LibMar

Witam! Drugiego sierpnia 2027 roku przewiduję swój wyjazd do Egiptu na całkowite zaćmienie Słońca Pomimo, że przede mną jest jeszcze kilkanaście lat, chciałbym do niego dobrze się przygotować i uwiecznić na wielu fotografiach (zobaczyć je na własne oczy to aktualnie moje największe marzenie). Myślałem już o zestawie fotograficznym składającym się z kilku teleskopów, kilku aparatów i kilku montaży. Ale dlaczego by nie złączyć to wszystko w jedną pakę? I tutaj pojawia się pytanie. Czy istnieją złączki, które pozwolą na podłączenie czterech detektorów na jednym montażu? Zestaw na stan obecny składałby się z jednego MAKa 80mm, jednego MAKa 102mm, teleskop SW 120/600 oraz sama lustrzanka z obiektywem o ogniskowej 100-200mm. Czyli jakby cztery na raz. A każda część nie waży zbyt dużo. Byłoby łącznie jakieś 15kg. Jeśli jest to możliwe, to jaki musiałby być minimalny montaż (na stan obecny), aby to wszystko unieść? Dałoby radę zrobić to na HEQ-5? NEQ6? Dodam, że trzy aparaty (te do teleskopów) będą fotografowały o długości ekspozycji maksymalnie do 5 sekund, natomiast z ogniskowej 100-200mm - przewiduję do 30 sekund. A więc nie musi być to zbyt dokładny montaż, byle by udźwignął całość. Dlatego można pozwolić na "ten z niższej półki". Ale w tej sytuacji wiadomo: jeden STOP montażu spowoduje, że żadna z czterech lustrzanek uniemożliwi sfotografowanie zaćmienia.

Poszukałem w Google wszystko o "Agnieszce142" i nic nie trafiłem. Co do danych, można zrobić to jeszcze w taki sposób: Wysłać pytanie o jakikolwiek przedmiot i poczekać na odpowiedź (tak jak zrobił Tayson). Jeśli wyśle przez Allegro - to lipa. Jednak jeśli przez skrzynkę mailową, to w odpowiedzi będzie zawarty e-mail. Później go można wpisać w wyszukiwarkę/facebooka i coś więcej się znajdzie. Internet nie jest taki anonimowy Tayson, sprawdzaj skrzynkę mailową

Tak jak mówi Loki, ostrość. Nakieruj na jasną gwiazdę, abyś widział w wizjerze aparatu. Przybliż do niej widok i spróbuj ręcznie ustawić ostrość najlepiej, jak możesz. A potem parę kontrolnych fotek sprawdzając kadr i lecisz seriami

Hmm, myślę, że można by to sprawdzić mając bardzo dokładną krzywą jasności. Taka, w której widać różnice między dwoma minimami, ale później się powtarzają. A co do zmian jasności, jest to bardzo powszechne. Myślałem nawet o fotometrii księżyców Układu Słonecznego, ale zabrakło czasu i odpowiedniego sprzętu. Niektóre księżyce często mają jaśniejsze/ciemniejsze obszary, a więc muszą być jakieś skoki jasności. Natomiast co do planetoid, jest trochę inaczej. Wyobraź sobie szeroką lodówkę Ona będzie się obracała wokół własnej osi od góry do dołu. W pewnym momencie będzie ona skierowana do Ciebie przodem, a potem obróci się na bok. Więc ta "widoczna powierzchnia" zmniejszy się, a stąd spadek jasności. A co do Eunomii sytuacja (może) jest ciekawa jeszcze pod jednym względem. Na podstawie dokładniejszych pomiarów wynika, że może to być planetoida podwójna. Być może to dlatego są podwójne skoki. A co do podwójności - to coś w stylu komety 67P/Churyumov-Gerasimenko http://www.minorplanetcenter.net/light_curve2/light_curve.php Tutaj można znaleźć bazę danych planetoid. A co do Eunomii, wybrałem ją jedynie z powodu dużej jasności

Mógłby ktoś poradzić odnośnie tej gwiazdy HIP 1619? Serwis AAVSO VSX nie odnalazł żadnej gwiazdy zmiennej odległej o 5' od tego obiektu. Po prostu ciekawość mnie zjada

