Syriusz B wizualnie Dobsonem 12”

[Mareg]

Przez cały 2020 rok przygotowywałem Taurusa 300/1500 do próby zobaczenia Syriusza B. Oczywiście nawet na torturach bym się do tego nie przyznał przed 12 stycznia 2021, bo przecież wiadomo, Newtony to nie są teleskopy o dużym kontraście, bo obstrukcja, bo pająk, itd., a składnik B jest przecież ciemniejszy od głównego dziesięć tysięcy razy i nawet fotograficznie jest to spore wyzwanie, choć wtedy można sobie Syriusza A prześwietlić, żeby wyciągnąć malutkiego B. To ma być relacja z obserwacji, ale pozwolę sobie zacząć od skrótowej prezentacji sprzętu, który był w użyciu, bo detale w tym temacie sprawiły, że Syriusza B zobaczyłem praktycznie przy pierwszym podejściu i w pięknej jakości. Zapewne to było też mega szczęście, jak duże postaram się sprawdzać na ile pogoda pozwoli. Ale na pewno wartość tych prostych i klasycznych przeróbek teleskopu została potwierdzona doświadczalnie na bardzo trudnym celu, i o tych paru ulepszeniach też chcę wspomnieć, bo może kogoś to zainspiruje.

 

Moim marzeniem naukowca jest, żeby to co widziałem zostało niezależnie potwierdzone przez kogoś innego w jakimś Newtonie, którego przeróbki może zostały zainspirowane tym co tu piszę. Celem mojej relacji jest przede wszystkim poinformowanie fanów Syriusza B, że jego obserwacja wizualna z Polski jest być może łatwiejsza niż się powszechnie uważa, jeśli dysponuje się odpowiednio przygotowanym sprzętem, którym niekoniecznie musi być APO 200 mm w cenie samochodu, i może zachęcić do popróbowania obserwacji.

 

To co zobaczyłem przez dwie kolejne noce przerosło moje najśmielsze oczekiwania i skłoniło do zaczęcia dokumentowania obserwacji szkicami, bo przy wyjątkowych okazjach mogą one mieć pewnie jakąś wartość naukową. Stąd parotygodniowa zwłoka w mojej relacji, bo musiałem się wyposażyć w jakiś sprzęt i ogarnąć szkicowanie. To co tu wrzucam jest moim pierwszym szkicem w życiu na podstawie tego co nabazgrałem na brudno podczas obserwacji, więc proszę o wyrozumiałość. Żadnego szkicowania w ogóle nie planowałem, ale jak Syriusz B stał mi przed oczami pewnie w sumie przez jakąś godzinę, po porządnym napatrzeniu się, jak emocje już trochę opadły, w przypływie trzeźwego myślenia pobiegłem do domu po jakąś kartkę i ołówek, i wyciąłem prowizoryczną podkładkę z pierwszego kawałka tektury, który wpadł mi w ręce. Wróciłem do okularu, zacząłem szkicować i notować, czego nigdy wcześniej nie robiłem. Owszem, robiłem notatki z obserwacji, ale zawsze jak już byłem w domu, w ciepełku, jedynie wspierane jakimiś zrzutami ekranu z telefonu.

 

Tyle tytułem wstępu. Teraz o Taurusie 300/1500 i jego udoskonaleniach. W tej relacji o tym będzie skrótowo. Jak znajdę trochę czasu, spróbuję zapodać więcej szczegółów, może z przykładowymi wydrukami 3D, już w dziale ATM. Wtedy też pewnie coś napiszę, dlaczego wg mnie konstrukcje takie jak Taurus nadają się do tjuningowania w kierunku lepszego kontrastu.

Tak wyglądał sprzęt po ładnych paru godzinach na 5-stopniowym mrozie.

