Marcin_G

To prawda - w swoim wymieniłem seryjny tani wyciąg na taki z przekładnią i było nieco lepiej. Ale mając achro f/5 położenie ogniska jest tak mocno umowne, że nie ma się co spinać na drogi focuser do tej optyki.....

Moja wizja jest taka: - ED72 zalety --> mały lekki i poręczny, tubka nieco większa od tubki z pastą więc super sprzęt na wakacyjne wyjazdy. Świetnie się spisze na małych montażach jak WS Star Adventurer wady --> miezerna rozdzielczość i zasięg gwiazdowy, na planetach nie poszalejesz. - ACHRO 120/600 zalety --> nadal mobilny i jak uda Ci się samodzielnie skolimować dublet w niekolimowanej, dość prymitywnej celi (mi się mój udało) to po przysłonięciu go do 90mm da całkiem fajne obraz planet, mając oczywiście na uwadze, że to tylko achromat. Pod ciemnym niebem, z dobrymi okularami 2" - jest moc! wady --> jest tylko achromatem, ale jeśli ma być uniwersalny i jak wolałbym go od 72ED NEWTON 130 zalety --> szybko stygnie, nie ma problemów z chromatyką wady --> w zasięgu gwiazdowym polegnie w konfrontacji z achro 120, w dziedzinie rozdzielczości - trudno mi powiedzieć. od czasu do czasu wymagać będzie kolimacji i umycia lustra. Nie wiem, czy Newtony 130mm mają wyciąg okularowy 2". Jeśli nie - definitywnie bym odpuścił. Z tych trzech brałbym 120/600, do tego jakiś filtr "semi-APO" i na początek będzie Pan zadowolony.

W tym filmie w okolicach 13:40 gość popełnia błąd - mówi, że mała śrubka kasująca luz przekładni zębatej napiera na ślimacznicę. Tymczasem ta śrubka napiera na aluminiowy odlew otaczający ślimacznice. W praktyce nie ma więc mowy o jakimś błędzie w projekcie lub o szybkim zużywaniu się czegokolwiek.

A co to za wynalazek masz zamiast oryginalnego klina od Adenturera?

Dobre - człowiek sam nie wie, co pisał. Możesz usunąć resztki postu?

Dokładność tej metody określona jest przez dokładność odczytania w Paint'cie dwóch długości wyrażonych w pikselach..... Czyli bardzo dokładnie, bez konieczności karkołomnych pomiarów źrenicy wyjściowej za pomocą suwmiarki

Ale obiektyw NIE pracuje pełną 70-cio milimetrową średnicą. Jeśli pracuje jako 68, to masz 14,5x, jeśli pracuje 67 to masz 14,3x. A samą średnicę źrenicy również cieżko jest poprawnie mierzyć, jeśli błąd pomiaru jest o,2 mm i zamiast 4,67 będzie 4,47 to dla 70mm powiększenie rośnie do 15,65x.... A jeśli będzie 4,8 i źrenica 67mm to mamy 13,95x...... Pewne natomiast jest, że mnożenie średnicy obiektywu (a nie średnicy źrenicy) przez powiększenie ZAWSZE ZAWYZY powiększenie. Wiedział o tym Meade, sprzedając lornetkę 10x50, która w rzeczywistości była 8x40.... NIE MA lepszej metody pomiaru powiększenia dla lornetki jak porównanie - zgodnie z definicją powiększenia - rozmiaru obrazu "gołym okiem" i przez lornetkę.

Właśnie to mnie skłoniło do założenia wątku. A grzebałeś temat starych globusów nieba?

Szanowni, od kilku dni - pewnie z braku pogody nocą - nurtuje mnie następujący problem: - Od kiedy astronomowie podzielili niebo w sposób ścisły, nie pozostawiając pustych miejsc, typu "gdzieś między Kasjopeją i Małą Niedźwiedzicą". Czyli od kiedy CAŁE niebo podzielone jest na gwiazdozbiory czy zawsze podział ten następował kołami równej deklinacji i rektascencji (pomijamy wątek obrotu tych linii na skutek precesji - I drugie pytanie: jak na przestrzeni stuleci zmieniała się liczba gwiazdozbiorów. Czy ktoś ma źródło mówiącej o czymś więcej niż 48 gwiazdozbiorów Klaudiusza Ptolemeusza i to co mówi Wikipedia?

To po pierwsze. Po drugie: czy dryf jest taki sam gdy robisz coś w południku i dokładnie na wschodzie / zachodzie?

Może masz uślizg na styku podstawa głowicy / szyna "L"? Kamera guidera ma luz?

Pytanie jest raczej: "jak bardzo setup NIE jest wyważony...."

Ta mała głowiczka kulowa nie utrzyma Ci tak cieżkiego sprzętu. ogarnij to: - zastosuj SZTYWNĄ głowicę - zastąp ruską atrapę 300-tki prawdziwą trzysetką - ogarnij poprawnie właściwe mocowanie guidera, (najlepiej, aby guider pełnił funkcje przeciwwagi, da się!)