Dziękuję za pozytywną opinię! Faktycznie, wnioskowanie o okresie 6 godzin na podstawie wykresu jest przesadą Raczej stanowi potwierdzenie, że te 6 godzin (które można znaleźć na Wikipedii) jest faktem. Co do 3 godzin to bym już zaczął szukać informacji w Internecie o tym, że tyle nie może być. Coś pamiętam, że jest jakaś granica długości okresu. Jeśli jest zbyt krótki, to może dojść do "rozerwania". Zbyt długie odstępy były spowodowane przez cztery powody: - byłem lekko przeziębiony i pozwoliłem sobie tylko po trochę wychodzić (oczywiście pamiętając, żeby ciepło się ubrać) - nie dałbym rady wytrzymać całą noc kucając na ziemi, żeby ciągle nakierowywać aparat w stronę planetoidy przez tyle godzin - zależy mi na oszczędności klapnięć w migawce, gdyż aparat ma już przebieg 43000 zdjęć (zakup nowego przewiduję dopiero wczesnym latem 2017, na razie zbieram na montaż) - nie spodziewałem się tak szybkich zmian jasności (że w 20 minut planetoida osłabła aż o 0.2 magnitudo), więc sądziłem, że na początek będzie wystarczająco Jakoś od dawna mam większą chęć zajmowania się obiektami, z których da się wyciągać jakiekolwiek dane. Gwiazdy zmienne, bardzo słabe obiekty. To dlatego, że można każdym sprzętem powoli dążyć. A kolorowe mgławice to przyszłość, gdyż aktualnym setupem niewiele mógłbym zdziałać. I bardzo dziękuję za pomoc, majer. Korzystałem ze stronki VizieR, ale miałem problemy z odnalezieniem. Teraz to rozumiem, skoro faktycznie nie ma oznaczenia Vxxx.

Witam! Tej nocy postanowiłem dokonać fotometrii jednej z najjaśniejszych planetoid na niebie: (15) Eunomia. To obiekt położony dość wysoko (znajduje się w Pegazie) i góruje na wysokości około 50 stopni. Za pomocą Canona EOS 60D z obiektywem 70-300mm fotografowałem planetoidę co 20 minut od godziny 20:45 do 01:45 (później nadeszły chmury, nawet ostatni pomiar jest trochę niedokładny). Nie mam tylko z godziny 23:45, gdyż przez przypadek sfotografowałem nie ten obszar, co trzeba. Wszystko robiłem na statywie fotograficznym. Każda seria zdjęć składa się z około 14-15 o parametrach: ogniskowa 300mm, przysłona f/5.6, czas naświetlania 1.3 sekundy, ISO 800. Mając takie parametry program Muniwin spokojnie odszukał wszystkie gwiazdy powyżej 9 magnitudo. Przez 5 godzin planetoida nieco się przesunęła, dlatego musiałem robić wszystko po kolei. Nie mogłem pracować nad wszystkimi zdjęciami na raz, dlatego musiałem przepisywać wyniki do notatnika. Co takiego zrobiłem nie tak, a mogłoby poprawić wynik: - brak wykorzystanych darków, biasów i flatów (chociaż je zrobiłem) - nie dodałem korekcji air mass (nie wiem czy dużo to daje) - niektóre zdjęcia z pierwszych sesji)były lekko poruszone (gwiazdy o długości np. 5x3 pikseli), ale to jest urok fotografii statywowej - schłodzić aparat do temperatury otoczenia (zostawiałem przy wejściu do domu, a tam temperatura jest wyższa o jakieś 5-6 stopni niż na zewnątrz) w celu zmniejszenia szumu No i na pewno coś jeszcze, co powinienem wziąć pod uwagę. Jak na pierwszą próbę (udało się uzyskać krzywą jasności, to jest sukces!) wygląda zadowalająco. Wychodzi, że planetoida musi mieć okres obrotu około 6 godzin, co jest wartością jednak zbyt przybliżoną (odstępy są duże + nie mam pełnej krzywej, lecz 85-90% całej). Takie coś miałem wykonać już dawno temu, ale dopiero teraz pokusiłem się o wykonanie. Teraz przy każdej z 15 sesji widzę jakie znaczenie ma odpowiednie ustawienie ostrości (żeby NIE była idealna). Biorąc pod uwagę skoki jasności, trzeba by jeszcze sporo się nauczyć. Fotometria egzoplanety w Lisku (wiadomo o którą chodzi) byłaby jeszcze poza zasięgiem. O ile jest to wykonalne, gdyż krótki czas naświetlania naprawdę mocno ogranicza. A tutaj przedstawiam samodzielnie naniesione (jak mówiłem, nie mogłem pracować na wszystkich na raz) oceny jasności z każdej sesji (średnie i marginesy błędu wyliczone przez Muniwin). Przy okazji, przesyłam zrzut ekranu przedstawiający zmienność pewnej gwiazdy. Ktoś mógłby powiedzieć co to za obiekt (w katalogu gwiazd zmiennych)? Biorąc pod uwagę inne gwiazdy referencyjne, krzywa wygląda cały czas podobnie, a jeśli będę porównywał dwie gwiazdy o stałej jasności - faktycznie są stałe. Więc ta musi być zmienna. W Stellarium podaje mi, że to HIP 1619, ale nic więcej o nic nie wiem. Głównie chodzi mi o nazewnictwo typu "V399 Peg".

