Lukasz83

M42 jest obiektem do którego wszyscy chętnie wracamy.

Ja siła rzeczy, ze względu na skalę mojego setupu, tylko do jego centralnego regionu wokół Trapezu.

Dwa lata temu również fotografowałem ten region, wtedy jeszcze 10'' teleskopem.

Zarówno wtedy jak i obecnie były to sesje „przy okazji”, trochę na kolanie ale przy bardzo dobrym seeingu.

Obecny materiał zebrałem podczas piątkowo-sobotniej zlotowej nocy na Roztoczu.

Seeing przez calutką noc był wyśmienity dlatego po sesji marsjańskiej, po 4 rano skierowałem jeszcze teleskop w rejony trapezu żeby złapać trochę klatek.

Niestety mój teleskop wymaga poprawy posadowienia LG w celi po każdej znaczącej zmianie położenia – żeby zminimalizować astygmatyzm. Ale tym razem odpuściłem, bo już byłem mega zmęczony i mi się nie chciało. Jedynie poprawiłem kolimację. Stąd też gwiazdki wyszły lekko trójkątne, kopnięte przez astygmatyzm i rozciągnięte przez atmosferę.

Za to detal pyłów, obiektów H-H oraz niektórych proplydów wyszedł lepszy niż na fotce z 2018 roku (pomimo, że tam gwiazdki miałem ładniejsze). Zarejestrowało się moim zdaniem też więcej obiektów i fotka sięga nieco głębiej.

Być może to też kwestia tego, że teraz zastosowałem dłuższe czasy i apertura też była większa (400ms teraz vs 250ms poprzednio, f/4,8 poprzednio a f/4 teraz)

Podczas obróbki nie ostrzyłem tak agresywnie jak dwa lata temu - głównie po to żeby nie zabić "trójwymiarowości" - przy ostrzeniu detal się uwypukla ale fotka robi się płaska. Myślę, że tym razem udało mi się wypracować taki złoty środek  

M42 podczas zbierania materiału było około 25 stopni nad horyzontem

Astrofaktoria Newton 350/1400 + ASI 178 MM-C

Baader LRGB + Baader Neodymium + MPCC

L: 700 x 400ms, RGB: 500x400ms na kanał, gain na jakieś 80%

I teraz jeszcze uwaga – kolorystka. Tutaj trochę popłynąłem z zabawą. Wybaczcie.

Dlatego kilka wersji poniżej. W każdej detal jest ten sam i pochodzi z warstwy luminancji.

LRGB – kolory przesunięte – symulacja palety HST (czerwony przeszedł w żółty, zielony w cyjan, a niebieski został niebieski )

LRGB – kolory oryginalne – tak jak wyszło ze skalibrowanego RGB, taki buraczano-zielony, nieładny

LRGB – kolory takie jak wychodziły mi do tej pory i kiedyś z kamery kolorowej, mniej zielonego więcej niebieskiego.

Na samym dole fotka z 2018 roku z naniesionymi ciekawszymi obiektami H-H i mgławiczkami protoplaneteranymi.

Możecie sobie odszukać i porównać te obiekty na obecnym zdjęciu

Ja słyszałem, to było tak...

Zaległości z 19 września

Marsjanin – podróż Marka Watneya

Dzisiaj piątek, piątunio więc temat nieco luźniejszy.

Ale zanim przejdę do rzeczy do ostrzeżenie

Dalej będą SPOILERY. Jak nie czytałeś książki Andy Weiera lub nie oglądałeś filmu „Marsjanin” to dalej czytasz na własną odpowiedzialność

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Jak zacząłem fotografować Marsa to w pewnym momencie przypomniałem sobie książkę i film „Marsjanin” i pojawiło się pytanie: gdzie ten Mark Watney „rozbijał się” po tym Marsie , ile przejechał i jak by to wyglądało na mapie planety.

No to zacznijmy – Mark miał swoją „bazę” na Marsie (po tym jak ekipa zostawiła go to tam i odleciała bo myśleli że nie żyje) w HABie na Acidalia Planitia – rozległej równinie leżącej pomiędzy wulkanicznym regionem Tharsis (mamy tam wszystkie największe wulkany tarczowe) a Arabia Terra. Na naszych amatorskich zdjęciach rejon ten widoczny jest jako ciemny obszar przy północnym biegunie Marsa – obecnie częściowo pokrywają go niebieskawe chmury z roztopionej czapy polarnej.

Zanim wyruszył w swoją podróż do krateru Schiaparelli wyskoczył na chwilę w region Ares Vallis – ogromny kanał będący efektem potężnych powodzi kiedy jeszcze powierzchnię Marsa pokrywała woda.

Ares Vallis leży poniżej Acidalia Planitia i Chryse Planitia i lekko na zachód od Doliny Marinerów.