 

 

 

Pierwsza widoczna rzecz, oprócz platformy Eclitpica Pro, to 40-centymetrowa baflowana osłona, która bardzo dobrze radzi sobie też jako odrośnik, tak że lustra mi jeszcze nigdy nie zaparowały bez żadnego grzania. Drugą jej rolą jest kolimacja światła zaraz na wejściu do teleskopu, tak żeby maksymalnie ograniczyć wpadające światło, które nie bierze udziału w formowaniu obrazu, a tylko się rozprasza i podbija tło w okularze. Jest to tym bardziej istotne, że najczęściej obserwuję spod domu, pod niebem ≈ 20.0 mag/arcsec², z lampami w okolicy.

Tak wygląda ta osłona w środku, razem z resztą teleskopu. Widoczne są też dalsze uprawnienia, które będę opisywał w kolejności tak jak biegnie światło.

 

 

 

Nad lustrem wtórnym (70 mm, obstrukcja 23 %) jest daszek 3D, z samoprzylepnym welurem nieco wystającym poza wydruk 3D, żeby kontur obcinający światło był jak najcieńszy. Tak robię gdziekolwiek się da, bo cieniej niż welur jest trudno. Na zdjęciu widać też zaawansowany technologicznie, redundantny system mocowania daszku na gumkach-recepturkach.

 

 

 

Zewnętrzne 2.5 mm lustra głównego jest przysłonięte, żeby zakryć fazowanie jego rantu, które tak pięknie zrobili spece z Orion Optics UK. Stożek światła jest ograniczony przez LG i ten rant odbijałby je już nie w stronę LW i część z niego mogłaby mieć swój wkład w tło w okularze. Te 2.5 mm wystarcza, żeby całkowicie zakryć trzy „trzymadełka” LG, tak że z tą przysłoną jest 300 - 5 mm apertury, która odbija światło w bardziej kontrolowany sposób.

 

 

 

I na koniec światło przechodzi przez osłonę na czoło wyciągu. Ta osłona była pierwszym dodatkiem do teleskopu, którą zrobiłem, jak tylko zobaczyłem jak to czoło się świeci przy teleskopie wycelowanym w Księżyc bliski pełni. Nie ma siły, żeby część tego światła nie wracała do LW a potem do okularu.

 

 

 

Tyle o teleskopie, teraz obserwacje.      
Prognoza na poniedziałek 11 stycznia była dobra, więc teleskop wystawiłem pod zadaszenie przed wejściem do domu późnym popołudniem, jak tylko temperatura zaczęła się obniżać. Koło 19-tej postawiłem teleskop na platformie i zacząłem się rozglądać, żeby sprawdzić w jakim stanie jest teleskop i jakie zapowiadają się warunki. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się nie wiadomo czego, bo w powietrzu wisiała lekka mgiełka. Było to widać też na gwiazdach, które miały lekkie halo. Pomimo tego, że telep od paru godzin był na zewnątrz, po załadowaniu Pentaxa XW 5 (x300) i wycelowaniu w Marsa było widać wyraźnie prądy w tubie. Pogapiłem się jeszcze trochę, upewniłem, że kolimacja jest nadal wzorowa i wróciłem do domu, zostawiając teleskop na platformie, żeby się jeszcze trochę „poprzyzwyczajał” do lekkiego mroziku, który właśnie się zaczynał. Jak wróciłem do teleskopu już po kolacji z rodzinką i porządnie ubrany, było już dużo lepiej: dało się oglądać Urana z XW 3.5 (x430).

 

Na Syriusza trzeba było jeszcze czekać, więc jechałem po klasykach. Jedynym wyjątkiem była malutka planetarka Minkowski M 1-4 w Perseuszu (10”, 13.6 mag), do której jeszcze nigdy nie podchodziłem. Tu było trochę walki, żeby znaleźć to maleństwo, ale na końcu w x430 było toto wyraźnie widać. Bez szczegółów, jednak było oczywiste, że to nie jakaś gwiazdka, nawet pod moim kiepskim niebem.

Jak Orion się wspiął wyżej, zacząłem sprawdzać jak się ma atmosfera na takich wysokościach, i niestety, było troszkę gorzej niż dzień wcześniej: Trapez 6 składników ale nie zawsze, tak jak w niedzielę. Spróbowałem, czy filtr LongPass 610 nm Baadera coś pomoże, ale niestety nie, bo z nim zostało tylko 4 jasne składniki.

