dobsonme

Nie powinno. Moja krówka do DSów stoi w drewnianej szopie od zawsze i jest ok. Tylko ładnie okrywaj żeby pająki i inne dziadostwo nie robiło sobie domków w teleskopie.

Do wizuala kolimator nie jest potrzebny. Odrobina praktyki z pudełkiem po filmie i robię to lepiej niż za pomocą lasera. Jaj sobie nie robię, laser pozwoli skolimować przy kącie na lusterku wtórnym innym niż 90°, oko nie.

Co do okularów, to osobiście nikomu nie polecam długoognikowych rzędu 30mm, tak duże i jasne pole widzenia do DS robi więcej złego niż dobrego. Zamiast 14mm weź 18mm, albo poszukaj używanego Naglera 17mm, chodzą koło tysiąca. Jeden w rękę, drugi do kieszeni, układ idealny.

Czy tylko ja tu jestem totalnym leniem?

Mam ochotę na gwiazdki -> pogoda jest, księżyca nie ma -> mam czas -> przestaje mi się chcieć -> racjonalizuję lenistwo -> idę spać

Idzie jak burza, już 8.5^m. Na gwiazdkę będzie gołym okiem.

 

Ja z kolei nie mogę się zgodzić z tobą...

 

Racja obiekt nie robi się z czasem jaśniejszy, ale wielokrotnie podczas obserwacji obiektów na granicy detekcji pojawiały mi się one po kilkudziesięciu sekundach lub 1-2 minutach wpatrywania się w pole widzenia.

Każdy, kto uczył się ergonomii itp. na studiach wie, że sprawa postrzegania jest bardzo złożona i dotyczy okładu oko-mózg - np. czasem słabe bodźce są ignorowane przez mózg, ale jeśli ich pojawianie trwa jakiś czas to przestają być ignorowane przez mózg i są przekazywane do świadomości a mózg stopniowo buduje obraz. Tak wiec, wpatrywanie się nie jest pozbawione sensu nawet teoretycznie, a co więcej jej zasadność potwierdza praktyka moja i innych...

To o czym piszesz to nie są obiekty na granicy. Obiekt który z czasem staje się z niemożliwego możliwy jest daleki od granicy. Dodaj sobie do swojej i innych praktyki 2 mag i naucz się to wyłuskiwać, wtedy zrozumiesz co to znaczy obiekt na granicy.

 

 

Myślę, że doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że bez względu na to, jaki DS obserwujemy, im dłużej mu się przyglądamy, tym więcej naprawdę widać. Kiedy spojrzysz przez 30 cm teleskop na M51 na ciemnym niebie, używając powięĸszenia rzędu 200x, to w pierwszej chwili zobaczysz jedynie jej jądro. Wystarczy jednak kilka sekund, aby pojawiły się dość słabe, ale potężne ramiona. Po kolejnych kilkudziesięciu sekundach są one już dość oczywiste, a jakby tego było mało, można dopatrzeć się w nich niejednorodności. Tak samo jest i z innymi obiektami. W szczególności, aby w ogóle dostrzec obiekt, który jest na granicy widoczności, trzeba mu poświęcić trochę czasu. Jeśli jest w zasięgu, to go zobaczymy, jeśli nie to go nie zobaczymy. Jeśli nie jesteśmy pewni swojej obserwacji, w przypadku DSów zawsze można próbować ją powtórzyć.

 

Nie mogę się z tym zgodzić. Obiekt na granicy widoczności nie robi się jaśniejszy w miarę upływu czasu. Może kilka razy mignąć a potem zupełnie zniknąć i męczące się oko już go nie dopatrzy.

Okulary sprzedane, temat do zamknięcia.

30 zł

35 zł

SPL 6,3mm sprzedany.

Został NPZowski 10mm.

Ruscy nie mają ostatnio u nas dobrej prasy, ale optykę zawsze robili dobrą. Obraz z tego okularu podobał mi się bardziej niż z analogicznych chińczyków.

Dwa okulary SPL. 10mm rusek i 6,3mm chińczyk. Oczywiście oba w standardzie 1,25".

Używane mało, przez ostatnie pół dekady wcale, stan idealny.

Jak dla mnie są warte po 40 zł za sztukę + przesyłka.

Porównanie ze sprzętem ze sklepu nie ma większego sensu. Własnoręczne projektowanie i wykonanie sprzętu daje nieograniczone możliwości. Wielkość i ustawienie czaszy chronią okular przed światłem padającym z każdego kąta. Pająk ma możliwość regulacji bijącą na głowę sklepowy sprzęt. Na boki rusza się o ponad 2 centymetry, śruba mocująca lusterko wtórne jest długa, śruby kolimacyjne szeroko rozstawione, dzięki czemu mam możliwość dokonywania kolejnych zmian konstrukcji i ustawienia lusterka ze znacznie większą precyzją niż w kupnym teleskopie. Pudło ma duży prześwit chłodzący i dodatkową komorę zapobiegającą powstawaniu poduszki powietrznej na lustrze. Koszty shippingu nie mają dla mnie znaczenia, więc zamiast z cienkiej blaszki, pcv czy innego papieru całość wykonana z ciężkiej i mocnej płyty. Teleskop jest wielki i ciężki, to też w polu operuje się nim świetnie.

W ogóle jestem fanem niskobudżetowego ATMu. Mój warsztat jest bardzo skromnie wyposażony. Nie mam tokarki, frezarki, ani nawet wiertarki stołowej. Materiałów używam takich jak akurat mam pod ręką i składam to wszystko bardziej ambicją niż sprzętem czy umiejętnościami. Profesjonalnie to nie wygląda i nie wyglądało nigdy, ale wcale gorzej nie działa od ,,markowego" sprzętu.

