No to już nie rozmawiajcie, bo nie ma o kim Są o wiele lepsze osoby do rozmowy, np. pan Burnham. Spójrzmy, co napisał o białych karłach.
Wg Roberta Burnhama, badanie i analiza widm spektroskopowych tzw. białych karłów są trudne z uwagi na niezwykłe właściwości fizyczne tych obiektów. Z jednej strony białe karły są zbudowane z materii bardzo gęstej, niepodobnej do żadnej, z którą stykamy się bezpośrednio na ziemi (jest to tzw. materia zdegenerowana - elektrony nie zajmują już swoich ściśle określonych pozycji wokół jąder atomowych. Znajdują się one dużo bliżej, niejako je "opływając". To trochę tak, jakbyśmy atom "ścisnęli" ujmując mu objętości i wolnych przestrzeni pomiędzy składnikami: jądrem i elektronami). Ale wg R. Burnhama białe karły prócz tej nadzwyczaj gęstej substancji zawierają cienką powłokę, otoczkę niezdegenerowanej materii (jakieś 80-100 km grubości). Do tego dochodzi atmosfera otaczająca białego karła. Ma to zapewne wpływ na utrudnioną analizę widma takich gwiazd. Atmosfera, jak wspomina autor, jest zapewne mocno "ściśnięta" (nie jest obszerna), z racji na wysoką siłę grawitacji działającą na powierzchni obiektu. Ciśnienie atmosferyczne może być tam ok. 2000 razy wyższe niż na ziemi. Wszystkie te nadzwyczajne cechy sprawiają, że widmo spektroskopowe może być trudne do interpretacji.
Są takie białe karły, u których widmo zdaje się być praktycznie ciągłe. Nie ma w nim dostrzegalnych żadnych linii. Oznaczono je jako "DC". Istnieją przypuszczenia, wg których "zniknięcie" pasm ma związek z silnym rozmyciem (poszerzeniem) linii spektroskopowych (spowodowane bardzo wysokim ciśnieniem). I tutaj muszę wtrącić parę słów od siebie. Może dlatego, że czytając podrozdział, dłuższy czas nie zorientowałam się, o co Autorowi chodziło z tym, że są różne rodzaje białych karłów, w tym m.inn.: DB, DA, DF, DG... Czyżby one też miały swoje typy widmowe? Wiem, część z Was pewnie rozniesie mnie śmiechem. No ale ja wcześniej na to nie wpadłam. Dla mnie oznaczenie "DA" znaczyło po prostu tyle co "biały karzeł", bez wnikania, co to "A" może oznaczać. A tu jednak dodatkowa literka ma związek z temperaturą i liniami spektalnymi poszczególnych pierwiastków/jonów/drobin (zupełnie jak typy widmowe u gwiazd ciągu głównego, olbrzymów, nadolbrzymów itd).
Z tego, co R. Burnham pisze, typ DA to ten "najzwyklejszy", najbardziej powszechny. Dlatego zwykle widywałam taki właśnie zapis. U gwiazd typu DB obserwujemy silne pasma helu niezjonizowanego i zanik pasm wodorowych, co jest typowe dla gwiazd bardzo gorących. Przykładem jest gwiazda HZ29 (AM CVn). Katalog "Simbad" podaje typ widmowy DBnnp. Podwóne "n" , czyli linie muszą być ekstremalnie rozmyte. Widma gwiazd DA (tych najbardziej typowych) wykazują silne linie wodoru. Białe karły typu DF, takie jak np. Ross 627 zawierają pasma wodoru oraz wapnia. Jeśli gwiazda jest chłodniejsza, poniżej 8000K linie wodorowe zanikają na rzecz linii metali, np. wapnia czy magnezu. Gwiazdy DG wykazuje obecność wapnia i żelaza.
