mike2063

CZĘŚĆ 1.

PIERWSZE SPOJRZENIE

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Słońce coraz szybciej chowało się za horyzont. Po tak gorącym i długim dniu nawet jemu należał się dziś odpoczynek. Pracowało w końcu bez ustanku tyle godzin. Złocista, idealna kula stopniowo zmieniała swoją barwę na krwistoczerwoną, zasłaniana wierzchołkami drzew brzozowych z pobliskiego lasu. W powietrzu czuło się ten charakterystyczny i niepowtarzalny zapach lata. Lekki wietrzyk od czasu do czasu musnął gdzieniegdzie wystające kępy traw, jaskrów i mniszków. Cudowny letni klimat niewielkiej wioski. Choć robiło się coraz ciemniej i dzień dobiegał końca, jednak czuło się w powietrzu jego oddech. Świeżo skoszona trawa pozostawiona na słońcu wydzielała przyjemny zapach i przypominała ten cudowny, błogi czas dzieciństwa spędzony na zabawie, radości i bieganiu za piłką w krótkich spodenkach. Lato to przepiękna pora roku, taka beztroska i wszechobecna. W takie wieczory chciałoby się, żeby czas się zatrzymał i już nie ruszył dalej.

Choć ciemność nie opanowała jeszcze podwórka, to już nad drzewami można było zaobserwować znajomy kształt nocnych, latających stworzeń. Malutkie nietoperze bezszelestnie dokazywały na wieczornym niebie. Gdzieniegdzie w powietrzu zamigotał znajomy błysk fluorescencyjnego pancerzyka robaczka świętojańskiego, fascynująco-przerażający i niezwykle tajemniczy świat przyrody, prawie bajkowy, niczym baśniowy świat elfów. Tak to jest, kiedy jest się dzieckiem.

Niewielki, wiejski domek, jakich pełno wokół. Z przyległego do niego ogródka wychylały się dojrzałe wiekiem różaneczniki otoczone płożącym się wszędzie jałowcem. W samym sercu tego ogrodu znajdował się potężny, ponad stuletni orzech włoski. Owocował regularnie co roku, wydając orzechy tak wielkie jak zaciśnięta pięść dorosłego mężczyzny. Z wyglądu jego kory wynikało, że wiele przeszedł podczas srogich zim, pozostawiając na niej głębokie, trwałe blizny. Przy samym domku była studzienka z krystalicznie czystą, zimną wodą, głęboka na 10 metrów.

Tuż niedaleko stał drugi dom. Nie ukończony, bez okien, bez tynku, zadaszony. Na pierwszym piętrze swoje apartamenty miały gołębie, których było tam mnóstwo. Byli to jedyni mieszkańcy tego budynku, który już nigdy nie został oddany do użytku ludziom, choć powstawał z takim właśnie zamiarem. Do nich właśnie, jak co wieczór przychodził gospodarz, aby przed nocą zabezpieczyć wszelkie wejścia tak, aby żaden drapieżnik nie dostał się do środka. Tak też się działo i tym razem. O stałej porze, jak z zegarkiem w ręku, jakby od tego miało zależeć życie tych ptaków. Bo i po części to prawda. Czworonożni nocni myśliwi tylko wypatrywali swojej szansy, aby po zapadnięciu zmroku dostać się do środka i zaspokoić swoje mordercze instynkty. Tej ciepłej, letniej nocy nie miały jednak okazji.

Trzydziestoparoletni, wysoki mężczyzna szedł miarowym, spokojnym krokiem w stronę sąsiedniego budynku. Miał do przebycia zaledwie 20 metrów od furtki skromnego, drewnianego płotu okalającego dom wraz z ogrodem. Niespełna dwa miesiące temu własnoręcznie go postawił i pomalował. Świeże drewno zgrabnych sztachetek jeszcze dość intensywnie pachniało.

Tego wieczoru mężczyzna nie był sam. Na swoich ramionach trzymał małego chłopca, może 6-letniego. Chłopiec kurczowo trzymał się koszuli ojca, rozglądając się na wszystkie strony. Widać było, że bardzo interesowało go to, co działo się o tej porze na dworze. Dla małego dziecka nocny świat był bardzo tajemniczy i niezrozumiały. Ale ten chłopiec nie wyglądał na przerażonego zapadającymi ciemnościami, sprawiał wrażenie bardzo nim zaciekawionego. Najbardziej podobały się mu małe nietoperze, które raz po raz przecinały powietrze tuż nad ich głowami. Zarysy drzew na tle jaśniejącej zorzy zachodzącego słońca i kontury domów malowniczo wkomponowanych w ten niezwykły krajobraz.

