Zorze polarne na Islandii - fotorelacja

Radek Grochowski · 27 Września 2016

Kiedy 30 sierpnia wyjechaliśmy samochodem z brzucha statku po trzech dniach na morzu nie widzieliśmy zbyt wiele. Niskie szare chmury, zamglenie, wiatr i deszcz - taką pogodą przywitała nas Islandia. Następnego dnia nie było lepiej, ale ruszyliśmy zgodnie z planem w kierunku góry Snæfell. To najwyższa góra Islandii leżąca poza lodowcem Vatnajökull i mieliśmy ambitny plan wejść na nią zanim skończy się sezon. Kiedy późnym popołudniem dotarliśmy rozwalonymi drogami do schroniska na wysokości 800m n.p.m. napadało już sporo śniegu i nie przestawało sypać. Z pewnym zdziwieniem powitał nas samotny ranger i powiedział, że prognozy na jutro nie nastrajają optymistycznie. Mimo wszystko postanowiliśmy zostać, bo nie było na ten dzień planu B. Do północy napadało już 15 cm świeżego puchu i były poważne wątpliwości, czy uda nam się przedrzeć nazajutrz wertepami do głównej drogi, bo z tym, że nie wejdziemy na górę już się pogodziliśmy.

O wschodzie Słońca nadal było szaro, ale przynajmniej nie padało. I nagle, dosłownie w ciągu 15 minut chmury się rozwiały i ukazałe się granatowe niebo. Nie czekając ruszyliśmy i po 5 godzinach męki w świeżym puchu po kolana i sypkim pumeksie stanęliśmy na szczycie na wysokości 1833m, skąd było widać pół Islandii

Po powrocie byliśmy nieźle zmordowani. Pogoda nadal była idealna, więc ustawiłem aparat na statywie na wypadek zorzy polarnej, położyłem się 'na chwilę' i od razu zasnąłem. Minęło sporo czasu kiedy usłyszałem pukanie do drzwi. To był nasz ranger i mówi 'Jest niesamowita zorza polarna, całe niebo pulsuje!' Wyskoczyłem jak z procy, obudziłem Dorkę i wylecieliśmy na zewnątrz. Widziałem już niejedną zorzę polarną, ale to było coś zupełnie innej klasy. Po niebie latały jasne zielone i fioletowe ogniki, które co chwilę pojawiały się i znikały z taką prędkościa, że wyglądały jak film poklatkowy.

O dynamice zjawiska niech świadczy fakt, że między dwoma kolejnymi zdjęciami jest tylko 30s różnicy:

Oprócz nas zorzę oglądał 'nasz' ranger i jego kolega, który przyjechał tego wieczora z dziewczyną w odwiedziny znad jeziora Aksja. Po ich reakcjach zacząłem się domyślać, że to nie jest coś, co tak znowu często widują.

W pewnym momencie zauważyliśmy, że całe niebo w zenicie, tak na aobszarze ok 50x50 stopni zaczęło pulsować. Wzory zorzy ciągle się zmieniały w tym miejscu, ale pulsowanie było stałe z częstotliwością ok. 2Hz i bardzo wyraźne, jakby fale przebiegające w jednym kierunku. Dorka dobrze to podsumowała - 'jakby spływała woda'. Zdjęcie oczywiście tego nie odda:

Niebo ciągle pulsowało, ale poza tym zorza nie była już tak jasna i dynamiczna, zrobiło się zimno i ludzie zaczęli się chować w chacie. Zanim zostałem sam podszedł do mnie 'przyjezdny' ranger i powiedział, że mieszka na Islandii od urodzenia w małej wiosce. Od 13 lat pracuje dodatkowo jako 'aurora guide' i nigdy wcześniej nie widział tak dynamicznego przedstawienia. Dodał - 'it was aurora of a lifetime'. ŁAŁ!

Później zrobiłem jeszcze trochę zdjęć. W pewnym momencie bardzo jasny zielony owal przesunął się nisko nad południowy horyzont i pomyślałem, że pewnie w Polsce też jest niezły pokaz, ale okazało się że jednak nie.

Burza magnetyczna została spowodowana wielką dziurą koronalną. Byliśmy w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie, pogoda była idealna, Księżyc w nowiu. To se ne vrati

Kolejnego dnia przemieściliśmy się na południe Islandii. Było pogodnie, wiatr słoneczny nadal płynął z dziury koronalnej, ale chyba dużo spokojniej, bo zorza była mocno stacjonarna.

Kolejna noc i kolejna łagodna zorza:

Na kolejną zorzę musiałem czekać tydzień. Tę z kolei obserwowałem w pięknych okolicznościach w P. N. Snæfellsjökull pod wulkanem o tej samej nazwie. Zorza była bardzo ciekawa, bo od początku składała się z wielu drobnych pasm, które gołym okiem wyglądały tak samo intrygująco jak na zdjęciach.

Po kilku dniach dotarliśmy do Ísafjörður. Setki kilometrów, często po gruntowych dziurawych drogach, żeby dojechać do 2-tysięcznej metropolii będącej stolicą prowincji Westfjords o średnim zaludnieniu 0,3 os./km2. To moja druga najlepsza zorza, miała epizody bardzo dynamiczne i był tam cały miszmasz rozmaitych typów zorzowych. Kiedy tylko zobaczyłem, że coś się dzieje podszedłem kilkaset metrów pod wodospad, żeby mieć lepsze ujęcia. Na pierwszym zdjęciu wodospad jest oświetlony światłem Księżyca w pełni.

Kolejna zorza - słaba, ale całkiem fotogeniczna w tle stolicy północnej Islandii - Akureyri:

I kolejna, z 18 września, kiedy to miała nastąpić burza magnetyczna. Burzy nie było, zorza była niezbyt jasna, ale całkiem ładna

No i już na koniec, 20 września, ostatnia noc przed odpłynięciem z Islandii - kemping w Vopnafjörður, obok port rybacki, chałas, spore LP, ale nie miałem siły dalej jechać. Przynajmniej zorza pokazała się na chwilę Generalnie zorze polarne obserwowałem prawie każdej pogonej nocy. Były tylko dwie, kiedy było w miarę czyste niebo, ale bez śladu zorzy. Wiedziałem, że te zjawiska 'lubią' równonoce, ale nie wiedziałem, że aż tak.

Wszystkie zdjęcia robione nikonem D7100, sigmą fisheye 10/2.8 i sigmą 18-35/1.8.