Wcześniej były grubsze

Ładne spajki na gwiazdach widocznych gołym okiem, dalej kropki. Jak dla mnie nie ma to większego znaczenia.

Znalazłem w śmieciach kilka pasków aluminium.

Młotek, stuk puk. Wiertarka, wiert wiert. Farba, psik psik.

Nowy, lżejszy pająk już zamontowany.

Całkowity koszt apgrejdu: 0 zł

Faktycznie, pierwsze co się w oczy rzuca to nowości. Ja akurat lubię umysł gimnastykować więc zmiana układu mi nie przeszkadza. Są jednak poważne problemy płynnością. Plik na siłę przy starcie się odpala na fullskrinie, wczytuje się strasznie wolno, nawigacja w dokumencie także muli i to mimo zaledwie 6MB. Wygląda śliczne, nowoczesne nagłówki, profesjonalny układ i cudne grafiki. Jak uda się jeszcze poprawić optymalizację będzie super.

Kiedyś miałem okazję ją obserwować. Wizualnie wygląda na najzwyczajniejszą w świecie galaktykę. W notatniku zapisałem: Duża, eliptyczna, całkiem jasna, jaśniejąca ku centrum.

Gdybym wtedy wiedział, że to taki cudak przyjrzał bym się jej uważniej.

Ziemia jest aktywna geologicznie, stąd różne procesy, w których to ciśnienie i temperatura formują kryształy. Z kryształami w meteorytach sprawa ma się inaczej. Powstały one w czasie formowania się Układu Słonecznego. Żadna tektonika ani wulkany nie miały w tym udziału. Kryształy powstawały w czasie stygnięcia bardzo gorącej materii tworzącej ówczesne planetoidy. Jak gorącej, trudno powiedzieć, jednak kiedy spojrzymy na budowę większych planetoid zobaczymy żelazne jądra i lekkie pierwiastki na powierzchni. Kiedyś musiały one być na tyle gorące, że płynne metale skupiły się w środku masy. W przypadku planetoid masa przynajmniej w porównaniu z planetami nie jest zbyt wysoka, grawitacja jest niska, a co za tym idzie nie ma mowy o zbyt wysokich ciśnieniach.

Tak więc różnica między kryształami ziemskimi i meteorytowymi polega na skali powstawania. Pirokseny i oliwiny formują się łatwo z byle czego to też dużo ich w różniastych spadzinach.

Gao Guene to meteoryt zwyczajny, bronzytowo-oliwinowy. Bronzyt krystalizuje się pośród skał zasadowych na stygnącej powierzchni jakiejś planetki. Oliwin jest jednym z minerałów mu towarzyszących. Nie potrzeba do tego ciśnienia, wystarczy ochłodzenie magmy.

Owszem, chryzolit na który się powołujesz to też oliwin, ale bardzo rzadki i nie mający nic wspólnego z Twoim meteorytem. Konkretnie, pojawia się w aubrytach, które są meteorytami ze skał metamorficznych. Na Ziemi też pojawia się w skałach metamorficznych - marmurach.

Może i pisali o słabej aktywności ale między 11-14 coś się w eterze działo co nie zdarza się na co dzień, aczkolwiek nie koniecznie to co byśmy chcieli.

Dla mnie na początku największym problemem było znalezienie teleskopem odpowiedniego miejsca pośród gwiazd. Niestety dysponowałem wtedy tylko atlasem 6,5 mag co dla nawet małego teleskopu jest zdecydowanie za mało. Coś do 9 mag jak Wielki Atlas Nieba Brycha, albo Taki's Atlas 8,5 http://www.geocities.jp/toshimi_taki/atlas_85/atlas_85.htm znacznie ułatwiają sprawę. Drugi problem to wielkość i jasność obiektów. Jasność powierzchniowa jest znacznie ważniejsza niż jasność całkowita podawana w katalogach. Czasem obiekt o jasności innego wcześniej widzianego będzie bardzo trudny do odnalezienia.

Na szczęście teraz wiosna coraz więcej łatwych obiektów będziesz miała w zasięgu twojego teleskopu. Na początek proponuję gromady kuliste, np. M13, M3, M92. Potem mgławice planetarne, zazwyczaj jasne i zwarte M27, M57. Oraz gromady otwarte, których wszędzie pełno.

Pomysł przedni, sporo takich przed wyborami. Pozostaje trzymać kciuki.

Zakładając, że to nie jakiś pic na wodę nie jest to meteoryt bo jeszcze nie dotarł do powierzchni ziemi. Nie jest to także meteor bo widać czemu nie.

Czy w takim razie jest to meteoroid czy należało by już szukać nowego słowa?

Sporo się ostatnio mówi o supernowej sn 2014J. Wybuchła w M82 jakieś dziesięć dni temu. Jej jasność to około 10,5 mag. Nie bardzo się orientuję czy rośnie czy słabnie. Zainteresowanych odsyłam do strony http://www.rochesterastronomy.org/sn2014/sn2014j.html.

Jak widać po temacie ostatnio znowu siadł. Obawiam się, że tym razem na dobre. Moje ostatnie dobre oko zaczęło tracić ostrość, a wraz z nią zacząłem tracić zainteresowanie tematem.

http://www.antarctica.ac.uk/met/jds/2012S1%20C3.gif

Wygląda na to, że kometa nie przetrwała przejścia. Stale słabnie i się rozrzedza. Szanse zobaczenia jej na porannym niebie są prawie żadne.