Potem następny test: Alnitak A i B (1.9 i 3.7 mag, 2.2”). Oba składniki rozdzielone w x430, ale gorzej i nie cały czas jak w niedzielę. No i w końcu Rigel (0.3 i 6.8 mag), żeby sobie przypomnieć jak wygląda 9” separacji w XW 3.5, bo Syriusze A i B są w podobnej odległości (11”, -1.4 i 8.5 mag). Tu jeszcze raz zakręciłem filtr 610 nm, żeby zobaczyć, czy coś pomaga na kontrast, ale tylko bardzo przyciemnił składnik B, w zamian nie dając nic znaczącego.

 

W międzyczasie od czasu do czasu patrzyłem na Syriusza, ale się jeszcze wszystko gotowało. Dopiero po 23-ciej zaczęło się poprawiać, już po jego górowaniu (22:55). O dziwo nie było praktycznie wcale widać aberki atmosferycznej. Tylko po odjechaniu z ogniska robiło się lekko żółto, ale na tym koniec. I wtedy zaczęło się dziać. Obraz pająka miałem rozłożony na godzinach 2, 4, 6, 8, 10 i 12 i poniżej tego na 2-giej zaczęła majaczyć jakby kropeczka. Przestawiłem platformę na maksa na początek, żeby zyskać na odległości od pająka i zamieszałem okularami: XW 5, XW 3.5 i BCO 6. No i w XW 3.5 w powiększeniu 430 i polu widzenia 10’ ta kropeczka była pięknie widoczna, CAŁY CZAS, na wprost, tak że ta jakość obrazu mnie całkowicie zdezorientowała. Parę chwil studiowania okolic Syriusza w Stellarium+ na telefonie i już byłem pewien, że to on, bo Syriusz B leży praktycznie na odcinku łączącym główny składnik z „Gwiazdą Wskazującą”, o której jeszcze za chwilę. W XW 5 (x300) składnik B też był widoczny, ale już nie cały czas, bo czasem dopadały go „flary” od składnika głównego. W BCO 6 było jeszcze gorzej, myślę, że przez jeszcze mniejsze powiększenie (x250), ale Syriusz B był nadal widoczny, pewnie przez jakieś 50 % czasu, a przez resztę pogrążał się we flarach. Za to obraz był bardzo wyraźny i kontrastowy. Potem się zastanawiałem, któremu okularowi należą się większe brawa: czy BCO, że za 1/8 ceny może podskakiwać XW, czy XW, że przy większym polu i o wiele bardziej skomplikowanej budowie daje na tak ekstremalnym celu obrazy nie gorsze niż dobry orciak.

 

Teleskop został na Syriuszu, a ja przy okularze, kartce i ołówku, aż Syriusz schował się za dach domu. Przez calusieńki ten czas składnik B był pięknie i stabilnie widoczny. Niestety, nie było sensu się przestawiać, bo aby dalej patrzeć na Syriusza musiałbym się wystawić na najbardziej upierdliwą lampę przy ulicy. Tak więc trzeba było się pożegnać, mam nadzieję, że nie na długo. W międzyczasie ładnie wylazł Lew, więc tam spędziłem jeszcze z dwie godzinki, zanim całkiem przemarzłem.

 

Teraz obiecany szkic. Zrobiłem go na podstawie moich bazgrołów i zapisków zrobionych podczas obserwacji. Pole widoczne w okularze było 10’, ale platforma nie była idealnie ustawiona i wymagała korekcji co parę minut, więc widziałem trochę więcej i tak to naszkicowałem. Obserwacjom towarzyszyły spore emocje i mam nadzieję, że niczego bardzo nie pokręciłem. Oczywiście to co udało mi się naszkicować jest tylko jakimś przybliżeniem tego, co widziałem i niestety jest tam na pewno spora dawka „wizji artystycznej autora”. Na pewno szkic nie oddaje ani trochę skali jasności i w ogóle dynamiki obrazu, bo główny składnik się pięknie gotował, z flarami strzelającymi we wszystkie strony. A na takim dynamicznym tle nieruchoma kropeczka, której te flary już nie były w stanie zakłócić, ale tylko w XW 3.5, bo w pozostałych dwóch okularach to się zdarzało. Mam nadzieję, że będą jeszcze kiedyś okazje aby szkic uściślić.

