Widma mgławic ze spektrografu LowSpec

[bajastro]

Testowo dzisiejszej nocy skierowałem refraktor z podłączonym LowSpec z siatką dyfrakcyjną 1800 l/mm na dwie mgławice: Kocie Oko (NGC6543) i potem na Pierścień M57. Nie pyło pewności czy się uda przy tej rozdzielczości, w końcu refraktor ma nieco ponad 4" apertury, a mgławice niską jasność ~8 mag  Zaletą jest to, że na jasność obiektu składa się kilka linii spektralnych, więc są wystarczająco silne by były w zasięgu amatorskiego sprzętu z miasta przy Księżycu zbliżającym się powoli do pełni. 

Na razie obrobiłem M57, obserwowałem 2 rejony spektralne: H-alpha i OIII. Czas ekspozycji 4 min na klatkę.

 

Obszary spektralne:

H-alpha nie jest najsilniejsze, w tym rejonie najmocniej świeci azot (II stopień jonizacji).

 

Przekrój przez mgławicę, zdjęcie wykonałem kilka lat temu z Meade SCT8", ASI224 w trybie avi (50% z 5 minutowego avi, klatki po 5s):

Nie trafiłem ze szczeliną w najdłuższą oś

 

Profile wzdłuż linii "cięcia":

 

Maksima promieniowania azotu są bardziej rozsunięte, niż w przypadku Hα. Oznacza to, że zewnętrzna część jasnego obwarzanka emituje promieniowanie głównie w azocie.
Wewnętrzna część pierścienia i ciemniejszy obszar w samym środku świeci w OIII i Hα.

 

Kocie Oko będzie później

Edytowane 5 Kwietnia 2020 przez bajastro

[HAMAL]

Fajnie że podpisane i opisane wykresy, dwa pierwsze najbardziej przydatne dla astrofotografa  zapisane  

[bajastro]

Mgławica planetarna Kocie Oko w Smoku (NGC6543)

 

Linie spektralne zauważalnie jaśniejsze niż w przypadku M57. Mgławica jest bardzo zwarta, zbyt mała w mojej skali by zrobić przekroje (przynajmniej chwilowo)

Obszar OIII zbliżony do tego, który zarejestrowałem w M57:

 

 

Rejon Hα, różni się sporo, wpływ zjonizowanego azotu jest niewielki, dominuje wąska linia Hα:

Zdjęcie mgławicy z wykresu wykonałem w 2016 tym samym refraktorem (APO107/700) z barlowem ES 2x i kamerką ASI224MC (stack w AS!2 50% z avi 200x5s).

Edytowane 5 Kwietnia 2020 przez bajastro

[bajastro]

Mgławica planetarna Eskimos w Bliźniętach (NGC2392) 

Okazuje się, że obiekt wykazuje wyraźną ekspansję.

 

Najdłuższa oś Eskimosa jest niemal prostopadła do szczeliny, ale przy tak jasnym niebie od Księżyca trafić w mgławicę nie było łatwo:

Rejon OIII, środek mgławicy wyraźnie szerszy, większa ekspansja:

Rejon Hα

Na wykresy naniosłem w powiększeniu obrazy mgławicy w kilku liniach spektralnych, liczby oznaczają przekroje, które posłużyły do analizy.

 

Na podstawie odległości pomiędzy maksimami dla zjonizowanego azotu (N II) oszacowałem prędkość ekspansji na 35 km/s.

Publikacje najczęściej podają wartość ekspansji 53-60 km/s. Zewnętrzna otoczka ("kaptur" Eskimosa) ma niewielką prędkość ekspansji, wąskie linie dla krzywych nr 01 i 05.

Są jednak struktury, których prędkości przekraczają 100 km/s, dżety okołobiegunowe osiągają prędkość ekspansji 180 km/s.

Możliwe, że teleskop o większej aperturze umożliwi rejestrację słabszych struktur o większych prędkościach ekspansji. 
Pozostaje jeszcze ustawić szczelinę wzdłuż najdłuższej osi mgławicy, zebrać materiał do analizy i porównać. Mgławica wzdłuż najdłuższej osi rozszerza się najszybciej.

Edytowane 6 Kwietnia 2020 przez bajastro

[HAMAL]

Świetna robota  Bardzo jestem ciekaw NGC 7027