Księżyc przed zmierzchem przez lornetkę

[Janko]

Kolejny raz niebo płata nam figla. Z początkowo idealnych prognoz pozostały lekkie chmury i unoszące się mgły. Z DS-ów nici, lecz Księżycowi o zmierzchu to nie straszne. Dziś jest dokładnie przepołowiony terminatorem. W dodatku korzystne nachylenie libracyjne sprawia, że można zajrzeć dalej niż zwykle na wschód. Dzięki temu dostępne jest Morze Humboldta (Mare Humboldtianum) na północnym wschodzie, ponad wielkim kraterem Endymion, też dobrze dziś widocznym.

Niżej, też na wschodniej krawędzi lecz na wysokości M. Przesileń (M. Crisium) dobrze widać rozciągnięte w pionie M. Skrajne (M. Marginis) i blisko pod nim M. Smytha (M. Smythii).

Nieco bardziej na zachód od nich świetnie widoczna jest mniejsza, rozczłonkowana plama M. Fal i M. Pieniącego (M. Undarum i M. Spumans).

Góry Kaukaz odgraniczające M. Jasności (M. Serenitatis) od M. Deszczów (M. Imbrium) zakończone są na dolnym, południowym skraju wybitnym szczytem, tworzącym przylądek nad cieśniną łączącą morza. Widać go dziś już w lornetce o powiększeniu 15x, w 20-30x jest obiektem wybitnym. Podobnie wybitna jest dolina przecinająca Kaukaz tuż powyżej. Oba obiekty nie mają nazwy na moich mapach, nawet tej

1:1 000 000.

W trakcie obserwacji wyłoniła się powyżej, już w księżycowych Alpach, przecinająca je Dolina Alpejska. Jak zawsze, w powiększeniu 15x dostrzegalna tylko z najwyższym trudem, choć już w 20x całkiem okazała.

No i jeszcze te wielkie kratery przepołowione terminatorem: Hipparchus z małymi kraterkami w swoim wnętrzu i czarny wewnątrz Albagenius z zawieszoną w pustce zachodnią ścianą oraz iskrą centralnego szczytu pośrodku.

Piękne!

[Janko]

Odlot

Szary pejzaż po zachodzie Słońca. Szare ściany domów, ponad nimi szara linia horyzontu i szare niebo. I nagle spośród szarych chmur wyłania się skrawek pomarańczowej tarczy. Rośnie, potem znowu maleje, przepływają przez niego szare pasemka. W końcu soczysty owoc dojrzewa – nasycony barwą, z ciemniejszymi plamami mórz i jasnymi krążkami kraterów.

Niebo ciemnieje, z szarości powstają odcienie granatu a olbrzymia pomarańczowa kula unosi się coraz wyżej na ich tle.

Odlatuję razem z nią.