 

 

 

Jako „wsparcie szkiców” wyliczam to co starałem się oddać ołówkiem a niekoniecznie mi to wyszło, i przepisuję moje notatki:

• Syriusz B leży na odcinku łączącym składnik główny ze wspomnianą „Gwiazdą Wskazującą”, na szkicu na godzinie 3, o jasności 11.1 mag. Jest ona już na tyle odległa od Syriusza, że była bardzo wyraźna w okularze. Gdyby ktoś próbował szczęścia, ta gwiazda wskaże dokładnie kierunek poszukiwań.
  Najjaśniejsza gwiazda na szkicu, ta na godzinie 10 o jasności 8.6 mag, też może pomóc w orientacji.
• Poświata generowana przez Syriusza była wyraźnie widoczna mniej więcej do połowy pola, czyli pewnie trochę dalej niż wyszło mi na szkicu.
• Jasność składnika B na tle generowanym przez składnik A odbierałem podobnie jak gwiazdkę na godzinie 7 o jasność 11.4 mag względem jej tła.
• Nie było widać żadnych prążków interferencyjnych, które najpewniej zostały „wymieszane” przez atmosferę.
• Widok Syriusza A miał wyraźnie trzy strefy, o stopniowo zmniejszającej się jasności, co próbuję pokazać na szkicu „zoom” z polem około 1’. Nic nie było prześwietlone, czego nigdy jeszcze nie widziałem na żadnym zdjęciu, z całym szacunkiem dla kolegów astrofotografów. Zresztą w tym sławnym niebieskim zdjęciu Syriusza B z HST też brakuje dynamiki, żeby się wszystko ładnie zmieściło. Oczywiście szkic też nie jest w stanie oddać jak dobrze logarytmiczna charakterystyka oka pozwala dostrzec w jednym polu widzenia Syriusza A i gwiazdkę 12.4 mag (ta na 15:30), różniących się o prawie o 14 magnitudo, co odpowiada stosunkowi 400000 : 1.
• Nie było żadnych podbarwień nawet w najjaśniejszych częściach obrazu, wszystko śnieżno-białe, co po patrzeniu na Syriusza EDkiem 80 było dla mnie totalnym zaskoczeniem.

 

Po relacji z nocy z poniedziałku na wtorek mogę już wspomnieć, co działo się noc wcześniej. Wtedy prognoza była słaba, więc Taurusa nie wystawiałem na zapas, bo szkoda żeby ciągną wilgoć bez poważniejszych szans na obserwacje. Na takie okazje mam EDka, który w zimie bywa na zewnątrz dużo częściej niż Taurus. Ale pod wieczór się przejaśniło i Newtona wystawiłem, pierwszy raz od kilku tygodni.

Scenariusz obserwacji był podobny jak dzień później, tylko że seeing był jeszcze lepszy. Za Syriusza zabrałem się koło 22-giej z XW 5 (x300) i od razu zaczęła majaczyć jakaś kropeczka koło pajaka na 2-giej godzinie, ale bardzo blisko, i przez to niewyraźnie. Wtedy nie podniecałem się za bardzo, bo to było moje pierwsze w życiu podejście Taurusem do Syriusza B, a przecież niemożliwe, żeby się udało za pierwszym razem. Zamierzałem czekać aż Ziemia zrobi mi „rotacja pola” i jak zaczynało się robić naprawdę ciekawie, to obraz zaczął mi ciemnieć, bo w momencie pojawiły się @%#$^&! chmury. W akcie desperacji dalej patrzyłem mimo chmur i ta kropeczka dalej tam majaczyła! Wszystko było ciemniejsze, ale nadal na wprost można było ją wypatrzeć, niestety ciągle blisko pająka. Odpuściłem dopiero jak gęste chmury zakryły wszystko tak, że Syriusza nie było już widać gołym okiem. Pewnie jakby chmury dały mi jeszcze z 15 minut na jakieś ochłonięcie, tak, żebym zrobił „rotację pola” przesuwając platformę i zapakował w wyciąg XW 3.5, to może widok byłby podobny jak dzień później. Wtedy jedynie mogłem podejrzewać, że to był Syriusz B, bo nie miałem czasu na potwierdzenie jego pozycji w telefonie. Ale po tym, co widziałem następnego dnia jestem pewien, że to był on.

