Księżyc w rozmiarze XL

[lulu]

I dalej z tego samego dnia, czy raczej nocy. Widok nie tylko na naszego poczciwego Kopernika, ale także na kraterki w Rima Hyginus. Dociekliwy obserwator dostrzeże też Niebieskie Jezioro. Ina nie wygląda niebiesko, ale da się wypatrzeć. Dla leniuszków załączam ściągę pokazującą gdzie.

 

 

 

 

[lulu]

Rupes Altai. 1,8 km wysokości, ponad 500 km długości. Prawdziwy brzeg Morza Nektaru?

 

[21szpak]

Tycho i okolica

[Lolly09]

 

Super widok! Fascynujący...

[lulu]

Świetne zdjęcie. Tycho i okolica nie są wbrew pozorom tak proste w poprawnym sfotografowaniu - można łatwo poprzepalać najjaśniejsze fragmenty.

[lulu]

Noc z wtorku na środę była w mojej okolicy łaskawa jeśli chodzi o seeing, udało się dzięki temu zrobić kilka przyzwoitych jak na starego 8'' njutka zdjęć. Owali nie widać, ale trzeba się cieszyć z tego co się ma, zamiast myśleć o gruszkach na wierzbie lub też gołębiach na dachu...

 

 

[lulu]

Kolejne ujęcie z tej samej nocy. Trójca Langrenus, Vendelinus i Petavius... No i moi ulubieńcy spod znaku Messiera:

 

 

[lulu]

Kolejne ujęcie z tego samego wieczora. Okolice kraterów Janssen i Furnerius. Warto zwrócić uwagę na Vallis Rheita - biegnącą obok krateru Rheita bruzdę, która rozorała księżycową powierzchnię na odcinku blisko pół tysiąca kilometrów. W samym kraterze Janssen widoczny jest charakterystyczny układ rowów Rimae Janssen, przypominający wyglądem wąs wychodzący z krateru Fabricius.

 

 

 

 

[diver]

12 minut temu, lulu napisał:

Okolice kraterów Janssen i Furnerius.

 

Szczegół jak zwykle piękny. Ale z odbiorem tego obrazka mam pewien kłopot. Kratery jawią mi się raz jako twory wypukłe, raz jako wklęsłe. Częściej jednak jako wypukłe. Czy to przypadłość tylko mojego wzroku?

 

 

[lulu]

He he - dzięki, przypomniałeś mi dzieciństwo i pierwsze zdjęcia z księżycowej orbity jakie publikowała prasa - właśnie w ten sposób czytałem wówczas przestrzenność kraterów...

Edytowane 17 Października 2022 przez lulu

[lulu]

Kontynuujmy wycieczkę, jaką zawdzięczamy świetnemu seeingowi nad ranem, 12 października w okolicach Krakowa. Morze Zimna nie robi szczególnie lodowatego wrażenia, za to okolice krateru Anaxagoras, wyróżniającego się jasnością i błękitną poświatą otaczających go terenów pokrytych materiałem wyrzutowym, budzą mocno lodowate skojarzenia. Anaxagoras (wiek ok. 1 mld lat) leży na krawędzi dużo większego, starszego i mocno zerodowanego krateru Goldschmidt. 4-4,5 mld lat - tak szacowany jest wiek tej formacji, której krawędź została mocno poobijana w trakcie intensywnych kosmicznych bombardowań, zachowując do dziś ciekawą, postrzępioną formę, przypominającą ziemskie pasma górskie.

 

[lulu]

Księżyc zostawiliśmy mając na wschodniej (lewej) krawędzi kadru duet kraterów Hercules i Atlas, zaś bliżej terminatora wielki krater Endymion, nad którym Słońce zaczyna właśnie zachodzić, rzucając mocny cień wału na niemal płaskie, zalane lawą dno. Od tego miejsca zaczynamy dziś dalszą podróż, pozostając dla ułatwienia w odwróconym ustawieniu kadru.

 

Na przedłużeniu linii Endymion-Atlas znajdziemy Jezioro Snów - Lacus Somniorum. Morze zbyt małe, by zasłużyć na miano morza, sąsiadujące z wypełnionym lawą, przypominającym swym zarysem wielokąt obszarem znanym jako Jezioro Śmierci (Lacus Mortis), w centrum którego znajduje się dobrze zachowany krater Bürg.

