Ewa55

Zorze

Na tacę ciszy nocami

mgły księżycowe z gwiazdami

zbierają sen pąków róży,

w którym się wieczór zadurzył.

To posag dla zórz perłowych,

by świt je mógł zaróżowić,

gdy z nieba ciemność się stoczy

za sprawą słońca warkoczy.

Nie muszą wcale się martwić,

czy im pachnideł wystarczy,

bo nawet gdyby ciut spadło

odda je rosy zwierciadło.

W najcichszej pąsu półnucie

wachlarzem chmury zasnute

pójdą od blasku błękitu

do innych światów i świtów …

Dziękuję za odwiedziny i za laki, pozdrawiam miło ))

Echo stworzenia

Na galaktyki ramieniu,

w pradawnej gwiazdy promieniu

mieszkało mgnienie stworzenia,

- gdy Świat uwalniał się z cienia.

Pośród przestrzeni bezmiaru

tchnie echem dawnego żaru,

okryte mroku pierścieniem

żyje świetności wspomnieniem.

Pamięta losy Kosmosu,

gdy światło wyszło z chaosu,

jak struna dawno trącona

na mikrofali dziś kona.

Bardzo mi sie podoba wiersz, a szczególna fraza z opróżnionym dzbanem, )))

Bardzo Wam dziękuję za odwiedziny i za liki,a Loxley'owi za miły komentarz.Po jego przeczytaniu uświadomiłam sobie dlaczego względnie łatwo mi się pisało, bo pisałam o sobie. Do napisania tego wiersza zainspirował mnie film pt. "Godzina pąsowej róży",który oglądałam w dzieciństwie. Bardzo się cieszę, że Loxleyowi poprawił się nastrój. Dziękuję za słowa uznania. Pozdrawiam Was wiosennie, )))) j

Witam serdecznie po dłuższej przerwie. Nie zamieszczałam wierszy, bo te które napisałam,nie były tematycznie związane z Astropolis. Ten jest z pobliża astronomii- mówi o czasie. Życzę miłej lektury i pozdrawiam wiosennie.

"Krótka historia czasu"

„Krótka historia czasu”

Na czarnym pianinie, obok świecznika

wiekowy zegarek resztką sił tykał.

Użalał się do mnie- mam już sklerozę;

idź do zegarmistrza, niech mi pomoże.

Za młodu gubiłem zaledwie chwile,

a dzisiaj niestety godziny już mylę.

Nie mogąc staruszka w smutku zostawić

zaniosłam do speca, by go naprawił .

Zegarmistrz popatrzył przez lupkę w oku:

-Na znaczną poprawę nie ma widoku,

a potem mu wszystkie śrubki i tryby

dokładnie odkurzył i naoliwił.

Dostałam gwarancję na sześć miesięcy,

że nie powinien opóźniać się więcej.

W domu szczęśliwy do lustra się chwalił,

jaki to spotkał go profesjonalizm.

Nim jeden dzień minął, znów poczuł tchu brak,

więc teraz- rzekł- będę czas mierzył, lecz wspak.

Dokładną rachubą nie mogę służyć,

lecz gdybym nie chodził umarłbym z nudy.

Nikomu i w niczym, więc nie zaszkodzę,

jeżeli na opak nieraz pochodzę

i jak zapowiedział, tak też uczynił;

wskazówki cofały chwile, godziny,

a potem tygodnie, miesiące, lata …

zwariował kalendarz, jaka jest data.

W tym galimatiasie, tak odmłodniałam,

że wkrótce z pieluchą w becie leżałam.

Zdziwiła mnie bardzo wieku odmiana,

bo nawet w teorii nieprzewidziana,

gdyż w skutek fiksacji mego zegara

mogłam jedynie stać się mniej stara.

Jeżeli do tyłu wciąż liczyłby czas,

zabrakłoby jego i mnie, oraz was.

Fatalny bieg zdarzeń przerwać zdążyłam,

bo nim przerażona się obudziłam.

Bardzo mi się podoba wiersz Loxleya. Ciekawy układ,nic dodać ,nic ująć,tylko delektować się czytaniem. Poza tym jestem pełna podziwu,bo napisany w ekspresowym tempie,a to jest bardzo trudne-czapka głowy.Moje gratulacje.Pozdrawiam Autora )))

Życzenia

Chętnie bym wierszyk Wam napisała,

ale niestety pusta ma pała,

choć zamieniłam się już w stonogę

w kuchni nadążyć i tak nie mogę,

bo w bigos rymy mi powpadały,

a potem przez okno powylatywały.

Jeżeli Loxley mi dopomoże,

wtedy zgrabniejszy wierszyk ułożę.