 

I tak nareszcie zbliżamy się do końca mojej relacji, która jakoś strasznie długa mi wyszła. Rozpisałem się pewnie też dlatego, że w pewnym momencie tą relację zacząłem uważać za jakąś „pracę końcową” na zakończenie terminowania jako początkujący obserwator, przynajmniej jeśli chodzi o gwiazdy podwójne, po trzech latach od zakupu najpierwszego teleskopu w postaci EDka 80 i półtora roku obserwowania Taurusem. Ta relacja ma być pamiątką tych dwóch niesamowitych nocy, choć pewnie i tak ich nigdy nie zapomnę.

 

Na sam koniec mogę dodać, że będę próbował wracać do Syriusza jak tylko pogoda i czas będą pozwalały, bo nadal mnie bardzo nurtuje, czy w te dwie noce były jakieś wyjątkowe warunki. Z tego co udało mi się wywnioskować obserwując moje standardowe „zimowe testery seeingu”, to seeing był dobry, ale u mnie na górce, już ponad krakowskim smogiem, podobne warunki nie są aż taką rzadkością. Może za jakiś czas uda mi się coś dodać w tym temacie. W każdym razie szkice sobie już wydrukowałem, żeby w razie czego można było już tym razem tylko nanosić poprawki.

 

Czystego nieba dla wszystkich, a w szczególności dla wielbicieli i oby przyszłych obserwatorów Syriusza B !!!

Serdecznie pozdrawiam, Marek

[Szarlej]

Wspaniale się czytało. Gratuluję pomysłowych przygotowań nagrodzonych udaną obserwacją białego karła!

[Grzędziel]

Czytając takie jak Twój opisy to ja, zatwardziały astrofotograf jestem coraz bliżej decyzji zakupu dużego Newtona i powrót do wizualnego podziwiania Wszechświata.

Świetny opis, doskonale się czyta. No i najważniejsze, że miałeś tej nocy niezły fun i mega satysfakcję. A ta planetarka Minkowski M 1-4 to prawdziwa wisienka na torcie.

[Astrobonq]

Nieco ponad miesiąc temu obserwowałem Suriusza B w Newtonie 16" bodajże w okularze 8mm (225x) i 5mm (360x) gdzie był oczywisty i widoczny na wprost. Wystarczyło tylko wiedzieć czego się szuka i gdzie patrzeć.

 

Jeśli dobrze pamiętam, to w zeszłym roku wyłuskałem go również w 8" choć tu było już trudniej i składnik B pojawiał się tylko momentami. Pewien nie jestem, czy rzeczywiście było to w 8" bo mogliśmy też obserwować przez 12" kolegi @PiotrTheUniverse.

 

Edit: po zastanowieniu się jestem prawie pewien, że na obserwacjach mieliśmy zarówno 8 jak i 12" i składnik B był widoczny w obu - oczywiście w 12" wyraźniej. Niech jednak Piotrek sprawdzi to jeszcze w notatkach

Edytowane 28 Stycznia 2021 przez Astrobonq

[Grzędziel]

A jak myślicie, przez APO 140 mam jakiekolwiek szanse?