 

Na południe od Jeziora Snów uwagę przykuwa Posidonius - jeden z najbardziej charakterystycznych księżycowych kraterów, rozpoznawalny od razu dzięki obecności przecinającego jego dno systemu rowów (Rimae Pisidonius) oraz mrugającego niemal do obserwatora "oczka" - małego (11 km średnicy) krateru Posidonius A.

 

Warto zwrócić uwagę, że Posidonius nie jest jedynym kraterem mrugającym do nas "oczkiem" na tych północnych terenach. Oprócz znajdującego się w pobliżu Herculesa, podobną dystynkcję znajdziemy także w wypadku leżącego już na terenie Morza Deszczów (niewidocznego na zdjęciu) krateru Cassini.

 

[hanysiak]

4 minuty temu, hanysiak napisał:

 

Nie można usunąć własnego posta? Jak to się robi? Przepraszam za rozbrat z technologią i pozdrawiam. Chciałem powiedzieć, że bardzo mi się podoba, gdy ktoś wie kiedy "zatrzymać suwaki" w procesie obróbki. Powyższe kadry księżycowe są poprostu cudowne.

 

Ps.

      Czy można dodawać posty bez cytowania i załączników??

[lulu]

Cześć, nie znam sposobu na usuniecie własnego wpisu, natomiast treść cytatu daje się normalnie edytować więc można po prostu usunąć zbędny fragment - także grafiki.

 

Dzięki za słowa otuchy, ale ja stale mam do siebie pretensje że za ostro sobie poczynam. Staram się trzymać zasady, że obraz ma wyglądać na ostry, ale nie na wyostrzany - ale to teoria. Z reguły to co jednego wieczora wydaje się akceptowalne, następnego ranka wydaje się zbyt mocno wyostrzone. Ciężko się przed tym wyostrzaniem powstrzymać, a kryteria są naprawdę bardzo płynne. Chcąc uzyskać efekt niebudzący najmniejszych zastrzeżeń, należałoby bardzo mocno zmniejszać obraz. Wówczas mocne wyostrzanie nie jest konieczne, a wszystkie detale są wyrysowane jak od żylety. Tyle, że sporo detalu w takim procesie ginie - no a my tutaj wszyscy jesteśmy maniakami detalu, więc takie degradowanie go w celu upiększenia obrazka przypomina trochę sytuację ogrodnika stojącego wobec konieczności wycięcia krzewu czy drzewa które pielęgnował przez wiele lat - po to by trawnik lepiej wyglądał. I tak źle i tak niedobrze. Okropna sytuacja z tymi drzewami i z tym Księżycem ;-)

Edytowane 20 Października 2022 przez lulu

[lulu]

Tymczasem odwracamy kadr i kończymy powoli wycieczkę z dnia Bardzo Dobrego Seeingu, wracając w okolice Langrenusa i Morza Żyzności. Tutaj moim faworytem jest układ kraterów Messier - mam na myśli dwa największe z całego zespołu. Liczy on kilkanaście obiektów, które swą nazwą przypominają o twórcy najbardziej podstawowego katalogu obiektów mgławicowych - Charlesie Messierze.

Messier i Messier A wyglądają na związane ze sobą morfologicznie. Podłużny kształt Messiera, którego dłuższa oś wyznacza kierunek jasnego rozbryzgu układającego się na powierzchni Mare Fecuditatis, sugeruje uderzenie pod małym kątem przez obiekt, który nadleciał ze wschodu. Po pierwotnym uderzeniu mógł odbić się jak kamienna "kaczka" na wodzie i uformował drugi krater - Messier A. Tylko jak rozumieć jego kształt? Krater ten wygląda jakby tworzyły go dwie niecki - jedna głęboka, o okrągłym kształcie, a druga, widoczna tylko częściowo - o kształcie elipsy, zbliżonym do pierwotnego krateru Messier. Jak mogło dojść do powstania się tak dziwnie zbudowanej formacji? Czy to możliwe, że okrągły krater Messier A to efekt niezależnego, drugiego uderzenia przez obiekt nadlatujący tym razem pod dużym kątem, z góry, który przypadkowo trafił w coś, co pierwotnie przypominało podłużny krater Messier?

