Mariusz Świętnicki

Ładnie pokazana. Właśnie zakończyłem trzynocne zbieranie fotonów z Chmury M-24 i tych dwóch ciemnych gagatków na północ od niej :). Pozdrawiam

Dodam tylko, że jest to już druga supernowa w krótkim przedziale czasowym, w M-101. Parametry: 2011.09.04. Newton 250/1520 + N.D300. Exp.1x117sek. 7x180sek. ISO1600. Jasność 10.2mg

Niedzielna koniunkcja Księżyca w fazie 3 doby i 15 godzin po nowiu z planetą Wenus, w odległości kątowej 2,2°. Parametry:2023.04.23.20:52CWE. Nikkor 24-120,(65mm,f4.5)+N.D810. Exp.3sek. ISO800. Zręcin

Co prawda, nie miała takiej potęgi jak giganty zorzowe z 17 listopada 1989, 26 lutego 1992 i 20 listopada 2003roku, ale zawsze to coś. Parametry:2023.04.23.22:11CWE. Nikkor 24-120,(24mm,f4)+N.D810.Exp.10sek.ISO1000. Zręcin

Miło mi, że tekst wywołał merytoryczną dyskusję rzucającą odrobinę więcej światła na ten temat. Naturalnie "pole widzenia" , tak jest poprawnie. Pozdrawiam Wszystkich Gości.

Może lepiej będzie napisać "tym mniejsze pole widzenia zestawu". Piotrek, oczywiście pisałem o tym - że tak jest poprawniej. Gdy na sali siedzi 200 osób i większość nie ma głębszej wiedzy o temacie, to woli łatwiej przyswajalne "powiększenia". Dzięki za pociągnięcie tematu i nieco głębszą analizę.

Ależ ładne obrazowanie !

Tekst jest dedykowany osobom niewtajemniczonym i wchodzącym dopiero w świat astrofotografii. Koneserów proszę o jego pominięcie, gdyż jest jedynie zarysem rozległego i złożonego tematu Na pokazach multimedialnych poświęconych astrofotografii, często zadawane pytanie brzmi: jakie powiększenie zostało użyte w teleskopie bądź teleobiektywie do sfotografowania tego obiektu ? Odpowiedź na nie może być jednak sporym zaskoczeniem dla wielu osób. Powiększenie a poprawniej mówiąc kąt widzenia teleskopu determinują dwie składowe: długość ogniskowej obiektywu i rozmiary fizyczne matrycy. Im dłuższa ogniskowa i mniejszy rozmiar matrycy, tym większe powiększenie i na odwrót. Dla obrazowania planet, małych fragmentów tarczy Księżyca czy odległych galaktyk - obiektów których rozmiary kątowe na niebie są bardzo małe - zastosujemy dłuższe ogniskowe i mniejsze matryce. Wróćmy jednak do sedna sprawy. Okazuje się, że olbrzymia ilość obiektów, które prezentujemy na naszych fotografiach ma bardzo duże rozmiary kątowe na niebie. Gdyby nasze oczy posiadały taką zdolność zbierania światła jak teleskopy i możliwość kumulacji zbieranych fotonów podobną do matryc na których obrazy powstają, widzielibyśmy piękne, kolorowe struktury niekiedy wielokrotnie większe od tarczy Księżyca w pełni. Dla lepszego zobrazowania tematu przygotowałem małą kompilację z moich fotografii, w których wklejona tarcza Księżyca - w tej samej skali - jest obiektem odniesienia. Pierwsza fotografia, wykonana na ogniskowej 135mm przedstawia mgławice zjonizowanego wodoru w letnim gwiazdozbiorze Łabędzia a druga, wykonana na ogniskowej 907mm prezentuje galaktykę M-101 "Wiatraczek" w Wielkiej Niedźwiedzicy.

Świetny obiekt, szkoda że w Polsce tak szoruje horyzont.

Cały kompleks ładnie pokazany. Przy krótszych czasach i łaskawych warunkach meteo wychodzi jeszcze "jet" w M-87. Parametry: 2014.04.02-03.23:38-00:09CWE. Newton 250/1520 + N.D300. Exp.4x115sek. ISO1600.

Świetnie opracowany materiał, technicznie i merytorycznie. Gratuluję !

OnlyAfc, 35 lat fotografowania Kosmosu sprawia, że nabierasz sporego dystansu do swoich zdjęć. Zdaję sobie oczywiście sprawę, że lekko "poczochrana" fotografia nie musi się wszystkim podobać. "Sterylnych" zdjęć jest bardzo dużo i są piękne. Lubię jednak te trochę "pobrudzone", z pewnymi artefaktami i innymi drobiazgami które tam siedzą. Taka moja opinia, z którą zapewne wielu Kolegów..., przepraszam... i Koleżanek się nie zgodzi :). Gwiazdy na Twojej fotografii są bardzo ładne. Dużo uśmiechu życzę i pozdrawiam Wszystkich odwiedzających.