Może bez kątówki na wprost, żeby zminimalizować rozproszenie światła. Okular 5 mm, powiększenie 184x

Chętnie bym sprawdził, ale z mojej miejscówki dom zasłania, a nie wiem czy uda mi się jeszcze w w tym roku gdzieś wyjechać.

[Astrobonq]

Jeśli rzeczywiście te moje obserwacje przez 8" się odbyły, to i w Twoim apo powinno się udać

[JSC]

52 minuty temu, Grzędziel napisał:

A jak myślicie, przez APO 140 mam jakiekolwiek szanse?

Może bez kątówki na wprost, żeby zminimalizować rozproszenie światła. Okular 5 mm, powiększenie 184x

Chętnie bym sprawdził, ale z mojej miejscówki dom zasłania, a nie wiem czy uda mi się jeszcze w w tym roku gdzieś wyjechać.

"Zupełnie na luzie" , skoro ludzie wyłapują go w 4-calowych refraktorach (u nas w Polsce), a nawet 4-calowych Makach. Tym bardziej, ze teraz składnik B jest akurat najbardziej oddalony od A.

Kluczem jest pewnie seeing. Przyznam, ze ja go jeszcze nie uchwyciłem (ech... ta północ Polski). Ale na pewno jest to wielkie przeżycie  i na pewno warto zarwać nawet kilka mroźnych nocy, oby tylko były pogodne. (Dzięki @Mareg za piękną relację z obserwacji! I zagrzanie do boju z Syriuszem )

 

Przydałyby sie tez pewnie techniki obserwacyjne - na poniższej grafice pokazany jest krzyżykiem punkt w który należy patrzeć i stopniowo przesuwac wzrok  w stronę gwiazd.

https://www.handprint.com/ASTRO/bineye1.html

 

W stosunkowo małym refraktorze przydałoby się tez pewnie powiększenie rzędu 2xD... 2,5xD

 

 

 

 

Edytowane 28 Stycznia 2021 przez JSC

[bartolini]

Syriusza B pierwszy raz oglądałem w Achromacie 152/1200. 

Ostatnio jakoś rok temu w Maku 180, przy seeingu trochę lepszym od przeciętnego i powiększeniu 270x - z orciakiem 10mm.

Edytowane 28 Stycznia 2021 przez bartolini

[Mariusz Psut]

Przeczytałem trzy razyrazy.Godna szacunku konsekwencja w dążeniu do celu.

Masz zacięcie chłopie.

PS. Ale chyba wyprowadzasz czasem tego pięknego Taurusa pod dobre niebo?.

[megrez23]

14 godzin temu, Mareg napisał:

To co zobaczyłem przez dwie kolejne noce przerosło moje najśmielsze oczekiwania i skłoniło do zaczęcia dokumentowania obserwacji szkicami

Gratuluję, witam w klubie szkicujących obserwatorów!

 

Pozdrawiam

Jarek

 

PS ...muszę spróbować zobaczyć Syriusza B.

Edytowane 28 Stycznia 2021 przez megrez23

[Mareg]

Teraz, Mariusz Psut napisał:

PS. Ale chyba wyprowadzasz czasem tego pięknego Taurusa pod dobre niebo?.

 

Tu na razie jest słabo, ale to raczej świadomy wybór:

- póki co, bardzo się jeszcze podniecam tym co widzę Taurusem nad domem, a przy domu mogę pewnie spędzić 10 razy więcej czasu przy teleskopie niż na wyjazdach;

- pod lepsze niebo jeżdżę z lornetą 25x100, którą mam od niedawna i też nie chcę jej zaniedbywać, bo takie obserwacje tez są super.

Taka specjalizacja na obecnym etapie mojego "rozwoju astronomicznego" działa bardzo dobrze.

Jak się już napatrzę w ten sposób, to pewnie zacznę częściej zabierać Taurusa na wycieczki.

[Mariusz Psut]

To prawda.

Jest słabo. Za to spokój własnego ogrodu i więcej czasu.

Ale jak pomyśleć że kilkanaście minut jazdy jest naprawdę dobre niebo i pusty horyzont to aż...