No to mamy nów! Mieszkańcy południowej Afryki mieli okazję oglądać częściowe zaćmienie Słońca. A my już za dwa tygodnie: całkowite zaćmienie Księżyca!

No to po kolei: - zrobiłem filmik w cropie (640x480 pikseli) za pomocą Canona EOS 60D (jednak niestety zapomniałem o balansie bieli i ustawiłem na 3300K - wyszedł niebieski) - zrobiłem 60 zdjęć o maksymalnej rozdzielczości (5186x3456) w formacie JPG (wysoka rozdzielczość), tym razem już o balansie bieli ustawionej bodajże na 6000K; w obu przypadkach piramidki histogramu znajdowały się w połowie - pliki przeniosłem z karty na komputer - za pomocą programu Digital Photo Professional (oprogramowane w płycie Canona) zaznaczyłem fragment na zdjęciu, który zajmuje Słońce i przekopiowałem obszar dla każdego zdjęcia + zwiększyłem rozmiar o 50% każdego fragmentu) i konwert: w ten sposób uzyskałem 60 zdjęć w Słońca o rozdzielczości około 1800x1800 pikseli, mając znacznie mniej czarnego tła - równocześnie podczas konwertowania, przyciąłem filmik na 3 sekundy przed i po tranzycie (to ten film wyżej) za pomocą programu ZoomBrowser EX (oprogramowanie na płycie Canona), a następnie wyjęcie każdej z klatki do oddzielnego pliku - po zakończeniu konwertowania zdjęć z całą tarczą Słońca, zestackowałem w Registaxie 6 (80% klatek) i wyostrzyłem każdy kanał do poziomu 10,4 (niestety nie mam pojęcia które bardziej przeciągać, a której mniej - dla mnie zawsze wygląda dość podobnie) i zapisałem w plik w formacie PNG - plik ten otworzyłem w Lightroomie, a tam podciągnąłem nieco saturację i zmniejszyłem widoczność cieni (tak, aby brzeg Słońca wydawał się ciemniejszy) i zapisałem jako kolejny plik - zmniejszyłem wielkość Słońca o około 33.3%, aby uzyskać oryginalny rozmiar (gdyż powiększałem wcześniej; a po co? - zauważyłem, że obraz jest gładszy i przyjemniejszy w obróbce, a po takim pomniejszeniu wygląda lepiej niż bez powiększania na początku) - skoro Słońce mam gotowe, teraz zajmuję się klatkami ISS: usuwam te klatki, w których ISS jest niewidoczna lub zbyt blisko krawędzi Słońca lub kadru - bo teraz będę stackował satelitę - w programie Digital Photo Professional zaznaczam mały obszar 32x32 pikseli do ISS na pierwszej klatce i kopiuję, aby było tak samo ze wszystkimi - ponieważ ISS się poruszała, musiałem ręcznie przesuwać ten kwadracik aktualizując pozycję ISS w 59 pozostałych klatkach - konwertowanie i zapisanie jako malutkich obrazków 32x32, które następnie stackuję w Registaxie 6 (80% klatek) - nieco wyostrzam ISS (do 3,4 lub 3,6 w każdym kanale) i ustawiam gammą tak, aby ISS był ciemny, a tło praktycznie białe (po co? - napiszę potem) - w Photoshopie do ostatniej klatki z ISS wrzucam warstwy z klatek: 1, 11, 21, 31, 41, 51 (61 niestety już nie miałem, ale nie szkodzi) i dopasowuję je do zdjęcia całej tarczy Słońca ustawiając je na Overlay (widać dobrze i tę i tę warstwę, wraz z "mgiełką ISS") - teraz widzę po której stronie mam dokleić ISS, a więc dodaję warstwę - samą ISS w miejsce tej mgiełki i ustawiam na Darken (w ten sposób ciemniejsza ISS się ujawni, natomiast białe tło nie - Photoshop "woli" ciemniejsze obszary, a tarcza Słońca jest ciemniejsza) - kopiuję tę warstwę i po kolei doklejam w miejsce mgiełek pozostałych klatek - w ten sposób uzyskałem obraz tarczy Słońca mając 6 razy ISS na tarczy (a wiem, że 10 klatek = 0,2 sekundy) - usunąłem wszystkie klatki ze Słońcem i ISS (gdyż pozycję dopasowałem) i zaznaczyłem wszystkie warstwy i dałem Duplicate Layers - ponieważ odległości między ISS są takie same, wszystkie skopiowane warstwy przeniosłem tak, aby satelita znajdowała się w odpowiednich miejscach dla klatek typu 61, 71, 81, 91 itd (aby przedłużyć, bo ja nagrałem tylko 5/6 przelotu na tle Słońca) - część ISSów będzie na nowych miejscach, a niektóre będą pokrywały się ze wcześniej ułożonymi (i trzeba usunąć te "nowe ISSy", które wchodzą na tę samą część drugi raz). - ponieważ uznałem odległości między ISS na zbyt duże, skopiowałem wszystkie (Duplicate Layers) i ustawiłem dokładnie pomiędzy starymi - opcja Merge Layers i zapisanie pliku - i tak wyszła fotka!