Dzisiaj Wam życzę stu lat powodzenia,

niech się na lepsze tylko odmienia,

a zdrowia więcej niźli ma chwast

i stosu forsy do samych gwiazd,

by każdy dostał na święta w prezencie

do czarnej dziury magiczne zaklęcie,

bo zjedzą smutków największe fury,

z radości będziecie skakać do góry,

i jeszcze samych pogodnych nocy,

niech tylko szczęście zagląda Wam o oczy. ))

To jest mój ostatni wiersz w temacie astro, bo na razie więcej nie mam. Wszystkim życzę miłe spędzonych świąt i zdrowia, )))

Noc i ja

Gdy wszystkie cienie połączą się w jedno

i czarnym kirem okryją codzienność,

wtedy noc kocim krokiem podchodzi

by bezcielesnością zmysły uwodzić.

Przygarnia do ciemni stu ramionami,

wabiąc zamyśleń aromatami.

W jej środku coś błyszczy, majaczy i mruczy,

że tajemnice mi swoje poruczy.

Kusi i woła esencją tajności

-wejdź w nieskończoności mojej ciemności,

tu duch jest iluzji, fatamorgana…,

drgnęła trącona fantazji membrana.

Poczekam, aż księżyc wypełni ciszę

i w jego światło bezwładność jej wpiszę,

zawiążę słowa milczenia wstążkami,

a potem rozrzucę pomiędzy gwiazdami.

teraz trochę świątecznie-dwa w jednym,pozdrawiam miło dziękując za czytanie ))

Na słodko

W kalejdoskopie nieważnych godzin

chciałabym chociaż chwilę osłodzić.

Niestety nie mogę sięgnąć do gwiazd,

a tam jest cukier dla mnie w sam raz.

Poczekam nocą, gdy za wsią na stawie

grawitacyjne rozpoczną bezprawie,

bo wtedy mimo, że niebezpiecznie,

z próżności każda będzie koniecznie,

niepewna blasku wiecznej urody,

sprawdzać swój wygląd w lusterku wody.

Skubnę im wówczas po kilka iskierek,

zawinę w uśmiech-gotowy cukierek.

oj,zapomniałam,na Poeto...od paru godzin jest jakaś awaria (zresztą częsta),bo na profilu nie ma ostatnich wierszy )

Jeżeli mielibyście życzenie poczytać moje inne wiersze, to bardzo zapraszam na portal Poeto nie chowaj wierszy do szuflady. Wiersze umieszczam po nickiem ela_ zwolinska. Na Poezja Polska mam taki sam nick. Moje oficjalne imię to Elżbieta,ale dla znajomych Ewa. )))

Przedawnienie

Dziś późną nocą, niespodziewanie

wślizgnął się księżyc w szczelinę firanek.

Znajome meble ogląda i ściany,

nieśmiało się czołga do ust niekochanych.

Chce puste miejsce przy nich wypełnić,

lecz nie ma siły, chociaż jest w pełni.

Minionych westchnień rozwija tapety,

ogrzać ich duszy czym nie ma niestety,

bo mrzonką zostały, choć były prawdziwe

i , jak jego światło są teraz nieżywe.

p.s.po raz kolejny zdziwiona jestem, jaki ten świat jest mały,pozdrawiam moich Czytelników ))

Synogarlica

Bandażem ze światła księżyca

otula się synogarlica,

by ogrzać w puchu gołębim sny,

siwe, jak ona i nocne ćmy.

Jej pióra z perłową macicą,

przekłute Syriusza iglicą

w ciemności krwawiły gwiazdami

kalecząc słonymi bruzdami.

Błędna teoria

Prześladowana natręctwem zegara

z każdym dniem czułam się bardziej stara,

więc wymyśliłam sobie naprędce,

że w jego stronę nie spojrzę już więcej.

Lecz zadrwił czas ze mnie, bo na nieboskłonie

i tak poprzesuwał wskazówki w Orionie.

Pojęłam wtedy sens prawdy okrutny,

że nie jest względny, lecz absolutny.

ps-oczywiście w ujęciu naukowym czas jest względny,pozdrawiam )

Rekompensata

Niedługo miesiąc zza chmur się wyłoni

i łąki podniebne srebrem rozpłoni,

gwiazd sennookich kołysząc spojrzenia

od niechcenia.

Przysięgą związany wierności nocy

usłużnie w ramy ciemności blask tłoczy.

Zazdroszczę mu jednak, bo w maju jeden

do woli nacieszy się słowika śpiewem

i w ptasie gniazda zawikła promienie

z zadowoleniem.

