Gromada M 35 & NGC 2158 oraz Podwójna Gromada h Persei i χ Persei "hichoty"

[Tuvoc]

 

 

W oczekiwaniu na danie główne wieczoru czyli Łańcuch Markariana popełniłem dwa kadry na przystawkę – dwie gromady - M 35 wraz z towarzyszącą jej NGC 2158, a także podwójną gromadę NGC 869 & NGC 884 zwaną potocznie „hichotami”.

Takie niezobowiązujące fotografie, z samymi tylko gwiazdami to zawsze dobra okazja do uzupełnienia wiedzy, bo nie oszukujmy się, nigdy nie polowalibyśmy na nie gdyby nie były celem pobocznym albo wynikało to z dużej fazy Księżyca.

 

Pierwsze zdjęcie to para gromad M 35 oraz NGC 2158. Kilka zdań o każdej z nich:

M 35 – znana również jako NGC 2168 jest względnie bliską gromadą otwartą w zachodniej części gwiazdozbioru Bliźniąt. Odkryta niezależnie przez dwóch astronomów – panów Philippe’a Loys de Chéseaux około 1745 roku oraz John’a Bevis’a przed 1750 rokiem. Leonard & Merritt w 1989 roku obliczyli jej całkowitą masę, używając techniki statystycznej opartej na prędkościach ruchu własnego jej gwiazd. Według ich obliczeń wyniosła ona maksymalnie 3200 mas Słońca. Jej odległość od Ziemi to 2970 lat świetlnych, a szacowany wiek M 35 to około 110 milionów lat. Najgorętsze gwiazdy ciągu głównego w gromadzie mają klasyfikację spektralną B3. M 35 zawiera również bardziej zaawansowane gwiazdy, w tym kilka olbrzymów o pomarańczowym i żółtym kolorze.

 

NGC 2158 – leży ona w bezpośrednim sąsiedztwie głównej bohaterki kadru, ale nie jest z nią związana. Ta gromada otwarta znajduje się o około 9 000 lat świetlnych dalej, czyli ponad 12 tysięcy lat świetlnych od ziemskiego obserwatora. Jest również dużo starsza, jej wiek szacuje się na ok. 2 miliardy lat. Widać to bardzo dobrze przyglądając się kolorystyce jej gwiazd. Składa się ona głównie ze starych żółtych gwiazd, gdyż jasne błękitne olbrzymy zakończyły już swoje życie. Podobnie za jakiś czas wyglądać będzie M 35.

 

Drugi kadr to znana i popularna podwójna gromada składająca się z dwóch gromad otwartych NGC 869 i NGC 884. Zwyczajowo obie gromady określa się kolejno jako h Persei i χ (chi) Persei, stąd też słynne „hichoty” (od h-a i chi Persei) w naszym rodzimym środowisku miłośników astronomii. Samo oznaczanie greckimi literami - h Persei i χ Persei pojawiło się po raz pierwszy w Uranometrii wydanej w 1603 roku – atlasie astronoma Johanna Bayera.

Podwójna Gromada h & χ świadomie obserwowana była już w czasach starożytnych. Katalogowana była przez greckiego astronoma Hiparcha już w 130 roku p.n.e. Beduińscy Arabowie widzieli w niej ogon mniejszej z dwóch ryb, które wyobrażali sobie w tej okolicy, a została ona pokazana na ilustracjach w książce Abd al-Rahmana al-Sufiego „Księga Stałych Gwiazd”.

 

Obydwie składowe gromady widoczne są widoczne gołym okiem (ich wielkość na niebie to ok. 20'/25', a jasność 5.3-6.1 mag.) i leżą w odległości około 7500 lat świetlnych w ramieniu Perseusza.

NGC 869 ma masę 4700 mas słonecznych, a NGC 884 3700 mas słonecznych. Obie gromady są otoczone bardzo rozległym halo gwiazd, a łączna masa całego tego kompleksu wynosi co najmniej 20 000 mas słonecznych. Stanowią one rdzeń asocjacji gwiazdowej typu OB1 w Perseuszu - skupiska młodych i gorących gwiazd. Na podstawie badań widm gwiazd wchodzących w skład obu gromad, określono, że obie gromady są stosunkowo młode i mają ok. 14 milionów lat. W każdej z gromad jest ponad 300 błękitnych nadolbrzymów dzięki czemu cała Podwójna Gromada h & χ jest pięknym niezwykle fotogenicznym obiektem, przyjemnym w obserwacjach wizualnych jak i atrakcyjnym w astrofotografii.

Edytowane 22 Lutego przez Tuvoc

[Gość na chwilę]

Paradoks - pisze się "hichoty" a nie "Chichoty". Od nazw gwiazd h i χ (wymawiane jako Ha i Chi) Persei.

[Tuvoc]

10 minut temu, Gość na chwilę napisał(a):

Paradoks - pisze się "hichoty" a nie "Chichoty". Od nazw gwiazd h i χ (wymawiane jako Ha i Chi) Persei.

Masz rację Maćku. Napisałem zgodnie z sensem słowa, ale nie literalnie Już leci edit.

[Herbert West]

Na prośbę autora zamieszczam moją obróbkę tych samych danych M35 & NGC 2158. Udało mi się przezwyciężyć pewien fundamentalny problem techniczny, który uniemożliwiał bardziej zdecydowanie wyciągnięcie materiału i pokazanie go w większej rozdzielczości. Niebawem opiszę to w osobnym wątku/tutorialu.

