SN 2008hy - Supernowa na Mikołajki

[E.Eri]

6 grudnia w galaktyce IC334 (w gwiazdozbiorze Żyrafy) została odkryta przez panów Puckett'a i Langoussis'a supernowa o jasności 14,3 mag, która otrzymała oznaczenie SN2008hy. Obiekt położony jest ok. 100 arcsekund na północ północny-zachód od centrum galaktyki IC334.

Na podstawie obserwacji spektrometryczych z 7 grudnia okazało się, że mamy do czynienia z supernową typu Ia w nie więcej niż tydzień po maksimum jasności.

 

Szczegóły - alert AAVSO nr 392

Edytowane 9 Grudnia 2008 przez E.Eri

[sumas]

ledwo wróciłem z pracy, telefon od EEriego z alarmem o tej SN

nie marnując czasu, tym bardziej, że jakimś cudem jest niebo, skierowałem teleskop w IC334

noi udało się

 

 

w negatywnie bardziej widoczna

 

i na tym zdjęciu oznaczona

 

6x300 sek w filtrze G Atik314L w 80ED na EQ6

 

 

dzięki wielkie E.Eri

[ryszardo]

I to jest wyższość stacjonarnego obserwatorium nd innymi formami obserwowania - telefon, dach out, teleskop go to supernova i jest!!! Super, gratulacje

A czy filtr G troszkę poprawia kontrast? Jest jakaś poprawa w sensie zwalczania LP?

Pozdrawiam!

edit: przepraszam, cofam pytanie - to filtr z "RGB" - chodziło mi V-kę, w sensie pomiarów w naszych warunkach LP.

Edytowane 9 Grudnia 2008 przez ryszardo

[Yah]

Gratulacje Jacku ! Świetna robota.

[Ori2711]

 

W widmach supernowych typu Ia nie ma śladów helu, w pobliżu maksimum jasności znajdują się tam natomiast linie absorpcyjne krzemu. Najczęściej przyjmowana obecnie teoria mówi, że supernowe tego typu powstają, gdy węglowo-tlenowy biały karzeł ściąga na siebie materię z towarzyszącej gwiazdy, zazwyczaj czerwonego olbrzyma, tak długo, aż jego masa przekroczy tzw. granicę Chandrasekhara (ok. 1,4 masy Słońca). Wzrost ciśnienia podnosi temperaturę w pobliżu środka gwiazdy, rozpoczynając trwający około 100 lat okres konwekcji. W pewnym momencie tej fazy następuje zapłon reakcji termojądrowych. Nie wiadomo, w którym dokładnie miejscu następuje zapłon, jednak spalanie szybko nabiera tempa, ogarniając wkrótce całą gwiazdę. Przedmiotem dyskusji naukowców pozostaje, kiedy płomień przekształca się w detonację. Uwolniona wówczas energia ok. 10⁴⁴ dżuli powoduje, że cała gwiazda gwałtownie eksploduje wywołując falę uderzeniową rozchodzącą się z prędkością około 10 tysięcy km/s. Następuje również ogromny wzrost jasności gwiazdy - świeci ona jaśniej niż cała Galaktyka.

 

Teoria ta jest podobna do dotyczącej gwiazd nowych, gdzie biały karzeł ściąga materię dużo wolniej i nie osiąga granicy Chandrasekhara. W przypadku nowych, opadająca materia rozpoczyna reakcje termojądrowe w pobliżu powierzchni gwiazdy, co nie doprowadza do jej całkowitego zniszczenia.

 

Supernowe typu Ia posiadają charakterystyczną krzywą blasku (wykres jasności w zależności od czasu po eksplozji). Blisko okresu maksymalnej jasności, ich widmo zawiera linie średniej masy pierwiastków od tlenu po wapń; są to główne składniki zewnętrznych powłok gwiazdy. Miesiące po wybuchu, gdy zewnętrzne warstwy rozszerzą się i staną niemal przezroczyste, widmo zdominowane jest przez światło wyemitowane przez materię z pobliża jądra gwiazdy: ciężkie pierwiastki wytworzone bezpośrednio podczas eksplozji, w większości należące do grupy żelaza. Rozpad radioaktywny niklu-56 poprzez kobalt-56 do żelaza-56 wytwarza wysokoenergetyczne fotony, które dominują w wyrzucanej energię od mniej więcej środkowego etapu eksplozji. Zapis reakcji:

 

 

 

W przeciwieństwie do innych rodzajów supernowych, obiekty typu Ia są zazwyczaj znajdowane we wszystkich typach galaktyk, nawet eliptycznych. Nie wykazują żadnych związków z obszarami formowania gwiazd.

 

Podobieństwo kształtów krzywych blasku wszystkich znanych supernowych typu Ia umożliwiło zastosowanie ich jako tzw. standardowych świec w astronomii pozagalaktycznej. Wszystkie supernowe tego typu osiągają podobną maksymalną jasnoś absolutną. Dzięki temu, mierząc jasność obserwowaną i porównując z jej wartością teoretyczną, astronomowie mogą w łatwy sposób obliczyć odległość od gwiazdy i jej macierzystej galaktyki. Pod koniec lat 90. obserwacje supernowych typu Ia doprowadziły do nieoczekiwanego wniosku, że ekspansja wszechświata przyspiesza.

 

Eksplozje supernowych typu Ia uwalniają najwięcej energii spośród wszystkich znanych rodzajów supernowych. Najdalszy kiedykolwiek zaobserwowany pojedynczy obiekt (pomijamy galaktyki i gromady kuliste) był supernową Ia oddaloną miliardy lat świetlnych od Ziemi.

 

Źródło - http://pl.wikipedia.org/wiki/Supernowa

 

Bardzo ciekawe symulacje wybuchu i fala uderzeniowa - http://www.skyandtelescope.com/community/s...g/18485274.html

 

 

pozdrawiam serdecznie

Ori