 

[hanysiak]

Dziękuję za podpowiedzi. Tym razem widzę funkcję "dodaj odpowiedź do tematu" co zaspokaja moje potrzeby w tej kwestii 

Landszafty nadal piękne

 

 

[lulu]

Bardzo mi miło :-)

Ostatni księżycowy landszaft w tej serii to ponownie ujęcie Morza Przesileń. Jest to inne zdjęcie, które zamieszczam jako ciekawostkę i materiał porównawczy, ponieważ w trakcie obróbki kolejnych zdjęć doszedłem do wniosku że to pierwsze Morze Przesileń zostało potraktowane przeze mnie zbyt agresywnie podczas wyostrzania. Jestem ciekaw Waszej opinii - jeśli ktoś zada sobie trud aby porównać obie wersje. Która lepsza?

 

Tutaj jest wcześniejsze ujęcie:

 

 

 

[Andrzej Lach]

18 godzin temu, lulu napisał:

Jestem ciekaw Waszej opinii - jeśli ktoś zada sobie trud aby porównać obie wersje. Która lepsza?

 

Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to zdecydowanie kwestia indywidualnych preferencji, ale ja bym jednak postawił na wersję wcześniejszą (czyli drugie zdjęcie w Twoim poście). Wg. mnie jest bogatsza w szczegóły, wciąż bez efektu nadmiernego wyostrzenia (subiektywna opinia  ). Nie bez znaczenia jest też różnica w kolorystyce, która mi osobiście bardziej odpowiada w Twojej pierwotnej obróbce.

 

Różnica jest najbardziej widoczna, gdy nałoży się obydwa kadry.

 

 

 

[lulu]

Ja się coraz bardziej skłaniam do delikatniejszych metod obróbki - chociaż detale ciągle kuszą, żeby je na światło monitora wydobywać :-)

 

Tymczasem po przerwie spowodowanej masakrą Księżyca przeprowadzoną przez Celusia, trzeba wrócić na łono wątku głównego.

 

A zatem Tycho - czas stanąć twarzą w twarz z Błękitnym Okiem Południa :-)

 

[anatol]

Lulu niszczysz system po raz kolejny. I to wszystko ze zwykłego, 8" newtona tak pogardzanego w niektórych kręgach.  Ciekawe jak by wyglądało analogiczne zdjęcie zrobione jakimś 5" APO nawet z najwyższej półki, który w/g niektórych wgniata w ziemię - ba, nawet w księżycowy grunt - te wszystkie newtony nawet z ręcznie robioną optyką najwyższych lotów.

Edytowane 7 Listopada 2022 przez anatol

[lulu]

Dzięki, robiłem sporo podobnych zdjęć edziulką 120 mm no i tutaj cudów nie ma - średnica jest średnica. Tam gdzie na przeszkodzie stoi seeing i bardziej liczą się kwestie takie jak np. kontrast, tam APO rzeczywiście pokaże często więcej niż duży njutek. Ale w bardzo dobrych warunkach, gdy seeing tak nie przeszkadza, albo na zdjęciach gdzie wpływ seeingu minimalizuje się dzięki stackowaniu, wyższość większej średnicy wychodzi natychmiast...

[anatol]

5 godzin temu, lulu napisał:

Dzięki, robiłem sporo podobnych zdjęć edziulką 120 mm no i tutaj cudów nie ma - średnica jest średnica. Tam gdzie na przeszkodzie stoi seeing i bardziej liczą się kwestie takie jak np. kontrast, tam APO rzeczywiście pokaże często więcej niż duży njutek. Ale w bardzo dobrych warunkach, gdy seeing tak nie przeszkadza, albo na zdjęciach gdzie wpływ seeingu minimalizuje się dzięki stackowaniu, wyższość większej średnicy wychodzi natychmiast...

Praktycznie wszystkie zdjęcia na forum gdzie liczy się już skala (planety, Księżyc, mniejsze DS-y) to zdjęcia z luster. 

[lulu]

No i właśnie dlatego tutaj bardziej liczy się średnica niż to, że jest to seryjny zwyklas :-)

[lulu]

Rupcia Rekcia, Cassini Bright Spot, Tycho... - same księżycowe łakocie...

 

[lulu]

I przyległości z Zatoką Centralną na czele...