Było to również miejsce lądowania łazika Pathfinder w 1997 roku (pamiętam jak oglądałem relacje z tego zdarzenia w TV ). Łazik ten został „zreanimowany” przez Marka i użyty do komunikacji z Ziemią. Niestety amatorsko detal w tym rejonie jest raczej nie do wyłapania (pomijam tu celowo ponad metrowe teleskopy na Pic du Midi czy inne tego typu bo to już nie jest amatorski sprzęt )

W późniejszej części książki i filmu główny bohater rozpoczyna swoją finałową podróż z HABa do krateru Schiaparelli gdzie stoi przygotowany dla następnej misji pojazd MAV.

W pierwszym etapie podróży przeprawia się przez Mawrth Vallis (punkty 3 i 4) – kanion odpływowy łączący Acidalia Planitia i Arabia Terra. Rejon ten jest widoczny jako pojaśnienie pomiędzy dwoma ciemnymi pasmami w rejonie gwiazdki oznaczonej numerem 3.

Sam kanał jest dosyć długi – ma około 640 km długości i jest pozostałością potężnej powodzi z zamierzchłej przeszłości.

Dalej Mark kontynuuje swoją podróż po Arabia Terra – jednym z najstarszych rejonów Marsa, gęsto usianym kraterami i mocno zerodowanym.

Mija potężne kratery uderzeniowe Trouvelot, Rutherford i Becquerel i dociera w końcu do krateru Marth.

Co ciekawe – kratery te rejestrujemy na naszych zdjęciach, podczas dobrego seeingu, w postaci czarnych kropek – widocznych między gwiazdkami numer 4 i 5.

W końcu w okolicy 478 sola Mark dociera do krateru Marth (gwiazdka numer 5) i tam widzi potężną burzę nad południową częścią Arabia Terra.

To zmusza go zboczenia z trasy i podążaniu na południe aby objechać burzę.

W końcu wjeżdża w rejon Sinus Meridiani – dość równy i płaski rejon w pobliżu równika marsjańskiego. Na naszych zdjęciach doskonale widoczny jako duża formacja o niskim albedo (ciemna) pomiędzy gwiazdkami 6 i 7.

Południowe rejony Sinus Merididani były miejscem lądowania łazika Opportunity w 2004 roku – łazik ten pracował aż do czerwca 2018 roku kiedy to ostatecznie uszkodziła go potężna burza piaskowa obejmująca swoim zasięgiem większość planety.

Mark kontynuuje podróż do krateru Schiaparelli i w końcu dociera do niego po około 50 solach podróży i przejechaniu 3235 km (to mniej więcej odległość jaka dzieli w linii prostej Warszawę i Marrakesz w Maroku)

Sam region krateru Schiaparelii jest również z łatwością rejestrowany na naszych zdjęciach (gwiazdka numer 7) ze względu na swoje znaczne rozmiary (ponad 450km średnicy)

I tam podróż głównego bohatera się kończy.

Książka jest świetna, film jak to film – zebrał mieszane opinie, ale mnie osobiście się podobał Może sobie odświeżę go w weekend – w końcu nie będzie pogody na próby rejestracji Marsa

Dużo ładnych Marsów się pojawiło Super!

To ja dorzucę coś od siebie - próbka z dzisiejszego poranka. Seeing dobry - tak 7/10

Na razie tylko B/W - kolor w trakcie obróbki.

Mam jeszcze materiał ze zlotu - seeing miażdżył - chyba z czystym sumieniem mogłem dać wtedy 10/10 a na pewno mocne 9/10

Ale do tego materiału muszę porządnie przysiąść żeby wycisnąć  z niego max  Także publikacje za kilka dni.

37 minut temu, lemarc napisał:

Już tę niebieskawą mgłę nad północnym biegunem widać.

To nie mgła - to piękne chmury układające się w podwójne V  

Ta planeta nie przestaje mnie zaskakiwać, z dnia na dzień się zmienia, inne cienie, inny układ chmur, "żyjące" czapy polarne

Miejmy nadzieję, że tylko nie będzie burzy piaskowej jak dwa lata temu.

Materiał z dzisiejszego poranka (15.09) - najlepsze stacki z godziny 2:24 kiedy seeing na chwilę się zatrzymał. Cały czas był przyzwoity ale to 5 minut to było coś

Załączam porównanie kanałów . W kanale B doskonale widać chmury nad biegunem północnym planety - te o których wspomniałem na początku. Doskonale widoczne też w kanale G.

Po lewej stronie widoczne białe placki wulkanów tarczowych na wyżynie Tharsis (najlepiej w kanale R). Na głównym planie, na środku oczywiście Dolina Marinerów.

Centralnie widoczne też Solis Lacus Region czyli Oko Marsa.