[Mareg]

5 minut temu, Mariusz Psut napisał:

To prawda.

Jest słabo. Za to spokój własnego ogrodu i więcej czasu.

Ale jak pomyśleć że kilkanaście minut jazdy jest naprawdę dobre niebo i pusty horyzont to aż...

 

W moim przypadku, żeby było znacząco lepiej i zachód się opłacił, to jest godzina drogi w każdą stronę plus 2x pakowanie plus raz czekanie aż telep choć trochę się przyzwyczai do warunków, żeby przynajmniej w szerszych polach można było zacząć patrzeć.
Na razie taki czas z radością spędzam gapiąc się w niebo nad domem, zwłaszcza zimą, bo zawsze można wrócić na parę chwil do domu żeby się zagrzać, popatrzeć na mapy i przygotować następne cele popijając gorącą herbatkę.
Na razie lorneta na wyjazdy mi zupełnie wystarcza, a narzut czasowy takiego wyjazdu jest sporo mniejszy.
Wyjazdów z Taurusem znów popróbuję jak się zrobi cieplej, bo wtedy czasem i żonkę da się wyciągnąć.

[Mariusz Psut]

No to czekamy na kolejne szkice.

[Astrobonq]

19 minut temu, Mareg napisał:

 

W moim przypadku, żeby było znacząco lepiej i zachód się opłacił, to jest godzina drogi w każdą stronę plus 2x pakowanie plus raz czekanie aż telep choć trochę się przyzwyczai do warunków, żeby przynajmniej w szerszych polach można było zacząć patrzeć.

 

Wystarczy spakować teleskop do auta godzinkę przed wyjazdem, potem kolejna godzinka jazdy i w zasadzie teleskop masz już wychłodzony. Rozstawia się to w 10-15min, 3min na kolimację i można obserwować. Taurusy w porównaniu ze standardowym Dobsonem to jest szczyt mobilności. Twojego T300 porównałbym pod tym względem do standardowych 8". Kolejna rzecz to otwarta konstrukcja Taurusa, dzięki czemu zwierciadło szybciej się wychładza. Także nic, tylko jeździć pod ciemne niebo

 

Z drugiej strony mieszkając w Warszawie w bloku bez balkonu zazdroszczę komfortu prowadzenia jakichkolwiek obserwacji bezpośrednio spod domu.

[JSC]

30 minut temu, Mareg napisał:

Na razie taki czas z radością spędzam gapiąc się w niebo nad domem, zwłaszcza zimą, bo zawsze można wrócić na parę chwil do domu żeby się zagrzać, popatrzeć na mapy i przygotować następne cele popijając gorącą herbatkę.
 

Zrobiłeś z niego taki planetarny wymiatacz, ze spokojnie pasuje do zaświetlonego ogródka.

Opisz i  poszkicuj prosze jakies Księzycowe Zakamarki

Edytowane 28 Stycznia 2021 przez JSC

[Mareg]

25 minut temu, JSC napisał:

Zrobiłeś z niego taki planetarny wymiatacz, ze spokojnie pasuje do zaświetlonego ogródka.

Opisz i  poszkicuj prosze jakies Księzycowe Zakamarki

 

Ode mnie takim teleskopem też fajnie wychodzą malutkie planetarki o dużej jasności powierzchnowej, do których trzeba dużych powiększeń, tak od 300 wzwyż.
Myślę, że będę troszkę próbował w tym kierunku się specjalizować.

Co do szkiców Księżyca, to wydaje mi się, że to są najtrudniejsze szkice, bo czasem ilość szczegółów powala i przenieść to na papier jest nie lada sztuką.
Ale muszę przyznać, że fascynuje mnie Księżyc w dużych powiększeniach i dobrych warunkach, kiedy widać tak jakby się tam było.
Może kiedyś się odważę coś naszkicować, ale do tego na pewno jeszcze daleka droga.

