WielkiAtraktor

Ten filtr od Thousand Oaks w zestawie z ich średnim ERFem (chyba 75 mm) był niedawno na jakiejś giełdzie za $400. Oliver też ma w asortymencie własny 1.5-angstremowy za €390 (http://en.beloptik.de/h_alpha_filter_1_5a.html). Na razie te z Omega Optical + KG3 + soczewki wychodzą najprzystępniej, taniej niż używany PST do rozbiórki (PST ma już układ rozpraszająco-skupiający i filtry blokujące długą podczerwień). Można też sprawić sobie koronograf, jest np. opisany na jednej z podstron Davida, Oliver też produkuje (http://en.beloptik.de/prominence_viewer.html). Zobaczymy w nim tylko protuberancje, ale za to pełnoaperturowy ERF jest zbędny. To w ogóle dość ciekawa sprawa, bo nie wystarczy sobie zasłonić Słońce tarczką; trzeba jeszcze powiększyć ten obraz i dodatkową przesłoną wyciąć pierścienie dyfrakcyjne i rozproszone światło. Koronograf potrzebuje też dość wąskiego filtra H-α, i zależy to od warunków atmosferycznych. Są doniesienia, że fotograficzny 7 albo 35 nm wystarczył, a nawet chyba wizualny czerwony.

Etalony $235 + 220 zł cło i VAT. Ceny D-ERFów są na teleskop-express.de, filtr KG3 na podanej stronce, soczewki kilkadziesiąt €; rury, uszczelki i śrubki kilkadziesiąt zł. Wierny refraktor już miałem

Dziś drugie światło, na szybko w przerwie między chmurami (pojedyncze klatki):

Ależ ta grupa się rozrosła! Czuję się prawie jak w 2011. Chameleon mono, TS 50 (mod.), ND 3,8 + Solar Continuum + UV/IR cut:

Tak, nachylanie ERF też potestuję. Mechanizm pochylania obu etalonów mam już wymyślony, ale zaimplementuję dopiero jak będę miał już porządne złączki/pierścienie na to wszystko.

