ ten składa się z 5 komponentów.
Najjaśniejszy z nich (A/B) to gwiazda podwójna o bardzo małym stopniu separacji (ok. 0,2’’). Jej sumaryczna jasność to 3,8^m, a zatem bez problemu widoczna gołym okiem. Jest złożona z gwiazdy typu widmowego O9,5V oraz B0,5V.
Ma bardzo niski wskaźnik barwy: -0,25. Taki sam jak Spika. Jest więc intensywnie niebieska.
Składowa C to gwiazda ciągu głównego, typu widmowego A2Vn. Jest oddalona od głównych składników o ok. 12’’. Komponent D, to gwiazda wczesnego typu widmowego: B2V o bardzo niskim wskaźniku barwy: -0,20. Jest oddalona od A/B o 13’’ i wykazuje nietypowy kolor przy obserwacjach wizualnych. Gwiazda E jest żywo- liliowa i zalicza się do typu widmowego B2 IV- V p.

PiotrTheUniverse · 24 Stycznia 2020

A idąc w stronę lata - dziś trafiła kosa na taki głaz https://bestdoubles.wordpress.com/2013/05/13/an-eta-fyingly-close-encounter-eta-η-coronae-borealis/ Będę musiał powalczyć o rozbicie przy większym zoomie i lepszym seeingu; wysoka światłosiła sprawy nie ułatwia.

Edytowane 24 Stycznia 2020 przez PiotrTheUniverse