Drabina Jakubowa

[robi]

Przedwczoraj. Nastała noc, a mój dom znowu zamienił się w "Niebieską dostrzegalnię". Nigdzie nie muszę jechać w pogoni za ciemnym niebem z dala od świateł wielkiego miasta, wystarczy, że otworzę na całą szerokość okna na poddaszu, aby nawiązać kontakt z tajemniczą rzeczywistością, która przekracza potoczną, przypadkową codzienność.
 

Jest coś tajemniczego, dziwnego w tym nocnym otwieraniu okien w moim domu. Nie widzę wtedy krzątaniny sąsiadów w ogródku, nie wieszam prania... Okno otwieram na Kosmos. Taka niepozorna czynność - a mój horyzont widzenia z kilkuset metrów zmienia się na tysiące lat świetlnych.

 

Ale to otwarcie jeszcze nie wystarcza, żeby zanurzyć się w głębinach gwiezdnego oceanu. Nieuzbrojonym okiem jest ten mój wiejski wszechświat w kierunku południa bardzo niepozorny (z okien domu mam poblask od latarni). Ot, garstka gwiazd, kilka pojaśnień... Ale wystarczy, że przyłożę do oczu lornetkę, aby w cudowny sposób ta nieokreślona ciemność doznała istotnej przemiany. Oto moim oczom ukazują się dalekie szlaki Drogi Mlecznej, pełne jasnych skarbów i mrocznych zagadek.

 

To mnie zadziwia i fascynuje. Dostępność Kosmosu za pomocą dość prostego, poręcznego przyrządu optycznego, który większości społeczeństwa nie kojarzy się z astronomicznym wehikułem wyobraźni. Co najwyżej krajobrazy na wycieczce można lornetką podziwiać, życie sekretne przyrody... No może czasem zerknąć na niczego nieświadomą sąsiadkę.

 

(14 sierpnia 2017 r.)