Oto opis budowy mojego systemu H-α opartego o achromat 102/1000 mm. Chciałbym pouwieczniać przede wszystkim protuberancje i robić ich animacje, więc małego Lunta i PeSTkę uznałem za zbyt małe instrumenty, a większe przekraczają moją chęć budżetową. Poszukałem, poczytałem i zainspirowała mnie strona Davida Groskiego (http://www.considine.net/dgroski/halpha/). Otóż na Ebayu p. Johnson z Omega Optical wyprzedaje różne filtry (jak niektórzy już wiedzą), między innymi parkę etalonów H-α o szerokości 1,5 Å każdy, które da się zestroić („double stack”) do ok. 0,8 Å. Żeby móc ich użyć w teleskopie, potrzebny jest jeszcze pełnoaperturowy (albo prawie – umieszczony niezbyt daleko za obiektywem) filtr ERF oraz układ optyczny kolimujący wiązkę z obiektywu (do wiązki równoległej) i skupiający ją ponownie. Właśnie w przedziale tej równoległości musi być umieszczony nasz etalon (przepuszczane pasmo jest wrażliwe na kąt padania światła). (Można też użyć tzw. systemu telecentrycznego, gdzie układ soczewek generuje nam wiązkę telecentryczną, za nią umieszczamy etalon i mamy pewność, że każdy punkt obrazu tworzy wiązka o identycznym kącie rozwarcia – nie będzie żadnych „sweet spots”). Jak widać na stronie Davida, do kolimacji/skupienia można użyć 2 soczewek dodatnich (np. obiektywów z lornetki), ale wydłuża to znacznie tor optyczny. Ja wybrałem wersję z soczewką ujemną i dodatnią (konkretnie: menisk ujemny i płaskowypukła; mają mniejsze aberracje, zwłaszcza dla wiązki równoległej po jednej stronie jak tu, niż np. dwuwklęsła i dwuwypukła). Soczewki zakupiłem u sprzedawcy „md-optics” na Ebayu (Niemcy). Schemat układu: Obraz końcowy jest w odległości 1080 mm i jest powiększony o czynnik f3/f2 względem "gołego" obiektywu L1, zatem o ok. 17%. Światłosiła efektywna to f/13. Różne rzeczy stosuje się jako ww. pełnoaperturowy ERF (np. David użył 2 odpowiednich filtrów fotograficznych), ale najcieplejsze opinie (płaskość) ma D-ERF Baadera, i taki też nabyłem, o średnicy 90 mm. Jego rolą jest przepuszczanie tylko wąskiego pasma wokół H-α (jak wyczytałem, D-ERF jest de facto znacznie grubszą i większą wersją ich filtru fotograficznego H-α 35 nm, tj. ma takie same powłoki). To nie wszystko, bo D-ERF odcina wprawdzie UV, ale długie fale tylko do nieco powyżej 1000 nm. Dla bezpieczeństwa trzeba odciąć dalszą podczerwień do 2000-25000 nm (ale tego już niewiele przechodzi, więc filtr może być mały i głębiej w torze optycznym). Do tego celu mam filtr na szkle KG3 od Olivera Smie (http://en.beloptik.de/uvxir_cut_on_kg3_blockingfilter.html). Teoretycznie taka kombinacja daje obraz bezpieczny wizualnie, ale nie mam zamiaru weryfikować tego swoimi oczami; obrazowanie mi wystarczy. Tak wyglądają etalony (średnica 25 mm): Grubszy to etalon + dodatkowe filtry UV/IR cut, które chyba usunę, bo jak spojrzałem przez to pod Słońce, widzę kilka "Słońc pobocznych". Ten cieńszy samodzielnie daje siny obraz, bo oprócz H-α przeciekają przezeń inne kolory. Na razie umocowałem soczewki i filtry w kawałkach rur PCW; opadają i krzywią się, ale obraz jest. Tak wyglądała pierwsza wersja: Ostrzenie przez przesuwanie rury z adapterem 1,25". Obecnie pozbyłem się śrub i umocowałem elementy za pomocą uszczelek – wygodniej i trwalej. A oto D-ERF: Zmieścił się w sam raz w celi obiektywu razem ze ściskającymi go gumowymi półkolami ze skręcanej obejmy do rur: Udało mi się złożyć to na dzisiejszy wieczór i krótko po 7 skierowałem całość w niskie Słońce, przebijające się przez rzadkie chmury (na razie tylko 1 etalon, zatem 1,5 Å). Wygląda na to, że będzie działało; mimo ogólnego krzywienia się rur, nieskolimowania itd. Chameleon zarejestrował moje pierwsze obrazy chromosfery: Nawet coś na powierzchni widać:

Wieczorne Słońce przez okno i bez prowadzenia. Chameleon mono, ND 3,8 + Solar Continuum + UV/IR cut. Achromat 102/1000: Travel Scope 50 (mod.):

Wojtku, może ustrzelisz animację takiego dużego obszaru aktywnego? W CaK jeszcze nie widziałem, powinno być ciekawie. Odstępy 4-minutowe i doglądasz przez 2-2,5 godziny.

Uch, ale pojechałeś z ostrzeniem. Ale przynajmniej nie ma wątpliwości, że Cassini (poprzeczny ) się zarejestrował.

Dziś lunęło, ale potem, o dziwo, prawie pełne rozpogodzenie. Oczywiście mgliste, ale miniaturowemu teleskopikowi to nie przeszkadza. TS 50 (mod.), Chameleon mono, ND 3,8+ UV/IR cut + Solar Continuum: Zrobiłem jeszcze ozłocone:

Ano, dokładność byłaby taka sobie. Ale złożoność będzie O(N*g^3). O(N*g^3) na dodanie potencjału od każdej cząstki do całej siatki, potem O(N) na liczenie gradientu dla każdej cząstki i przesunięcie jej. To zdradź jeszcze tylko - zrobiłeś "okresowe warunki brzegowe", tzn. zawijanie się siatki? Czy tylko samą ekspansję dla zrównoważenia globalnego zapadania się (próbowałem kiedyś podobnie, ale zawsze mi się to rozpadało)?

