Zabawy z ptakiem

sumas · 1 Maja 2012

Dziwne jest to nasze hobby, a to podglądamy misia, to pod Lwem coś ciekawego znajdujemy, to znów podziwiamy kulki Herkulesa, albo zaglądamy Pannie w dekold, albo liczymy pchełki w Warkoczu innej, już o cudeńkach pod pasem Oriona nie wspominając. Także wybaczcie tytuł wątku, bo dziś będzie o Łabędziu, który Pelikana ma głęboko ... i zawija w sreberka

Od paru sezonów próbuję zrobić składankę - tak gdzieś od Ameryki po Wegę i w dół od Veila po Hantle, w rozdzielczości, która mogła by pokazać detale

Ale do rzeczy, Łabądź, bądź co bądź, jeszcze nisko, ale wczoraj wreszcie zacząłem coś focić,

Księżyc już po pierwszej kwadrze, a i snuł się jakiś cirrus, a też okoliczne grille nie dały zapomnieć o początku długiej majówki, więc materiał taki sobie, choć uzbierało się go ok. 3 godzin.

Noc była sucha, ciepła, więc zbieranie materiału do rana to czysta przyjemność

Aż nastał dzień następny – czas obróbki

po kalibracji, choć bez flatów, surowy stack, jak zwykle wygląda tak:

w zasadzie wogóle nie wygląda, nic na nim nie widać, oprócz paru gwiazdek, dopiero po streczowaniu, coś zaczyna majaczyć:

oczywiście ciągle mało, więc parę podciągnięć krzywymi, jakieś 4x plus wyrównanie poziomów i histogram zaczyna się rozciągać:

lecz to ciągle słabo, siedząc którąś z kolei godzinę nad obróbką, nie potrafimy się powstrzymać, przed wyciągnięciem jeszcze trochę:

po kolejnych godzinach; levelsach, krzywych, filtrach high pass, actionach, ...per selection only, maskach, unszarpach, odszumianiu, medianach, gradient terminatorach, dziesiątkach wersji, wychodzi coś takiego:

po dziesiątkach wersji, a każda kolejna mocniejsza od poprzedniej, ciska się pytanie quo vadis i po co?

czy to juz koszmarek, czy kolejna próba efekciarstwa, a może za mało? może trzeba jeszcze więcej?

Więc, tak się grzecznie pytam, gdzie jest ta granica? W którym momencie trzeba się opamiętać?

By nie przewalić, nie przeprocesować, nie urazić Waszego poczucia smaku, czy wrażeń estetyki?

..a żeby obróbka była przyjemnością, nie męczarnią

i nie patrzcie na winietowanie, gradient, krzywiznę pola, pociągnięte gwiazdki w rogach, czy tego Deneba, który wygląda jak Gwiazda Betlejemska, bo to odblaski chyba od oprawy filtra, który jest za mały do tej matrycy, niemam czym z tym powalczyć. Materiału tylko 11 klatek po 15 minut,

choć pewnie jakby klatek było z 60, to kolejne kilkanaście godzin z głowy przy obróbce

Hans · 2 Maja 2012

Jak dla mnie druga i trzecia licząc od dołu dają najbardziej przysfajalny efekt. Fajnie znowu oglądać twój materiał

Szymek_O · 3 Maja 2012

Cała filozofia polega na tym by mieć jak najlepszy materiał do obróbki, im lepszy tym łatwiej dalej obrabiać. W kwestii smaku to wydaje mi, się że jedynym ograniczeniem jest akceptowalny indywidualnie przez każdego nas próg szumu na finalnej fotce - od SNR właśnie także zależy jak możemy ciągnąć materiał za uszy, temat rozgległy, aczkolwiek szumu się nie da przeskoczyć stąd jeśli ktoś umie nad nim zapanować i wyciągać piękne detale to chwała mu za to - dzięki temu możemy oglądać fajne fotki. Ciśnie mi się jeszcze jedna kwestia - obróbka, mi osobiście się ona nigdy nie nudzi, pomimo pewnych schematów do każdego zdjęcia trzeba podejść inaczej, tutaj jest pewna oryginalność, bo nigdy nie da się tą samą drogą, tymi samymi parametrami powalczyć z różnymi fotkami, nawet wręcz nie da się drugi raz identycznie obrobić tej samej fotki. Może warto pomyśleć o jakiejś publikacji a'la "Psychologia deep-sky processingu" :szczerbaty:

sumas · 3 Maja 2012

tak to prawda, najlepiej mieć najlepszy materiał wyjściowy, wtedy i obróbka nie stanowi już takiego wyzwania, jest zdecydowanie łatwiej i przyjemniej.

Tylko żeby zebrać taki materiał, trzeba być perfekcjonistą, bez kompromisów wywalać do kosza zdjęcia mniej udane, nie mieć litości dla najmniejszych niedoskonałości ustawień setupu, nawet nie próbować focić w jasne noce, z kiepskim seeingiem czy przejrzystością, czy w miejscach z dużym LP i nie zabierać się za obróbkę, nie mając wystarczającej ilości materiału. Tylko tak może i potrafi baardzo niewielu

Więc kolejne pytanie, czy jednak uczyć się tej cierpliwości, perfekcjonizmu, w nieskończoność czekając na noce o doskonałych warunkach, czy dać sobie spokój, bo i tak wyniki są mizerne, a może w ogóle się tym nie przejmować, robić to wyłącznie dla przyjemności? choć z tym ostatnim, jakieś błędne koło się zrobiło, bo skoro to jest męczarnia, to jak odnaleźć tę przyjemność?

a druga sprawa to obróbka, skoro w zasadziej nie da się jej powtórzyć dla jednego zdjęcia, tzn. dwa razy tak samo obrobić jedną fotkę, więc to już tak jakby dyscyplina mało ścisła, bliżej jej do sztuki niż nauki

także zakręcony takimi dylematami, bliżej mi już jakiejś psychozy, niż problemów z zakresu psychologii :szczerbaty:

Szymek_O · 3 Maja 2012

Problemem jest to, że w ogóle pogodnych nocy mamy mało, a co dopiero czekać na perfekcyjny seeing - to po pierwsze, a po drugie jak masz LP to i tak tego nie wyeliminujesz strzelając choćby 100 klatek, trzeba się nauczyć z tym żyć, czyt. poszerzyć workflow o skuteczną eliminację gradientów, i przede wszystkim strzelać, strzelać i jeszcze raz strzelać fotki...

Fredrixxon · 3 Maja 2012

No, toś tego ptaka wymiętosił.

O szumach i gradientach to raczej jałowa dyskusja. ale jaśli pytasz o estetykę ...

Zawsze trzeba zacząć od stwierdzenia do czega dana fota ma być. Inaczej może wyglądać zdjęcie do zliczania meteorów, inaczej tapeta na ekran. Jak dla mnie : astro-fota to ta przedostatnia, taką bym wybrał do artykułu, książki. Ostatnia to fajna kompozycja w szarościach, może wisieć na ścianie lub posłuzyć za materiał do kolejnej kompozycji.