bartoszw

Cześć, mam do zaprezentowania 64-megapikselową mozaikę Księżyca - pierwszą taką z nowego teleskopu. Materiał zbierany dzisiaj po 3:20, wysokość Księżyca 30° nad horyzontem.

Sprzęt: Celestron Edge 9,25", kamerka ASI1600MM, filtr R. 1000 klatek x 4 kadry.

Obróbka: złożenie mozaiki w Photomerge, dekonwolucja w Astra Image 5, podbicie kontrastu w ACR, przeskalowanie 120%.

Kamerka ASI1600MM, pomimo reklamowanego przeznaczenia do DS-ów, doskonale nadaje się do fotografowania całej tarczy Księżyca. Miałem kilka lat temu ASI174MM, w której do stworzenia analogicznej kompozycji trzeba by przygotować ponad 20 fragmentów. Tutaj wystarczyły cztery, dodatkowo bez wykorzystywania pełnej rozdzielczości - przyciąłem pole widzenia do ok. 3400x3400, żeby nie rejestrować niepotrzebnie pustego obszaru wokół Księżyca. Nawet po uzwględnieniu o wiele mniejszej liczby klatek na sekundę (23 vs 170) mozaikę robi się szybciej, bo nie trzeba tracić czasu na częste kadrowanie. Kilka minut i materiał gotowy. Tak więc nowy zestaw ma ogromny potencjał, a jak tylko Ksieżyc zacznie wznosić się trochę wyżej nad horyzont, to w ruch pójdzie Powermate 2x

Poniżej wersja 25%. Tutaj zoomowalna wersja w pełnej rozdzielczości 8000x8000: https://artuniverse.pl/pano/200807-moon.html

Kometa wśród obłoków srebrzystych. Nikon D810 + Epsilon 130D, ISO 800, 10 sek.

Obrabiane na laptopie z kiepskim monitorem - mam nadzieję, że nie przeholowałem z nasyceniem kolorów

Edit: podmieniałem zdjęcie na wersję z lekko poprawioną kolorystyką, pierwsza była zbyt niebieska.

O 22:00 widoki były niesamowite. Pierwszy raz widziałem obłoki srebrzyste na południu! Błyskawicznie pobiegłem do auta i ruszyłem w plener. Poniżej moje fotki. Wszystko z Nikona D810A i Sigmy Art 40 mm.

1. Panorama obłoków z Sączowa złożona z 6 kadrów.

2. Obłoki obrobione pod kątem detalu. Szybka seria 8 zdjęć złożona w Photoshopie + lekka dekonwolucja w Astra Image 5. Powiększone 150%. Polecam oglądanie w pełnym rozmiarze w nowej karcie.

3. Nad jeziorem w Świerklańcu. Tutaj zaintrygował mnie różowy kolor szczytowych partii obłoków. Obstawiam, że powodem jest rozproszenie światła Słońca przechodzącego przez atmosferę. Zdjęcia robiłem modyfikowaną lustrzanką, która zbiera o wiele więcej światła w pobliżu podczerwieni, co mogło przyczynić się do podbicia kolorystyki w ten sposób. Nie widziałem takich barw na zdjęciach robionych "zwykłymi" aparatami.

Szybki timelapsik komety z dzisiaj nad ranem. Ogniskowa 430 mm, 3 sekundy na klatkę.

Pochwalę się, że filmik wylądował dzisiaj na APODzie!

Animacja zakrycia Wenus. WO 71, Powermate 4x, Astronomik IR 742, ZWO ASI1600MM, RST-135. Film przyspieszony ok. 6 razy w stosunku do rzeczywistego upływu czasu.

Cześć. Jestem w posiadaniu Rainbowa RST-135 od kilku tygodni. Podejrzewam, że jestem pierwszym właścicielem w Polsce. Myślę, że zapoznałem się już z nim na tyle, żeby wypunktować jego wady i zalety

