Opozycja Marsa 2022 - szkice

[megrez23]

29.10.2022. To pierwszy szkic w czasie tegorocznej widoczności Marsa po kilku wcześniejszych podejściach. Temat zakładam mając nadzieję, że uda mi się jeszcze zamieścić chociaż kilka rysunków. Zachęcam każdego, komu będzie się chciało do załączania portretów Marsa.

 

Planeta rośnie „w oczach” zbliżając się do opozycji, która przypadnie dokładnie 8 grudnia 2022 roku, pokazując już przy 150-u krotnym powiększeniu sporych rozmiarów traczkę. Tym razem w czasie obserwacji  refraktorem postaram się nie korzystać z filtrów, żeby podziwiać widoki w naturalnych kolorach.

 

Poniżej efekt dzisiejszej porannej sesji. Pasmo na południu to Mare Tyrrhenum, Cimmerium oraz Sirenum. Na północy łukowate pociemnienie to prawdopodobnie Utopia.

CM 207°.

 

 

 

 

 

Pozdrawiam Jarek

 

 

 

 

Edytowane 31 Października 2022 przez megrez23

[megrez23]

30.10.2022. Kolejny szkic Marsa z widocznymi daleko wysuniętymi na południe "morzami" Cimmerium oraz Sirenum. Na północy wyraźnie widoczny jaśniejszy obszar wyraźnie odcięty od reszty planety. Są to pozornie najmniej ciekawe rejony Marsa pozbawione szczegółów. Pamiętajmy jednak, że w tym rejonie na tarczy Czerwonej Planety możemy dostrzec największy wulkan w Układzie słonecznym - Olympus Mons. Niestety nie maiłem jaszcze możliwości zobaczenia go przez teleskop. Góra Olimp wznosi się na 21 287,4 m nad średni poziom planety i 26-27 km ponad otaczającą wulkan równinę. Mierzy 624 km średnicy u podstawy, wyraźnie zaznaczonej skarpami o wysokości dochodzącej do 6 km. Znajdujący się na wierzchołku krater ma długość 85 km, szerokość 60 km oraz głębokość 3 km.

 

 

 

 

 

PS O godzinie 02:59 zerkałem na telefon i mogłem po raz pierwszy zobaczyć zjawisko, które jest "manipulacją czasem", a mianowicie  wyświetlacz pokazał po 02:59 godzinę 02:00.

 

Pozdrawiam Jarek

Edytowane 31 Października 2022 przez megrez23

[megrez23]

01.11.2022.

 

Zapowiadało się mało obiecująco, obraz drgał i falował uniemożliwiając dostrzeżenie czegokolwiek, ale po pierwszej wszystko zaczęło się uspokajać tak, że mogłem nawet korzystać z okularu Fujiyama HD-OR 4 mm (x225). Ostatecznie jednak obserwowałem i rysowałem korzystając z Baader Genuine Ortho 5 mm (x180), ponieważ większe powiększenie nie wnosiło nic nowego w czasie obserwacji oprócz większej wrażliwości na niestabilność atmosfery.

 

Na poniższym szkicu na południu widoczne ukośne pasmo to Mare Sirenum, w rejonie bieguna północnego wyraźne jaśniejszy obszar spowity szronem. Wspomnę jeszcze, że na północy mamy marsjańską wiosnę, a na południowej półkuli jesień.

 

Niestety widoki Marsa nie są takie jak te na szkicach, które możemy spotkać przeglądając serwis Pochmurne Noce, ale dla mnie jest już magia w okularze.

 

CM 146°

 

 

 

Pozdrawiam Jarek

 

[artystasiak]

Super! Czekamy na więcej. Wczoraj  był super seeing. Szkoda że gęsta mgła potem uniemożliwiła obserwacje   

[megrez23]

„Zawsze kiedy spoglądam przez teleskop na Czerwoną Planetę zastanawiam się czymże są widoczne na jej powierzchni rozmaitych kształtów i wielkości liczne ciemniejsze obszary. 

 

Czy są to morza i zatoki krystalicznej wody pełne różnorodnych gigantycznych stworzeń, rozlane na obszarze monstrualnej ceglanej pustyni smaganej bezlitośnie lodowatym wiatrem?    

   

Czy może stanowią one jednak lądy pokryte bujną roślinnością w której znajdują schronienie niezliczone gatunki ptactwa, jadowitych gadów oraz żądnych krwi drapieżników? Byłyby one wtedy, jak kontynenty skąpane w bezmiarze rdzawego budzącego niepokój oceanu.

 

Niektórzy badacze nawet twierdzą, że zaobserwowali na Marsie kanały* irygacyjne biegnące prostymi liniami od stref biegunowych będących bez wątpienia magazynami zamrożonej wody w kierunku tychże oaz marsjańskiego życia.   Stanowić to może podstawy, aby przypuszczać że na sąsiedniej Planecie zamieszkuje zaawansowana cywilizacja być może na tyle, żeby pomóc nam rozwiązać najważniejsze problemy. A co jeśli okaże się wroga i nienawistna? Któż dzisiaj zna odpowiedzi na tak frapujące pytania?                                                                                                                                                              

Drugą, jakże nieliczną grupę naukowców stanowią bardziej sceptycznie nastawieni do istnienia tak zaawansowanego systemu nawadniania obszarów równikowych. Owi niedowiarkowie twierdzą naiwnie, iż owe struktury są jedynie złudzeniem optycznym, któremu rzekomo mieliby ulegać ziemscy obserwatorzy.      