Podpowiedź kolejna: Obiekt ten góruje u nas wyżej niż 50 stopni nad horyzontem. EDIT: Nie widziałem jeszcze postu wyżej, kiedy pisałem podpowiedź. Tak, to jest Mgławica Mrugająca. Teraz Twoja kolej!

Byłem tak zaspany, że w połowie drogi musiałem wrócić po statyw fotograficzny i kartę SD. Tak, pojechałem bez tego. I zabrakło mi 10 minut na dojechanie, przez co musiałem zatrzymać się w 2/3 drogi

A to jest materiał wyjściowy, z którego utworzyłem fotkę. Filmik trwa bardzo krótko i mogą być problemy z odtworzeniem (?). Czasami zacina się w połowie, zanim pojawi się jeszcze ISS. EDIT: Wydłużyłem czas trwania filmu i powinno być już okej.

Nie mogłem za bardzo znaleźć ogólny temat odnośnie tranzytów ISS na tle Słońca. Każdy robi swój własny wątek, dlatego ja mam też swój Dwa dni temu, miałem mieć tranzyt na południe od mojego miasta. Okazało się, że ISS mijała Słońce o około 2' będąc w moim ogrodzie. Ponieważ okazja taka nie trafia się zbyt często, postanowiłem po raz pierwszy zapolować na tego typu zjawisko. Po 3 kilometrach jazdy rowerem dotarłem na miejsce, skąd miałem obserwować tranzyt. Rozstawiłem sprzęt: Canona EOS 60D, obiektyw 70-300mm (ustawiony na 300mm) i statyw fotograficzny. Aa, no i folia Baadera. Zacząłem nagrywać... i przeleciał! Ponieważ nagrywałem w crop mode, to całe Słońce nie zmieściło się w kadrze. Po zjawisku zrobiłem kilkadziesiąt zdjęć Słońca, które następnie zestackowałem. Później, wyciąłem ISS z każdej klatki (było ich 60) i również zestackowałem. Uzyskany ostrzejszy obraz ISS zacząłem po kolei doklejać w odpowiednie miejsce na Słońcu. I tak wyszło finalne zdjęcie.

Właśnie dzięki Tobie zauważyłem, że link w sygnaturze prowadzi nie do tej strony, co trzeba (poprawiłem już) Tamto zdjęcie wygląda całkiem normalnie tylko dzięki kompresji na FB. Tło było zbyt masakryczne, a Facebook jakoś je wygładził