[Astrobonq]

Mając platformę paralaktyczną można nawet próbować astrofoto Księżyca. Przy tak krótkich klatkach super dokładne prowadzenie nie jest wymagane, a ten Newton ze swoją ogniskową i aperturą dawałby ciekawe możliwości

[Mareg]

1 godzinę temu, Astrobonq napisał:

Mając platformę paralaktyczną można nawet próbować astrofoto Księżyca. Przy tak krótkich klatkach super dokładne prowadzenie nie jest wymagane, a ten Newton ze swoją ogniskową i aperturą dawałby ciekawe możliwości

 

Dokładnie taki jest plan. ASI 462 już zakupiłem. Teraz tylko pogoda i czas.

[Martyn]

Bardzo dziękuję za obszerną relację. Nie tylko świetnie się czyta, ale również i opis tych wszystkich poprawek daje pomysły na tuning własnego teleskopu. 

 

Pozdrawiam  

[PiotrTheUniverse]

W dniu 28.01.2021 o 11:17, Astrobonq napisał:

Nieco ponad miesiąc temu obserwowałem Suriusza B w Newtonie 16" bodajże w okularze 8mm (225x) i 5mm (360x) gdzie był oczywisty i widoczny na wprost. Wystarczyło tylko wiedzieć czego się szuka i gdzie patrzeć.

 

Jeśli dobrze pamiętam, to w zeszłym roku wyłuskałem go również w 8" choć tu było już trudniej i składnik B pojawiał się tylko momentami. Pewien nie jestem, czy rzeczywiście było to w 8" bo mogliśmy też obserwować przez 12" kolegi @PiotrTheUniverse.

 

Edit: po zastanowieniu się jestem prawie pewien, że na obserwacjach mieliśmy zarówno 8 jak i 12" i składnik B był widoczny w obu - oczywiście w 12" wyraźniej. Niech jednak Piotrek sprawdzi to jeszcze w notatkach

O Syriuszu B nic nie wiem, ale takiego Rigela B bezproblemowo 8mką, co w 12tce się nie udawało już!

[Mareg]

2 godziny temu, PiotrTheUniverse napisał:

O Syriuszu B nic nie wiem, ale takiego Rigela B bezproblemowo 8mką, co w 12tce się nie udawało już!

 

Sprawdziłbym kolimację tej 12-tki, bo Rigela B nie jest problemem dostrzec w refraktorze 80 mm.

A jak będzie dobrze skolimowana, trzeba uderzać w Syriusza.

Podobieństwo pomiędzy Rigelem A/B i Syriuszem A/B jest takie, że obecnie ich składniki mają podobną separację, tak że Rigel jest dobrą rozgrzewką przed Syriuszem, żeby wiedzieć jakiej odległości spodziewać się pomiędzy składnikami.
A teraz różnice:

• Składnik A Syriusza jest jaśniejszy od A Rigela A o 1.7 mag (≈ 5 razy)
• Składnik B Syriusza jest ciemniejszy od B Rigela A też o 1.7 mag.

Zatem różnica w jasnościach składników A i B dla Syriusza jest 3.4 mag większa niż dla Rigela (≈ 25 razy). 

I dlatego właśnie nieporównywalnie trudniej rozdzielić Syriusza niż Rigela.

[Charon_X]

A Procjon B wizual/foto ktoś próbował ? 

[megrez23]

!

Edytowane 29 Stycznia 2021 przez megrez23
Proszę wymoderować

[megrez23]

46 minut temu, Charon_X napisał:

A Procjon B wizual/foto ktoś próbował ? 

Czy o to chodzi? Ta mała gwiazdka na 16:30?

 

Pozdrawiam

Jarek

 

26.01.2020                                     22:00 - 22:40 CSE

Wadowice

Seeing: AII                           mroźno, mglisto, cirrusy

 

MAK127 SW/EQ3-2  + BINO SW + GSP12, GSP9

 

Tym razem obserwacje poświęciłem gwiazdom podwójnym. To kolejne rewelacyjne obiekty do obserwacji MAK-iem 127. Obrazy dyfrakcyjne, krążki Airy'ego jak maleńkie tarcze gwiazd w różnych kolorach.