Gwiazda Scholza odwiedziła nas 70.000 lat temu

[Paether]

 

W czasach gdy pierwsi ludzie poznawali Azję, czerwony karzeł minął Układ Słoneczny w odległości zaledwie 0,8 roku świetlnego (52.000 j.a.). Do takiego wniosku doszła grupa astronomów z USA, Europy, Chile i RPA. Żadna inna znana gwiazda nie zbliżyła się kiedykolwiek tak blisko, pięć razy bliżej niż obecna najbliższa gwiazda - Proxima Centauri.

 

Nasi wędrowni przodkowie prawdopodobnie nigdy jej nie zauważyli. Gwiazda Scholza, (tak czerwony karzeł jest nazywany na cześć Ralfa-Dietera Scholza, który jako pierwszy ją znalazł na zdjęciach z teleskopu WISE), jest tak słaba, że pomimo ciągle niewielkiej odległości (20 lat świetlnych od Ziemi), odkryta została dopiero w 2013 roku. Nawet w odległości 25 razy mniejszej, gwiazda oficjalnie znana jako WISE J072003.20-084651.2 wymagałaby lornetki do wykrycia.

 

Gwiazda Scholz prawie na pewno przeleciała przez obłok Oorta ale prawdopodobnie nie osiągnęła wewnętrznych rejonów Obłoku, gdzie grawitacyjne zaburzenia mogą wywołać "nalot" komet w wewnętrzne rejony Układu Słonecznego.

 

Całość - https://astrofan.pl/gwiazda-scholza-odwiedzila-nas-70-000-lat-temu/

[sp3uca]

Nasi wędrowni przodkowie prawdopodobnie nigdy jej nie zauważyli. wymagałaby lornetki do wykrycia.

 

 

Ciekawe czy ma planety i jaką jasność miało nasze Słońce na nich jeżeli z Ziemi miała 11,4mag.

 

Andrzej

 

[Piotrek Guzik]

 

Ciekawe czy ma planety i jaką jasność miało nasze Słońce na nich jeżeli z Ziemi miała 11,4mag.

 

Akurat to, jak jasne było Słońce obserwowane z hipotetycznej planety krążącej wokół tej gwiazdy można bardzo łatwo policzyć. Jasność absolutna Słońca to 4.8^mag, taką jasność ma ono zatem, jeśli jest obserwowane z odległości 10 pc, czyli około 32.6 roku świetlnego. Wspominana tu gwiazda przechodziła 0.8 roku świetlnego od Ziemi, czyli 40 razy bliżej niż 10 pc. W takiej sytuacji Słońce było 40² ~ 8^mag jaśniejsze niż wynosi jego jasność absolutna, miało ono zatem jasność około -3^mag.

 

[ekolog]

Jeśi tam byli obserwatorzy nieba to widzieli Słońce znacznie jaśniejszym niż my nasze najjaśniejsze gwiazdy.

Tylko Wenus (ale to już nie gwiazda) niekiedy bywa jaśniejsza.

 

Napisałeś 40^2 daje zmianę o 8 mag

Jaki jest najprostszy wzór przeliczający wzrost/spadek jasności (dla gwiazdy przyjmujemy równy kwadratowi spadku/wzrostu odległości) na zmianę magnitudo?

 

Ja niestety potrafię to liczyć tylko tak (na szczęście nie trzeba już posiadać tablic logarytmicznych, a wystarczy tylko przełączyć kalkulator w inny tryb).

 

5*log(P).

 

Gdzie P = ile razy wzrosła odległość gwiazdy.

 

Wielkość obserwowana (m) zależy od absolutnej wielkości (M) zgodnie ze wzorem:

m = M + 5*log( R ) - 5

gdzie R to odległość w parsekach (dla R=10 daje z definicji wielkości absolutnej a i z matematyki oczywiście m=M)

ale wiadomo, że: log( P * R ) = log(R ) + log(P)

Zatem wzrost odległości P razy daje wzrost magnitudo o 5* log(P)

 

W tym przypadku P = 1/40 bo wzrost odległości okazał się spadkiem do R*(1/40).

log ( 1/40) = -1.602

I ostatecznie mamy dla Słońca "wzrost" magnitudo o - (5*1.602) czyli o minus 8.01.

czyli do (4.8 - 8.01) zatem do -3.2

 

Jeżeli policzymy w drugą stronę - gdy odległość wzrasta - to log(40) = 1.602 czyli -log(1/40).

Trudno się dziwić. Wedy magnitudo o tyle samo wzrasta czyli jasność maleje.

 

 

Swego czasu z gęstości gwiazd w naszej części galaktyki i średniej prędkości ich wzajemnego, przypadkowego dryfu oszacowałem mijanie się Słońca o miesiąc świetlny z innymi gwiazdami na zaladwie raz na około 100 milionów lat.

 

http://astropolis.pl/topic/31439-ciemna-materia-chyba-optymistczna-wiadomosc/page-4?do=findComment&comment=388195

 

Przypuszczam, że w międzyczasie przeszacowano gęstość gwiazd w górę gdyż czerwone karły (typu M) - nie mylić z jaśniejszymi pomarańczowymi (typu K) - z roku na rok są licznie odkrywane.

 

Ponieważ życie przy takich karłach (M i K) uważa się za całkiem możliwe to ta nowa wiadomość zwiększa nasz optymizm co do jeszcze względnie łatwej (na takim dystansie) kolonizacji kosmosu przez ziemskich astronautów w przyszłości.

 

Obłok Oorta – hipotetyczny, sferyczny obłok, składający się z pyłu, drobnych okruchów i planetoid obiegających Słońce rozciąga się do około jednej czwartej odległości do Proxima Centauri. Choć dotychczas nie ma potwierdzonych bezpośrednich obserwacji obłoku Oorta, jego istnienia mają dowodzić komety długookresowe i wiele obiektów z grupy centaurów.

 

Z faktu że ten przelot nie doprowadził do solidnego impaktu na Ziemi wynika, że niełatwo skierować, przy takim dystansie mijania coś dużego ku centrum US (o czym napisał Paether) ale wynika też, że niełatwo o bezpośrednie trafienie czymś z "ich" Obłoku podobnego do naszego obłoku Oorta.

 

Pozdrawiam

p.s.

Bardzo ciekawy temat i dający pole do nowych koncepcji.

Edytowane 19 Lutego 2015 przez ekolog