Dziękuję Taysonowi za wyróżnienie, pozdrawiam Was cieplutko )))) )))

Wiersz Loxleya bardzo mi się podoba. Czuję w nim pasję Autora .Ciekawie opisuje topografię Księżyca i zbliżanie się do jego tajemnic oraz swoją w tym satysfakcję; obecny i jednocześnie nieobecny.Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam ))

Ten wiersz napisałam dzisiaj w nocy,o Waszej pasji,pozdrawiam ))

Problematyka astronomii miłośnika

Ciekawi Was głębin Kosmosu potęga

patrzycie więc dalej, niż ludzki wzrok sięga.

Najpierw jest plan, co obserwować,

żeby teleskop celnie skierować.

Wybór obiektu-coś zawsze znajdziecie,

bo większej sceny nie ma na świecie.

Mapy nie trzeba, bo mieszka w głowie

co się zapomni, komputer podpowie.

Dostawę prądu sprawdzacie dokładnie,

bo jeśli przypadkiem napięcie spadnie,

na marne pójdą przygotowania,

pół nocy zarwane; na nogach się słaniasz.

Sztuką największą przewidzieć błąd każdy,

gdyż nawet najmniejszy kabelek jest ważny.

Już szukacz namierza, działa kamera,

w teleskop przez filtry światło dociera.

Lecz jeśli nawet sprzęt działa na full

w polu widzenia przytrafi się ciul.

Niewielka chmurka zasłoni zakrycie

obserwowane pieczołowicie.

Jeżeli szczęście tej nocy dopisze

nie jest gotowe zdjęcie dziewicze.

Przez wiele godzin je trzeba szlifować,

żadnego piksela nie wolno zmarnować.

Gdy zdjęcie gotowe, jakie żeś chciał,

Wyślij znajomym-wystarczy ci uaał!

Ten wiersz dedykuję wszystkim miłośnikom astronomii, bo tylko nocą z wyjątkami,mogą oddawać się swojej pasji,miłej niedzieli )))

Nocą

W bezszelestności duchy się zjawią,

gdy moce ciemności światu objawią

łagodność swoją podaną na tacy,

która się w czarnej otchłani majaczy.

Na nocnym seansie magicznych pachnideł

zebranych z eteru nieważkich skrzydeł,

podpiętych ciszą w transie hipnozy,

w zaklęty labirynt sama się złoży,

gdzie granat najgłębszy spęczniały do granic

w kojącą ciszę przemienia za nic,

poczętą subtelność sobą omracza,

a ja w ten błogostan się staczam i staczam…

Po raz kolejny pięknie dziękuję za czas poświęcony na czytanie moich utworów,które pozwalam sobie nazywać wierszami. Po komentarzach Loxleya cała jestem w skowronkach. Dzielenie się przez autora z Czytelnikiem własnymi odczuciami i odwrotnie bardzo zbliża ludzi do siebie. Wtedy zaczynam coraz bardziej upewniać, że ludzie są ulepieni z jednej gliny. Życzę ciepełka.)))

Zainspirowana klimatem wiersza Loxleya, napisałam ten oto, ))

Pełnia nocy

Ciężka kopuła z czarnego granitu

nakryła Ziemię senną, po cichu.

Na nieba bezkresnej i obcej scenie

dalekie słońca cedzą milczenie,

tysiącem świateł płoną rzęsiście,

noc cienie układa w ciemności asyście,

wsiąkając powoli w wiszącą ciszę,

a ja westchnieniami ją rozkołyszę.

Wybrany przez Ekologa wiersz podoba mi się,bo chociaż ociera się o bezmiary dalekiego Kosmosu, jest bardzo bliski ludzkim sprawom,pozdrawiam

Wiersz Loxleya czytałam kilka razy i za każdym razem odkrywałam nowe myśli Autora. Utwór bardzo interesujący i subtelny,wyrafinowany w sposobie wyrażania myśli. Przykuł moją uwagę ze względu na głębię przemyśleń na temat postrzegania Księżyca i refleksji o miejscu człowieka w Kosmosie. Autor finezyjnie, wręcz z namaszczeniem, odkrywa tajemnice duszy Księżyca, kończąc pogardą dla obojętności w niepostrzeganiu nie tylko jego uroku,ale wręcz jego niezauważaniu. Szczególnie urzekł mnie fragment "łabędź władający umysłem, ostatni obraz ze sztalugi Boga". Cały wiersz jest piękny. Dziękuję Ci za wrażenia i gratuluję wiersza. Loxley uwierz w siebie, bo masz to coś,co zatrzymuje przy Tobie czytelnika. Bardzo czekam na kolejne Twoje utwory życząc weny i zostawiam pozdrowienia. )) .