abrakadabra

Śmietny,gęba mi się śmieje:D, napewno wrócę do filmiku. Kurcze, tyle miejsc zaliczonych, też by się chciało....poskakać to tu to tam....

Po obejrzeniu tego filmu przypomniały mi się sytuacje na drodze, które o mały włos skończyłyby się tragicznie dla mnie i moich najbliższych... Brawura, brak wyobraźni, nadmierna prędkość, zwykła nieuwaga - i tragedia na miejscu. Ten film właśnie to pokazał. Tak naprawdę niewiele trzeba, by spowodować nieszczęście.... Film wzruszający i mocny.

Urlop i wyjazd. Dokąd? I tym razem w Taterki, być może od słowackiej strony wejście na Rysy, oby pogoda dopisała. Polskie wejście chyba już nie dla mnie....Oprócz Rysów dla powtórki wiele innych dwójek. Jadę naładować akumulatory. Już za parę dni za dni parę wezmę plecak mój i....

Sztuka w nauce, po prostu...Zachwyt sztuką, nauką?....Po prostu zachwyt.... Gratuluję ZWYCIĘZCOM

TRUSKAWKI Rzecz dzieje się w szpitalu psychiatrycznym. Od wielu lat przebywa tam pan Tadek. Pan Tadek nie odezwal się do nikogo przez ten okres i generalnie zajmuje się patrzeniem w okno. Pewnego letniego popołudnia za oknem pojawia się ogrodnik, który nawozi grządki z truskawkami. Po godzinie wpatrywania się w ogrodnika pan Tadek pomalutku wstaje i rusza w stronę okna, otwiera je powoli, patrzy na ogrodnika, patrzy na truskawki i wypowiada zdanie: - A co pan robi? Konsternacja. Wszyscy pacjenci i personel zupelnie zszokowani - pan Tadek się odezwał! Ogrodnik odpowiada: - Ja, panie Tadku, nawożę truskawki. Pan Tadek myśli i w koncu: - Co ? Ogrodnik: - No... posypuję je nawozem. Pan Tadek po namyśle: - Co? - Ogrodnik: - No, posypuję truskawki gównem, żeby byly lepsze. Pan Tadek myśli: - Aha.... Pan Tadek zamyka pomału okno i zamyślony wraca na miejsce. Siada i myśli. Po pół godzinie wstaje, podchodzi do okna, otwiera je i mówi: - Wie pan co? Ja truskawki posypuję cukrem, żeby byly lepsze, ale ja to podobno pojebany jestem.

Zdecydowanie mam na myśli 10x50 - po prostu zdarzyła się pomyłka w pisaniu, ale dziękuję za pożyteczne wskazówki i Twoją czujność. Pozdrawiam

A ja z kolei chadzam co roku po Tatrach polskich od ośmiu lat. Uwielbiam te góry dlatego właśnie, że są wysokie. Ich majestat zniewala, człowiek w ich obliczu pokornieje, ale jednocześnie czuje, że jest naturalną częścią ich, tego całego ich jestestwa. Uczucie, które mnie kompletnie powala....(w pozytywnym znaczeniu tego słowa). Lubię chodzić samotnie - wtedy czyję je bardziej, tak prawdziwie, jak chce się czuć góry. W tym roku też wybieram się w Tatry samotnie. Dla mnie góry to tak samo jak astroamatorstwo całą gębą, do "rozszerzenia" której mam daleką drogę. Ciekawi mnie ten świat, ale nieśmiałość i wątpliwość w uchwycenie tej wiedzy sprawia, że czuję się maluczkim człowieczkiem. Fascynacja jednak tym, co widzę u góry popycha w postawienie pierwszego kroku w świecie astronomii. Teraz właśnie patrzę z okna na księżyc, który wydaje się tak blisko... W górach planuję trasę do szczytu, który chcę zdobyć i widząc księżyc czuję to samo - chcę go zdobyć...poprzez wiedzę i obserwacje, na razie gołym okiem. Przyjdzie czas, że będę wypatrywać go doskonalszym okiem, na początku lornetką, ale jaką? Wiem, wiem, co powiecie: "zajrzyj w odpowiedni temat. który był omówiony odnośnie lornetek i wszystkiego się dowiesz". Jasne - zajrzę. Na początek wystarczy 20x50,temat przeczytany.... I tak Was podziwiam za cierpliwość tłumaczenia tego wszystkiego "nowym". Wiecie, co stanowi Waszą wartość? - Właśnie cierpliwość, która wypływa z czystej pasji i chęci zaproszenia, czy też zarażenia nią innych. Nie zmieniajcie się, bo dzięki temu istnieje właśnie to forum.

Zdjęcia przepiękne, robią niesamowite wrażenie... Głos oddany! Cieszę się, że w moim pierwszym dniu bycia z Wami na tym Forum mogę zagłosować.

Zobaczymy, co się da zrobić Ori...

Rozgwieżdżone niebo fascynuje wszystkich, ale nie wszyscy dociekają co, jak i dlaczego? Zaczynam wędrówkę w Waszym towarzystwie, by jak najwięcej się dowiedzieć....