Aa, to pewnie po prostu dla każdej cząstki dodajesz jej potencjał do całej siatki (powiedzmy, potencjał 1 cząstki jest już obliczony i trzymany w pomocniczej, większej siatce - wystarczy jeden oktant, w końcu taki potencjał jest sferycznie symetryczny; wystarczy je teraz dodać do siebie z odpowiednim przesunięciem), potem tylko przemieścić cząstki wg wypadkowego potencjału... No tak, na GPU to moment. A wszystkich pozostałych forumowiczów z zacięciem programistycznym też zachęcam do spróbowania sił w algorytmach do symulacji grawitacji, bardzo pouczająca i satysfakcjonująca sprawa (i jak widać – piękne obrazy!), na wszystkich poziomach trudności.

Pięknie, pięknie (i szybko!). I faktycznie, samą grawitacją tych najciekawszych efektów się nie uzyska, trzeba dodać jakieś SPH albo co. Ładnie wyrenderowana symulacja zapadania się obłoku molekularnego, powstanie gwiazd, zapłon, turbulentne wydmuchiwanie resztek (M42!)... polecam uwadze jako potencjalny cel na przyszłość. Skoro O(n), to ani chybi obliczanie potencjału grawitacyjnego w globalnej siatce jednorodnej (przez FFT z równania Poissona?) poszło w ruch

Czapka też, do tego polecam parasol ogrodowy (albo dwa).

Palce lizać. Jakbyś jeszcze porobił takie (z f=1000 mm) pokazujące spory kawał krawędzi tarczy... dają poczucie wielkości.

Wtedy sprawa się komplikuje, bo nie można już traktować obiektywu (który jest w końcu grubym zestawem soczewek, co najmniej dublet achro + wypłaszczacz) jak idealnej, cienkiej soczewki. A i Barlow też pewnie będzie miał inną efektywną krotność. Mierzenie źrenicy wyjściowej (zakładając, że byłbyś w stanie, powiedzmy z dokładnością do 0,1 mm) też na nic, bo nie wiadomo, jaka jest źrenica wejściowa (to niekoniecznie średnica pierwszej zewnętrznej soczewki). Chyba najprościej spojrzeć obojgiem oczu np. na linijkę, jednym okiem przez obiektyw+Barlow+okular, i mając nałożone na siebie te obrazy, policzyć z grubsza podziałki z oka gołego względem jednej powiększonej.

Dla obiektów w nieskończoności to będzie normalny wzór jak dla teleskopu, czyli iloraz ogniskowych obiektywu i efektywnej okularu z Barlowem, czyli 37/(8/2) = 9,25x.

Wg mnie to arachnid, taki jak w Żołnierzach kosmosu

Dzisiejszy wieczorniak. TS 50 (mod.), Chameleon mono, ND 3,8 + UV/IR cut + Solar Continuum. Artefakty przy prawej krawędzi z racji przedzierania się Słońca przez statyczne pasma chmur nad horyzontem. Chyba po prostu zacznę nosić sprzęt do pracy i tam cykać, do takich zdjęć wystarczy mi przecież lichy statyw foto.

Koronograf od Baadera albo filtr Quantum PE od DayStar Wojtku, fantastyczny ten "filaprom" u góry. Wiem, że nieco nierównomierne oświetlenie tarczy to w sumie niepożądany efekt, ale świetnie wygląda w wersji negatywowej.

Moje wieczorne, nie tak ostre jak mogłoby być (tylko 10 stopni nad horyzontem). TS 50 (mod.), Chameleon mono, ND 3.8 + UV/IR cut + Solar Continuum, 1000 klatek:

Według mnie ciut przeostrzyłeś (czego objawem jest m.in. "odwrócona krawędź" tarczy).

Co racja to racja, 102 mm pokazuje już wyraźnie (acz na razie tylko raz chciało mi się strzelać swoim przy dobrym seeingu).

Czy Crayford w tym refraktorze wysuwa się na tyle, że możesz złapać ostrość kamerką/okularem bez kątówki?