DJ Mru

No gość w filmie mówi, jakby to można było połączyć ten obraz cyfrowo, ale to bzdura. Jedynie radioteleskopy da się tak połączyć, a i to nie jest łatwe, bo musisz rejestrować całe spektrum fal równocześnie z dużą rozdzielczością czasową, a obrobienie tego potem wymaga ogromnej mocy obliczeniowej. W przypadku teleskopów optycznych, łączenie światła musi nastąpić w sposób fizyczny, bo nie da się zarejestrować obrazu w każdej długości fali i z taką prędkością (to by wymagało łapania widma dla każdego piksela obrazu oddzielnie i jakichś absurdalnie krótkich czasów ekspozycji). A przekazanie wiązek światła z dwóch ruchomych teleskopów w jedno miejsce i to jeszcze tak, aby były zgodne w fazie, jest skomplikowane i wymaga ogromnej precyzji.

Możliwe, że zobaczymy kiedyś takie wielkie konstrukcje kosmiczne, choć będzie to wymagać ogromnej precyzji utrzymywania pozycji względem siebie (albo kompensowanie tego inaczej). W kosmosie łatwiej jest jednak zbudować ogromne lustro, bo nie ma problemu ugięć od grawitacji, konstrukcja może być lżejsza i mniejsza i nie trzeba stosować optyki adaptatywnej. Limit wielkości teleskopu kosmicznego to właściwie tylko kwestia wielkości ładunku, jaki może wynieść rakieta. Ale oczywiście największym problemem są pieniądze, których brakuje na takie projekty  

Teoretycznie możliwe, w praktyce niewykonalne (dla amatora).

Najprościej byłoby mieć montaż z dwoma teleskopami o niezbyt dużej średnicy, jakieś 60-70mm. Większe apertury zaczną dawać obrazy zepsute seeingiem.

Teleskopy byłyby oddalone np. o dwa metry od siebie, co jeszcze można sobie jakoś wyobrazić na jednym dużym montażu.

Następnie ultra sztywne złączki i odwrócona nasadka bino do łączenia sygnałów. Backfocus musi być bardzo duży, ponad metr dla tego przykładu.

Technicznie nie jest to aż tak niemożliwe.

Pytanie co zobaczymy i jak później interpretować taki obraz?