                                      

Może w niedalekiej przyszłości ludzkość oderwie się od Ziemi wysyłając w kierunku Marsa statki powietrzne pełne instrumentów do badania jego powierzchni i istniejących tam form życia. Dzisiaj możemy jedynie spoglądać z zaciekawieniem przez nasze lunety w jego kierunku zastanawiając się nad odpowiedzią.”

A.D.1822

 

*Pierwszą osobą, która użyła słowa kanał, aby opisać cechy morfologii Marsa, był Angelo Secchi, który w roku 1858 dostrzegł spore struktury na powierzchni planety. Jednak Secchi nie dostrzegł żadnych prostych linii.  

 

Dopiero doniesienia włoskiego astronoma Giovanniego Schiaparellego o zaobserwowaniu prostych linii na powierzchni Czerwonej Planety podczas opozycji Marsa w roku 1877 wywołały dyskusję na ten temat wśród astronomów. Schiaparelli nazwał proste linie słowem canale (liczba mnoga canali), które mogło oznaczać sztuczne kanały albo dukty wodne, czy też kanały w znaczeniu przejścia lub połączenia między dwoma punktami.

 

Niektórzy naukowcy doszli do wniosku, że proste linie muszą być dziełem istot inteligentnych. Według tych badaczy hipotetycznie Marsjanie mieli budować kanały, aby nawodnić równikowe obszary swojej planety. Jednym z najznamienitszych propagatorów tej idei był Percival Lowell.

[megrez23]

06.11.2022.

 

Poniżej szkic wykonany przy bardzo niestabilnych warunkach, jakże dobrze znanym wśród obserwatorów planet. Przejściowe zachmurzenie na przemian z niemal krystalicznym niebem, a do tego typowy seeing.

 

Co było widać? Błyszczący biegun północny, Mare Acidalium, zlane w jedną całość Mare Erythraeum z Margaritifer Sinus oraz trochę nieregularne pojaśnienie na południu. Może w ten obraz wtapiało się jeszcze malowniczo Sinus Lacus? Trudno stwierdzić.

 

Gdybym był astro-świeżakiem od razu poszedłbym w większą aperturę, bo przecież większy może więcej. Na szczęście pamiętam wiele lat wstecz kiedy walczyłem 8-10 calowymi Newtonami, czy też mniejszymi MAK-ami z planetami i tak, naprawdę ciężko było, czy też jak kto woli rzadko uzyskać obrazy, które by potwierdzały przewagę jednych nad drugimi w tejże materii. Generalnie jest trudno zobaczyć jakieś szczegóły. Nie spodziewam zresztą szału w czasie tej opozycji. Średnica Planety w czasie największego zbliżenia o ile dobrze pamiętam wyniesie 17,1". Trzeba zarzucić wędkę i cierpliwie czekać, może następnym razem zamiast płotki złapie się szczupak. To chyba na tyle tym razem.

 

 

 

Pozdrawiam Jarek

 

 

[misiowaty]

2 godziny temu, megrez23 napisał:

Gdybym był astro-świeżakiem od razu poszedłbym w większą aperturę, bo przecież większy może więcej. Na szczęście pamiętam wiele lat wstecz kiedy walczyłem 8-10 calowymi Newtonami….

 

2 godziny temu, megrez23 napisał:

Trzeba zarzucić wędkę i cierpliwie czekać, może następnym razem zamiast płotki złapie się szczupak. To chyba na tyle tym razem.

Na tym polega przewaga poręcznych teleskopów nad dużymi! Częściej są w użyciu…

SEEING rządzi!

Kupię ołówki chyba

[megrez23]

09.11.2022.

 

Tym razem mgła i trochę lepszy seeing niż poprzednio. Na tarczy Marsa zaczynają pokazywać się znane i rozpoznawalne obszary. Na północy bez wątpienia Mare Acidalium stanowiące na szkicu jedną całość z Niliacus Lacus. Bardziej na południe Mare Erythraeum, a wzdłuż równika Aurorae Sinus oraz Margaritifer Sinus. Przy terminatorze majacząca Sinus Meridiani.

 

 

 

Pozdrawiam Jarek

 

Edytowane 10 Listopada 2022 przez megrez23

[megrez23]

11.11.2022.

 

Kolejna obserwacja w czasie której widoczne już były Sinus Sabaeus oraz Sinus Meridiani jako wyraźnie ciemniejszy obszar na powierzchni Marsa. Trochę dalej Margaritifer Sinus oraz Aurorae Sinus. Najlepiej w czasie obserwacji był widoczny kompleks Mare Acidalium.

 

Ty razem udało się również zastosować Fujiyama HD-OR 4 mm, co dało 225 krotne powiększenie. Muszę przyznać, że można było dostrzec w chwilach wolnych od turbulencji delikatne pojaśnienia w głębi tarczy Planety, jakby odcienie ceglanego koloru, a sam Mars przypominał tego z niektórych fotografii. No cóż, im lepsze warunki tym bardziej ED 120 mnie pozytywnie zaskakuje.

 

 

 

Pozdrawiam Jarek