Tego nie wiem, ile ma Fujinon. Sam zmierz to powiększenie - zrób zdjęcie smartfonem jakiegoś obiektu bezpośrednio i przez okular lornetki. Otwórz oba zdjęcia w programie graficznym, zmierz ile pikseli mają oba obiekty i masz gotowe powiększenie, po co gdybania, przypuszczenia.....Ważne, aby obiekt zajmował około 1/4-1/5 pola widzenia i był w środku. W ten sposób uda się wyeliminować wpływ dystosji, która w środku pola zawsze jest bliska zeru. Delta Optical eXtreme 15x70 ma powiększenie nieco poniżej 14x i nie drążmy tego już....

Dokładnie TYCH lornetek trzeba unikać

Rzeczywiste powiększenie jest nieco mniejsze od 14x Na optyczne źle mierzą powiększenie - liczą je mierząc źrenicę wyjściową i mnożą przez średnicę soczewki, a nie średnicę źrenicy wejściowej.

Jeśli Mak - to bierz model 150/1800. Ale w Twoich warunkach mimo wszystko pozostałbym przy Newtonie - pod ciemnym niebem zajrzysz nim "głębiej" i szerzej w obiekty głębokiego nieba. Z dobrym okularem krótkoogniskowym (3 ~ 5 mm) dostaniesz świetne obrazy planet. Mak studzi się dłużej ale rzadziej go będziesz kolimował. I nie żałuj kasy na DOBRE okulary!

A skąd jesteś? Może jakoś się spotkamy osobiście kiedyś i rozwiążemy te dylematy?

Wzór opiera sie na czystej geometrii i jest słuszny zawsze: i dla chińskiej soczewki dwuwypukłej i dla niemieckiej płasko-wkęsłej.

W przypadku, który narysowałem wszystko jest OK, nie będzie żadnego pociemnienia brzegowego, dowiedz się JAK i GDZIE powstaje źrenica wyjściowa. Jeśli odniesiemy się do mojego (poprawnego!) rysunku i tego co, jest w Wikipedii, to na moim rysunku - dla prostoty - umieściłem tylko górny promień niebieski i dolny czerwony. A ich punkt przecięcie (gw Ciebie położenie źrenicy) nie ma żadnego sesnsu optycznego/fizycznego..... https://en.wikipedia.org/wiki/Exit_pupil#/media/File:Exit_Pupil_raytrace.svg Producenci lornetek podają tylko rzeczywiste pole widzenia lornetki, wyrażone albo w stopniach, albo w metrach na 1000 m albo w stopach na 100 yardów. Zaś liczenie pola widzenia okularów poprzez pomnożenie pola lornetki przez powiększenie jest podwójnie błędne: - nie uwzględnia trygonometrii wiązki światła - nie uwzględnia dystorsji

Nie masz racji. Na moim rysunku pokazane są tylko skrajne promienie. dochodzące do skrajnych punktów źrenicy wyjściowej. W rzeczywistości do każdego punktu źrenicy dochodzi cały snop światła. Temat jest trochę szerszy i bez mocnego wniknięcia w optykę instrumentalną nie ugryziemy go.

Tak, jestem pewien; zresztą widać to z rysunku. Zmniejszanie średnicy soczewki odetnie skrajne promienie, wprowadzając jak piszesz winietowanie. Jeśli dobrze pamiętam, ER liczy się od powierzchni soczewki (punkt przebicia powierzchni szkła osią optyczną) czyli w soczewce wypukłej jest nieco korzystniej, w przypadku wklęsłej - nieco gorzej. Dark1, jeszcze w temacie Twoich rozterek. Mój wzór jest słuszny dla okularu ze skorygowaną dystorsją. Okular ma pewną dystorsję, może ona "zawyżać" lub "zaniżać" kątowe pole widzenia teleskopu przy tej samej rozwartości wiązki idącej z okularu do źrenicy oka.

Tak - pozorne pole widzenia okularu to kąt jaki tworzą skrajne promienie docierające do źrenicy wyjściowej (u mnie na rysunku dwa grube czerwone) Na poniższym rysunku wszystko wyjaśnione. D - średnica soczewki ER - odsunięcie źrenicy "fi" - kąt widzenia okularu zw - źrenica wyjściowa (zielony pionowy odcinek) Jest dość oczywiste, że D = x + ZW + x czyli D =2x + ZW. Natomiast wymiar x obliczamy z tangensa połowy kąta widzenia, jak na rysunku poniżej

Bo okularów 100* sprzeda się więcej niż 85*...... Liczby na oprawie okularu to w przypadku firm mniej markowychczysty marketing i trzeba do tego podchodzić zdroworozsądkowo. trochę matematyki - gdyby okular zaprojektowano do pracy ze źrenicą 7mm (lub mniejszą) i miał pole 100* oraz 14 mm odsunięcia oka, to ostatnia soczewka musiałaby mieć średnicę 2 x ER x tg (50*) + Z, czyli 2 x 14 x 1,19 + 7 =40,3 mm. Dark1, możesz zmierzyć ile ma?

to nawet nie wiedziałem.