Radek Grochowski

Relaks pod południowym niebem po 50-godzinnej podróży. Półwysep Banksa, Nowa Zelandia. Teraz mam dłuższy relaks, bo 2-tygodniowy

Jak się przyjrzeć to widać zmianę fazy Wenus w ciągu zaledwie 4 dni.

Siedzę zamknięty w domu, ale jeszcze 10 dni temu byłem w innym świecie. Wszedłem na wulkan Taranaki o wysokości 2518m n.p.m. na Wyspie Północnej Nowej Zelandii i zobaczyłem tak daleko, że pewnie już nigdy tego nie pobiję. Daleko na południu nad warstwę niskich chmur wystawały góry pasma Kaikoura na Wyspie Południowej, w odległości ponad 300km. Były całkiem wyraźnie widoczne nawet gołym okiem. Sama góra Taranaki też robi spore wrażenie. Na pierwszym zdjęciu w czasie lotu z Christchurch do Auckland, na drugim widok o wschodzie Słońca z pobliskiej górki.

Ale czy to oznacza, że mamy zaśmiecić niebo nikomu niepotrzebnym złomem? Fakt że dzieci lubią jak coś się rusza jest słabym argumentem.

To akurat do nikona, ale są też do canona i sony. Sorry, zapomniałem jak się zamieszcza skróconego linka https://pl.aliexpress.com/item/32934049626.html?spm=a2g0o.productlist.0.0.1bbb5e4f4OXDIk&algo_pvid=1532f9e0-50cb-4b56-bcbb-50d0e9c0ff9c&algo_expid=1532f9e0-50cb-4b56-bcbb-50d0e9c0ff9c-0&btsid=74f34944-e287-42ff-a72e-825df4f716c8&ws_ab_test=searchweb0_0,searchweb201602_10,searchweb201603_53

Odświeżam temat sprzed paru lat, bo może się komuś przyda. Znalazłem bardzo fajną przejściówkę u Chińczyka. Nazywa się to DSLR camera lens to 1.25" eyepiece adapter i kosztuje ok. 30 USD. Przejściówka pasuje do obiektywu perfekcyjnie. Obraz jest oczywiście odwrócony, ale zamierzam tego zestawu używać tylko do astro w dalekich krajach, więc to nie problem. A zestaw to lekka Sigma 100-400 i nagler 11mm . Obraz jest bardzo ostry na wszystkich ogniskowych i praktycznie w całym szerokim polu naglera, chociaż na 400mm siłą rzeczy dosyć ciemny, bo to już powiększenie 36x przy średnicy obiektywu tylko 60mm. Ale myślę że do okazjonalnego popatrzenia pod ciemnym niebem będzie git.

Krzysiek, sfociłem miejsce gdzie powinna być Babia przez 400mm, ale jeśli nawet gdzieś tam jest to skryta pod oparami inwersyjnymi. Raczej ciężko będzie ją wypatrzeć kiedykolwiek z Kalenicy. Ale to dopiero by było coś!

Drugiego stycznia byłem na Kalenicy i trafiłem na świetne warunki, ale dopiero teraz znalazłem czas, żeby coś napisać. Doskonała przejrzystość i niska inwersja pozwoliły mi w końcu wypatrzeć Klimczok i Skrzyczne. Obraz był mocno rozedrgany, co być może wynikało z mieszania warstw powietrza na granicy inwersji. Mimo to oba szczyty były całkiem wyraźnie widoczne w lornetce. Niżej zdjęcie z 400mm i zbliżenie na Skrzyczne. Widok odpowiada wyniesieniu ok. 110m nad szczyt Kalenicy, czyli ponad 90m nad poziom wieży widokowej. Klimczok wygląda mało wybitnie w porównaniu do symulacji, ale to dlatego że tylko sama kopuła szczytowa wystaje ponad granicę inwersji zasłaniającą horyzont. Jeśli chodzi o Skrzyczne i Małe Skrzyczne to wydaje mi się, że byłyby lepiej widoczne gdyby nie duże połacie śniegu na szczycie, które słabo kontrastują z niebem. Jeszcze ładny widok w kierunku przełęczy Międzyleskiej. Najdalszy widoczny plan to 90km.

I jeszcze Elbrus o zachodzie Słońca z Batumi, 203km.

Piękny widok na Kazbek z megalitycznych ruin Shaori (2750m n.p.m.) w południowej Gruzji. Odległość 149km. Nad horyzont wystawały też góry Aragac i Ararat, które zamierzałem ustrzelić kolejnego dnia z pobliskiego szczytu Didi Abuli. Niestety przejrzystość w kierunku południowym kolejnego dnia była słaba i wspomnianych szczytów w ogóle nie było widać. Za to na północy ładnie prezentował się prawie cały Kaukaz. Widok na Elbrus ze szczytu Didi Abuli, 3300m n.p.m. Odległość 235km. Aż trudno mi sobie wyobrazić jak to wszystko może wyglądać w warunkach zimowej inwersji... Na koniec najwyższy szczyt Gruzji, Szchara, widziana z góry Lomismta (2198m n.p.m.) w Bordżomsko-Charagaulskim Parku Narodowym. Odległość 126km.

Cudo. Aż się zalogowałem, żeby dać plusika

Wydaje mi się, że ten mały obiekt na tle słońca to słup wysokiego napięcia. Jak się przyjrzeć, to widać cztery podobne obiekty po prawej stronie i jeden po lewej. Wygląda to jak linia energetyczna.

Zazdraszczam tym, którzy mogą to oglądać na własne oczy. Ja tym razem odpuściłem, ale szykuję się na kolejne zaćmienie w Patagonii w grudniu przyszłego roku. BTW całkowite zaćmienia Słońca nisko na horyzontem cechują się wyjątkową dynamiką. Cień Księżyca ma formę szybko przesuwającego się po niebie czarnego pasa (albo walca, bo wszystko wygląda trójwymiarowo). Oglądałem całkowite zaćmienie w Australii w grudniu 2002 roku gdy Słońce było tylko 3 stopnie nad horyzontem i było to fenomenalne doświadczenie. Powodzenia.