Nagle chłopiec popatrzył wysoko w górę, podążając śladem jednego z nietoperzy. Jego wzrok zatrzymał się nagle na czymś niewielkim i bardzo jasnym. Chłopiec zmrużył oczy, jakby chcąc dostrzec jakieś szczegóły. Tuż nad ich domem świeciło coś bardzo intensywnie. Ten jaskrawy punkcik zdecydowanie wyróżniał się na tle ciemnego granatowego nieba. Na nieboskłonie nie było w tym momencie ani jednej chmurki, a powietrze było bardzo przejrzyste. Świecący punkt bardzo zainteresował chłopca. Nie spuszczając wzroku zapytał z wyraźnym zaciekawieniem w głosie:

• 
  Tato, a co to tam świeci tak wysoko?
  
• 
  To gwiazda, synku – odpowiedział mężczyzna kątem oka spojrzawszy na niebo w miejsce, o które pytał malec.
  
• 
  Ojej! - zachwycił się chłopiec. - A jak duża ona jest? - ciągnął dalej.
  
• 
  Jak dwa domy złączone razem, jeden na drugim – z pewnością siebie rzucił w odpowiedzi mężczyzna.
  W tym momencie w wyobraźni chłopca ukazał się obraz płonącej kuli wielkości ich domu połączonego z domem sąsiadów.
  
• 
  Ależ ona jest ogromna! - pomyślał chłopiec. Spojrzał w górę raz jeszcze nie mogąc opanować niezwykłych emocji, które nim zawładnęły. „Jak dwa domy razem” - słowa ojca głęboko zapadły mu w pamięć. Chociaż do pobliskiego budynku szli razem kilka minut, wydawało mu się, że idą całą wieczność. Przepiękny widok! Chłopiec na moment zapomniał, po co tutaj z ojcem przyszedł.
  

Postawiwszy chłopca na ziemi, mężczyzna sprawnym ruchem ręki odwiązał sznurek przytrzymujący klapę zamykającą „balkon” dla ptaków. Następnie wspiął się po drabinie, aby dokładnie ją przymocować. Trwało to niecałą minutę, zanim wrócił z powrotem na ziemię.

• 
  Już gotowe, Michałku! Możemy wracać do domu - oznajmił po zejściu z drabiny.
  

Całą drogę powrotną nieustannie chłopiec przyglądał się gwieździe. „Jak dwa domy” - echem odbijały się w jego głowie słowa ojca. „Skąd on to wie?” - zastanawiał się. „Ależ ten mój tatuś jest mądry! Muszę tu jutro wrócić i jeszcze raz spojrzeć na tą gwiazdę”.

Przez cały wieczór nie mógł myśleć o niczym innym, jak o niesamowitej gwieździe, która tak cudownie świeciła nad domem. Jeszcze wtedy nie zdawał sobie sprawy z tego, co tak naprawdę poczuł i jak mocno przeżył ten widok. Jak mocno musiała wtedy świecić ta gwiazda, skoro jej blask przetrwał w duszy chłopca tak długi czas!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Witajcie,

zainspirowany Waszymi niezwykłymi opowieściami postanowiłem po bardzo długich przemyśleniach udostępnić publicznie moje najwcześniejsze wspomnienie pierwszej obserwacji astronomicznej bez użycia jakichkolwiek przyrządów optycznych poza własnymi oczyma. Chociaż było to bardzo dawno temu, to jednak wspomnienie to pozostawiło we mnie bardzo trwały ślad, który noszę w sobie z niezmienioną siłą aż do dnia dzisiejszego. Powyższy tekst powstał jakiś czas temu, celem uwiecznienia pierwszych wrażeń i emocji z oglądania nocnego nieba. Jest to dla mnie wyjątkowy okres. Było to jeszcze wtedy, kiedy tata był dla mnie wielkim autorytetem, a mamę wspominam jako uśmiechniętą kobietę, wolną od wyniszczającej choroby. Jest to więc zapis bardzo osobisty.

W taki też sposób podchodzę do obserwacji nocnego nieba- z zachwytem, który po wielu latach nie słabnie i ciągle się rozwija. Mój rytm w czasie "po pracy" wyznaczony jest przerwami we frontach atmosferycznych.

Zdecydowałem się opublikować ten tekst w "Dziennikach gwiazdowych" z niewielką obawą jak zostanie przyjęty i nieskrywaną radością, że jest miejsce na to, abym mógł się tym podzielić z osobami, które czują to samo, co ja. Wspomnień jest, rzecz jasna, więcej, z pewnością zostaną opublikowane, jeżeli taka będzie wola Czytelników.

W tym miejscu chciałem podziękować Administratorowi za pomysł i stworzenie działu z opisami wspomnień naszych obserwacji.

Pozdrawiam Was wszystkich przy okazji życząc wielu niezapomnianych wrażeń i autentycznej radości w przeszukiwaniu zakamarków Wszechświata. Wszelkiego dobra w Nowym 2013 Roku, oby przyniósł zadowolenie i realizację wszystkich planów.

Michał