 

[suchyy]

@Tuvoc Mirek świetne materiały w Twoim opracowaniu, jak zwykle.

 

 

 

      Tak się zastanawiam, czy przy okazji palenia M35 & NGC 2158 nie ustrzeliłeś przypadkiem malej planetoidy (ok. 50km średnicy) z pasa głównego asteroid? To (1280) Baillauda, która była akurat 15 lutego najjaśniejszym obiektem US w tym obszarze nieboskłonu (nie gorzej jak 16 mag). Jeśli masz jeszcze ochotę na grzebanie w tym materiale, to mogę zrobić symulację porównawczą dla ułatwienia szukania. Podaj dokładnie miejsce i czas palenia (od-do), bo mam tylko datę: 15 luty (z opisu kadru).

 

     Niżej symulacja ze Stellarium z podaniem efemeryd na dwa tygodnie od 15 do końca lutego. Baillauda aktualnie oddala się od Ziemi i zaczyna "wchodzić" na nawrotną trajektorię na nieboskłonie, "muskając" nieomal M35.

 

 

1280Baillauda_efemerydy_15_29-02-2024.7z

 

Symulacja orbitalna (1280) Baiilauda on-line

 

Pozdrawiam,

Jurek.

Edytowane 23 Lutego przez suchyy

[Tuvoc]

W dniu 23.02.2024 o 22:03, suchyy napisał(a):

@Tuvoc Mirek świetne materiały w Twoim opracowaniu, jak zwykle.

 

 

 

      Tak się zastanawiam, czy przy okazji palenia M35 & NGC 2158 nie ustrzeliłeś przypadkiem malej planetoidy (ok. 50km średnicy) z pasa głównego asteroid? To (1280) Baillauda, która była akurat 15 lutego najjaśniejszym obiektem US w tym obszarze nieboskłonu (nie gorzej jak 16 mag). Jeśli masz jeszcze ochotę na grzebanie w tym materiale, to mogę zrobić symulację porównawczą dla ułatwienia szukania. Podaj dokładnie miejsce i czas palenia (od-do), bo mam tylko datę: 15 luty (z opisu kadru).

 

     Niżej symulacja ze Stellarium z podaniem efemeryd na dwa tygodnie od 15 do końca lutego. Baillauda aktualnie oddala się od Ziemi i zaczyna "wchodzić" na nawrotną trajektorię na nieboskłonie, "muskając" nieomal M35.

 

 

1280Baillauda_efemerydy_15_29-02-2024.7z 6.06 kB · 0 pobrań

 

Symulacja orbitalna (1280) Baiilauda on-line

 

Pozdrawiam,

Jurek.

Kurczę, jakoś czułem, że znajdziesz taki smaczek Dzięki również za miłe słowa.

Niestety nic nie ma u mnie :/

 

Próbowałem zarówno przez Plate Solving (baza danych ma aktualne asteroidy i planetoidy), jak i oglądając sekwencję klatek. Nic nie zauważyłem.

[Tuvoc]

W dniu 23.02.2024 o 21:35, Herbert West napisał(a):

Na prośbę autora zamieszczam moją obróbkę tych samych danych M35 & NGC 2158. Udało mi się przezwyciężyć pewien fundamentalny problem techniczny, który uniemożliwiał bardziej zdecydowanie wyciągnięcie materiału i pokazanie go w większej rozdzielczości. Niebawem opiszę to w osobnym wątku/tutorialu.

 

Bardzo Ci dziękuję za pomoc przy tym materiale i pokazanie kilku nowych sztuczek Czekam w takim razie na tutorial tutaj. Będzie bardzo przydatne :)

[suchyy]

W dniu 25.02.2024 o 21:54, Tuvoc napisał(a):

Kurczę, jakoś czułem, że znajdziesz taki smaczek Dzięki również za miłe słowa.

Niestety nic nie ma u mnie :/

 

Próbowałem zarówno przez Plate Solving (baza danych ma aktualne asteroidy i planetoidy), jak i oglądając sekwencję klatek. Nic nie zauważyłem.

 

     Tak się obawiałem, że apertura 65 nawet APO (TS APO 65Q & ZWO ASI 294MC PRO) może nie dać rady. Rok temu Kol. @.zombi. timelapsując w jednym kadrze: komety C/2022 E3 (ZTF), C/2022 U2 (ATLAS), oraz asteroidę 117 Lomia (wątek jest: TUTAJ - warto zajrzeć, bo materiały ciekawe, jeśli jeszcze nie widziałeś tego) dodatkowo ustrzelił w ruchu trojańczyka Jowisza: (624) Hektor (15 mag), ale było to z APO 106 (Takahashi FSQ-106EDX III & G3-16200EC MK I). TUTAJ początek naszej gadki o Hektorze. Mimo sukcesu, time-lapse Hektora z apertury APO 106 to jednak już ostatnie tchnienie fotonów, ale jeszcze do skojarzenia, o co chodzi. Time-lapse Hektora można zobaczyć w wątku , albo bezpośrednio na YT: TUTAJ.

 

Pozdrawiam,

Jurek.

Edytowane 26 Lutego przez suchyy