WielkiAtraktor

Faktycznie wtrącenie o gwiazdach zupełnie od czapy, ale reszta to trafne spostrzeżenie o fraktalności kształtów Natury

A propos łatwych do zrozumienia przekazów, sprawa nie jest trudna, pozwolę sobie przypomnieć ten wysłany teleskopem w Arecibo (Arecibo Message). Wysyłamy sekwencję binarną o długości N, gdzie N ma tylko dwa czynniki pierwsze (p×q), więc odbiorcy szybko nasunie się pomysł zinterpretowania tego jako czarno-białego obrazka p×q pikseli (albo q×p, ale tylko jedna wersja będzie miała widoczny sens). A obrazkowo można sporo (i łopatologicznie, jeśli trzeba) przedstawić.

Gwoli ścisłości, kwazar powstaje wtedy, gdy centralna supermasywna czarna dziura ma sporo gazu i pyłu w bezpośrednim otoczeniu (nasza dziura w Drodze Mlecznej też mogła być w młodości kwazarem). Opadanie bliskiego gazu i pyłu na dziurę powodowane jest efektami niegrawitacjnymi (turbulencje, w tym połączone z polem magnetycznym) — zajmuje się tym rozbudowana teoria dysków akrecyjnych. Gdy kwazar „posprząta” już bezpośrednie sądziedztwo, to zamilknie. Co do przyszłego losu galaktyk, mamy dwa rywalizujące zjawiska: rozpad (zacieśnianie się) orbit gwiazd wokół jądra galaktyki wskutek (utraty energii na rzecz) emitowanych fal grawitacyjnych oraz relaksację dynamiczną, tj. stopniowy transfer energii kinetycznej (zwykły, newtonowski) od ciał masywniejszych do lżejszych podczas bliskich przelotow. W końcu niektóre ciała przekroczą galaktyczną prędkość ucieczki i odlecą. Tutaj: https://en.wikipedia.org/wiki/Future_of_an_expanding_universe#Stellar_remnants_escape_galaxies_or_fall_into_black_holes podano szacunek, że 90-99% obiektów zostanie wyrzuconych z galaktyki, a tylko 1-10% spadnie na centralną dziurę.

To jeszcze dla porównania mój 4-godzinny (odstępy 2-min.) z Maka 127: https://www.astrobin.com/298882/?nc=user

Znowu Better Call Saul, tym razem niejaki Eduardo „Lalo” Salamanca podglądający konkurenta z branży narkotykowej:

Szybko poszło, można się już zastanawiać nad następną RC 14″ jest niewygodny i wymaga infrastuktury, ale może coś w duchu tego: Czyli większy montaż, n teleskopów i kamer, większa czułość albo większe pole...

Według mnie wręcz przeciwnie — poprzednia się udała, sprzęt pracuje, więc następna jak najbardziej na miejscu.

Serial Better Call Saul, jeden z bliźniaków Salamanca, zawodowych zabójców, którzy na drogie ciuchy nie skąpią, ale te powłoki jakieś dziwne...

Ależ jest na to prosta rada: po prostu zakładasz osobny wątek i piszesz wprost: „Wyszło mi tak i tak, wolałbym lepiej; użyłem takich a takich ustawień, załączam też surowy stack, proszę skomentować/spróbować obrobić lepiej”. Lepiej tak niż w wątku zbiorczym.

Już ponad 2 miesiące od ostatniego podbicia, więc podbijam

A dziękuję, ale w tym przypadku cała "optymalizacja" to dyrektywa OpenMP (#pragma) jak tu: #pragma omp parallel for for (int k = 0; k < (int)rows; k++) fft1d<float>(...); która automatycznie rozłoży wykonanie pętli między wszystkie dostępne procesory logiczne. Polecam, większość kompilatorów obsługuje (C, C++, Fortran). Przerzucenie obliczeń na GPU chodzi mi po głowie, może coś się urodzi (w Stackistry również)...

Gdy celujesz w puste niebo, widać, że na obrazie jest kilka jakby „stref” różniących się odcieniem i jasnością. Podejrzewam wewnętrzne odblaski kombinacji teleskop + nosek. Jeśli możliwe, porównaj z innym teleskopem; można by też spróbować doczernić nosek wewnątrz.

Do dzieła! Co większe białe chmurki powinno się dać złapać, jak Darrylowi z Australii przez C14: https://www.cloudynights.com/uploads/monthly_07_2017/post-87685-0-36343800-1500205622.gif

Pewnie, w końcu to podstawa mechaniki kwantowej. Rekord wielkości to chyba interferujące same ze sobą cząsteczki fullerenu C60: link