gawain74

Fat Old Sun

Astrofotografii próbuję od zaledwie kilku lat, a dopiero od roku z prowadzeniem za ruchem nieba, ale z samą astronomią jestem za pan brat znacznie dłużej i również pamiętam czasy gdy największym teleskopem był 5 metrowy na Mount Palomar Fakt, że tak małym sprzętem możemy rejestrować to co zostało odkryte, przez olbrzymie teleskopy jeszcze nie tak dawno dodaje frajdy i w pewnym sensie...może dziwnie to zabrzmi...wzruszeń.

Chiron Asteroida z grupy Centaurów odkryta w 1977 roku przez Charlesa Kowala w obserwatorium na Mount Palomar, przy okazji poszukiwania hipotetycznej planety X. Chiron obiega Słońce między orbitami Saturna i Urana lecz przez krótki czas w okolicach peryhelium (najbliższe w 2046 roku) znajduje się miedzy orbitą Jowisza i Saturna. Pełny obieg wokół Słońca zajmuje 50 lat i obecnie zbliża się do najbardziej odległego punktu swej wędrówki, w aphelium znajdzie się w połowie 2020 roku. Średnica asteroidy wynosi około 166 km, aktualna jasność 18,56 mag. Cieszy mnie fakt, uwiecznienia na fotografii odległej asteroidy, przedstawiciela grupy Centurów, tym bardziej że w tej chwili znajduje się daleko za orbitą Saturna, a bardzo blisko orbity Urana. Fotografia z opisem i bez. 10.10.2018, 23:21 CEST ED80 / ASI 224 stack 75 % z 405 klatek (warunki seeingowe nie najlepsze) 301 x 14 sek gain 350 dark x 25

Znana trójka: Archimedes, Aristillus, Autolycus w Mare Imbrium, otoczona Apeninami, Kaukaz, Alpami i pierwszym światłem Montes Spitzbergen 24.03.2018 ED80 / Barlow Hyperion 2,25 / ASI 224

Wątek założony w 2009 roku. Nie wiem czy wtedy istniały takie rzeczy jak Sky Watcher Adventure, Ioptron itp. które można posadzić na "zwykłym" statywie typowo foto, a nie typu EQ5 i wyżej. Stąd mogą wynikać niejasności. Nowy wątek, na nowe czasy byłby dobrym rozwiązaniem.

Zgadza się, są pewne mankamenty, ale na razie nie potrafię ich usunąć

Tak to rozumiem i zgadzam się z tym co napisał @Krakus Fotografia statywowa - a że bez prowadzenia, druga część zdania dla mnie oczywista Ten dział pokazuje co można osiągnąć tą metodą, a można wiele i zachęcić do astrofotografii tych którzy nie mają czasu, albo kasy na zakup zestawu do prowadzenie za ruchem nieba.

Syriusz, w dolnej części kadru gromada otwarta gwiazd M41. Jedna z pierwszych gromad otwartych jakie obserwowałem w latach 80-tych, pierwsza po Plejadach i Hiadach. Po latach mogłem uwiecznić ten układ na fotografii. Ostatnie zdjęcie z 2017 roku, które musiało trochę poczekać na zestackowanie. 26.12.2017 Pentax K3 / Penatx M 3,5 @ 5,6 ISO 1600 31 x 20 sek

W mijającym tygodniu Księżyc towarzyszył mi o 4:30 nad ranem w drodze do pracy. Z każdym dniem im go "mniej" tym piękniejszy. Dzisiaj ze światłem popielatym był cudowny.

Kadry z 21 kwietnia 2018. Mare Nectaris, po lewej uskok Rupes Altai, oraz charakterystyczna trójka: kratery Teophilus, Cyrillus, Catharina. Drugi kadr przedstawia obszar od Mare Humboldtianum do Jeziora Snów i Jeziora Śmierci wraz kraterem Burg i rowem Rimae Burg ED80 / Barlow Hyperion 2,25 / ASI224

Fakt, granica między tym co jeszcze bliskie, a już dalekie trudna do sprecyzowania. Pamiętam tabelkę z pewnej, starej książki - najbliższe gwiazdy, lista kończyła się na 20 lat świetlnych, może nawet mniej. Fascynował mnie ten spis do tego stopnia, że stworzyłem trójwymiarową mapę gwiazd w tym promieniu. Każda gwiazda z małych kuleczek plasteliny we właściwym kolorze umieszczona na miedzianym druciku o odpowiedniej wysokości, tak aby zachować proporcje nie tylko odległości od Słońca, ale i deklinacji. Szkoda, że chociaż jakaś fotografia tego modelu nie powstała. Z czasem pojęcie bliskości gwiazd zmieniło się i nie wiem gdzie jest granica, myślę że do 100 lat świetlnych, więc Kastor jak najbardziej

Przelot z 30 września 2018. Odległość około 550 km, drugie zdjęcie początek wchodzenia w cień Ziemi około 650 km Podobnie jak u @tomekfsx1 we wcześniejszym poście, widoczny przycumowany pojazd zaopatrzeniowy HTV 7 ED80 / Barlow Hyperion 2,25 / ASI224

właśnie wpisałem Keid do planów obserwacyjno fotograficznych na sezon jesień 2018 Mam słabość do takich właśnie układów podwójnych, z których przynajmniej jeden ze składników pod pewnym względem jest zbliżony do Słońca i znajduje się stosunkowo blisko nas.

Jakże zmieniło swe oblicze Jezioro Śmierci między 29, a 30 września Bardzo ładne obrazki idą w parze z Twoimi opisami, wiele nowych rzeczy można się dowiedzieć o naszym Księżycu. Zainspirowałeś mnie do poszukiwania północnego bieguna, a przy najbliższej okazji, czyli za niecały miesiąc zmierzenia się z "zakolem cieni". Przy okazji zapytam. Księżyc nagrywasz w 10 bit czy 12 ? Ja w 10 bit, ale zastanawiam się czy nie lepiej w 12, bo mniejsze ryzyko przypaleń, większa rozpiętość tonalna, ale z drugiej strony, wolniej zbieram klatki.

Aldebaran uchwycony w dzień (wschód Słońca 6:48) czemu z pewnością pomógł pobliski Księżyc. 30 września 2018, po godzinie 6-tej Aldebaran wyraźnie widoczny, lecz w momencie wykonania pierwszej fotografii na dwie minuty przez wschodem Słońca o 6:46 już go nie dostrzegałem, przyczyną mogło być zmęczenie, wracałem z nocnej zmiany. Ostatnia fotografia wykonana o godzinie 7:31 gdy nasza dzienna gwiazda znajdowała się już 6 stopni nad horyzontem, o tej porze pojawiły się też cirrusy, które zmusiły mnie do przerwania obserwacji. Wszystkie fotografie wykonane z identyczną ekspozycją.