To może teraz będzie lepiej

Tak, wiem. Chodziło mi tutaj o wydobycie sygnału z opisanych struktur, reszta poszła na drugi plan. Pozdrawiam

Podczas fotograficznego testu jakości nieba z Grabskiej Góry w Beskidzie Niskim, wykonałem jeszcze próbę głębszego obrazowania Kosmosu w okolicy zenitu. W centrum kadru znalazła się znana para galaktyk M-81 "Galaktyka Bodego" i M-82 "Cygaro", jednak głównym celem łowów była rozległa MW-3 "Mgławica Wulkan". Ten ekstremalnie słaby duch jest fragmentem olbrzymich kompleksów mgławicowych, zdefiniowanych jako obiekty IFN,(Integrated Flux Nebula). Unoszą się one nad płaszczyzną dysku Galaktyki, niczym cirrusy nad powierzchnią Ziemi a za ich subtelną iluminację odpowiada blask miliardów gwiazd Drogi Mlecznej, którym są oświetlane. Temat raczej trudny, wymagający ciemnego nieba i dobrych warunków meteo. Daje jednak świetne pole do działań, gdyż spora część północnego bieguna nieba wypełniona jest tymi niezwykłymi strukturami. Parametry:2023.03.16.20:54-23:33CSE. Samyang 2/135,(f2,8) + N.D610mod + SW-SA. Exp.71x120sek. ISO1600.

Proszę bardzo :

To jest temat. Pamiętam, że na Węgrzech kilka lat temu coś w tym temacie zrobiono.

Mimo to, wyszła Ci pięknie !

Światło zodiakalne - czyli subtelna poświata rozproszonego wokół Słońca pyłu, widoczna na przełomie zimy i wiosny w pierwszych godzinach nocy. Lśni nad zachodnim horyzontem, wzdłuż płaszczyzny ekliptyki i sięgająca swym wierzchołkiem powyżej Plejad. Nie jest to może tej klasy wyzwanie co przeciwblask zodiakalny, lecz wymaga przejrzystego, bezksiężycowego nieba o niskim LP. Była to sesja rekonesansowa, mająca na celu test jakości nieba z Grabskiej Góry, (601m n.p.m) w Beskidzie Niskim. Widoczne są także pasma aktywnego airglow. Parametry:2023.03.16.19:17-19:54CSE. Samyang 2.8/14+N.D610mod.Exp.18x120sek.,dla nieba i 1x60sek.,1x10sek.,na nieruchomym aparacie - dla horyzontu. ISO1600

A skąd Waćpan kosiłeś ten intrygujący i piękny zarazem obiekt ? Ja także tę noc spędzałem pod nieboskłonem Beskidu Niskiego

Oczywiście że można, ale DM nie była tematem tej sesji. Twoja wersja obróbki podoba mi się Pozdrawiam

Obserwacje przeciwblasku zodiakalnego kojarzą nam się z najciemniejszymi rejonami świata. Są jednak w Polsce miejsca, z których jeszcze ta niezwykle słaba poświata jest widoczna. Mowa tutaj o paśmie Beskidu Niskiego i Bieszczadów. Przeciwblask jest w istocie światłem słonecznym rozproszonym przez małe drobiny międzyplanetarnego pyłu. Znajduje się zawsze po przeciwnej stronie nieba niż Słońce i jest strukturą nieporównywalnie trudniejszą w obserwacji niż światło zodiakalne. Wymaga doskonałej przejrzystości, bezksiężycowego i wolnego od LP nieba. Jest także czuły na airglow, który niestety w czasie tej sesji był bardzo aktywny, stąd też obróbka materiału poszła dość agresywna drogą. Myślę, że jednym z najlepszych okresów do jego obserwacji jest październik. Przebywa on wówczas na pograniczu gwiazdozbiorów Ryb i Barana, świecąc o północy 50° nad horyzontem w rejonie odległym od Drogi Mlecznej i innych jasnych obiektów. Obserwacje przeciwblasku z roku na rok są niestety coraz trudniejsze, ze względu na olbrzymie i w wielu przypadkach bezmyślne zanieczyszczanie nocnego środowiska Beskidów i Bieszczadów sztucznym światłem. Parametry:2021.10-11.31-01.23:06-00:51CSE. Samyang 2.8/14+N.D610mod.Exp.42x120sek. i 1x240sek., na nieruchomym aparacie - dla horyzontu. Lipowiec w Beskidzie Niskim.

Modyfikowałem u Michała Nikona, kilku moich kumpli Canony. Wszystko było wykonane szybko i na wysokim poziomie.

Airglow dorzucił tutaj swoje trzy grosze, jeśli chodzi o różnobarwność tego obrazu.

Kometa 81P/Wild 2 przecięta śladem meteoru. To subtelne maleństwo o jasności 12.5mg przebywa obecnie na porannym niebie, świecąc na tle efektownych obszarów Drogi Mlecznej w Wężowniku. Temat raczej trudny. Fotografowane pole znajdowało się zaledwie 15° nad horyzontem, w lekko zamglonym powietrzu i przy aktywnym airglow a okno fotograficzne trwało niewiele ponad godzinę. Parametry:2023.03.01.03:17-04:43CSE. Samyang 2/135,(f2,8) + N.D610mod + SW-SA. Exp.40x120sek. ISO1600.Chyrowa/Mszana, Beskid Niski.