Radek Grochowski

I jeszcze Elbrus o zachodzie Słońca z Batumi, 203km.

Piękny widok na Kazbek z megalitycznych ruin Shaori (2750m n.p.m.) w południowej Gruzji. Odległość 149km. Nad horyzont wystawały też góry Aragac i Ararat, które zamierzałem ustrzelić kolejnego dnia z pobliskiego szczytu Didi Abuli. Niestety przejrzystość w kierunku południowym kolejnego dnia była słaba i wspomnianych szczytów w ogóle nie było widać. Za to na północy ładnie prezentował się prawie cały Kaukaz. Widok na Elbrus ze szczytu Didi Abuli, 3300m n.p.m. Odległość 235km. Aż trudno mi sobie wyobrazić jak to wszystko może wyglądać w warunkach zimowej inwersji... Na koniec najwyższy szczyt Gruzji, Szchara, widziana z góry Lomismta (2198m n.p.m.) w Bordżomsko-Charagaulskim Parku Narodowym. Odległość 126km.

Cudo. Aż się zalogowałem, żeby dać plusika

Wydaje mi się, że ten mały obiekt na tle słońca to słup wysokiego napięcia. Jak się przyjrzeć, to widać cztery podobne obiekty po prawej stronie i jeden po lewej. Wygląda to jak linia energetyczna.

Zazdraszczam tym, którzy mogą to oglądać na własne oczy. Ja tym razem odpuściłem, ale szykuję się na kolejne zaćmienie w Patagonii w grudniu przyszłego roku. BTW całkowite zaćmienia Słońca nisko na horyzontem cechują się wyjątkową dynamiką. Cień Księżyca ma formę szybko przesuwającego się po niebie czarnego pasa (albo walca, bo wszystko wygląda trójwymiarowo). Oglądałem całkowite zaćmienie w Australii w grudniu 2002 roku gdy Słońce było tylko 3 stopnie nad horyzontem i było to fenomenalne doświadczenie. Powodzenia.

Oglądałem wczorajsze obłoki srebrzyste wracając z pracy. Było już prawie całkiem ciemno, a one ciągle świeciły jasno nad północnym horyzontem jak jakaś łuna. Zjechałem z głównej drogi i zrobiłem dokumentacyjną fotkę kładąc aparat na masce samochodu. Wysokość Słońca -14°.

Rozległe obłoki srebrzyste z 17 czerwca oglądałem w Gorcach na wysokości ponad 1000m n.p.m. (Nikon D500 + Sigma 18-35/1.8)

Polecam świetne książki Tony'ego Horwitza: "Błękitne przestrzenie" o kapitanie Cooku i "Podróż długa i dziwna" o odkrywaniu Ameryki. Z klimatów polarnych fenomenalna jest "Wyprawa Endurance" Alfreda Lansinga (ostatnio ponownie wydana jako "Antarktyczna podróż sir Ernesta Shackletona"), polecam też "Fram w Arktyce" Fridtjofa Nansena.

Zdjęcie nocne to 18mm i ISO 4000 (Nikond D500, APS-C). Zdjęcia Himalajów robiłem ogniskowymi od 40mm dla szerszych kadrów do 170-200mm dla zbliżeń na Everest i Kanczendzongę. Pozdrawiam.

Przełęcz Karkonoska w świetle Księżyca.

Teoretycznie lot samolotem pasażerskim na wysokości ponad 10km oferuje możliwość zobaczenia bardzo dalekich obiektów, ale w rzeczywistości musi być spełnionych na tyle dużo warunków, że rzadko udaje się zobaczyć coś naprawdę ciekawego. Najczęściej nie ma na horyzoncie po prostu nic wystarczająco charakterystycznego, a jeżeli nawet jest to powietrze może nie być wystarczająco przejrzyste, chmury mogą być zbyt wysokie, warunki oświetleniowe niekorzystne, szyba w oknie zmatowiała itp. A jak nawet wszystko jest ok, to akurat nie jest dostępne miejsce przy oknie Niedawno w czasie dwóch kolejno następujących po sobie lotów miałem w końcu sporo szczęścia. Chciałbym przy tym zaznaczyć, że wiem iż nie są to dalekie obserwacje sensu stricto, ale chyba jednak na tyle ciekawe, że warto się nimi podzielić. Pierwsza ciekawa obserwacja miała miejsce w czasie lotu z Warszawy do Doha w Katarze. Samolot przelatywał na wysokości 12400m nad zachodnim Iranem, było bezchmurnie, świecił Księżyc i przejrzystość powietrza była doskonała. W pewnym momencie dostrzegłem na horyzoncie słabą, ale niewątpliwą łunę i szybko wykoncypowałem na podstawie pozycji samolotu, że to może być łuna nad Teheranem. Zdjęcie to złożenie trzech fotografii wykonanych oczywiście "z ręki" na wysokim ISO. Widać nie tylko łunę nad Teheranem, ale i samo miasto w postaci wąskiej linii na horyzoncie, i to z odległości aż 380km. Następny był odcinek z Doha do Hanoi. Połowa lotu miała się odbywać w nocy, reszta za dnia. Dużo wcześniej sprawdziłem, że samolot prawdopodobnie będzie przelatywał blisko Himalajów, więc zaklepałem miejsce przy oknie po lewej stronie. Był to trzeci lot z rzędu, więc w pewnym momencie po prostu odpłynąłem nie nastawiając nawet budzika. Wydawało mi się, że spałem tylko chwilę, ale kiedy się obudziłem i podniosłem zasuwę okna okazało się, że Słońce stoi wysoko, a przede mną pięknie prezentują się Himalaje. Od razu poznałem charakterystyczną piramidę Dhaulagiri, a na prawo od niej masyw Annapurny i Manaslu. Zbliżenie na Dhaulagiri. Od tego czasu wciąż oddalaliśmy się od łańcucha Himalajów. Po pewnym czasie minęliśmy Czo Oju, Everest-Lhotse i Makalu, te już w odległościach ponad 400km, ale wciąż doskonale widoczne. Na drugim zdjęciu zbliżenie na okolicę Everestu z opisem szczytów. W końcu ukazała się i wieńcząca Himalaje od wschodu Kanczendzonga, na tym zdjęciu widoczna razem z Everestem i Makalu. Ostatnie zdjęcie Kanczendzongi wykonałem z odległości aż 520km. Mimo tego wciąż była doskonale widoczna. Ale to jeszcze nie koniec. Zaraz później podano śniadanie i nie byłem w stanie fotografować, ale wykręcając karkołomnie łepetynę nad zastawą wciąż mogłem obserwować. Ostatni raz Himalaje zobaczyłem dokładnie znad Kalkuty. Odległość do Kanczendzongi wynosiła wtedy 570km, a do Everestu aż 620km I Bóg raczy wiedzieć jak długo jeszcze byłoby je widać, gdyby samolot nad Kalkutą nie wleciał w wysokie cirrusy... Jeżeli macie zdjęcia zdjęcia dalekich widoków z samolotu to zachęcam do wrzucania do tego wątku. (edit: nie jestem w stanie usunąć zdublowanego zdjęcia poniżej)