Przez dwa dni (jeden po drugim) robiłem zdjęcia ośmiu planetoidom za pomocą Canona EOS 60D umieszczonego na statywie fotograficznym. Celem było uchwycenie ich ruchu na tle gwiazd. Okazuje się, że przez 24 godziny ruch ten bardzo zauważalny. Co więcej, nawet Neptun sporo się przesunął (znajdował się w pobliżu planetoidy (177) Irma). A to wszystko robiłem z obiektywu o ogniskowej 300mm. Przygotowanie tego filmu zajęło mi łącznie 8 godzin. Dwie godziny zajęły mi fotografowanie gwiazd, cztery godziny stackowanie (musiałem zrobić aż 16 stacków!) i kadrowanie jedną godzinę. A później blisko 60 minut trwało uploadowanie filmu na YouTube. Jaki wniosek z moich obserwacji? Za pomocą takich warunków do fotografowania (maksymalny czas ekspozycji to tylko 1.3 sekundy, chyba że delikatne kreseczki nie będą stanowiły większego problemu, a całą fotkę pomniejszymy - to można 1.6 sekundy). Stackując 30 takich zdjęć uzyskałem zasięg gwiazdowy bliski 13 magnitudo. Niestety kilka obiektów znajdowało się na granicy widoczności, dlatego proszę o ustawienie rozdzielczości na full HD i oglądanie na pełnym ekranie. Jeśli nam nie zależy na żywotności migawki (łącznie zrobiłem około 500-550 zdjęć), to stackując 100 fotek można uzyskać zasięg bliski 14 magnitudo. A taką jasność osiąga nawet do 200 planetoid w ciągu roku. To bardzo dużo! Ale czy jest sens robić coś takiego? Spróbować zawsze można. W dodatku poczuć się "odkrywcą" widząc poruszający się obiekt na zdjęciu.

Poświata niestety jest skutkiem rozpraszania się światła, którą ciężko uniknąć. Dlatego zrobiłem zdjęcia o krótszym czasie naświetlania i "dokleiłem" do zdjęcia. Wyszło na początku dość sztucznie, a jak starałem się poprawić fotkę, to tylko ją zepsułem jeszcze bardziej.

Fajnie to wyszło! W czym poprawiłeś tło? Ja robiłem w Fitswork i udało mi się tak jakby... do połowy

Muszę jeszcze nauczyć się obrabiać tego typu fotki Canon EOS 60D, ogniskowa 300mm, przysłona f/5.6, ISO 1600, czas naświetlania 57x1s. Łącznie z przerwami między zdjęciami, całość robiłem przez 90 sekund. Okazało się, że jest to wystarczająco długi czas, aby Księżyc nieco przemieścił się na tle gwiazd. A po prawej znajduje się gromada otwarta M67 w Raku

Dzisiaj nad ranem mieliśmy ładną koniunkcję Księżyca z dwoma planetami Układu Słoneczego: z Wenus i Marsem. Do Wenus brakowały tylko 3 stopnie, natomiast Mars znajdował się 10 stopni dalej. Na razie przedstawiam pojedynczą fotkę z ogniskowej 300mm (środek kadru, zajmujący ok. 60% powierzchni wyjściowej fotki). Widać na nim Księżyc i Wenus - dwa sierpy Mam jeszcze kilka innych, które wstawię później. Muszę je dobrze przygotować poprzez wyeliminowanie poświaty i w jakiś sposób je zestackować. Z tym będzie problem, bo na długoczasowych fotkach mam tyle gwiazd, że DSS znajdzie tylko 3-4. Dlatego będę musiał dobrze to przeanalizować

No to coś musiało się dziać po Twojej stronie nieba, gdyż stosowałem też kitowy obiektyw (choć 18-55mm) i efekt wygląda słabo. ISO (i pewnie przysłona) też taka sama, ale czas ekspozycji od 10 do 20 sekund. Przy krótszych było tylko leeeedwo coś widać. A już myślałem, że EOS 60D jest taki słaby Nie mam co narzekać, widząc zorzę cieszyłem się jak dziecko!

Niezły timelapse, widzę! Mógłbyś podać parametry zdjęć? Chciałbym dowiedzieć się ile brakuje do mojego. Patrząc na nie mam wrażenie, że nie tylko obiektyw będzie trzeba kupić nowy

Zorzę można było oglądać przez dłuższy czas. Zielona poświata była widoczna jeszcze między 00:20 a 01:20. Ale nic więcej spektakularnego. Ta wcześniejsza (22:30 - 23:15) była bardziej efektywna. W zasadzie to wygląda bardzo ciekawie. Nie sądziłem, że można spróbować zapolować na zorzę przy tak niskiej wartości KP. Szóstka nie zdarza się tak rzadko

Trzymała 20-30 minut

Widać zorzę!!

Patrząc na fotki mam coraz większe wrażenie, że na swojej fotografii jednak złapałem zorzę