jum

Wszyscy się cieszą, ja również. Z misją MRO wiążę nadzieję na odnalezienie kilku utraconych sond i rozwiązanie prawdziwych przyczyn tych katastrof. Szczególnie ciekawi mnie wyjaśnienie przyczyn awarii radzieckiej sondy MARS-3, pierwszej która latem 1972r zdołała wylądować na Marsie i transmitowała dane tylko przez kilka minut(?). Prawdopodobnie do awarii sondy przyczynila się globalna burza pyłowa, której przejawy mozna dostrzec na niewyraźnym fragmencie panoramy miejsca lądowania.

Pośród przebogatej kolekcji rodzajów tworów księżycowego krajobrazu, natknąłem się na obiekty, które najtrafniej określić mianem "dublet". Są to pary kraterów, położonych blisko siebie, rozdzielonych mniej lub bardziej symetrycznym i prostopadłym grzbietem nasypowym, powstałym - jak przypuszczam, w rezultacie równoczesnego uderzenia w grunt dwóch brył kosmicznej materii, jednakowo ukierunkowanych, lecących z tą samą prędkością. Równoczesnemu wyrzutowi rozkruszonego materialu z dwóch bliskich źródeł, towarzyszyło zderzenie strug materiału w jednej płaszczyźnie, który opadał, tworząc prostopadłe do tej płaszczyzny grzbiety nasypowe. Jakby na potwierdzenie tych przypuszczeń, natknąlem się na fotografię podobnej natury kraterowego dubletu na Marsie, jednak przypadek ten różni się nieco szczegółami budowy, powstałymi być może w wyniku oddziaływań atmosferycznej fali uderzeniowej.

CO WIDAĆ NA LĄDOWISKU WYPRAWY APOLLO-17? Niedawno przy pomocy HST wykonano testowe fotografie kilku obszarów Księżyca, wśród nich lądowisko ostatniej wyprawy programu APOLLO. Na fotografiach z można rozróznić struktury terenu o rozmiarach ok. 0,1-0,05 km. Z orbity na której krążył statek macierzysty wyprawy udało się sfotografować dziesięciokrotnie mniejsze szczegóły (ok. 5m). Kamera przy pomocy której filmowano teren podczas startu powrotnego z powierzchni ukazała (z wysokości kilkuset metrów) zarówno podstawę lądownika LM, rozstawione przyrządy badawcze jak też ślady odcisnięte w gruncie kołami pojazdu wycieczkowego i butami astronautów. Z wysokości kabiny statku LM widoki były nieporównywalnie ciekawsze, lecz jedna z fotografii wykonanych przez okno, wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Jeśli stała obecność człowieka na Księżycu stanie się faktem, kto zadba o jego środowisko?

To znaczy: wymiana poglądów w celu wymiany poglądów? Czy to kogoś zbuduje lub naprowadzi na drogę poznania prawdy? Watpię.

Po miesiącu pracowitej wymiany opinii, szanowni dykutanci są tam, gdzie nie zamierzali dotrzeć - czyli w punkcie wyjścia. Jak wielu przede mną uwarzam, że dyskutowanie w gronie osób deklarujących brak wiary w Boga nad tym, czy Bóg istnieje - jest nieporozumieniem. Wiara bowiem, jest przekonaniem, że osoba której (lub w którą) wierzymy, mówi prawdę. Skoro znacząca część dykutantów takiego przekonania nie ma, czyż nie lepiej po prostu zakończyć ten filozoficzny wątek?

Znaczyłoby to, że zderzenie sondy SMART-1 nastąpi po nocnej stronie, zatem powstały błysk byłby łatwy do zarejestrowania, szczególnie w paśmie podczerwieni.

Inżynierowie z ESA nadzorujący lot sondy SMART-1, przyjmują za realny termin jej spadku na powierzchnię Księżyca między 1 i 2 wrzesnia b.r. Szacowane okno czasowe zderzenia określa się na 15 godzin, natomiast uściślenie tego momentu będzie możliwe pod koniec czerwca, po wykonaniu dwóch manewrów orbitalnych, w celu obniżenia najniższego punktu orbity do ok. 300km. Wstępne symulacje spadku zakładane na 2 września, pokazują, że upadek sondy moze nastąpić w punkcie o współrzędnych: długość 44.54 st. W i szerokość 36.22 st.S. Miejsce to nazwane LACUS EXELLENTIAE, leży ok. 10 stopni na południe od MARE HUMORUM. Nie mam pod ręką kalendarza, więc moze ktoś z obserwatorów poda, jaka w tym dniu będzie faza Księżyca?

Do dziś byłem "56". Od tej chwili jestem "jum" i pod tą ksywką będę obecny.