• Mobilność jest zdecydowanie największym atutem i głównym "selling pointem" tego montażu. Całość jest gabarytowo podobna do Star Adventurera i razem z siodłem dovetaila waży zaledwie 3,7 kg. Jest na tyle mały, że można go transportować w plecaku lub bagażu podręcznym podczas dalszych wypraw astrofotograficznych. Ja sam go kupiłem właśnie z myślą o tego typu podróżach, żeby jak najwięcej sprzętu mieć przy sobie w samolocie. Akurat w tym roku epidemia zrobiła mi małego psikusa i moje plany wyjazdowe stoją pod znakiem zapytania, ale w razie czego zrekompensuję sobie z nawiązką w kolejnych latach
• Poza mobilnością warto pochwalić zapotrzebowanie na energię - montaż jest niesamowicie oszczędny pod tym względem. Na jednym ładowaniu małego powertanka od Celestrona (84 Wh) wytrzymał aż 25 godzin! Dla porównania, posiadany przeze mnie wcześniej CEM25P wytrzymywał w ten sposób maksymalnie 10 godzin.
• 8-kilogramowy zestaw oparty o Epsilona 130D nie robi żadnego wrażenia na montażu, nośność 13 kg nie jest w żaden sposób naciągana. Zapominamy o takich "głupotach" jak przeciwwagi i poprawne wyważenie sprzętu - dla RST nie ma to żadnego znaczenia. Po prostu mocujemy teleskop tak, jak nam jest wygodnie i gotowe.
• Nie musimy się martwić o meridian flipa. W większości konfiguracji nic o nic nie zahacza i sprzęt może podążać za jednym obiektem od horyzontu do horyzontu. W pilocie możemy nawet wybrać, po jakiej stronie południka ustawiony ma być teleskop.
• Montaż obarczony jest sporym błędem okresowym na poziomie około 30 sekund kątowych; jest to typowe dla napędów falowych. Na szczęście krzywa PE jest na tyle gładka, że guiding tego montażu jest samą przyjemnością. Przy dokładnym ostawieniu na polarną nie miałem problemu z osiągnięciem punktowych gwiazdek na 20-minutowych ekspozycjach oraz ogniskowej 430 mm.

• Silniki mają dość charakterystyczną kulturę pracy - podczas normalnego śledzenia są w zasadzie bezgłośne, natomiast przy centrowaniu wyją jak młynek do kawy Na filmiku poniżej można sobie posłuchać dźwięku montażu na pełnych obrotach.

• Sterowanie odbywa się przez USB, WiFi lub dołączonego do zestawu pilota, który jest dość... specyficzny Mnóstwo dziwnych kombinacji klawiszy, które najlepiej jest wykuć na pamięć. Na przykład zaparkowanie to wciśnięcie klawisza "0" przez sekundę, a włączenie/wyłączenie napędu do "2", strzałka w dół, enter
• Z pozytywnych wieści na temat pilota, bardzo spodobała mi się metoda wyrównania na gwiazdy. Wybieramy dowolną, centrujemy, poprawiamy pozycję strzałkami i wciskamy enter przez sekundę. W ten sposób montaż dokona synchronizacji i doda sobie gwiazdę do listy znanych pozycji. Im więcej obiektów tak przerobimy, tym dokładniej będzie ustawiał na całym niebie.
• Co ciekawe, montaż może być ustawiony całkowicie byle jak (pod zupełnie przypadkowym azymutem i kątem), a po wskazaniu kilku gwiazd będzie dokładnie celował i śledził w obydwu osiach. Tak, jakby nie było rozdzielenia między trybem równikowym i azymutalnym. Do astrofoto nie ma to zastosowania ze względu na rotację pola, ale może być fajnym udogodnieniem do szybkich obserwacji.
• Do montażu warto dokupić dedykowany pier, który zapobiega przypadkowej kolizji teleskopu ze statywem w przypadku stosowania dłuższych tub optycznych. Obowiązkowy jest również Polemaster lub analogiczne akcesorium, ponieważ w zestawie nie ma lunetki biegunowej. Do tego wspomniane wyżej siodło dovetaila. Przyda się również dobrej jakości statyw, żeby zapobiec ewentualnym ugięciom, które mogą powstać podczas rzucania kilkoma kilogramami ładunku we wszystkich kierunkach
• Z dodatkowych "bajerów" warto wspomnieć o bardzo fajnej funkcji śledzenia satelitów - wystarczy załadować do pamięci dane orbity i wszystko odbywa się sprzętowo. Satelity na niskich orbitach przemykają z maksymalną prędkością 1°/sek., sam montaż potrafi obracać się do 6-8°/sek. (przy zasilaniu odpowiednio 12 lub 16 V). Tak więc mamy sporo zapasu, który pozwala nadążać za satelitami w odległości do kilku stopni od osi obrotu montażu. Podczas śledzenia istnieje możliwość ręcznej korekty pozycji strzałkami w pilocie, gdyby tracking zaczął się rozjeżdżać. Posługując się np. dodatkową lunetką, taki sposób pozwala na trzymanie pozycji śledzonego obiektu z dokładnością rzędu kilku minut kątowych. Poniżej time lapse przelotu ISS, który nagrałem jeszcze w marcu. Teraz tylko muszę się zaopatrzyć w jakąś konkretną ogniskową, żeby złapać kształt stacji w rozmiarze powyżej kilkunastu pikseli...

Mam nadzieję, że ciekawie się czytało - chętnie odpowiem na wszystkie pytania!

Bartosz

W dniu 8.02.2020 o 14:59, Grzędziel napisał:

Niskie ukłony.

Ujawnisz nam jakieś inne swoje prace?

To jeszcze trzy inne