WielkiAtraktor

Tak, heliospektrografy są świetne; na forum Solarchat (ten dział) kilka osób je zbudowało i można znaleźć sporo przykładowych obrazków; przykład z wątku Petera Zetnera: Tu akurat się nie zgodzę. Faktycznie, można osiągnąć bardzo wąskie pasmo, i to wokół dowolnej ciekawej linii widmowej, ale jakość obrazu to nie ta klasa, którą osiągamy z wąskopasmowym etalonem i kamerą rejestrującą wszystkimi pikselami naraz. Acz jestem ciekaw, czy dałoby się zrobić sensowną animację np. protuberancji.

Najbardziej przemawia do mnie coroczna zbiórka. Będzie i przypomnienie, i bez wymogu regularności, i czasem wpłacą jedni, czasem inni. Takie podejście pomaga Stephenowi Ramsdenowi w finansowaniu jego CBSAP (i forum Solarchat).

Może pomóc też dryf w trakcie nagrywania, tutaj pokazałem to dla PGR Firefly: https://astropolis.pl/topic/48891-chameleon-3-icx445/?do=findComment&comment=575548

Można robić i tak, ale pewnie większość tu pokazanych to pojedyncza ekspozycja (tzn. wiele zestackowanych surowych klatek, ale naświetlanych tak samo). Gdy protuberancje są dość jasne, wystarczy lekko „podciągnąć” ciemny koniec krzywej tonalnej w ulubionym programie graficznym, żeby je wydobyć.

Na forum Solarchat koledzy zaproponowali zerknięcie na oprogramowanie BassSpectro do obróbki danych: https://groups.io/g/BassSpectro

O ile pamiętam, na stronie Astrokraka była informacja, że zbudowali na zamówienie hiperboliczny astrograf dla jednego z kolegów polujących na supernowe (ale może to inny typ).

Zgadza się.

Promień jest podawany do funkcji SKRY_init_quality_est jako detail_scale. W oknie ustawień Stackistry jest to parametr „skala szczegółów”: Ponieważ samo rozmycie to 3-krotne nałożenie filtra uśredniającego z równymi wagami, nie wiem, jakie to daje w przybliżeniu odchylenie std. Ale grunt, że rozmywa — do sortowania klatek i fragmentów względem jakości się sprawdza. aktualizacja: Rozpisałem się, a na pytanie nie odpowiedziałem. Dobór promienia: dla materiału mającego optymalną skalę (lub "undersampled"): wartość 1. Dla znacznie powiększonego (oversampling) lepiej 2-3.

Niezupełnie. Firmware MagicLantern do Canonów daje możliwość zapisu nieskompresowanego wideo, również w pełnych 14 bitach jak RAWy (chyba tylko niektóre modele, no i maks. rozdzielczość zależy od wydajności karty pamięci).

FITS też ma możliwość kompresji; może po prostu niewiele popularnych wśród nas-amatorów narzędzi to obsługuje. https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/software/fitsio/compression.html

Znalazłem ostatnio na Cloudy Nights wątek o nowym otwartoźródłowym stackerze planetarnym PSS (czyli ze Stackistry są już co najmniej dwa). Zmotywowany jego dokumentacją, w końcu przysiadłem i opisałem algorytmy używane przez Stackistry/libskry: link do PDF (po ang.)

Nie sądzę, żeby to była jakaś przeszkoda. W latach 50. i 60. krążyły non-stop bombowce strategiczne obładowane bombami (nawet kilka Amerykanie zgubili…). Sporo wystrzelono też satelitów z generatorami radioizotopowymi (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_nuclear_power_systems_in_space). Jeśl pojawiłaby się kiedyś wola polityczna i budżet, do Oriona po prostu zastosowuje się bardziej surowe zasady bezpieczeństwa.

Pamiętajmy o odróżnieniu asysty grawitacyjnej jako takiej (bliski przelot obok masywnego, poruszającego w jakimś pasującym nam kierunku się ciała, by zmienić nasz wektor prędkości kosztem pędu „asystenta”) od samego efektu Obertha (https://en.wikipedia.org/wiki/Oberth_effect). W tym drugim chodzi o odpowiedź na pytanie: „rakieta jest w stanie odpalić silnik o ciągu F przez czas Δt (albo prościej, jeśli Δt jest krótkie: jest w stanie zwiększyć swój pęd o Δp), kiedy jest najlepszy moment na zrobienie tego (by dołożyć jak najwięcej energii kinetycznej)?”. Odp.: gdy poruszamy się z największą prędkością. Czyli np. w przypadku spadania przez środek planetoidy, jak najbardziej należy odpalić w samym środku. (Efekt jest nieintuicyjny, ale matematyka jest na poziomie fizyki z podstawówki, więc każdy łatwo może sprawdzić). A w połączeniu z normalną asystą grawitacyjną — w chwili największego zbliżenia do asystującego ciała.

Na szczęście autorzy koncepcji Oriona też o tym pomyśleli (szybciej będzie, jak po prostu przeczytasz podane artykuły źródłowe). Orion miał mieć napęd pulsacyjny, dający właśnie CHWILOWE impulsy silnego przyspieszenia na płytę (od wybuchów minibomb), które dzięki amortyzatorom konwertowane są na (prawie) jednostajne, znacznie niższe przyspieszenie całej konstrukcji.