diver

Na północnym niebie mamy naszą piękną Mewę - IC2177 w Jednorożcu. Tutaj jednak mowa o Mewie z nieba południowego.

Przedstawiony tutaj zwarty kompleks mgławic emisyjnych jest zlokalizowany w Wielkim Obłoku Magellana w konstelacji Złotej Ryby. Został odkryty w 1826 roku przez Jamesa Dunlopa. W kompleksie wyodrębniono cztery mgławice emisyjne.
NGC2032 - Seagull Nebula
NGC2030 - Tarantula Nebula
NGC2035 - Dragon Head’s Nebula 
NGC2040 - czapeczka głowy smoka (nazwa moja)

Z FOV obrazka wynika, że rozmiar wizualny tego kompleksu wynosi ~10'. Nie udało mi się znaleźć informacji na temat jasności wizualnej. Wnioskując z ilości zebranego materiału oraz światła szacuję że może to być nie wiecej magV ~10.
W prawo poniżej Mewy widoczna jest ciekawa mgławica emisyjna NGC2020, rozświetlana przez gwiazdę Wolfa-Rayeta BAT99-59.

W kadrze mamy jeszcze dwie malutkie gromady otwarte (NGC2021 i NGC2053) oraz nieco większą wizualnie asocjację gwiazd BSDL2283.
Trzy najjaśniejsze gwiazdy kadru:
HD269804: magV 9,29; typ widmowy G0
HD269767: magV 9,91; typ widmowy K0III
HD269801: magV 10,34; typ widmowy B9Ia0

Z zebranego materiału wynika, że mgławice NGC2020, NGC2030, NGC3032 oraz NGC2040 świecą intensywnie w paśmie tlenu OIII, natomiast NGC2035 głównie w wodorze HII.
Nie dysponuję materiałem RGB, więc kolory gwiazdek zostały spreparowane ze złożenia HSO.

Setup: Planewave CDK24 60cm f/6,8; FLI ProLine PL9000 CCD
H: 28 x 600 s
S: 28 x 600 s
O: 28 x 600 s
razem 14 h
Skala 0,63"/px; FOV 32'x32'
Crop 3000x3000, 1:1

Wersja 1

Wersja 2

Mapa

NGC1365 w Piecu z pewnością jest jedną z ciekawszych wizualnie galaktyk, nie jest jednak obserwowalna na naszym niebie. Została odkryta 2 września 1826 roku przez Jamesa Dunlopa. Należy do gromady galaktyk w Piecu. Jest aktywną galaktyką Seyferta i została sklasyfikowana jako Seyfert 1 Galaxy.
Typ: SB(s)b D - galaktyka z poprzeczką podwójnie przegrodzona
Jasność wizualna: magV ~9,6
Rozmiar wizualny: 11' x 6'
Odległość: ~60 mln ly
 

W kadrze mamy oznaczone 2 gwiazdy jaśniejsze niż magV 10,5 oraz 16 słabych, ale wyraźnie widocznych galaktyk z katalogu PGC.
Dwie najjaśniejsze gwiazdy kadru.
TYC 7027-844-1: magV 10,12; typ widmowy G0
TYC 7027-1172-1: magV 10,15; typ widmowy F5

Setup: Planewave CDK24 60cm f/6,8; FLI ProLine PL9000 CCD
L: 14 x 600 s
R: 14 x 600 s
G: 14 x 600 s
B: 14 x 300 s 
razem 9 h 20 m
Skala 0,63"/px; FOV 32'x32'

Obróbka: PIX
Crop 2950x2950, resize 2400x2400

M22 w Strzelcu jest najjaśniejszą gromadą kulistą widoczną na naszym północnym niebie i jedną z najbliższych znanych gromad kulistych. Zapewne dlatego jest pierwszą odkrytą gromadą kulistą, czego dokonał w 1665 roku Abraham Ihle (https://en.wikipedia.org/wiki/Globular_cluster). W klasyfikacji Shapley'a–Sawyera gromada dostała oznaczenie VII (Intermediate loose concentration). W obszarze gromady zlokalizowano/odkryto mgałwice planetarne. Jedną z nich jest oznaczona w kadrze jako PK009-07 wg Catalogue of Galactic Planetary Nebulae (Kohoutek, 2001), inne oznaczeni to PN GJJC 1. Oczywiście w tej rozdzielczości nie sposób wizulanie stwierdzić rodzaj obiektu.

