WielkiAtraktor

Nie, skądże — oku ani sensorowi nie robi najmniejszej różnicy, czy odbierane fotony zostały wyemitowane przez obserwowany obiekt, czy odbite. W jednym i drugim przypadku odbieramy ich bardzo dużo (od jasnej kartki/fotosfery) lub mało (od ciemnego przedmiotu/umbry plamy słonecznej). W przypadku plam: ponieważ ilość energii emitowanej na jednostkę powierzchni jest proporcjonalna do 4 potęgi temperatury (prawo Stefana-Boltzmanna), wnętrze plamy ma ledwie (3000 K/5780 K)⁴ ≈ 1/14 jasności fotosfery. Ależ już jest (link) — w skrócie, wiek Wszechświata jest skończony, a docier

To, co w danej chwili wpada poniżej progu rejestracji sensora / zakomodowanego oka Tak, plamy są zaskakujące, ale nie ma tu nic dziwnego. To wyłącznie kwestia ustawienia migawki. Różnica jasności reszty fotosfery i wnętrza plamy jest tak duża, że nie ma rady, można złapać albo jedno, albo drugie (podobnie jak przy „dlaczego na zdjęciach z powierzchni Księżyca nie widać gwiazd”). Mała ilustracja (moją kamerką do Słońca): migawka 28 ms: migawka 4,2 ms:

Czy ktoś już zauważył? W zwiastunie nowego filmu Mortal Kombat widać, że Outworld jest najwyraźniej księżycem gazowego olbrzyma:

Opór ośrodka międzygwiazdowego i możliwe środki zaradcze przedyskutowano również w tym wątku: https://astropolis.pl/topic/39498-bariery-fizyczne-biologiczne-i-personalne-astronautyki-przyszłości/

Oczywiście. Teleskop pełni tu tę samą rolę, co obiektyw foto, pora dzienna w niczym nie przeszkadza Oprócz ćwiczenia obsługi i łapania niektórych ciał niebieskich można spróbować z samolotami (zob. https://astropolis.pl/topic/11186-polowanie-na-samoloty) albo szczególnie dalekimi obiektami naziemnymi (zob. https://astropolis.pl/forum/115-poszerzamy-horyzonty-dalekie-obserwacje).

Stephen Ramsden z CBSAP (www.solarastronomy.org) od lat jeździ po Stanach Zjednoczonych (i nie tylko) i robi dziatwie szkolnej prelekcje + pokazy Słońca (z rejestracją kamerką włącznie). Temu to przynajmniej problem godzin nocnych odpada Stephen ma całą furgonetkę wypasionego sprzętu, ale zwykła PST-ka czy Lunt 50 (+ większy teleskop do światła białego) też na pewno zachwyciłyby widokami nowicjuszy.

Ta przeciwwaga to chyba z materii zdegenerowanej odlana, inaczej by się kiwnęło

Lepszy byłby Najwyższy Wielki Mistrz! (Jak w jednej z powieści ze Świata Dysku). Ew. nieco skromniej, „Supreme Leader”...

Mamy też wizualizator od naszego współforumowicza Bartosza: Lunar Phase Visualization Tool

Można wybrać któryś z ciut droższych układów, z radiatorami i obudową.

Stary Chameleon wolno sczytywał sensor, to dlatego. Nowszy (tj. też sensor ICX445 1,3 MPix, z interfejsem USB 3.0) bez problemu wyciąga swoje pełne 30 fps również na USB 2.0, jak opisywałem w tym wątku (nie potrzebowałem żadnej specjalnej konfiguracji). „Złoty kabel” niepotrzebny prędzej jakieś ustawienia „USB traffic” albo coś podobnego w programie do nagrywania. I oczywiście czas migawki musi być odpowiedni krótki, jak wspomniano.

Bardzo dobry pomysł, ja używałem podobnego do zasilania w polu kompaktowego Canona z dużego akumulatora na czas 48-godzinnego time lapse'a. Polecam też zaopatrzyć się w najprostszy multimetr (miernik cyfrowy), m.in. do sprawdzania ciągłości obwodu czy napięcia wyjściowego modułu jak powyższy (wtedy wystarczy nam jeszcze tańszy, bez wbudowanego woltomierza).

Kolor dodano podobny, ale to nie Hα, lecz linia 30,4 nm helu (He II, ~50 000 K) (link 1, link 2). Zdjęcie z teleskopu orbitalnego SDO, bo tu na dół skrajny nadfiolet (10-120 nm) nie dochodzi.

Tak właśnie. Np. w eksperymencie T2K w akceleratorze J-PARC wytworzono wiązkę neutrin mionowych, której skład potwierdził oddalony o 280 m od źródła detektor kontrolny. Następnie wiązka pokonała 295 km i trafiła do detektora Super-Kamiokande, gdzie wykryto w niej neutrina elektronowe. (Odległość detektorów i energia neutrin były tak dobrane, by SK wypadł w spodziewanym maksimum oscylacji).

Ależ jak najbardziej „zmieniają tożsamość” (oscylują), co potwierdzono w licznych eksperymentach. Nawet Nobla za to przyznano w 2015 r. (doniesienie prasowe).