Odległość: ~10600 ly
Średnica: ~50 ly
Wiek: ~12 mld lat
Ilość gwiazd: >83000
Jasność wizualna: magV 5,1
Rozmiar wizualny: tu widzę pewien problem. Źródła podają 32', ale nie zgadza się to z jej widokiem na obrazku. Wyliczenie na podstawie odległości i średnicy rzeczywistej gromady wskazuje na ~16'. I taka wartość pokrywa się z tym co widzimy na obrazku: FOV po cropie wynosi 29,3' x 29,3', a gromada ma rozmiar ok. pół kadru.

Dwie najjaśniejsze gwiazdy kadru:
HD171612: magV 8,63; typ widmowy M2/3III; zmienna typu Mira
HD171572: magV 9,51: typ widmowy B9V

Gromady M22 nie miałem w swoich planach zbierania, gdyż u mnie góruje 12 st. nad horyzontem. Więc nie pogardzę materiałem pozyskanym z Chile. Materiał został zebrany na kamerze CCD o pikselu 12". Na klatkach praktycznie nie ma szumu, a obrazy gwiazdek są dość miękkie.

Setup: Planewave CDK24 60cm f/6,8; FLI ProLine PL9000 CCD
L: 12 x 300 s
R: 12 x 300 s
G: 12 x 300 s
B: 12 x 300 s 
razem 4 godz.
Skala 0,63"/px; FOV 32'x32'
Crop 2800x2800, 1:1

Galaktyki NGC4038 i NGC4039 są z pewnością wizualnie osobliwe. Wygląda na to, że oddziaływały na siebie tak intensywnie, że ostatecznie wzajemnie się przeniknęły (trudno to raczej nazwać zderzeniem galaktyk). A ponieważ są osobliwe, w katalogu Haltona Arpa nalazły się pod numerem 244.
Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Antennae_Galaxies podaje dość dziwne dane na temat odległości galaktyk:     45 mln ly / 65 mln ly, co oznaczałoby że galaktyki są oddalone od siebie o 20 mln ly. Skoro rozmiar galaktyk został oszacowany na 500 tys. ly, to w jaki sposób przy wzajemnej odległości 20 mln ly mogły się one przeniknąć? Coś tutaj z danymi nie tak, albo ja czegoś nie rozumiem.
Raczej pewne dane: rozmiar wizualny galaktyk wynosi odpowiednio 5.2' × 3.1' / 3.1' × 1.6', a jasności wizualne 11.2 / 11.1 magV. Galaktyki są więc wizualnie małe i słabe. Żeby więc zobaczyć jakiś szczegół, trzeba sięgnąć po tubę większą niż mój Newton 200.
Na mojej szerokości geograficznej galaktyki górują wiosną na wysokości ok. 17 st., więc i z tego powodu praktycznie nie są dla astrofoto dostępne. Więc zabrałem się za kolejny materiał pozyskany z Chile.

Obróbka sprawiła mi nieco kłopotu: gwiazdy były mocno spuchnięte, miałem też trochę zabawy z kalibracją kolorów. W sensie technicznym nie jestem do końca zadowolony. Jestem jednak zadowolony, że mogę sobie obejrzeć i Wam przedstawić ten ciekawy obiekt w takiej skali i z taką ilością szczegółów.

Na mapce oprócz dwóch osobliwych galaktyk i dwóch gwiazdek jaśniejszych niż magV 10,5 - pusto. Taki fragment nieba.

Setup: Planewave CDK24 60cm f/6,8; QHY 600M
L: 22 x 300 s; bin 2x2
R: 20 x 300 s; bin 2x2
G: 23 x 300 s; bin 2x2
B: 25 x 300 s; bin 2x2 
razem 7,4 godz.
Skala 0,40"/px; FOV ~30'x20'
Crop 4000x3000; resize 2000x1500